Κείμενο μειοψηφίας στη συνδιάσκεψη της Εργ.Εξουσίας

ΝΑΒΗΣ
ginavis@otenet.gr

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ Στέλνω τα κείμενα που τέθηκαν για συζήτηση στη συνδιάσκεψη της Εργατικής Εξουσίας (7-8 Ιούνη 2008) και ας πουμε ότι μειοψήφησαν. Η "πλειοψηφία" φρόντισε επιμελώς να τα αποκρύψει.

Π ρ ά ξ η

Ηελληνική μεταπολιτευτική άκρα αριστερά και ιδιαίτερα ο ελληνικός τροτσκισμός έχει μία σύνθετη και πολύπλευρηπράξη. Η αποτίμηση της πράξης αυτής είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Απαιτεί πολλές διευκρινίσεις και συζήτηση σε βάθος.
Πρώτα-πρώταυπήρχε πάντα μία διαρκής σημαντική συνεισφορά στο επίπεδο της θεωρητικής επεξεργασίας και της πολιτικής ανάλυσης. Αναλύσεις για την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού, για τα συνδικάτα, για το φοιτητικό στρώμα, για τη φύση του ΠΑΣΟΚ, για τον ευρωκομμουνισμό, για τις διεργασίες μέσα στα ρεφορμιστικά κόμματα, αλλά και για την διεθνή κατάσταση , για τα αραβικά καθεστώτα, για τα εκφυλισμένα εργατικά κράτη
Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70 μέχρι σήμερα συνυπάρχουν όλες οι πλευρές και δοκιμάζονται όλες οι ταχτικές οικοδόμησης. Ο ελληνικός μεταπολιτευτικός ο τροτσκισμόςουδέποτε υποτιμούσε τις ζωντανές πολιτικές διεργασίες έξω αλλά και μέσα στα ρεφορμιστικά κόματα. Ουδέποτε υπήρχε περίοδος χωρίς πολύπλευρη σύνθετη και ζωντανή τροτσκιστική πράξη. Είτε επεμβαίνοντας στο εσωτερικό των μαζικών ρεφορμιστικών κομμάτων, είτε χτίζοντας εργοστασιακά σωματεία, είτε πυροδοτώντας αυθόρμητα ξεσπάσματα, είτε οργανώνοντας πρωτοποριακές μειοψηφικές συγκρούσεις στους δρόμους, ο ελληνικός τροτσκισμός οδέποτε «εγκλωβίστηκε σε μία μάχη για την αποτίμηση του παρελθόντος».

Μέχρι το 1981

Οσοι νομίζουν οι τροτσκιστικές οργανώσεις έκαναν ξερή προπαγάνδα των επαναστατικών ιδεών του Τρότσκι και προσπαθούσαν απλά να πείσουν για την ιστορική αλήθεια ή αγνοούν ή έχουν ξεχάσει. Ο τροτσκισμός ήταν παντού! Ηταν πρωτοπόρος στο χτίσιμο του εργοστασιακούσυνδικαλισμού μαζί με άλλες κεντριστικές ομάδες αλλά και με το ΠΑΣΟΚ.Ο τροτσκισμός ήταν στους δρόμους και στα οδοφράγματα. Ηταν φραξια μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Ηταν φράξια μέσα στο ΚΚΕ και μέσα στο ΚΚΕεσωτερικού. Δοκίμαζε διαρκώς και με κάθε τρόπο όλους τους τρόπους οικοδόμησης.

Η οργάνωση «Ξεκίνημα»της δεκαετίας του 70 δοκίμασε την οριζόντια διασύνδεση μέσα στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, με αρκετή επιτυχία. Το 1977 ο Ανδρέας θορυβημένος προχώρησε σε μαζικές διαγραφές. Η πράξη αυτή του Ξεκινήματος δεν ήταν η μόνη επέμβαση στο εσωτερικό των μαζικών ρεφορμιστικών κομμάτων. Την ίδια εποχή ο ΚΕΣ έκανε παρέμβαση μέσα στο ΚΚΕ και στο ΚΚΕεσωτερικού. Εκτίμησε πολύ σωστά ότι στο εσωτερικό των 2 αυτών ρεφορμιστικών κομμάτων θα γίνουν σημαντικές διεργασίες και ότι το καθήκον των επαναστατών ήταν να συμβάλουν αποφασιστικά στη συγκρότηση αριστερής αντιπολιτευτικής πλατφόρμας στο εσωτερικό των 2 αυτών κομματων .Ο ΚΕΣ δεν είχε ούτε καταστατικό ούτε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Θεωρούσε (σωστά) ότι αυτά είναι κομματικά στοιχείακαι ότι ένας προπαγανδιστικός όμιλος δεν μπορεί να λειτουργεί με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Ο τροτσκισμός όμωςτην ίδια περίοδο έχει και μία πρωτοπόρα πράξη στουςδρόμους. Αναστάτωνε διαρκώς το κέντρο της Αθήνας με διαδηλώσεις και οδοφράγματα.Οργανωσε μεγάλες κινητοποιήσεις για τον Νόμο 330/76 του Καραμανλή ο οποίος έβαζε ταφόπλακα σε κάθε απεργία. Οι οργανώσεις διώχθηκαν δικαστικά. Η εφημερίδα «Εργατική Πάλη» τιμωρήθηκε με πρόστιμο. Ο Φελέκης φυλακίσθηκε ως ηθικός αυτουργός των επεισοδίων.

Υπάρχουν όμως και γεγονότα(όπως τα γεγονότα στους δρόμους της Αθήνας τον Ιούλιο 1975) πουδεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ωςπράξη της Ακρας Αριστεράς. Ξεκίνησαν από μία εργατική συγκέντρωση που οργάνωσαν οι οικοδόμοι ( δηλαδή ήταν και το ΚΚΕ) και εξαπλώθηκαν αυθόρμητα. Απλά η Άκρα Αριστερά έτρεξε να ρίξει λάδι στη φωτιά, ενώ το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτερικού καλούσαν τους εργάτες να απομονώσουν τους προβοκάτορες

Το Δεκέμβρη του 1979 η Ακρα Αριστερά άναψε τη φωτιά των φοιτητικών καταλήψεων κόντρα στην ΕΦΕΕ. Η αντιπαράθεση με τις 3μεγάλες παρατάξεις ΠΣΚ-ΠΑΣΚ-ΔΑ(δηλ. ΚΚΕεσωτ) ήταν πλήρης. Ωστόσο οι 3 μεγάλες αυτές παρατάξεις έχασαν τις συνελεύσεις. Οι συνελεύσεις ψήφισαν καταλήψεις! Η αντιπαράθεση έφτασεσε βίαιη αναμέτρηση με την ΚΝΕ. Ο νόμος 815 όμως έπεσε! Ήταν μία καθαρή νίκη της Ακρας Αριστεράς.

Το Νοέμβρη του 1980 η Ακρα Αριστερά συγκρούεται με τα ΜΑΤ για να σπάσει την απαγόρευση της πορείας. Πέφτουν νεκροί ο Κουμής και η Κανελοπούλου. Η πράξη αυτή δημιούργησε ταραχή στο εσωτερικό του ΚΚΕ (εσωτ) αλλάκαιστο ΚΚΕ. Έπεξε σημαντικό ρόλο στο εσωτερικό της ΚΝΕ. Από τότε ουσιαστικά ξεκίνησε η φράξια των μετέπειτα ΝΑΡιτών.
Η πράξη αυτή οργανώθηκε από 5 οργανώσεις (ΚΚΕμλ, ΟΣΕ , Μαχητής, ΟΚΔΕ, Β΄ Πανελλαδική) που είχαν προχωρήσει σε ένα μόνιμο «αντιρεφορμιστικό μέτωπο». Η πρόταση της αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης ή της δημιουργίας ενός αντικαπιταλιστικού πόλου υπάρχει από το 1979 και δοκιμάζεται διαρκώς.

Η βασική διχογνωμία την δεκαετία του 70 αφορούσε την εκτίμηση για το προτσες ριζοσπαστικοποίησης. Από που περνούσε κυριώς; Μέσα από το ΠΑΣΟΚ, μέσα από το ΚΚΕ και το ΚΚΕες ή μέσα από την «πλατιά πρωτοπορία» των κεντριστικών μαοϊκών ομάδων; Η ζωή δεν διέψευσε καμία. Παντού έγιναν σημαντικές διεργασίες. Ήταν όμως αδύνατο να υλοποιηθεί όλη αυτή η αναγκαία πολύπλευρη πράξη οικοδόμησης από μία μόνο οργάνωση. Φανταστείτε κάποιους συντρόφους τροτσκιστές να βγάζουν πύρινους λόγους μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα για να στηρίξουν τις καταλήψεις και κάποιους άλλους να λουφάζουν γιατί είναι φράξια μέσα στην ΠΑΣΚ ή στην ΠΣΚ.

Από το 1981 μεχρι το 1991

Πρώτα-πρώτα η μεγάλη σημασία του εργατικού κίνηματος της Πολωνίας αναδείχθηκε στην Ελλάδα σχεδόν αποκλειστικά από τον τροτσκισμό . Το «Μαρξιστικό Δελτίο» έκανε μία ειδική έκδοση. Ήταν μία κορυφαία στιγμή του παγκόσμιου εργατικού κινήματος που ανέδειξε πολλά νέα ζητήματα.

Οι εργάτες των ναυπηγείων του Γκντασκ επέβαλαν ένα σύστημα δεικτών μέσω του οποίου χρησιμοποιώντας την τεχνολογία των κομπιούτερ και την τηλεόραση επεξεργάζονταν ένα πανεθνικό πλάνο παραγωγής από τα κάτω. Ήταν μίαπραγματική αυτοδιαχείρηση. Ήταν μία πολιτική εργατική επανάσταση. Η γραφειοκρατία τρόμαξε και κήρυξε στρατιωτικό νόμο. Η έλλειψη επαναστατικού κόμματος κόστισε ακριβά. Η επανάσταση ηττήθηκε. Ο τροτσκισμός όμως ήταν το μόνο πολιτικό ρεύμα που μπορούσε να εξηγήσει τι έγινε στην Πολωνία το 1981.

Το 11ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1982) δεν αφήνει ανυποψίαστους τους τροτσκιστές για τις διεργασίες που γίνονται μέσα στο ΚΚΕ. Το «Μαρξιστικό Δελτίο» προβλέπει το ρήγμα που θα έλθει καθώς το ΚΚΕ θα ενσωματώνεται διαρκώς περισσότερο στο αστικό πολιτικό σύστημα και θα ξεκόβει απο΄την σοβιετική κηδεμονία. Δυστυχώς εσωτερικά προβλήματα της ΟΚΔΕ δεν επέτρεψαν να αξιοποιηθεί αυτή η πρόβλεψη.
Τον Οκτώβρη 1984 η Ακρα Αριστερά επιτίθεται στους φασίστες του Λεπεν στο ξενοδοχείο Κάραβελ. Οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ φτάνουν μέχρι τη Νομική. Ακολουθεί πογκρόμ συλλήψεων και διώξεων. ( Μεταξύ των κατηγορούμενων για κακούργημα είναι και ο σύντροφος Αργύρης της ΣΟΕ )

Τον Νοέμβρη 1985 η Ακρα Αριστερά ήταν μαζί με τις αναρχικές ομάδες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και στα οδοφράγματα. Ο νεκρός 15χρονος Καλτέζας μας ένωσε όλους. Βέβαια κάποιοι κολλημένοι τροτσκιστές και τα ΜΛ είχαν μία «αναρχοφοβία», αλλά τελικάκυριάρχησε η λογική της εκτροπής. Άλλωστε η άγρια νεολαία που κατέβηκε από τις φτωχογειτονιές στο κέντρο της Αθήνας ξεπερνούσε τις 10000. Ηταν 2 μέρες και νύχτες με μολότωφ δακρυγόνα και φωτιές.

Η εμφάνιση Γκορμπατσωφ στην ηγεσία του ΚΚΣΕ βάζει νέα καθήκοντα. Αρχίζει έντονος προβληματισμός και αντιπαράθεση. Οι τροτσκιστές διχάζονται. Κάποιοι εκτιμούν ότι αρχίζει η πολιτική επανάσταση από την ίδια τη γραφεικρατία. Κάποιοι διαφωνούνκατηγορηματικά. Ωστόσο οσμίζονται ότι έρχονται αλλαγές στο ΚΚΕ.

Πάντως στο επίπεδο της πολιτικής ανάλυσης και της θεωρητικής επεξεργασίας η συνεισφορά του ελληνικού τροτσκισμού ήταν σημαντική όλη τη δεκαετία του 80. Βέβαια στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στην 4η Διεθνή. Ο Υστερος Καπιταλισμός (Μαντελ) είναι έναμοναδικής αξίας έργο πάνω στο οποίο στηριξαμε πολλές εισηγήσεις άρθρα και αναλύσεις.

Η κριτική στο 11ο συνέδριο του ΚΚΕ (μαρξιστικό δελτίο) βασίσθηκε στον Ύστερο Καπιταλισμό. Αξίζει όμως να αναφέρω ότι αναπτύχθηκαν και αυτόνομεςαπόψεις όπως ότι το Ιρανικό καθεστώς είναι «προλεταριακός βοναπαρτισμός» και ότι οι Σαντινίστας στη Νικαράγουα ήταν «ένοπλη σοσιαλδημοκρατία». Αδιακρίτως πόσο μπορεί να συμφωνεί κάποιος ή όχι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο ελληνικός τροτσκισμός κάθε άλλο παρά ήταν εγκλωβισμένος σε μία μάχη για την αποτίμηση του παρελθόντος.

Το 1985 η ΟΣΕ αλλάζει τη στάση της στις εκλογές και ψηφίζει ΚΚΕ αντί άκυρο-αποχή. Αυτό το κάνει γιατί η εφημερίδα της και η πολιτική της απευθύνεται στα μέλη του ΚΚΕ και κυρίως της ΚΝΕ. Η ΟΣΕ κάνει τη μεγάλη στροφή. Εγκαταλείπει την Άκρα Αριστερά και ασχολείται με την ΚΝΕ Από το 1986παρεμβαίνει σε όλα τα φεστιβάλ της ΚΝΕ με αρκετή επιτυχία. Όταν γίνεται το ρήγμα του 1989 καταφέρνει να στρατολογήσει αρκετούς νεολαίους. Η ταχτική οικοδόμησης που έβαζε ως targetgroupτην ΚΝΕ δικαιώθηκε.

Αλλά και η ταχτική που έβαζε ως targetgroup την εργατική βάση του ΠΑΣΟΚ, επίσης δικαιώθηκε. Οι εκτιμήσεις του Ξεκινήματος επαληθεύθηκαν πανηγυρικά το 1985. Μετα την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που απαγόρευε τις αυξήσεις και το δικαστιικόπραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΚΕ διασπάται. Δημιουργείται η ΣΣΕΚ. Ολοι σχεδόν οι πρωτοπόροι εργάτεςπου βρίσκονταν μέσα στην ΠΑΣΚΕ στήριξαν τη ΣΣΕΚ, που διαμόρφωσε μία αρκετά προωθημένη πλατφόρμα εργατικών διεκδικήσεων. Η ΣΣΕΚ γεννήθηκε μέσα από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, αλλά δεν επιβίωσε. Οι περισσότεροι ξαναγύρισαν στο ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο το μεγάλο αυτό ρήγμα έδειξε ότι μέσω του ΠΑΣΟΚ μπορούσαμε να επηρεάσουμε τις εξελίξεις στη συνείδηση των εργατών.

Ομως και η ταχτική οικοδόμησης που επεδίωκε να φτιάξει αντιρεφορμιστικό πόλο επίσης διακαιώθηκε. Πρώτα πρώτα μαοϊκοί και τροτσκιστές άρχισαν να συνεργάζονται στενά. Δεύτερον το Καραβελ και οι χιλιάδες άγριοι νεολαίοι που γέμισαν την Αθήνα μετά τη δολοφονία του Καλτεζά έδειξαν ότι υπάρχει ένα νέο «υποκείμενο» όχι καθαρά πολιτικό αλλά κυρίως κοινωνικό. Οι απόψεις του Νέγκρι και της Ιταλικής αυτονομίας δεν επαληθεύονται μεν πλήρως, αλλά έχουν μία βάση.

Οργανώσεις που στήριξαν την εργατική αυτονομία όπως η Ρήξη απευθύνονταν κυρίως στο άγριο αυτό νέο τμήμα. Στο ίδιο όμως targetgroup απευθύνονταν και οι αναρχικές ομάδες αλλά και οι ένοπλες οργανώσεις. Ας μην ξεχνάμε τη βόμβα της 17Ν στην κλούβα των ΜΑΤ, μετά τη δολοφονία του Καλτεζά.

Ομως και η ταχτική οικοδόμησης αριστερής συνδικαλιστικής πτέρυγας μέσα στα μεγάλα συνδικάτα επισης δικαιώνεται. Το 1988 η άκρα αριστερά (κυρίως μαοϊκή) καταφέρνει το εξής απίστευτο. Ρίχνει μέσα στη βάση των εκπαιδευτικών το σύνθημα «τέρμα στην κοροϊδία στις εξετάσεις απεργία». Όλες οι παρατάξεις που βρίσκονταν στην ηγεσία ( ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ- ΔΕΕ) απέρριψαν την πρόταση. Ωστόσο με συντριπτική πλεοψηφία οι συνελεύσεις των καθηγητών αποφάσισαν απεργία διαρκείας στις εξετάσεις κόντρα στην ηγεσία. Ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας που ανάγκασε την κυβέρνησηνα υποχωρήσει.

Απόηχος αυτής της μεγάλης νίκης είναι η στράτευση πρωτοπόρων καθηγητών όπως ο Νίκος Τεμπονέρας στις καταλήψεις του 1991. Στις καταλήψεις του 1991 συναντήθηκαν όλα τα πρωτοπόρα πολιτικά ρεύματα. Αναρχικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, Ναρίτες, οικολόγοι, αυτόνομοι, και ποικίλες τοπικές και «συνδικαλιστικές» ομάδες. Η νίκη του πολύμορφου αυτού κινήματος χωρίς επαναστατικό κόμμα καθοδηγητή, τονώνει τον «εργατισμό» ως ρεύμα μέσα στην αριστερά. Αυτόνομα στέκια , δουλειά στις γειτονιές και παραδειγματική συνδικαλιστική δράση γίνονται σιγα-σιγά οι βασικές επιλογές πολλών ακροαριστερών.

Από την επέμβαση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, μέχρι τις απεργίες στην ΟΛΜΕ τις καταλήψεις και τα οδοφράγματα, μέχρι τις μολότωφ στο Καραβελ και τις θεωρητικές αναλύσεις για την εργατική «αυτονομία», την Πολωνία και την ανιση ανταλλαγή κέντρου-περιφέρειας ηάκρα αριστερά πραγματοποίησεμίαζωντανή πολιτική πράξη στενά δεμένη με την τρέχουσα κατάσταση. Ούτε ήταν θρησκευτική σέχτα, ούτε εγκλωβίστηκε σε καμία αποτίμηση του παρελθόντος. Ωστόσο η πράξη οικοδόμησης δεν απέδωσε καρπούς. Γιατί;Διότι το αποτέλεσμα μίας πράξης εξαρτάται όχι μόνο από τη βούληση και τα σχέδια των ανθρώπων, αλλά και από συνθήκες που δεν καθορίζουν οι άνθρωποι και από πλήθος τυχαίων γεγονότων.

Μετά το 1991

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και ο διαμελισμός του ΚΚΕ σε τρία κομμάτια αλλάζει ριζικά το τοπίο. Οι οργανώσεις τηςάκρας αριστεράςεισέρχονται στους θεσμούς και στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Η ΟΣΕ ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, μετατρέπεται σε «κόμμα» και παίζει με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Γενιούνται κοκκινοπράσινα-εναλλαχτικά νεφελώματα που φθάνουν να εκλέξουν βουλευτή αλλά και πολλούς δημοτικούς συμβούλους. Πρέπει να σημειωθεί ότι η πρόταση ενσωμάτωσης με διάφορες κεντριστικές οργανώσεις εμφανίζεταιστον ευρωπαϊκό τροτσκισμό και ιδιαίτερα σε κάποια τμήματα της 4ης Διεθνούς . Βέβαια υπάρχει πάντοτε ένα κομμάτι που συνεχίζει στα λόγια την επαναστατική κριτική και καποιο άλλο που εργάζεται πυρετωδώς στα συνδικάτα χωρίς να φλερτάρει με τους αστικούς θεσμούς.

Γενικά όμωςη άκρα αριστερά μετατοπίζεται προς ρεφορμιστικές θέσεις ενσωματωσης και όχι ρήξης. Η στάση της «άκρας αριστεράς» στα εξεταστικά το 1998 δείχνει αυτή την συντηρητικοποίηση. Ωστόσο το προτσές αυτό είναι σύνθετο και αντιφατικό. Μερικές φορές η δεξιά στροφή βοηθάει σχετικά την μαζικοποίηση, οπως έγινε με το ΣΕΚ της δεκαετίας του 90.

Το ΚΚΕ όμως επιβιώνει και διαχωρίζεται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Δημιουργεί το ΠΑΜΕ που εμποδίζει την απαιτούμενη ενότητα στη δράση των εργατών, αλλά πιέζει τους πάντες. Δηλαδή και την ηγεσία της ΓΣΕΕ και όσους πρώην ακροαριστερούς θέλουν να γίνουν θεσμικοί. Το ΠΑΜΕ οργανώνει παραδειγματικές απεργίες με περιφρούρηση που οδηγούν σε αναμέτρηση με τα ΜΑΤ. Η πρώτη μεγάλη απεργία των ναυτεργατών που οδήγησε στην επιστράτευση οφείλεται στη φωτιά που άναψαν τα 2 σωματεία ΠΕΜΕΝ-ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ που ανήκουν στο ΠΑΜΕ. Με κάποιες παραδειγματικές ενέργειες , με μία ελεγχόμενη σύγκρουση όταν ήλθε ο Κλίντον,καθώς και με τη στήριξη των μαθητικών καταλήψεων ενάντια στο νόμο αρσένη το ΚΚΕ καταφέρνει να ανασυγκροτηθεί. Αυτή η περίοδος του ΚΚΕ τελειώνει το 2002. Μετά το νόμο Ρέππα το ΚΚΕ ακολουθεί λίγο πολύ την συνηθισμένη πορεία της ευπρεπούς καταγγελίας του καπιταλισμού, του ρεφορμισμού, του δικομματισμού κλπ.

Η μεγάλη απεργία του 2001 για το ασφαλιστικό έδειξε την αδυναμία όλων των οργανώσεων. Κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η νίκη αυτή ανήκει στην «άκρα αριστερά» ή στο ΚΚΕ . Η επιτυχία της απεργίας ενάντια στο Γιαννίτση αναβάθμισε προσωρινά το κύρος της ΓΣΕΕ.

Ακολουθεί ο Νόμος Ρέππα και η ύπουλη κυβερνητική ταχτική του«κοινωνικού διαλόγου». ΟΠολυζωγόπουλος καλεί σε συμμετοχή και οθσιαστικά στηρίζει τις επιλογές του Ρέππα. Η άκρα αριστερά παρουσιάζει μία αμηχανία, λόγω των πρωτοβουλιών που παίρνει το ΠΑΜΕ. Τελικά η ομάδα Πολυζωγόπουλου απομονώνεται. Η ταχτική του ΠΑΜΕ «δικαιώνεται». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η Παπαρήγα αναφέρεται διαρκώς στην ταχτική του ΚΚΕ ενάντια στο νόμο Ρέππα.

Ήταν η επιτυχέστερη μεχρι σήμερα ταχτική του ΚΚΕ. Αλλα ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Η μάχη ενάντια στο Γιαννίτση και το Ρέππα δείχνει την πολυπλοκότητα του ζητήματος. Η αποκάλυψη του ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ δεν καταγράφεται στη συνείδηση των εργατών μόνο ως πράξη της άκρας αριστεράς αλλά και του ΠΑΜΕ.
Πάντως από το 1991 μέχρι σήμερα η «άκρα αριστερά»έχει μία πολυσύνθετη πορεία.

Μερικες οργανώσεις δυναμώνουν και ο χώρος των χύμα «ανένταχτων» μειώνεται. Ιδιαίτερα μετά το Σεπτέμβρη 2001 πολλοί «ανένταχτοι» μπαίνουν σε οργανώσεις της άκρας αριστεράς. Υπάρχουν ομάδες που διαλύονται. Υπάρχουν οργανώσεις που αποδυναμώνονται. Το ΝΑΡ και το ΣΕΚανήκουν σʼ αυτή την κατηγορία.Αντίθετα όμως άλλεςοργανώσεις δυναμώνουνΗ Ασυνέχεια ήταν μία μικρή εκδοτική ομάδα που έγινε ολόκληρη οργάνωση. Το ΚΚΕμλ ένισχύεται σταθερά. Το ίδιο και οιδύο ΟΚΔΕ . Τέλος υπάρχουν και νέες οργανώσεις όπως το Κόκκινο και η ΚΟ : «Ανασύνταξη».

Η παλιά Β΄Πανελλαδική αφήνει ως διαδοχο το περιοδικό «Θεσεις» και τις αριστερες συσπειρώσεις. Ομως οι αριστερές συσπειρώσεις γεννούν την ΑΡΑΝ και την ΑΡΑΣ. Τελικά η πολιτική οργάνωση ξαναφτιάχνεται με νέους όρους. Σύνθετο και αντιφατικό προτσες. Με μία έννοια μπορούμε να πούμε ότι τίποτα δεν πεθαίνει. Η Βʼ Πανελλαδική που πρωτοστάτησε στις φοιτητικές καταλήψεις το 1979 ενάντια στον 815 ξαναγεννήθηκε από τα διάδοχά της χαλαρά σχήματα και ξαναβάζει σήμερα φωτιά στα Πανεπιστήμια.

Επί 20 περίπου χρόνια ( από το 1989 ) γίνονται διαρκείς και επίπονες πράξεις συπειρώσεων ,συνεργασιών και πολιτικής ενότητας . Η ΟΚΔΕ Σπάρτακος το 1989 μαζί με οικολογικές οργανώσεις και με την «κίνηση» έφτιαξε την ΕΑΣ. Αργότερα στήριξε το εγχείρημα της «Λαϊκης Αντιπολίτευσης». Στη συνέχεια απέρριψε τις συνεργασίες αυτές και ακολούθησε ανεξάρτητη οικοδόμηση. Το 1993 ψήφισε ΠΑΣΟΚ. Έμεινε επί μερικά χρόνια μία αφανής γερασμένη ομαδούλα. Όταν όμως εντάχθηκε στο Φόρουμ κατάφερε να στρατολογήσει νεολαία και να ξαναζωντανέψει.

Επί πλέον οι οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς άρχισαν να δουλεύουν ενωτικά με αυτόνομες και αναρχικές ομάδες. Θυμάμαι την υποδειγματική στάση της ΟΚΔΕ(εργ.πάλη) μέσα στις «επιτροπές ενάντια στο νόμο Αρσένη». Ακόμα και οι πιό δύσπιστοι «ανένταχτοι αριστεροί» ,οιαυτόνομοιαλλά και οι αναρχικοί που ερχόντουσαν στις επιτροπές, παραδέχονταν ότι η ΟΚΔΕ δεν επιχειρούσε να επιβάλει τη γραμμή της αλλά ενδιαφερόταν ειλικρινά για την δράση της επιτροπής.

Υπάρχουν πάρα πολλές πράξεις συνεργασιών και πολιτικής προσέγγισης μεταξύ των οργανώσεων ή των ομάδων της άκρας αριστεράς . Ας θυμηθούμε τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια , τον αγώνα ενάντια στην Ολυμπιάδα (υποδειγματικά ενωτική η δραση του ΚΚΕμλ) , τον αγώνα για την υπεράσπιση του άρθρου 16. Αλλά υπάρχουν και συνεργασίες μεταξύ ακροαριστερών ομάδων και αναρχοαυτόνομων. Η«Συσπείρωση ενάντια στην κρατική τρομοκρατία» ξεκίνησε από συναντήσεις μεταξύ «δικτύου» -«δρόμων» -ΑΕΠ –Μαρμίτας και αντιεξουσιαστικής κίνησης.

Τέλος η δημιουργία του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ αλλά και της Πρωτοβουλίας Αγώνα αποδεικνύουν ότι η συνεργασία και η πολιτική προσέγγιση έγινε πιά μία σταθερή επιλογή των οργανώσεων. Δυστυχώς η οργάνωσή μας επέλεξε την απομόνωση. Αλλά ο σεχταρισμός ήταν δικό μας χαρακτηριστικό, όχι των άλλων οργανώσεων. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την «ακρα αριστερά» ως «ρεφορμίζουσα» αλλά όχι ως άθροισμα από θρησκευτικές σέχτες.

Τελείωσε η περίοδος των στενώνομίλων ;

Ο στρατηγικός στόχοςείναι η οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος. Σε ποιά φάση όμως βρίσκεταιη οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος;Το ερώτημα αυτό είναι καθοριστικής σημασίας. Αν καιοι σημερινές συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, ας δούμε τι εννοεί ο σύντροφος Λένιν λέγοντας ότι διανύουμε την περίοδο των στενών ομίλων:

«ʼΟσο δεν είχαμε ενότητα στα βασικά σημεία ταχτικής και προγράμματος, λέγαμε ορθά κοφτά ότιζούμε σε εποχή διασποράς και πνεύματος στενών ομίλων. Διακυρήσσαμε ότι πριν ενωθούμε, πρέπει να χαράξουμε μεταξύ μας διαχωριστική γραμμή. Δεν θίγαμε καν το ζήτημα των μορφών κοινής οργάνωσης, αλλά συζητούσαμε αποκλειστικά πως θα καταπολεμούσαμε τον οπορτουνισμό στα ζητήματα του προγράμματος και της ταχτικής.»( ʽΕνα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω)

Σύμφωνα λοιπόν με την Λενινιστική αντίληψη οικοδόμησης ,« περίοδος διασποράς και στενών ομίλων» σημαίνει ότι δεν έχουμε ενότητα στα βασικά σημεία ταχτικής και προγράμματος.

Διαπιστώνουμε και γράφουμε ότι «αν η συζήτηση ξεφύγει από τα στενά της γειτονιάς ή της συντεχνίας τότε θα αποκαλυφθούν οι πολιτικές διαφορές και πιθανόν να μπεί σε δοκιμασία η αντοχή και η συνοχή των σχημάτων». Βέβαια το ίδιο ισχύει και με τα τοπικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Στα σχήματα αυτά δεν υπάρχουν περιθώρια για οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση, για τον ίδιο λόγο. Παραδεχόμαστε λοιπόν ότι οι πολιτικές διαφορέςείναι υπαρκτές και μάλιστα τόσο σημαντικές ώστε να μπορούν να οδηγήσουν σε διάσπαση τα τοπικά σχήματα.Αρα σύμφωνα με τη Λενινιστική αντίληψη είμαστε ακόμα στην περίοδο της διασποράς και των στενών ομίλων.

Αλλά ας αφήσουμε τα γραπτά του Λένιν και ας προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε την κατάσταση της πρωτοπορίας σήμερα. Εδώ χρειάζεται μία απαραίτητη διευκρίνηση. Αλλο είναι η επιθυμία κάποιων απλών εργαζομένων και άλλο η πραγματική κατάσταση της πρωτοπορίας που θα οικοδομήσει το κόμμα. Δεν θα οικοδομήσουν οι «μαζες» το κόμμα. Η πρωτοπορία θα το οικοδομήσει. Αυτή όμως σε τι κατάσταση βρίσκεται;

Έχουμε άραγε ενδείξεις ότι οι ομάδες συρικνώνονται και ότι έφθασε η ώρα της σύνθεσης μέσω του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι άραγε οι οργανώσεις χρεωκοπημένα μπακάλικα που αρνούνται πεισματικά να κλείσουν;Νομίζω ότι η εκτίμηση αυτή είναιαβάσιμη. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Μετά το 2001 κάποιοι ανένταχτοι αριστεροί που περιφέρονταν σε χαλαρα νεφελώματα και πολιτικοεκδοτικές συσπειρώσεις άρχισαν να προβληματίζονται. Σφίγγουν τα πράγματα , απαιτούνται αυστηρότερες διαδικασίες και περισσότερο πλοιτικοϊδεολογικο΄ξεκαθάρισμα.

Το «Ενάντια στο ρεύμα» δεν ήταν ένα καπρίτσιο της Εργ.Εξουσίας.. Ηταν μία σωστή πρόβλεψη. Ήτανπραγματική ανάγκη των πρωτοπόρων που θέλουν να οικοδομήσουν το επαναστατικό κόμμα. Γιʼ αυτό η ζωή το δικαιώνει. Όχιμόνο δεν διαλύθηκαν οι ανεξάρτητες οργανώσεις μέσα στο Φόρουμ ή στην Πρωτοβουλία αγώνα ή στο ΜΕΡΑ ή στο ΕΝΑΝΤΙΑ, αλλά αντίθετα , όλα αυτά ή έσβησανή υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και το μόνο που αναπτύχθηκε είναι οι ανεξάρτητες οργανώσεις.

Τυχαίνει να βρίσκομαι στην πολυπληθέστερη ΕΛΜΕ της Ελλάδας. Η ακροαριστερή παράταξη «Αγωνιστικές Κινήσεις» είναι η μοναδική ανερχόμενη δύναμη. Ξεπέρασε την παράταξη του Συνασπισμού και την εκτόπισε από το ΔΣ. Για ποιο …«χρεωκοπημένο μπακάλικο» λοιπόν μπορούμε να μιλάμε ;

Συγκριτικά με 10-15 χρόνια πριν οι οργανώσεις μάλλον αυξάνονται και ενισχύονται. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει για όλες τις οργανώσεις. Το ΣΕΚ για παράδειγμα συρικνώνεται. Αλλά από το ΣΕΚ, γεννήθηκε η ΔΕΑ και από τη ΔΕΑ, γεννήθηκε το Κόκκινο. Aρα υπάρχουν 3 οργανώσεις στη θέση της μίας. Άλλες οργανώσεις όμως όπως το ΚΚΕμλ , η ΚΟΕ και οι δύο ΟΚΔΕ έχουν ενισχυθεί.

Αλλά η γέννηση της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ από τους χύμα ανένταχτους των αριστερών συσπειρώσεων δείχνει νομίζω σαφέστερα ότι ενισχύεται η τάση «προς τις οργανώσεις» παρά η φυγή από αυτές. Το ίδιο δείχνει και η δημιουργία της Κ.Ο. «Ανασύνταξη» από μία χαλαρή εκδοτική ομάδα και κάποιους νεολαίους που έφυγαν απο το ΝΑΡ. Ακόμα και τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτέμβρη δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι της αριστεράς προτίμησαν το ΚΚΕμλ , το ΜΛΚΚΕ και το ΚΚΕ. συγκριτικά με το ΣΥΡΙΖΑ, το ΕΝΑΝΤΙΑ και το ΜΕΡΑ.
Αλήθεια όμως, ποιά πολιτική πρωτοβουλία γίνεται χωρίς τις υπογραφές ανεξάρτητων ομάδων; Το ταξίδι στη Μακεδονία , η διαδήλωση ενάντια στη στράτευση στα 18 αλλά ακόμα και η συνεργασία για την επόμενη εκδήλωση (20 Ιούνη) γίνονται με συζήτηση και συμφωνία των οργανώσεων!

Οργανώσεις και μόνοοργανώσεις υπάρχουν και αυτές συζητούν . Δεν υπάρχει ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΜΕΡΑ, ούτε ΕΝΑΝΤΙΑ.Υπάρχει ΚΟΕ, Κόκκινο, ΔΕΑ, Νεολαία Συνασπισμού,ΕΕΚ, ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΣΕΚ, ΚΚΕμλ, Α.Κ., ΟΚΔΕ(σπ), ΟΚΔΕ(εργ.παλη), «ΚΟ Ανασύνταξη». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό έμεινε από τη διάλυση του Φόρουμ και της Πρωτοβουλίας Αγώνα. Οι οργανώσεις ενισχυμένες έμειναν. Αυτή είναι η ζωή. Έτσι προχωράει έτσι εξελίσσεται.

Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας

Μετά την κρίση του σταλινισμού ήλθε η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, διεθνώς αλλά βέβαια και στην Ελλάδα. Πως μπορεί να ξεπερασθεί αυτή η κρίση; Οι απαντήσεις που δίνονται είναι δύο.

Η μία πρόταση είναι να ανανεωθεί το αναξιόπιστο ΠΑΣΟΚ με μία αριστερή συνεργασία. Κάτι τέτοιο μπορεί να αναθερμάνει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους. Ίσως μία συνεργασία με νέους άφθαρτους πολιτευτές της αριστεράς να συμβάλει στην ανανέωση της εμπιστοσύνης των εργαζομένων.

Η άλλη πρόταση είναι να καλύψει η υπάρχουσα αριστερά το κενό που θα προκύψει από την «κατάρρευση» του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδήνα ενωθεί η αριστερά και να σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί. Δηλαδή να επαναληφθεί το εγχείρημα του 1989 σε νέα έκδοση. Αυτή είναι η επικρατέστερη άποψη μέσα στο Συνασπισμό.

Η δεύτερη πρόταση για να προχωρήσει απαιτεί τη συναίνεση του ΚΚΕ, η οποία όμως δεν μπορεί να εξασφαλισθεί. Αρα η πρόταση μένει στο κενό.

Αντίθετα η πρώτη πρόταση φαίνεται ότι κερδίζει διαρκώς έδαφος. Οι υποστηριχτές της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ προφανώςτρίβουν τα χέρια τους όσο περνάει ο χρόνος.

Όμως η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ επιβάλει να απαλλαγεί ο Συνασπισμός από τις δεσμεύσεις με τις οργανώσεις της άκρας αριστεράς. Δεν είναι δυνατόν η ΚΟΕ να πετάει αυγά και κουλούρια στον Παναγόπουλο. Ούτε επιτρέπεται να στηρίζει τις ανατρεπτικέςπράξεις των φοιτητών. Έτσι η οικοδόμηση του «ανεξάρτητου ΣΥΡΙΖΑ» είναι ήδη νεκρή.

Ο Συνασπισμός είναι ουσιαστικά ένα άθροισμα φραξιών γύρω από κάποιους πολιτευτές καριέρας. Οι πολιτευτές αυτοί παίζουν τα δικά τους αυτόνομα παιχνίδια με τα ΜΜΕ. Κανένας δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Γιατί οι όροι είναι εντελώς άνισοι. Μπορούν πολύ εύκολα να δηλώνουν ότι ο νόμος πλαίσιο έχει θετικά στοιχεία ή ότι ο Ευρωστρατός είναι χρήσιμος για να μην εξαρτάται η Ευρώπη από τις ΗΠΑ. Ανερυθρίαστα καταγγέλουν δημόσια την ΚΟΕ ως «σταλινική».
Οι πολιτευτές αυτοί είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Οι επιχορηγήσεις που θα παρουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση φτάνουν εκατομμύρια ευρώ. Είναι πολλά τα λεφτά και δεν υπάρχουν περιθώρια για αστειάκια με την ΚΟΕ και τους γραφικούς αριστεριστές.Τίποτα δεν πρόκειται να οικοδομήσουν. Ψήφους θέλουν και χρήματα από τα ευρωπαϊκά πακέτα.
Είτε με την μία είτε με την άλλη εκδοχή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα έωλο εγχείρημα. Γιατί; Διότι είναι μία καταδικασμένη απόπειρα να ξεπερασθεί η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να ξεπεραστεί.

Το ζήτημα δεν είναι καθόλου αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ρεφορμιστικό κόμμα ή κεντριστικό ή κάτι ενδιάμεσο. Φυσικά μερικές φορές επιβάλλεται οι επαναστάτες να μην είναι διαχωρισμένοι από τους ρεφορμιστές για κάποια περίοδο. Αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί για ένα πραγματικά μαζικό ρεφορμιστικόεργατικό κόμμα . Ένα μαζικό ρεφορμιστικό κόμμα οργανώνει τους εργάτες. Είναι μηχανισμός ταξικής συσσώρευσης. Η απεργία των Άγγλων ανθρακωρύχων το 1980 είχε ηγέτη τον Σκάργκιλ που δεν συνθηκολόγησε και τελικά διαγράφηκε από το Εργατικό κόμμα.

Τώρα όμως και ο σταλινισμός και η σοσιαλδημοκρατία βρίσκονται σε κρίση. Η κρίση αυτή δεν μπορεί να ξεπερασθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ρεφορμιστικός μηχανισμός συσσώρευσης εργαζομένων. Τέτοιος μηχανισμός δεν μπορεί να φτιαχτεί σήμερα. Τίποτα ρεφορμιστικό δεν μπορεί να οικοδομηθεί. ! Γιατί;Διότι έχει καταρρεύσει πλήρωςη αξιοπιστία των πάντων. Κανένας δεν πείθεται πια ότι οι αριστεροί πολιτευτές θα είναι καλύτεροι από τους ΠΑΣΟΚους .

Κάποιοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚσκέφτονται ενδεχομένως ναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ , αλλά μέχρι εκεί.. Πόσοι από αυτούςπείθονται ναστρατευτούν για να οικοδομηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζω ελάχιστοι γραφικοί ή αφελείς. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων έχει πολύ μεγάλη αμφιβολία και δυσπιστία. Αξίζει άραγε να χάνουν το χρόνο τους σε συζητήσεις, εξορμήσειςκαι αφισσοκολήσεις για να βγεί βουλευτής ο Τσίπρας,ο Αλαβάνος και ο Παπαγιανάκης ;«Αντε μία ψήφος και πολύ σου είναι κύριε Τσίπρα.».

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία εκλογική συνεργασία ανεξάρτητων οργανώσεων και τίποτα περισσότερο. Αυτό αποκαλύπτεται κάθε μέρα. Η εκδήλωση για το Μαη 68 στο γκάζι δεν ξεπέρασε τα 150 άτομα. Η συγκέντρωση για το ασφαλιστικό ήταν απελπιστικά άμαζη. Αλλά ακόμα και μία καμπάνια εναντίον της ακρίβειας την έκανε η ΚΟΕ μόνη της. Στις φοιτητικέςεκλογές η ΑΡΕΝ βρέθηκε κάτω από τα ΕΑΑΚ . Στις δε πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις οι πανεπιστημιακοί καθηγητές του Συνασπισμού υποστήριξαν το νόμο πλαίσιο.

Οσο για τη δουλειά στις γειτονιές εκεί επικρατεί η πλήρης απολιτικοποίηση. Καμία πολιτική συζήτηση καικαμία πολιτική ζύμωση δεν μπορεί να γίνει μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όπως είπαμε παραπάνω «αν η συζήτηση ξεφύγει από τα στενά της γειτονιάς ή της συντεχνίας τότε θα αποκαλυφθούν οι πολιτικές διαφορές και πιθανόν να μπεί σε δοκιμασία η αντοχή και η συνοχή των σχημάτων». Κάθε πολιτική συζήτηση στο ΣΥΡΙΖΑ θα βαλει σε δοκιμασία τη συνοχή του.

Και τώρα ;

Η οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος βρίσκεται ακόμα στη φάση της διασποράς και των στενών προπαγανδιστικών ομίλων. Οι συνθήκες όμως είναι διαφορετικέςαπό την εποχή του Λενιν. Η κρίση του σταλινισμού και της σοσιαλδημοκρατίας δεν αφήνει περιθώρια οικοδόμησης ενός νέου ρεφορμιστικού κόμματος στο εσωτερικό του οποίου οι επαναστάτες θα μπορέσουν ενδεχομένως να συγκροτήσουν μία αριστερή φράξια.

Η οικοδόμηση του κόμματος περνάει αναγκαστικά μέσα από την ισχυροποίηση των διεσπαρμένων ομίλων πουθα ενισχύουν και θα υποστηρίζουν αταλάντευτα «κάθε διαμαρτυρία και κάθεξέσπασμα». Φυσικά αυτό δεν μπορεί να εξασφαλισθεί. Είναι διαρκώς υπό δοκιμασία.

Καμία οργάνωση δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Αλλά η πολιτική των οργανώσεων της άκρας αριστεράς εξαρτάται από τις συνθήκες και όχι από τις εκ των προτέρων υποσχέσεις. Η αυξανόμενη ανεργία και υποαπασχόληση, τα συσσωρευμένα χρέη των νοικοκυριών, η αύξηση της φτώχειας μαζί με την προκλητική συσσώρευση πλούτου διαμορφώνουν συνθήκες κοινωνικών εντάσεων και συγκρούσεων. Οι απεργίες για το ασφαλιστικό, οι νέες φοιτητικές καταλήψεις αλλά και η απεργία στη Μανωλάδα είναι ένας πρόλογος.

Το καθήκον της περιόδου δεν είναι η ενότητα της αριστεράς. Η ενότητα της αριστεράς βάζει ταφόπλακα σε κάθε δυναμική μειοψηφία. Γιατί η ενότητα αυτή θα γίνει με όρους κυριαρχίας των σοσιαλδημοκρατικών απόψεων. Αλλά οι κοινωνικές εντάσεις δεν αφήνουν περιθώριασε σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Αυτό το αντιλαμβάνονται κάποιοι νέοι πρωτοπόροι αγωνιστές που ασχολούνται με το κίνημα. Γι αυτό στρατεύονται στις διάφορες ακροαριστερές οργανώσεις .Φυσικά ένας απλός εργαζόμενος που δεν ασχολείται με την οργάνωση απεργιών, καταλήψεων και διαδηλώσεων δεν μπορεί να το αντιληφθεί. (Ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσειςέστω με μια απλή ψήφο μέσα σε ένα συνδικάτο ο απλός εργαζόμενος ενισχύει τους μικρούς «διασπαστές» στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα.)

Βέβαια πρέπει να υποστηρίζουμε την ενότητα των εργατών δηλαδή το ενιαίο μέτωπο. Αλλά η ενότητα της αριστεράς είναι κάτι άλλο.

Δεν ήλθε ακόμα η στιγμή της σύνθεσης των στενών ομίλων σε ένα κόμμα , αν και υπάρχουν προσπάθειες συνεργασιών στη δράση αλλά και ενότητας στα πολιτικά πλαίσια. Υποστηρίζουμε ένα εγχείρημα δημιουργίας ενός ακροαριστερού πόλου ανατρεπτικής πράξης αλλά όχι εκλογικές συνεργασίες. Εγκαταλείπουμε την απομόνωση και χαμηλώνουμε τους τόνους της κριτικής μας. Όχι το περιεχόμενο, αλλά τους τόνους και το ύφος. Εγκαταλείπουμε την προσπάθεια να διαμορφώνουμε προτάσεις κυβερνητικής εξουσίας στο κενό. ( Κυβέρνηση της Αριστεράς και παρόμοια)

Πολιτική ζύμωση δεν μπορεί να γίνει έξω από πολιτικές οργανώσεις. Δεν μπορεί να γίνει ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο ΕΝΑΝΤΙΑ, ούτε στο ΜΕΡΑ, ούτε στα τοπικά σχήματα. Αν θέλουμε πολιτική ζύμωση πρέπει να επιλέξουμε μία πολιτική οργάνωση.

Απευθυνόμαστε λοιπόν σε κάποιες οργανώσεις για να συζητήσουμε μαζί τους το ενδεχόμενο ενοποίησης. Προτείνω την ΟΚΔΕ(εργ. Παλη) , την ΟΚΔΕ(σπάρτακος) , το ΕΕΚ ,και την ΚΟ«Ανασύνταξη». Φυσικά αν αποφασίσουμε μία τέτοια προσπάθεια ενοποίησης με κάποια από τις οργανώσεις αυτές νομίζω ότι ο Κομμουνιστικός Σύνδεσμος Εργατική Εξουσία κλείνει τον κύκλο του και οι σύντροφοι συνεχίζουν τον αγώνα της οικοδόμησης μέσα από μία άλλη οργάνωση. Δεν οικοδομούμε φράξια ούτε διατηρούμε γραφεία.

Συμπεράσματα

1. Μέσα στις γραμμές της αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) υπάρχουν βαθειές διαφορές στα βασικά σημεία προγράμματος και ταχτικής.

2. Οι διαφορές αυτές αφορούν όλες τις πλευρές τηςπαρούσας φάσης του ελληνικού καπιταλισμού. Περιλαμβάνουν τη στάση απέναντι στο κράτος
( καταστολή , βία και αυτοάμυνα, συμμετοχή στα όργανα διοίκησης, συναλλαγή με κυβερνητικά κόμματα), τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, τα εθνικά θέματα, τις διεκδικήσεις των συνδκάτων, το ενιαίο μέτωπο και πολλά τρέχοντα ζητήματα.

3. Οι διαφορές αυτές δεν επιτρέπουν να προχωρήσει οποιοδήποτε εγχείρημα «ενότητας της αριστεράς». Κάθε τέτοια προσπάθεια γίνεται στο κενό.

4. Η οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος βρίσκεται ακόμα στην περίοδο της διασποράς και των στενών ομίλων. Υπάρχουν προσπάθειες συνενόησης και πολιτικής προσέγγισης, αλλά δεν μπορεί ακόμα να γίνει κάποια σύνθεση, λόγω των σημαντικών διαφορών.

5. Μετά την κρίση του σταλινισμού, ήλθε η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας. Η κρίση αυτή δεν μπορεί να ξεπερασθεί. Η οικοδόμηση του κόμματος δεν μπορεί να γίνει οικοδομώντας μία αριστερή φράξια μέσα σε ένα μαζικό ρεφορμιστικό κόμμα. Γιατί τέτοιο κόμμα δεν μπορεί να οικοδομηθεί πιά. Η εποχή των μαζικών ρεφορμιστικών κομμάτων είναι παρελθόν.