ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

καμπάνια της Οργάνωσης Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας

ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Ερ­γα­ζό­με­νοι, Ά­νερ­γοι, Νέ­οι,

ο­λο­κλη­ρω­τι­κό πό­λε­μο μας έ­χουν κη­ρύ­ξει οι κα­πι­τα­λι­στές, οι κυ­βερ­νή­σεις τους, η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση και οι διε­θνείς ι­μπε­ρια­λι­στι­κοί ορ­γα­νι­σμοί, για να ι­σο­πε­δώ­σουν ό­λα τα δι­καιώ­μα­τα και κα­τα­κτή­σεις, το βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο, τις ζω­ές μας. Η αντιμετώπιση αυτής της κα­τά­στα­σης ε­κτά­κτου α­νά­γκης είναι πλέον ζή­τη­μα ζω­ής και θα­νά­του για την ερ­γα­τι­κή τά­ξη, τα φτω­χά λα­ϊ­κά στρώ­μα­τα, τη νε­ο­λαί­α.




Πα­γκό­σμια Κρί­ση του Καπι­τα­λι­σμού



Μό­λις και με­τά βί­ας οι α­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις με­τρί­α­σαν -προ­σω­ρι­νά- την οι­κο­νο­μι­κή κα­τρα­κύ­λα λό­γω της διε­θνούς κρί­σης. Τα «πα­κέ­τα στή­ρι­ξης» των τρα­πε­ζών, βιο­μη­χά­νων, κερ­δο­σκό­πων κλπ. ση­μαί­νουν ό­μως κρα­τι­κο­ποί­η­ση των χρε­ών και ζη­μιών τους. Μπου­κώνουν τους «α­να­ξιο­πα­θού­ντες» ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες με χρή­μα­τα που τά­χα δεν «περισ­σεύ­ουν» για τις δικές μας ανάγκες.



Α­στοί, ρε­φορ­μι­στές, ΜΜΕ μας ε­ξη­γούν πως φταί­νε κά­ποια ά­πλη­στα με­γα­λο­στε­λέ­χη, οι υ­περ­βο­λές των α­γο­ρών. Που­λά­νε ψεύ­τι­κες ελ­πί­δες για «αν­θρώ­πι­νη» δια­κυ­βέρ­νη­ση (Ο­μπάμα, κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά κλπ.), παραμύθια για «πρά­σι­νη» α­νά­πτυ­ξη και «ρυθ­μι­σμένο» κα­πι­τα­λι­σμό. Θα τά­ξουν ο,τι­δή­πο­τε για να σώ­σουν το σύ­στη­μά τους.



Η ρί­ζα του κα­κού εί­ναι η λο­γι­κή του κέρ­δους, η α­το­μι­κή ι­διο­κτη­σί­α στα μέσα πα­ρα­γω­γής, το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και οι α­ντι­φά­σεις του. Γι’ αυ­τό δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­να σχέ­διο διε­ξό­δου α­πό την κρί­ση. Οι αλ­λε­πάλ­λη­λες διε­θνείς συ­να­ντή­σεις (G20 κλπ.) δεν δίνουν καμία λύση. Τα δη­μό­σια ελ­λείμ­μα­τα και χρέ­η έ­χουν ε­κτι­να­χτεί, α­πειλώ­ντας ο­λό­κλη­ρες χώ­ρες με κα­τάρ­ρευ­ση. Πα­ρά τις τε­ρά­στιες κρα­τι­κές «ενέ­σεις», στις α­νε­πτυγ­μέ­νες χώ­ρες η οι­κο­νο­μί­α και η πα­ρα­γω­γή συρ­ρι­κνώ­νο­νται. Λου­κέ­τα, α­πο­λύ­σεις, μα­ζι­κή α­νερ­γί­α: πα­ντού οι ερ­γα­ζό­με­νοι βιώ­νουν την α­να­σφά­λεια, την φτώ­χεια, την ε­ξα­θλί­ω­ση, α­κό­μα και την πεί­να.



Αυ­τή εί­ναι η α­λή­θεια, με­τά α­πό 35 χρό­νια θυ­σιών και λε­ηλα­σί­ας του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας. 20 χρό­νια με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση του «υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού», α­φού οι κα­πι­τα­λι­στές καυ­χή­θηκαν για το «τέ­λος της ι­στο­ρί­ας» και ότι το σύ­στη­μά τους θα εί­ναι αιώ­νιο, ο κα­πι­τα­λι­σμός περ­νά­ει την με­γα­λύ­τε­ρη κρί­ση του. Νε­ο­φι­λε­λευ­θερι­σμός, «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση», Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των, ό­λα τα μέ­σα για το ξεπέρασμα της μα­κρό­χρο­νης κρί­σης του συ­στή­μα­τος (α­πό τις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ’70) α­πέ­τυ­χαν και ε­ξα­ντλή­θη­καν. Μό­νη διέ­ξο­δος για το κε­φά­λαιο να φορ­τώ­σει την κρί­ση στις δι­κές μας πλά­τες: με νέα «α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των α­γορών», κρα­τι­κές ε­νι­σχύ­σεις σε βά­ρος κά­θε κοι­νω­νι­κής δα­πά­νης, πλή­ρη διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, υ­πε­ρεκ­με­τάλ­λευ­ση χω­ρίς ό­ριο…



Η κρί­ση α­πο­κά­λυ­ψε τε­ρά­στιες α­νι­σορ­ρο­πί­ες και συ­γκρού­σεις συμ­φε­ρό­ντων. Η α­ναρ­χί­α του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού/ι­μπε­ρια­λι­σμού ο­ξύ­νει τους α­ντα­γω­νι­σμούς, ε­ξα­πλώ­νε­ι τον πό­λε­μο (Μ. Ανα­το­λή, Καύ­κα­σος, Λ. Α­με­ρι­κή, ε­ξο­πλι­σμοί και πυ­ρη­νι­κά ό­πλα κλπ.). Οι δη­μο­κρα­τι­κές ε­λευ­θε­ρί­ες στραγγαλίζονται για την κα­τά­πνι­ξη α­γώ­νων, κι­νη­μά­των, ε­ξε­γέρ­σε­ων. Η πρω­το­φα­νής οι­κο­λο­γι­κή κρί­ση, αποτέλεσμα του πα­ρα­λο­γι­σμού του κέρ­δους, γίνεται νάρκη στο μέλ­λον της αν­θρωπό­τη­τας. Τρο­μα­κτι­κές απειλές συσ­σω­ρεύ­ο­νται ε­νά­ντια στο προ­λε­τα­ριά­το και τους λα­ούς, κά­νο­ντας στις αρ­χές του 21ου αιώ­να το δί­λημ­μα «Σο­σια­λι­σμός ή Βαρ­βα­ρό­τη­τα» πιο ε­πι­τα­κτι­κό α­πό πο­τέ.




ΔΕΝ ΠΕ­ΡΙ­ΜΕ­ΝΟΥ­ΜΕ ΤΙ­ΠΟ­ΤΑ Α­ΠΟ ΤΑ ΚΟΜ­ΜΑ­ΤΑ ΤΟΥ ΚΕ­ΦΑ­ΛΑΙΟΥ



Η κρί­ση επιτάχυνε την ώ­ρα της α­λή­θειας για τον ελληνικό καπιταλισμό: πε­ριο­ρι­σμέ­νη πα­ρα­γω­γι­κή βά­ση στα ό­ρια της ε­ξάρ­θρω­σης, κά­θε­τη πτώ­ση των ε­πεν­δύ­σε­ων, ελ­λείμ­μα­τα και χρέ­η (κρά­τους, νοι­κο­κυ­ριών, ε­πι­χει­ρή­σε­ων κλπ.) «στο κόκ­κι­νο», έ­κρη­ξη λου­κέ­των και α­νερ­γί­ας. Η κρί­ση και οι α­ντα­γω­νι­σμοί μέ­σα στην Ε­Ε κά­νουν το α­διέ­ξο­δο ακό­μα πιο έ­ντο­νο.



Τα δύ­ο α­στι­κά κόμ­μα­τα, ΠΑ­ΣΟΚ και ΝΔ, είναι συνυπεύθυνα. Με ί­δια κι α­πα­ράλ­λα­χτη πο­λι­τι­κή, χει­ρο­τέ­ρευ­σαν την κρί­ση, «τα έδω­σαν ό­λα» σε μια χού­φτα αν­θρώ­πων του πλού­του, έ­θρε­ψαν τα διαρ­κή σκάν­δα­λα, την ω­μή λε­η­λα­σί­α του δη­μό­σιου χρή­μα­τος. Οδήγησαν στη με­γα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή κρί­ση με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά, στον ευ­τε­λισμό κά­θε πο­λι­τι­στι­κής και η­θι­κής α­ξί­ας, με­τα­τρέ­πο­ντας την κοινω­νί­α σε σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της προκλητικής δια­φθο­ράς και σή­ψης τους. Α­πό κο­ντά το ΛΑ­ΟΣ, με το δη­λη­τήριο της α­κρο­δε­ξιάς, φα­σί­ζου­σας προ­πα­γάν­δας του.



Κα­μί­α κυ­βέρ­νη­ση τους δεν θα μας βγά­λει α­πό την κρί­ση, κανένας συνδυα­σμός τους με α­ρι­στε­ρά ή δε­ξιά δε­κα­νί­κια. Μό­νη φρο­ντί­δα τους η σω­τη­ρί­α του κε­φα­λαί­ου, η δια­τή­ρη­ση του ση­με­ρι­νού βρώ­μι­κου κα­θε­στώ­τος. Η ε­πί­θε­σή τους μας α­πει­λεί πλέ­ον με πραγ­μα­τι­κή ε­ξό­ντω­ση:



- Η α­κρί­βεια έ­χει κά­νει τους μι­σθούς φι­λο­δώ­ρη­μα, ε­νώ ε­μείς πα­λεύου­με με δεύ­τε­ρες και τρί­τες δου­λειές, πνι­γό­μα­στε στα δα­νει­κά. Τώ­ρα ετοι­μά­ζο­νται και νέ­ες φο­ρο­ε­πι­δρο­μές.

- Πα­γώ­νουν-Μειώ­νουν τους μι­σθούς, αρχικά στο δη­μό­σιο και ανάβοντας «πρά­σι­νο φως» σε ό­λους τους ερ­γο­δό­τες.

- Με πρόσχημα τη «δια­τή­ρη­ση των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας»(!), ε­ξα­πλώ­νουν πα­ντού τις ε­λα­στι­κές-δου­λι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας (με­ρι­κή και α­να­σφά­λι­στη ερ­γα­σί­α, δια­θε­σι­μό­τη­τες και εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σί­α, συμ­βα­σιού­χοι, «ερ­γο­λα­βι­κοί», «νοι­κια­σμέ­νοι» ερ­γα­ζό­με­νοι κλπ.). Θέ­λουν να κα­ταρ­γήσουν τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις.

- Με­τα­τρέ­πουν Παι­δεί­α, Υ­γεί­α και Α­σφά­λι­ση σε πα­νά­κρι­βα ε­μπο­ρεύ­μα­τα για λί­γους. Ξε­που­λά­νε και τις τε­λευ­ταί­ες δη­μό­σιες υ­πη­ρε­σί­ες πχ. πρό­σφα­τα το νε­ρό της Θεσ­σα­λο­νί­κης (ΕΥΑΘ).

- Ε­τοι­μά­ζουν νέ­α α­ντια­σφα­λι­στι­κά μέ­τρα, την πλή­ρη διά­λυ­ση της κοινω­νι­κής α­σφά­λι­σης. Κα­τάρ­γη­ση βα­ρέ­ων-αν­θυ­γιει­νών, παραπέρα μεί­ω­ση συ­ντά­ξε­ων και αύ­ξη­ση ο­ρί­ων η­λι­κί­ας, ε­πι­δό­τη­ση-μείωση των εργοδοτικών ει­σφο­ρών των νέ­ων (για να ξε­φορ­τω­θούν οι κα­πι­τα­λι­στές κι αυ­τή την υ­πο­χρέ­ω­ση).



Η λεηλασία κράτους-καπιταλιστών έχει χρεοκοπήσει τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα σπρώ­χνουν στην κα­τάρ­ρευ­ση, για να τσα­κί­σουν κά­θε κοι­νω­νι­κή προ­στα­σί­α και αλ­λη­λεγ­γύ­η, να κά­νουν τα λε­φτά της α­σφά­λι­σης «ε­νι­σχύ­σεις» στους κα­πι­τα­λι­στές. Μα­ζί διαλύουν και τη δη­μό­σια υ­γεί­α (μεί­ω­ση-κα­τάρ­γηση της δω­ρε­άν πε­ρί­θαλ­ψης, αύ­ξη­ση της συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο κό­στος κλπ.).



Για να πε­ρά­σουν αυ­τό τον κοι­νω­νι­κό φα­σι­σμό, σκλη­ραί­νουν την κα­τα­στολή. Τρο­μο­κρα­τούν και διαι­ρούν τους ερ­γα­ζό­με­νους με τα πο­γκρόμ των με­τανα­στών. Όλα πα­ρα­κο­λου­θού­νται (χα­φιε­δο­κά­με­ρες, η­λε­κτρο­νι­κό φα­κέ­λωμα κλπ.) και τρο­μο­νό­μοι ε­πι­στρα­τεύ­ο­νται ε­νά­ντια σε α­γω­νι­στές. Η α­στυ­νο­μί­α και τα «ει­δι­κά σώ­μα­τα»-συμ­μο­ρί­ες της ε­ξο­πλί­ζο­νται σαν α­στα­κοί (η­λε­κτρο­φό­ρα ό­πλα, πλα­στι­κές σφαί­ρες, τε­θω­ρα­κι­σμέ­να κλπ.) και ε­τοι­μά­ζε­ται η χρη­σι­μο­ποί­η­ση του στρα­τού σε α­στυ­νο­μι­κά κα­θή­κο­ντα. Οι διώ­ξεις σω­μα­τεί­ων και συν­δι­κα­λι­στών εί­ναι κα­θη­με­ρι­νές. Η μαφιόζικη, δο­λο­φο­νική ε­πί­θε­ση με βιτριόλι ε­νά­ντια στη συνδικαλίστρια Κων­στα­ντί­να Κού­νε­βα συμβολίζει το μέλ­λον που μας ε­τοι­μά­ζουν.





ΡΕ­ΦΟΡ­ΜΙ­ΣΤΙ­ΚΗ Α­ΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ - Υ­ΠΟ­ΤΑΓ­ΜΕ­ΝΟΣ ΣΥΝΔΙ­ΚΑ­ΛΙ­ΣΜΟΣ:

ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ



Το ΚΚΕ, παρά τη ρητορεία του, δια­σπά και α­πο­δυ­να­μώνει τους α­γώ­νες, τους χρησιμοποιεί α­πο­κλει­στι­κά για την ε­κλο­γι­κή του ε­νί­σχυ­ση. Στά­θη­κε α­προ­κά­λυ­πτα ε­χθρι­κό και «νο­μι­μό­φρον» στην ε­ξέ­γερ­ση της νε­ο­λαίας το Δε­κέμ­βρη του 2008, ό­πως και α­πέ­να­ντι σε ό,τι ρι­ζο­σπα­στι­κό δεν ε­λέγ­χει. Η «Λα­ϊκή Οι­κο­νο­μί­α-Ε­ξου­σί­α» του, χω­ρίς ε­πα­να­στα­τι­κή α­να­τρο­πή, εί­ναι μια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ου­το­πί­α, που συ­νο­δεύ­ε­ται με λι­βά­νι­σμα του αποκρουστικού «υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού».



Ο ΣΥΝ/ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­σο κι αν υ­πο­στη­ρί­ζει κά­ποια κι­νή­μα­τα, έ­χει τα μάτια α­πο­κλει­στι­κά στραμ­μέ­να στις ε­κλο­γές και το κοι­νο­βού­λιο. Υ­πο­κρί­νε­ται α­πέ­να­ντι στην κρί­ση, κα­ταγ­γέλ­λοντας μό­νο ο­ρι­σμέ­νες «κα­κές» πλευ­ρές του κα­πι­τα­λι­σμού. Είναι υ­πέρ της κα­πι­τα­λι­στι­κής/ι­μπε­ρια­λι­στι­κής Ε­Ε ή την α­πο­δέ­χε­ται μοι­ρολα­τρι­κά. Mε­γά­λα κομ­μά­τια του εί­ναι έ­τοι­μα να προ­σφέ­ρουν υ­πη­ρε­σί­ες στο σύ­στη­μα, συμμετέχοντας σε μια «προ­ο­δευ­τι­κή» κυ­βέρ­νη­ση.



Την ίδια στιγμή που η κρίση μας τσακίζει, η ηγεσία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κα­τα­θέ­τει «υ­πεύ­θυ­νες προ­τάσεις» μαζί με τους βιο­μή­χα­νους. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ειδικά στην «κορυφή», έχει αποδεχτεί την «αγορά», δεν ορ­γα­νώ­νει α­γώ­νες, μας ξε­που­λά­ει στις πιο κρί­σι­μες στιγμές (Α­σφα­λι­στι­κό), α­δια­φο­ρεί ε­γκλη­μα­τι­κά για τους νέ­ους και «ε­λα­στι­κούς» ερ­γα­ζό­με­νους. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή τη γάγ­γραι­να, πριν θά­ψει τα συν­δι­κά­τα ως ορ­γα­νώ­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων.





ΤΗΝ ΚΡΙ­ΣΗ ΝΑ ΠΛΗ­ΡΩ­ΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑ­ΠΙ­ΤΑ­ΛΙ­ΣΤΕΣ



Ή ΑΥ­ΤΟΙ Ή Ε­ΜΕΙΣ!



Σ’ ό­λο τον κό­σμο, οι εργαζόμενοι πα­λεύ­ουν με δια­δη­λώ­σεις, α­περ­γί­ες και κα­τα­λή­ψεις ερ­γο­στα­σί­ων, «α­πα­γά­γουν» τα κα­λο­χορ­τα­σμέ­να α­φε­ντι­κά τους, συ­γκρού­ο­νται με την α­στυ­νο­μί­α, φω­νά­ζουν: ΔΕΝ ΘΑ ΓΙ­ΝΟΥ­ΜΕ ΘΥ­ΜΑ­ΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙ­ΣΗΣ ΣΑΣ!



Στην Ελ­λά­δα, μι­κρές και με­γά­λες μά­χες δί­νο­νται κα­θη­με­ρι­νά: οι α­περ­γί­ες του Α­σφα­λι­στι­κού, των δα­σκά­λων, ναυ­τερ­γα­τών και λι­με­νερ­γα­τών, ο α­γώ­νας των ω­ρο­μί­σθιων για στα­θε­ρή δουλειά, των φοι­τη­τών για δη­μό­σια δω­ρε­άν παι­δεί­α. Πλη­θαί­νουν οι α­ντι­στά­σεις στις «γα­λέ­ρες» του ι­διω­τι­κού το­μέα, νέα σω­μα­τεί­α συγκροτούνται. Το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Κων­στα­ντί­να Κού­νε­βα, η εξέ­γερ­ση της νε­ο­λαί­ας τον Δε­κέμ­βρη του 2008, το δεί­χνουν κα­θα­ρά: ΔΕΝ ΠΑ­ΕΙ ΑΛΛΟ - εί­ναι πια και­ρός να μπουν μπρο­στά τα δι­κά μας δι­καιώ­μα­τα και α­νά­γκες.





Να πά­ρου­με τη ζω­ή μας στα χέ­ρια μας



Δεν εί­ναι ε­πι­λο­γή να πε­ρι­μέ­νου­με «λύ­σεις» α­πό «σω­τή­ρες» ή τις ε­κλο­γές. Να α­η­διά­ζου­με με τους ξε­που­λη­μέ­νους γρα­φειο­κρά­τες και τους σά­πιους πο­λι­τι­κούς, αλ­λά να μην συμ­με­τέ­χου­με στους α­γώ­νες, να ξα­να­ψη­φί­ζου­με και να ξα­ναστη­ρι­ζό­μα­στε σ’ ό­λους αυ­τούς. Μό­νη ε­πι­λο­γή είναι να στη­ρι­χτού­με στις δι­κές μας δυ­νά­μεις.

- Αναπτύσσοντας και ενώνοντας ό­λους τους α­γώνες, ενάντια σε κά­θε διά­σπα­ση και κα­τα­κερ­μα­τι­σμό.

- Με α­πο­φα­σι­στι­κές μορ­φές πά­λης, που μπο­ρούν να νι­κή­σουν: α­περ­γί­ες, μα­χη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις, κα­τα­λή­ψεις. Ό­χι τις «ντου­φε­κιές στον α­έ­ρα» της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, χω­ρίς στό­χους και κλιμά­κω­ση.

- Με την αυ­το­ορ­γά­νω­σή μας: χτί­ζο­ντας σω­μα­τεί­α, ε­πι­τρο­πές α­γώ­να και συ­ντο­νι­στι­κά, συμ­με­τέ­χο­ντας μα­ζι­κά σε γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, στους χώ­ρους δου­λειάς, τις γει­το­νιές, τις σχο­λές.





Χρεια­ζό­μα­στε ε­πει­γό­ντως έ­να Πρό­γραμ­μα Σω­τη­ρί­ας



Σε ό­λους μας μπαίνει το ε­ρώ­τη­μα: Θα α­φή­σου­με να μας πνί­ξει ο Μεσαίωνας του κεφαλαίου, η φτώ­χεια, η ε­ξα­θλί­ω­ση και η α­πό­γνω­ση;



Χρεια­ζό­μα­στε μια α­πο­φα­σι­στι­κή ρή­ξη, μια ε­ναλ­λα­κτι­κή-α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι εί­μα­στε η συ­ντρι­πτι­κή κοινωνική πλειο­ψη­φί­α, οι πα­ρα­γωγοί του πλού­του. Οι ζω­ές μας εί­ναι πά­νω από τα κέρ­δη τους. Δεν ζη­τια­νεύου­με. Α­παι­τού­με την ι­κα­νο­ποί­η­ση των α­να­γκών μας. Χρή­ματα υ­πάρ­χουν, τα τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια που χαρίζονται στους επιχειρηματίες. Να τα πά­ρου­με απ’ ό­που κι αν βρί­σκο­νται, για να εφαρμόσουμε ά­με­σα έ­να Πρό­γραμ­μα Σω­τη­ρί­ας α­πό την κρί­ση.



- Ού­τε μια χα­μέ­νη θέ­ση ερ­γα­σί­ας. Να α­πα­γο­ρευ­τούν με νό­μο οι α­πο­λύ­σεις. Κα­τάρ­γη­ση κά­θε μορ­φής ε­λα­στι­κής ερ­γα­σί­ας. Ά­με­ση κα­θιέ­ρω­ση του 35ω­ρου-5νθήμε­ρου-7ω­ρου και αν χρεια­στεί α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρη μεί­ω­ση των ω­ρών ερ­γα­σί­ας.



- Φτά­νουν πια τα λου­κέ­τα, που μας α­φή­νουν με οι­κο­νο­μι­κά «κου­φά­ρια», χω­ρίς μέλ­λον. Να γί­νει κα­τά­λη­ψη σε κά­θε επι­χεί­ρη­ση που κλεί­νει, με­τα­φέ­ρε­ται ή α­πο­λύ­ει, απαιτώντας το ά­νοιγ­μα των λο­γι­στι­κών βι­βλί­ων, κρα­τι­κο­ποί­η­ση χω­ρίς α­πο­ζη­μί­ωση και κά­τω α­πό ερ­γα­τι­κό έ­λεγ­χο, α­κό­μα και με δή­μευ­ση της πε­ριου­σί­ας των καπι­τα­λι­στών ι­διο­κτη­τών.



- Αύ­ξη­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, με στό­χο 1.400 ευ­ρώ βασι­κό μι­σθό για ό­λους. Ερ­γα­τι­κός έ­λεγ­χος και πλα­φόν στις τι­μές των ει­δών λα­ϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης. Βα­ριά φο­ρο­λο­γί­α του κε­φα­λαί­ου, των ει­δών πο­λυ­τε­λεί­ας, των με­γά­λων ει­σο­δη­μά­των.



- Αύ­ξη­ση των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών μ’ έ­να πρό­γραμ­μα οι­κο­δό­μη­σης σχο­λεί­ων, νο­σο­κο­μεί­ων, ερ­γα­τι­κών-λα­ϊ­κών κα­τοι­κιών, προ­στα­σί­ας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος - σε βά­ρος των δα­πα­νών στρα­τού και α­στυ­νο­μί­ας. Δη­μό­σια-δω­ρε­άν υ­γεί­α και παι­δεί­α για ό­λους.



- Ά­με­ση επιστροφή όλων των κλεμ­μέ­νων στα α­σφα­λι­στι­κά τα­μεί­α. Να δο­θεί και το τε­λευ­ταί­ο ευ­ρώ που χρω­στά­νε κρά­τος-ερ­γο­δό­τες, να ασφα­λι­στούν ό­λοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι. Να στα­μα­τή­σει κά­θε τζο­γά­ρι­σμα των α­πο­θεμα­τι­κών, να ε­πι­στρα­φεί ό,τι χά­θη­κε σε χρη­μα­τι­στή­ρια, δο­μη­μέ­να ο­μό­λο­γα, «το­ξι­κές» ε­πεν­δύ­σεις. Ά­με­ση κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση και εγ­γύ­η­ση των τα­μεί­ων και των α­πο­θε­μα­τι­κών τους.



- Να ε­πα­να­κρα­τι­κο­ποι­η­θούν ό­σες δη­μό­σιες ε­πι­χει­ρή­σεις/υ­πη­ρε­σί­ες ι­διω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν, κά­τω α­πό ερ­γα­τι­κό-κοι­νω­νι­κό έ­λεγ­χο, με ρι­ζι­κή μείω­ση των τι­μο­λο­γί­ων για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα λα­ϊ­κά στρώ­μα­τα.



- Πά­γω­μα ό­λων των χρε­ών ερ­γα­ζο­μέ­νων και α­γρο­τών και ό­σων έ­χουν πά­ρει δά­νειο για πρώ­τη κα­τοι­κί­α. Κά­θε πλει­στη­ρια­σμού και κα­τά­σχε­σης σπιτιού ή α­γρο­τι­κής γης, των χρεών των μι­κρών ε­πι­χει­ρή­σε­ων προς τις τρά­πε­ζες.





Το μέλ­λον μας δεν εί­ναι ο Κα­πι­τα­λι­σμός και η μι­ζέ­ρια του



Δεν μπο­ρούμε όμως να σωθούμε από την κρίση αν στα­μα­τήσουμε στο κα­τώ­φλι του πραγματικού προ­βλή­μα­τος, που εί­ναι το ί­διο το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Πρέ­πει να φτά­σου­με μέ­χρι την α­να­τρο­πή του, ανοίγοντας τον δρό­μο για μια άλ­λη κοι­νω­νί­α, δη­μο­κρα­τι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, σο­σια­λι­στι­κή, στην Ελ­λά­δα, την Ευ­ρώ­πη και τον κό­σμο.



Μια σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νί­α που τίποτα κοινό δεν έ­χει με τα εκτρώματα του «υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού», αλ­λά θα θε­με­λιώ­νε­ται σε όρ­γα­να ερ­γα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και αυ­το­διαχείρι­σης, με δη­μο­κρα­τι­κά δικαιώματα και ατομικές ε­λευ­θε­ρί­ες πο­λύ α­νώ­τε­ρα κι απ’ τις πιο α­νε­πτυγ­μέ­νες α­στι­κές δη­μο­κρα­τί­ες. Με μια πλή­ρως α­να­διαρ­θρω­μέ­νη οι­κο­νο­μί­α, με ε­πί­κεντρο τον άν­θρω­πο και τις α­νά­γκες του, τις α­νά­γκες των πιο φτω­χών πε­ριο­χών της Ευρώπης και του κόσμου, του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.



Να σπά­σου­με την α­λυ­σί­δα της α­το­μι­κής ι­διο­κτη­σί­ας στα μέ­σα πα­ρα­γωγής, να τσακίσουμε το α­στι­κό κρά­τος που προ­α­σπί­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου. Να ε­γκα­θι­δρύ­σου­με την ε­ξου­σί­α των ερ­γα­ζο­μέ­νων και να προ­χω­ρήσου­με στη σο­σια­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση της οι­κο­νο­μί­ας, κοι­νω­νι­κο­ποιώ­ντας τις με­γά­λες ε­πι­χει­ρή­σεις στους το­μείς-κλει­διά (τρά­πε­ζες, με­τα­φο­ρές, επι­κοι­νω­νί­ες, ε­νέρ­γεια κλπ.), βά­ζο­ντας ό­λες τις με­γά­λες κοι­νω­νι­κές ε­πι­λο­γές (ενεργειακή και βιο­μη­χα­νι­κή πο­λι­τι­κή, δια­τρο­φή και υ­γεί­α, πε­ρι­βάλ­λον και οι­κο­λο­γί­α, πο­λι­τι­σμός κλπ.) κά­τω α­πό έ­ναν συλλο­γι­κό δη­μο­κρα­τι­κό σχε­δια­σμό. Αυ­τή εί­ναι η μό­νη ε­ναλ­λα­κτι­κή λύ­ση α­πέ­να­ντι στην καπιταλιστική κρίση, στην α­στι­κή κοι­νω­νί­α της διαφθοράς, σήψης και εκ­με­τάλ­λευ­σης, του ρα­τσι­σμού, της κα­τα­στο­λής, του πο­λέ­μου, της οι­κο­λο­γι­κής κα­τα­στρο­φής.





- Ε­νό­τη­τα – Κλι­μά­κω­ση με Α­περ­γί­ες και Κα­τα­λή­ψεις



- Οι α­γώ­νες στα χέ­ρια των ερ­γα­ζο­μέ­νων



- Α­πα­γό­ρευ­ση Α­πο­λύ­σε­ων – Ερ­γα­τι­κός Έ­λεγ­χος στην οι­κο­νο­μί­α



ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟ­ΣΙΑ­ΛΙ­ΣΤΙ­ΚΗ ΔΙΕ­ΞΟ­ΔΟ Α­ΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙ­ΣΗ



ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ



www.okde.gr