Γαμώτο. Για μια ακόμη φορά η λαϊκή ρήση επαληθεύτηκε.
Ο Γιώργος, ο σύντροφος, ο αγωνιστής, ο φίλος δεν θα είναι πια ανάμεσα μας.
Δε θα μοιράζεται μαζί μας τις μοναδικές του εμπειρίες από τα μέτωπα του πολέμου, αλλά και από τους δρόμους των κοινωνικών αγώνων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους τσακωμούς του με τους εκάστοτε επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων όταν καταστέλλονταν βάναυσα οι φοιτητικές πορείες και οι εργατικοί αγώνες.
Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού ο Γιώργος ήταν ένας από τους 1158 συμβασιούχους της ΕΡΤ Α.Ε. που τόσο επί ΠΑΣΟΚ όσο και επί ΝΔ επέβαλαν καθεστώς εργασιακής ομηρίας και άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης. Ας αφήσουμε για τον Παναγόπουλο, πρόεδρο της ΕΡΤ Α.Ε. τα μεγάλα λόγια και τον ανέξοδο συναισθηματισμό των Δημοσίων Σχέσεων.
Βλέπεις ο Γιώργος δεν ήταν μόνο ο πραγματικά μαχόμενος δημοσιογράφος που αναλαμβάνοντας το ρίσκο βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή, αλλά είχε τις αξίες και την κοσμοθεωρία που του επέτρεπαν να βλέπει την πραγματικότητα και να μην ενσωματώνεται. Να καταγράφει την εισβολή και την κατοχή όχι ως παιχνίδι σε play station, αλλά στην πραγματική του διάσταση, με αθώους νεκρούς, ορφανά παιδιά, αρρώστους από απεμπλουτισμένο ουράνιο, ποτάμια προσφυγιάς, ιμπεριαλιστικά και αστικά συμφέροντα.
Και όλα αυτά να γίνονται χωρίς να μεταφράζονται σε πλούτο, καριέρα, γνωριμίες. Αλλά πάντα ανθρώπινα, ζεστά και φιλικά να τα μοιράζεται σε συντροφιές, σε εκδηλώσεις και σε παρεμβάσεις του αντιπολεμικού κινήματος.
Σε μια παρόμοια εκδήλωση σταθήκαμε τυχεροί να τον έχουμε μαζί μας.
Ήταν 28/3/08, στην εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Ανακατατάξεις και πόλεμοι στην σκιά των Ιμπεριαλιστικών Ανταγωνισμών και Εθνοτικών Αντιθέσεων» όπου ο Γιώργος συγκλόνισε το ακροατήριο περιγράφοντας το ατελείωτο δράμα του Ιρακινού και Αφγανικού λαού, την απάνθρωπη καθημερινότητα του αναλώσιμου Αμερικάνου μισθοφόρου στρατολογημένου από την «καθυστερημένη αμερικάνικη επαρχία» και τα γκέτο των μεγαλουπόλεων, αλλά και την αδιέξοδη φονταμενταλιστική επιλογή του έφηβου Ταλιμπάν.
Βλέπεις για το Γιώργο η ζωή δεν ήταν άσπρο-μαύρο, ο κόσμος δεν χωρίζονταν σε καλούς-κακούς. Με το χαρακτηριστικό ταξικό του κριτήριο, με τη μοναδική του νεανικότητα ο Γιώργος θα καταδικάσει την ισραηλινή καταστολή της Παλαιστινιακής Εξέγερσης, αλλά θα διαπιστώσει ότι τα τρελαμένα παιδαρέλια της 2ης Ιντιφάντα αμφισβητούν και το Παλαιστινιακό κατεστημένο, σε αυτή την εθνικοαπελευθερωτική και κοινωνική τους εξέγερση.
Έχοντας περάσει από την ΚΝΕ, θα αναγνωρίσει και αυτός τα ολέθρια λάθη στη θεωρία-στρατηγική-τακτική-πολιτική του κομμουνιστικού κινήματος που οδήγησαν διεθνώς στην οδυνηρή Περεστρόικα και στην ελληνική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και θα αποχωρήσει.
Η επαγγελματική του διαδρομή διασχίζει το Λίβανο, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το Κουρδιστάν, τον Περσικό Κόλπο, την Αίγυπτο, τη Βοσνία, το Βούκοβαρ, τη Βοσνία, το Ιράκ, όπου είναι ο πρώτος Έλληνας που ταξιδεύει εκεί μετά την παράνομη επίθεση ΗΠΑ-Βρετανίας (2003), το Αφγανιστάν. Στο τελευταίο ταξίδι του εκεί, το τζιπ ανατρέπεται στα περίχωρα της Καμπούλ και ο βαρύς τραυματισμός θα αποβεί μοιραίος.
Ο Γιώργος όμως ΖΕΙ μέσα από το έργο του, τις μνήμες μας, την προσωπική του παρακαταθήκη για τους αγώνες του λαού μας. Μια παρακαταθήκη που συμπεριλαμβάνει και δύο βιβλία, τη «ΓΑΛΗΝΗ ΠΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΤΗΚΕ» και τον «ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΝΟΕΜΒΡΗ», ενδεικτικά των ενδιαφερόντων και των προβληματισμών του.
Καλό ταξίδι Γιώργο.
Νοέμβρη φεύγεις και συ, «Κομματιάζοντας τη Γαλήνη»….
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου