ΤΟΣΟ ΝΕΟΣ, ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΜΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ

Η κολακεία της Αριστεράς -ΜΝΗΜΕΣ 1989

«Έξω το επαναστατικό κίνημα πάει καλά, μέσα πάμε καλά,…αλλά ο Παναγιώτης είναι φυλακή!». Η υπενθύμιση του πικρού αυτού στοχαστικού μονόλογου ενός φυλακισμένου αριστερού κάποια χρόνια πριν, έχει δώσει πολλές φορές την ευκαιρία στον Ευτύχη Μπιτσάκη να στηλιτεύσει με χαρακτηριστικό τρόπο την απόσταση των αναλύσεων της Αριστεράς από μια πραγματικότητα που βοά. Κάπως έτσι αισθάνονται πολλοί αριστεροί, κομμουνιστές και εργαζόμενοι σήμερα: Την στιγμή που το εργατικό κίνημα αποδεικνύεται ανίκανο να ανακόψει την κυβερνητική επίθεση της ΝΔ για το ασφαλιστικό, την ώρα που ο εργοδοτικός δεσποτισμός στον ιδιωτικό τομέα είναι απόλυτος κυρίαρχος, την στιγμή που η αφόρητη λιτότητα και η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων τσακίζει την εργαζόμενη πλειοψηφία, την ίδια αυτή στιγμή είναι που δίνουν και παίρνουν οι αναλύσεις για «σεισμική πολιτική μεταβολή», πρωτόγνωρη «αριστερή στροφή». Αλλά και οι βαρύγδουπες εξαγγελίες για την ώριμη επιτέλους στιγμή της κυβέρνησης της Αριστεράς και μάλιστα αυτοδύναμα! Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την τιμητική του σε όλες αυτές τις αναλύσεις, ειδικά σε μια συγκεκριμένη μερίδα των ΜΜΕ. Κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι αυτός ο συνασπισμός, πριν λίγους μήνες πήρε μόλις 5% των ψήφων.

Τι συμβαίνει πραγματικά; Ιστορικό προηγούμενο αυτής της άνευ προηγουμένου κολακείας και υιοθεσίας της Αριστεράς είχαμε λίγο πριν από την μεγάλη καμπή του ‘89, που σημαδεύτηκε από τις κυβερνήσεις ταξικής και πολιτικής συναλλαγής του ενιαίου τότε Συνασπισμού. Λίγο πριν την συγκρότηση του Συνασπισμού, ήταν που οι εφημερίδες εκτόξευαν το ΚΚΕ στο 20% (!), με την προϋπόθεση φυσικά της άρσης του σχίσματος με το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού και την ΕΑΡ. Ο Χ. Φλωράκης, από αιμοσταγής καπετάνιος, άξεστος Καρδιτσιώτης και μονόχνωτος δογματικός, ξαφνικά μεταμορφωνόταν από τον αστικό τύπο και τους αναλυτές του σε υπόδειγμα ρεαλιστή πολιτικού, θυμοσοφίας και ανοιχτής σκέψης.

Και τότε και τώρα η κομμουνιστική Αριστερά ήταν απαραίτητη. Τότε, ήταν η αδήριτη ανάγκη εφαρμογής της πρώτης φάσης αντεργατικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και χτυπήματος της πολιτικής ανορθογραφίας του πολιτικού ριζοσπαστισμού, του αριστερού αντιϊμπεριαλιστικού ρεύματος της μεταπολίτευσης. Στις απότομες στροφές των πολιτικών εξελίξεων, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος για ανάπτυξη και ωρίμανση υπόγειων κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Σήμερα, η κρίση και σήψη του αστικού πολιτικού συστήματος, στο φόντο της δραματικής όξυνσης του κοινωνικού ζητήματος, αποδομεί την κοινωνική βάση των αστικών κομμάτων εξουσίας, παραλύει και θέτει σε κρίση τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Το συνέδριο του Συνασπισμού, η εκλογή νέου προέδρου και η πολιτική απόφαση - πρόταση για μια αριστερή κυβέρνηση συγκέντρωσαν τα φώτα της δημοσιότητας. Σε συνθήκες κρίσης εκπροσώπησης του αστικού πολιτικού συστήματος η Αριστερά βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα του αν θα παίξει ρόλο ανατροπής ή ενσωμάτωσης. Ο ΣΥΝ επιστρέφει, με σύγχρονο τρόπο, στην παλιά τακτική και στρατηγική της μεταρρυθμιστικής ουτοπίας.

Ο ΣΥΝ φαντασιώνεται ένα αναβαθμισμένο ρόλο της Αριστεράς στο πλαίσιο μιας νέας συναίνεσης

Σημαντικό στοιχείο στην πολιτική συγκυρία που διανύουμε αποτελεί σίγουρα η απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΝ και ιδιαίτερα η προβολή της πρότασης για «αριστερή κυβερνητική λύση, στην προοπτική του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία». Ας δούμε όμως το πολιτικό φόντο στο οποίο προβάλλεται αυτή η πρόταση. Σήμερα, δεν περνάει μόνο ο δικομματισμός κρίση, αλλά δοκιμάζεται γενικά η δυνατότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να ασκεί το ρόλο του. Η αναμόρφωση αυτού του σκηνικού αποτελεί το μεγάλο και επείγοντα στόχο για τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Στην γειτονική Ιταλία, κατέρρευσε ολόκληρο το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα, διαλύθηκαν όλα τα κόμματα του, αναπλάστηκε από την αρχή η αστική κυριαρχία σε μια ακόμη πιο συντηρητική βάση, στηριζόμενη στην ζωογόνα δύναμη της Αριστεράς και την δίψα της για διαχείριση, αναγνώριση και δικαίωση. Η ίδια διεργασία, με πολλές αντιφάσεις και άγνωστο χρονικό ορίζοντα, αναπτύσσεται και τώρα.

Αν δεν θέλουμε να χάσουμε την σοβαρότητα μας, δεν μπορούμε να μιλάμε για αριστερή στροφή. Αυτή έχει συγκεκριμένο κοινωνικό και ταξικό καθορισμό και προϋποθέσεις. Δεν είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι και οι αριστεροί με αναζητήσεις να αρκεστούν στον ρόλο του τηλεθεατή της (ευχάριστης) κριτικής του Λαζόπουλου και του ψηφοφόρου της Παπαρήγα και του Αλαβάνου, που «τα λένε καλά». Μπαίνουμε ωστόσο σε μια νέα φάση, που χαρακτηρίζεται από τον εκτραχηλισμό της αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και από τις αυξημένες δυνατότητες για αριστερή και ανατρεπτική αντικαπιταλιστική δυναμική στην κοινωνική δυσαρέσκεια. Βασικές προϋποθέσεις για αυτό είναι η ριζική πολιτική στροφή στο εργατικό κίνημα και ο θεωρητικός επανεξοπλισμός της Αριστεράς με όρους κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.

Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, η δυναμική της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της ΕΕ, η παγκοσμιοποίηση γενικότερα, σαρώνουν σε όλη την Ευρώπη τα παλιά «κοινωνικά συμβόλαια». Αυτή είναι η βάση της κρίσης και της μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας. Να γιατί την «κυβερνώσα Αριστερά» της Γαλλίας, την εκτοπίζει ένας Λεπέν και την εκθρονίζει ένας Σαρκοζί που δεν μετρά τα λόγια του. Η χειρότερη επιλογή για την κομμουνιστική Αριστερά, είναι να αναζητήσει σε αυτές τις συνθήκες την νεκρανάσταση του παλιού ταξικού συμβιβασμού, με νέους όρους ενσωμάτωσης του κόσμου που προσβλέπει ακόμη σε αυτήν. Αυτή είναι κατά την γνώμη μας η πεμπτουσία της πρακτικής πολιτικής πρότασης του ΣΥΝ και για αυτό εκτιμούμε ότι είναι σε λαθεμένη κατεύθυνση και θα χρεοκοπήσει πολύ γρήγορα, φέρνοντας ένα νέο κύκλο απογοήτευσης. Αν αυτή η εκτίμηση φαίνεται υπερβολική, ας δώσουμε τον λόγο στον νέο Πρόεδρο του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα: «Αυτή η ‘’μεταπολίτευση από τα κάτω’’, που προτείνουμε (…), πρέπει να στοχεύσει σε (…) μια συνολική ανασύνταξη των θεσμικών και πολιτικών ορίων μεταξύ του δημοσίου συμφέροντος και της ιδιωτικής οικονομίας, σε ένα νέο θεσμικό καταστατικό χάρτη της χώρας, όπου θα ρυθμιστούν εκ νέου και στις νέες συνθήκες της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι σχέσεις κράτους και κεφαλαίου, οι σχέσεις πολιτικής εξουσίας και Μέσων Ενημέρωσης. Όπου θα επαναπροσδιοριστούν τα ατομικά δικαιώματα απέναντι στην καταστολή. Όπου θα κατοχυρωθούν τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα απέναντι στην απορύθμιση του Κοινωνικού Κράτους. Αυτή είναι η δική μας εναλλακτική πρόταση». Δύσκολα θα αποφύγουμε τον πειρασμό να πούμε ότι αυτά μας θυμίζουν την πρόταση για «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» του Β. Βενιζέλου. Αντί για το βάθεμα της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής, η διαχειριστική Αριστερά φαντασιώνεται για μια ακόμη φορά, με την προοπτική ενός αυξημένου ρόλου της στον τετραγωνισμό του κύκλου και στην εμπέδωση ενός νέου πλαισίου ιδεολογικής και πολιτικής συναίνεσης.

Κι όμως ο ΣΥΝ φαντάζει ως αναγεννημένη αριστερή επιλογή σε ένα κόσμο, με τάσεις ακόμη και να υποσκελίσει το ΚΚΕ. Η επιλογή του ΚΚΕ για απελπιστικά οριοθετημένη έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και της αριστερής πολιτικής διαμαρτυρίας, αποκλειστικά εντός των πλαισίων της κομματικής αναπαραγωγής του, δίνει χώρο. Το ΚΚΕ ούτε θέλει ούτε μπορεί να ανοίξει μια αριστερή ενωτική δυναμική με στρατηγικά χαρακτηριστικά κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, φυλάγοντας τα νώτα του από τα αριστερά. Θυμάται να σηκώσει τον πήχη, μόνο όταν είναι να μειώσει τον ΣΥΝ. Από την άλλη, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, έχει τις δικές της μεγάλες ευθύνες και αδυναμίες με τις οποίες πρέπει να αναμετρηθεί. Αν και παραδοσιακά έχει μια ξεχωριστή σχέση και σύνδεση με την νεολαία και ένα διάχυτο αντικαπιταλιστικό πολιτικό δυναμικό των κοινωνικών αγώνων, αδυνατεί να «προβάλλει» αυτή τη δυναμική σε συνολικό πολιτικό επίπεδο. Ένα μεγάλο κομμάτι της είναι ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλες δυνάμεις, διατηρούν μια οργανωτική ανεξαρτησία, ηγεμονεύονται ωστόσο πολιτικά καθώς δεν μπορούν να υπερβούν τα όρια της μεταρρυθμιστικής και κινηματίστικης λογικής. Το ΝΑΡ και το ΜΕΡΑ, χρεώνονται σε άλλο επίπεδο, σημαντικές ευθύνες άλλης ποιότητας, καθώς δεν καταφέρνουν να μετασχηματίσουν σε πολιτικό ρεύμα την πρόταση για ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική Αριστερά και τις καταχτήσεις στο προγραμματικό ιδεολογικό επίπεδο.

Η ηγεσία του ΣΥΝ διατείνεται ότι βρέθηκε στην πρωτοπορία των κινημάτων και των αγώνων. Είναι έτσι όμως; Στο εργατικό κίνημα, όλα αυτά τα χρόνια συγκυβερνά με την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ, στερεώνοντας την κυριαρχία του υποταγμένου συνδικαλισμού. Και θα συνεχίσει έτσι. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι προτάσεις που τέθηκαν προσυνεδριακά για τερματισμό αυτής της παραλυτικής συνεργασίας, καταψηφίστηκαν πανηγυρικά. Μήπως στο εκπαιδευτικό και φοιτητικό κίνημα; Μα και εδώ η συμβολή του, όταν υπήρξε, ήταν πραγματικά από πολιτική και κινηματική άποψη οριακή. «Γάμο με ξένα κουφέτα» κάνουν, επιχειρώντας μια αυτόκλητη αναγόρευσή τους σε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του νεολαιίστικου κινήματος, με μια άνευ προηγουμένου και παλιάς κοπής καπηλεία. Ακόμη και αυτή η δράση των δυνάμεων του σε θέματα περιβάλλοντος και δημόσιων χώρων, όπου έχουν ένα προβάδισμα, δύσκολα ξεφεύγει από την ομπρέλα των δημάρχων και των επίσημων φορέων, χωρίς αντιθεσμικά και βαθύτερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά.

Η βαρύγδουπη πρόταση για «κυβέρνηση Αριστεράς και όχι κεντροαριστεράς», ήρθε να διατυπωθεί εξαιρετικά γρήγορα, προδίνοντας μια μεγάλη αδημονία για διαχειριστικό ρόλο, ανατρέποντας ακόμη και τις φραστικές καταδίκες κατά του κυβερνητισμού στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική απόφαση του 5^ου Συνεδρίου, συμπυκνώνει περιεκτικά και εύστοχα τη νέα πολιτική φιλοσοφία, χωρίς την απαραίτητη δημαγωγία των λόγων του Αλαβάνου και του Τσίπρα. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι σε αυτή την απόφαση δεν υπάρχει ούτε καν λεκτική αναφορά στο ασφαλιστικό! Λόγοι συντομίας; Κάθε άλλο! Ας δούμε πόσο αναλυτική είναι κατά τα άλλα: «Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης, οι οποίες όλο και περισσότερο συνδέονται με αυταρχικές πρακτικές και την περιστολή δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων, σφραγίζονται δε από έντονη κομματικοποίηση του κράτους, την αδιαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, οξύνουν δραματικά τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, τροφοδοτώντας έτσι επικίνδυνα αντιδημοκρατικά και νοσηρά φαινόμενα στη δημόσια ζωή». Περιεχόμενο και ορολογία που παραπέμπουν σε πρόγραμμα …κάθαρσης του 1989. Όσο για τους λεονταρισμούς απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, κανέναν δεν πείθουν ότι δεν αποτελούν μια ισχυρή διαπραγμάτευση της συγκυρίας. «Το ΠΑΣΟΚ είναι σαν το καλσόν. Αν φύγει ένας πόντος, διαλύεται γρήγορα», πρόβλεπαν οι θιασώτες της γρήγορης ρευστοποίησης κερδών από την κρίση του «σοσιαλιστικού χώρου» το 89-90. Είχαν και τότε πάρει τα μυαλά τους αέρα και θεωρούσαν αχρείαστο τον σκληρό δρόμο της ταξικής πάλης για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και των συνειδήσεων, μπροστά στην αποτελεσματικότητα των «ευφυών πολιτικών κινήσεων» και των ανέξοδων συνθημάτων. Τα αποτελέσματα τα θυμόμαστε. Η πολιτική απόφαση φροντίζει σοφά να αφήσει την πόρτα ανοιχτή σε όλες τις ερμηνείες, ξεκαθαρίζοντας ότι «δεν υπάρχουν προϋποθέσεις φερέγγυας συνεργασίας με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για μια ουσιαστική προοδευτική αλλαγή στην πορεία της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ, και αναφερόμαστε στην ηγετική του διαμόρφωση (…), δεν εγκαταλείπει το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, ενώ σε μείζονα θέματα λειτουργεί συναινετικά απέναντι στην κυβερνητική πολιτική». Η κεντροαριστερή μειοψηφία του ΣΥΝ έχει έτοιμη την ερμηνεία για την επόμενη μέρα.

Στο φόντο αυτό, η αναφορά στην ίδια απόφαση για «υπέρβαση των καπιταλιστικών σχέσεων» θα φαινόταν ρητορική και χωρίς ιδιαίτερη σημασία, αν δεν ξεκαθαριζόταν με σαφήνεια ότι «η πολιτική μας πρόταση είναι (…) μια διαδικασία κοινωνικών αγώνων, ταξικών αναμετρήσεων και ανάπτυξης πολύμορφων κινημάτων που θα μετασχηματίζουν δημοκρατικά και σε βάθος το Κράτος, τους θεσμούς, την οικονομία, την κοινωνία και τις σχέσεις τους με το περιβάλλον». Μήπως δεν είναι αυτή η στρατηγική του αφελούς μεταρρυθμισμού που δοκιμάστηκε και ηττήθηκε ιστορικά; Η πολιτική απόφαση όχι μόνο δεν κρίνει σκόπιμο να αναφερθεί συγκεκριμένο ταξικό και πολιτικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ξεχνά ακόμη και ότι υπάρχει! Η αναφορά γίνεται μόνο στην «Ευρώπη», με την επισήμανση ότι: «Η προοδευτική εναλλακτική λύση που διεκδικούμε είναι στενά συνυφασμένη με τον αγώνα για μια άλλη κοινωνική και οικολογική Ευρώπη των εργαζομένων, της προόδου και του σοσιαλισμού». Πιθανόν και αυτή να γεννηθεί μέσα από το δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την προοπτική την έδωσε στην ομιλία του στο Συνέδριο ο Λόταρ Μπίσκι, πρόεδρος του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο οποίο συμμετέχει ο ΣΥΝ: «Στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ενυπάρχει η δυνατότητα, να βρούμε κοινές εναλλακτικές απαντήσεις της Αριστεράς στις κοινωνικές, οικολογικές και δημοκρατικές προκλήσεις του 21ου αιώνα». Σε ένα πρωτόγνωρο βήμα αποδοχής της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, το αίτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, έχει αντικατασταθεί από το αίτημα για «κατάργηση του ΝΑΤΟ»! Ο Φ. Κουβέλης, είναι λογικό μετά από όλα αυτά, να μπορεί να σχετικοποιεί την σοσιαλιστική προοπτική, καθησυχάζοντας: «Η δική μας αντίληψη θεωρεί ότι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία δεν αποτελεί ένα κλειστό ‘’σύστημα’’, που αντιπαρατίθεται σε ένα άλλο κλειστό ’’σύστημα’’, αυτό του καπιταλισμού και που προϋποθέτει την καταστροφή του καπιταλιστικού ‘’συστήματος’’ για την ‘’οικοδόμηση’’ του σοσιαλισμού».

Η «κυβερνώσα Αριστερά» απέτυχε παταγωδώς

ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Αντί για την αναβάθμιση και επανίδρυση της απελευθερωτικής προοπτικής, οι παραπάνω ιδεολογικές κατασκευές γελοιοποιούν κάθε επαναστατικό χειραφετητικό πρόταγμα για τον κόσμο της εργασίας. Ταυτόχρονα, ο άμεσος οικονομικός και πολιτικός αγώνας για την απόκρουση της αντεργατικής επίθεσης, λοιδορείται ως αναγκαίος αλλά «λίγος», ως «διαμαρτυρία», ενώ η κυβερνητική προοπτική είναι δήθεν αυτή που θα δώσει στον κόσμο ανάσες. Η πραγματικότητα διαψεύδει αυτόν τον ισχυρισμό και μάλιστα με δραματικό τρόπο. Η «κυβερνώσα Αριστερά» στη Γαλλία, οδήγησε εν τέλει στην ακύρωση και αυτού του 35ωρου, ενώ στην Ιταλία, φτάσαμε να εγκρίνεται με δημοψήφισμα η αντι-ασφαλιστική πολιτική. Η ρεφορμιστική Αριστερά για να δικαιολογήσει την διαχειριστική της λογική, επιχειρεί να χρεώσει στην επαναστατική άποψη, αδιαφορία για άμεσες καταχτήσεις και βελτιώσεις στη ζωή των εργαζομένων. Ωστόσο, η ζωή είναι αμείλικτη: Για να αποσπαστούν σήμερα ακόμη και οι πιο μικρές και ασταθείς κατακτήσεις, υπάρχουν δύο βασικές προϋποθέσεις: Πρώτον, να νοιώθει ο ξεχωριστός και συνολικός εργοδότης, το κράτος και η κυβέρνηση, την καυτή ανάσα ενός μαχητικού πολιτικού εργατικού κινήματος. Δεύτερο, να αισθάνονται οι κυβερνώντες και ο αστικός συνασπισμός εξουσίας, την πολιτική απειλή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Αυτά τα χαρακτηριστικά των αγώνων ήταν που έφεραν τη νίκη για το άρθρο 16 και όχι οι λόγοι στη Βουλή. Να που πρέπει να επικεντρωθεί η πολιτική προσπάθεια της ανεξάρτητης επαναστατικής Αριστεράς. Σε αυτό το δρόμο χρειάζεται ο συντροφικός πολιτικός διάλογος και η κοινή δράση και με τους αγωνιστές του ΣΥΝ και του ΚΚΕ.

ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ

Η μεταρρυθμιστική λογική έχει ηττηθεί

Η συζήτηση στον κόσμο της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι βαθιά και αντίστοιχη των ερωτημάτων. Έχει σημασία, να παρατηρήσει κανείς, ότι η τάση πολιτικής ενίσχυσης του ΣΥΝ, γίνεται προσπάθεια να προβληθεί ιδεολογικά σαν η δικαίωση του ΚΚΕ Εσωτερικού της διάσπασης του 68, καθώς και της Ανδρουλάκειας λογικής του κυβερνητισμού του 89-90. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μόνο που βρήκε να πει για το 89 ο Αλαβάνος, δεν αφορούσε αυτοκριτική για τη συναλλαγή στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Οικουμενικής, αλλά στα «μεγάλα χάσματα με μεγάλο μέρος του προοδευτικού χώρου που είχε κάνει σοσιαλιστικές επιλογές και διατηρούσε ακόμη ελπίδες». Αξιοποιείται δηλαδή και αυτή η μαύρη στιγμή στην ιστορία της Αριστεράς για να στηθούν γέφυρες στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή η προσέγγιση, όχι μόνο δεν είναι αναγεννητική και σύγχρονη, αλλά βρίσκεται πίσω και από την κριτική στάση και τις εμπειρίες της αριστερής βάσης ακόμη και του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, με τα χαρακτηριστικά που είχε πριν χρόνια. Πολύ περισσότερο, δεν συνάδει με την ανάγκη επαναστατικής τομής και ιστορικής κατανόησης της χρεοκοπίας της μεταρρυθμιστικής λογικής στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, με σύγχρονους όρους.

Η ουσιαστική συζήτηση που πρέπει να γίνει σήμερα, προϋποθέτει την υπέρβαση τόσο της λογικής της ιδιοκτησίας και του «πολιορκημένου φρουρίου» του ΚΚΕ, όσο και του συμμετρικού της σημείου που είναι το εμπόριο ενότητας που γίνεται από μεριάς του ΣΥΝ. Όλο και περισσότερο γίνεται καθαρό, πως η ενότητα στη βάση των κοινών σημείων και στο κατώτερο τελικά επίπεδο οδηγεί σε πλήρη ηγεμονία της ρεφορμιστικής και αστικής τελικά γραμμής, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει και στην οργανωτική αλαζονεία. Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όλο και περισσότερο αντιλαμβάνονται πως περιορίζονται στον ρόλο του κινηματικού κομπάρσου, ενώ ο πολιτικός λόγος διαμορφώνεται στον ΣΥΝ. Είναι ανησυχητικό το γεγονός και δηλωτικό των δικών τους πολιτικών ορίων, ότι η αντίσταση τους σε αυτή την προοπτική, περιορίζεται σε οργανωτικά κυρίως θέματα (Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ κ.λ.π.), ενώ για τα βασικά πολιτικά ζητήματα και την κεντρική πολιτική πρόταση του ΣΥΝ, υπάρχει ανοχή ή αμηχανία. Η συζήτηση για το Συνέδριο έδειξε ότι την πιο ριζοσπαστική κριτική στις Θέσεις την διατύπωσαν αριστερές μειοψηφίες εντός του ΣΥΝ, παρά οργανωμένες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συμμετέχουν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι φανερό, πλέον, ότι ανοίγει ένας νέος κύκλος κοινωνικών – πολιτικών συγκρούσεων με πολιτικά ανώτερα χαρακτηριστικά. Πρόκειται για μια φάση που θα δοκιμαστούν οι πολιτικές - στρατηγικές αντιλήψεις και πρακτικές, η συνέπεια λόγων και έργων όλων των δυνάμεων και ιδιαίτερα των αριστερών, από τις οποίες οι εργαζόμενοι έχουν, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις. Κατά την γνώμη του ΝΑΡ, το βασικό ερώτημα είναι αν το συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό θα αναπλαστεί ή θα ανατραπεί και αν η Αριστερά θα παίξει σταθεροποιητικό ή ανατρεπτικό ρόλο. Από αυτή τη σκοπιά οξύνονται ήδη και θα οξυνθούν ακόμη περισσότερο τα ερωτήματα για το χαρακτήρα και το ρόλο της Αριστεράς: Αριστερά της διαχείρισης, της κυβερνητικής συμμετοχής, της εναλλακτικής λύσης εντός του συστήματος, ενός νέου ΄89, ή Αριστερά της ανατροπής, των νικηφόρων αγώνων, της μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, της πλήρους ανεξαρτησίας και αντιπαλότητας σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και της επαναστατικής διεξόδου; Αριστερά της αλλαγής των εκλογικών συσχετισμών εντός του πολιτικού συστήματος ή της ταξικής πάλης για απόκρουση και ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης που θα οξύνει την κρίση του πολιτικού σκηνικού, θα ενισχύει και την Αριστερά και θα φέρνει επιτυχίες και βελτιώσεις στη ζωή των εργαζομένων; Μόνο η είσοδος της εργατικής πολιτικής στο προσκήνιο με την ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού κινήματος, θα δημιουργήσει τη βάση για την σταθερή αλλαγή και των πολιτικών συσχετισμών προς τα Αριστερά.

ΠΡΙΝ 17-02-2008