Τα τελευταία χρόνια, ο χώρος του λιμανιού έχει μετατραπεί σε ένα άβατο, σε μια «κόκκινη ζώνη» για όλη την κοινωνία της Πάτρας. Με πρόσχημα τους μετανάστες τοποθετούν σιδηρόφρακτες μπάρες, κάγκελα, κάμερες, δημιουργώντας ένα ζοφερό τοπίο επιτήρησης και καταστολής.
Η απόπειρα του Λιμενικού Σώματος να αποτρέψει την ανακοινωμένη πορεία μας στο χώρο του λιμανιού ναυάγησε στα νερά του Πατραϊκού. Η σύγκρουσή μας με τις δυνάμεις καταστολής και η επιτυχής μας απόπειρα εισόδου στο λιμάνι και ανάρτησης ενός πανό αλληλεγγύης στο πλοίο Superfast (σ’ ένα απ’ αυτά πριν από λίγα χρόνια κάηκαν ζωντανοί δεκάδες μετανάστες) κατέδειξε νοήματα πολλαπλά, αλλά ξεκάθαρα.
Αφενός, η βούληση της εξουσίας ότι η πρόσβαση στη θάλασσα πρέπει να είναι αυστηρά ελεγχόμενη και ότι ακόμη και η απλή απόπειρα διέλευσης πρέπει να αντιμετωπίζεται με «μηδενική ανοχή». Είναι αυτό το καθεστώς του αποκλεισμού και επιτήρησης που θέλουν να διατηρήσουν, ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο των ξυλοδαρμών και βασανιστηρίων μακριά από την κοινή θέα, μακριά από τον κοινωνικό έλεγχο.
Αφετέρου κατέδειξε την αδιαπραγμάτευτη επιθυμία του κινήματος αλληλεγγύης για την επανάκτηση του δημόσιου χώρου του λιμανιού της Πάτρας, τη ζωτική του θέληση να καταδείξει ότι το κοινό νήμα που συνδέει την τοπική κοινωνία με τους μετανάστες δεν είναι παρά η στέρηση της ελευθερίας, η εξουσία η ίδια.
NO BORDER PATRAS 2008
www.noborderpatras.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου