Ο Κασσουλίδης και το ΔΗΣΥ είναι ανοικτά υποστηρικτές του ιμπεριαλισμού και ενός νέου σχεδίου τύπου Ανάν. Στο δημοψήφισμα του 2004 η Δεξιά έκανε καμπάνια υπέρ του Ναι και νικήθηκε κι ένα κομμάτι της αποχώρησε. Τώρα κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω από τον υποψήφιό της ένα ποσοστό ψήφων( λίγο πάνω από 33%) κοντινό σε εκείνο που είχε ψηφίσει το Ναι.
Είναι πασίγνωστο ότι ο Χριστόφιας, ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ και προεδρικός του υποψήφιος, είναι επίσης υπέρ τη εισαγωγής μιας νέας εκδοχής του σχεδίου Ανάν. Το 2004 αυτή ήταν η θέση του κι η θέση της πλειοψηφίας της σταλινικής ηγεσίας αλλά η βαθειά διαίρεση στις γραμμές του κι η ανταρσία της βάσης, υποχρέωσε το ΑΚΕΛ ν’ αλλάξει γραμμή και να συνταχτεί με το στρατόπεδο του Όχι. Ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ μοιραστήκανε την αστική κυβέρνηση με τον Παπαδόπουλο και το κεντροδεξιό του κόμμα ΔΗΚΟ για τέσσερα χρόνια, μέχρι να τα σπάσουν παρουσιάζοντας τον δικό τους υποψήφιο Πρόεδρο. Ο Χριστόφιας δεν έχει κρύψει ότι θέλει να σπάσει «την τελμάτωση του Κυπριακού» διαπραγματευόμενος νέες «προτάσεις» προερχόμενες από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ταυτόχρονα άσκησε κριτική στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του καθεστώτος Παπαδόπουλου( για την οποία είναι συνυπεύθυνος), προκάλεσε τον ενθουσιασμό της βάσης που δεν της άρεσε ο αντικομμουνιστής Παπαδόπουλος κι έβλεπε, από την άλλη, το κόμμα της να παρουσιάζει για πρώτη φορά ανεξάρτητο υποψήφιο για το υψηλότερο αξίωμα του Κράτους, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος προσπάθησε να διαλύσεις τους φόβους της μπουρζουαζίας και του ιμπεριαλισμού για τον « πρώτο κομμουνιστή Πρόεδρο σε μια χώρα της ΕΕ», δίνοντας όλων των λογιών τις εγγυήσεις ότι θα είναι ο καλλίτερος φρουρός των συμφερόντων τους.
Ο Παπαδόπουλος και οι εθνικιστές υποστηρικτές του στην Κύπρο και την Ελλάδα, μαζί και το εθνικιστικών τάσεων τμήμα της ελληνικής Αριστεράς αλλά και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, παρουσιάζανε και παρουσιάζουνε την ήττα του σαν ήττα του αντι-ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου του Όχι, κατηγορώντας γι’ αυτό το ΑΚΕΛ. Όλα, μαζί κι οι ίδιοι οι αριθμοί, δείχνουν ότι ένα σημαντικό τμήμα που ψήφισε Όχι το 2004 ανήκει στο λίγο παραπάνω από 33% που πήρε ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ το 2008. Χωρίς αυτό τον αριστερό ακελικό ψήφο, το Όχι δεν θα είχε νικήσει το 2004, με μόνο με τους ψήφους του Παπαδόπουλου. Κι ας μην ξεχνάμε πάντα ότι αυτή η ακελική συνεισφορά στη νίκη του αντιιμπεριαλιστικού Όχι ήταν το αποτέλεσμα όχι της πολιτικής βούλησης της συνεργαζόμενης με τον ταξικό εχθρό σταλινικής ηγεσίας αλλά μιας εξέγερσης στο Κόμμα. Είναι εντελώς αμφίβολο ότι αυτή η αντιιμπεριαλιστική τάση εξαφανίστηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια ή ότι συγκεντρώθηκε όλη στα χέρια του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς και του λαού απογοητεύτηκε τόσο από τα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε το καθεστώς του Παπαδόπουλου όσο κι από την κακοδιαχείριση της νίκης του Όχι και από την ανικανότητά του να προσφέρει μια βιώσιμη λύση στο εθνικό πρόβλημα.
Στον πρώτο γύρο των εκλογών στην Κύπρο, το ΕΕΚ προφανώς και με σταθερότητα ήταν αντίθετο στον υποψήφιο της αστικής Δεξιάς και του ιμπεριαλισμού. Αλλά δεν καλέσαμε να ψηφιστεί ούτε ο Χριστόφιας ούτε ο Παπαδόπουλος αλλά να ριχτεί άκυρο ή λευκό. Δεν μπορούσαμε να υποστηρίξουμε έναν «αριστερό» υποψήφιο που προωθεί ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο και δέχεται την παρουσία των βρετανικών βάσεων στο νησί. Ούτε και θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ένα αστό εθνικιστή που έχει στο ενεργητικό του τον έμπρακτο, δηλωμένο αντικομμουνισμό και έχει πάρει αντιλαϊκά, αντεργατικά μέτρα, και μάλιστα την στιγμή που ο περιορισμένος εθνικισμός του αυτο-εγκλωβίζεται στην υποταγή στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ. Καμιά πραγματική αντιιμπεριαλιστική λύση δεν θα μπορούσε ποτέ να έρθει από αυτό το είδος αστικού εθνικισμού που με χίλια νήματα είναι δεμένος με τον ιμπεριαλισμό.
Τώρα, στον δεύτερο γύρο έχουμε μια πιο «κλασσική» αναμέτρηση ενός υποψηφίου της Αριστεράς με ένα δηλωμένο υποψήφιο της Δεξιάς και των πρεσβειών της Αγγλίας και της Αμερικής. Μια νίκη του Κασσουλίδη θα ανοίξει τον δρόμο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια νομιμοποίησης της κατοχής και της διχοτόμησης του νησιού, της μετατροπής του σε προχωρημένο προμαχώνα των πολεμικών του σχεδίων στην Μέση Ανατολή.
Από την άλλη δεν έχουμε την παραμικρή εμπιστοσύνη στον Χριστόφια. Συνεχίζει τον απαίσιο ρόλο του σταλινισμού που στη δεκαετία του ’50 παράδωσε στα χέρια της εθνικιστικής άκρας Δεξιάς τον μανδύα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Προειδοποιούμε για την φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική που η σταλινική ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι έτοιμη να προωθήσει. Αλλά έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στη βάση του ΑΚΕΛ και της νεολαίας του, στις δυνάμεις που ξεσηκώθηκαν το 2004. Καλούμε αυτές τις δυνάμεις να παλέψουν ασυμβίβαστα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τα σχέδιά τους, τις βάσεις του. Για μια ανεξάρτητη, ενωμένη Κύπρο, χωρίς τουρκικά και άλλα ξένα στρατεύματα( ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ελληνικά), χωρίς βρετανικές βάσεις ή άλλες στρατιωτικές-κατασκοπευτικές ιμπεριαλιστικές εγκαταστάσεις. Μόνο ο κοινός αγώνας ενάντια στους κοινούς εχθρούς, τις άρχουσες τάξεις και τον ιμπεριαλισμό, μαζί κι ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα έκτακτων μέτρων για τις φτωχές μάζες μπορεί να ενώσει Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους καταπιεζόμενους κάτω από μια εργατο-αγροτική κυβέρνηση. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ, η κοινή πάλη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων σε Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία μπορεί να προωθήσει την διεθνιστική ενότητα και πάλη για την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση σε ολόκληρη την περιοχή, για Σοσιαλιστικές Ομοσπονδίες στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και του κόσμου.
Για να προωθηθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα και να οικοδομηθεί ένα νέο επαναστατικό Κόμμα στην Κύπρο, καλούμε να ψηφιστεί ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ στον δεύτερο γύρο των εκλογών, στις 24 Φεβρουαρίου.
Το ΠΓ της ΚΕ του ΕΕΚ, 18 Φεβρουαρίου 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου