ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Δέκα μόλις μέρες απέμειναν από την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 13 Φεβρουαρίου και η νέα αναμέτρηση των εργαζομένων με την κυβέρνηση αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα. Δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο υποτίμησης από μέρους των ταξικών δυνάμεων τόσο των δυνατοτήτων που υπάρχουν για μια πετυχημένη απεργιακή κινητοποίηση, όσο και των δυσκολιών στην οργάνωση της απεργίας. Στο διάστημα που απομένει δεν πρέπει να υπάρξει εργατικός χώρος δουλειάς όπου το ζήτημα της συμμετοχής στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις να μην τεθεί με αποφασιστικότητα, δεν πρέπει να υπάρξει σωματείο που να μην πραγματοποιήσει γενική συνέλευση. Οι πιο πρωτοπόροι εργαζόμενοι μπορούν να συγκροτήσουν επιτροπές αγώνα που θα θέσουν το ζήτημα των μαζικών διαδικασιών και των αγωνιστικών αποφάσεων, ενάντια στην απραξία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Δεν πρέπει να υπάρξει εργατικό σχήμα που κινείται στο χώρο των Παρεμβάσεων Συσπειρώσεων που να μη συνεδριάσει άμεσα και να συζητήσει με συγκεκριμένο τρόπο πώς θα παρέμβει στο χώρο του, πώς θα οργανώσει απεργιακές επιτροπές και απεργιακή περιφρούρηση! Η προηγούμενη απεργία στις 12/12 έδειξε τα σημαντικά αποθέματα που υπάρχουν: Πρέπει να πάμε αποφασιστικά για μια νέα μεγάλη απεργία, για ογκώδεις εργατικές διαδηλώσεις που να «παγώσουν» τις ορέξεις της κυβέρνησης και των αστικών επιτελείων.
Πρέπει να ξεπεράσουμε εμπόδια. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν εξορίσει τις συνεχιζόμενες εργατικές αντιδράσεις (π.χ. λιμενεργάτες) και προτιμούν να αναδύουν την μπόχα της παρακμής «καθηλώνοντας» τον κόσμο στον καναπέ και την κλειδαρότρυπα. Από την άλλη, η εργοδοσία δεν θα σταθεί «χαλαρά»σε αυτή την απεργία. Θα ενεργοποιηθεί ο εργοδοτικός δεσποτισμός και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, θα δυναμώσουν οι Σειρήνες του «δεν γίνεται τίποτα». Και βέβαια και ο ίδιος ο κόσμος της εργασίας δεν έχει πιστεί ότι υπάρχει κάποιο μαχητικό σχέδιο δράσης μέχρι τη νίκη. Αντιλαμβάνεται τη συμβιβαστική γραμμή που ακολουθεί ο επίσημος συνδικαλισμός και έχει πείρα από το παρελθόν… Στον πρώτο κύκλο επαφών με τον ΣΕΒ για την εθνική συλλογική σύμβαση, η ΓΣΕΕ είδε «καλό κλίμα», όταν οι βιομήχανοι πρότειναν αυξήσεις… 3%, συμφώνησαν να… κοστολογήσουν πρώτα τις θεσμικές προτάσεις της και έκανε λόγο για «σύντομες διαπραγματεύσεις» προς το «γενικότερο όφελος της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας».
Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση και ο Καραμανλής δείχνουν να φοβούνται τις εργατικές αντιδράσεις. Μπορεί να προχωρούν αταλάντευτα τη γραμμή Μαγγίνα (π.χ. επιμένουν να βάλουν χέρι στα υγιή ταμεία και να δημεύσουν το 10% των πόρων τους) αλλά «τρέμουν» μήπως η εργατική αγανάκτηση ξεφύγει προς ανεξέλεγκτους δρόμους. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ αρχικά είχε εξαγγελθεί ότι ο πρωθυπουργός θα ανακοινώσει το κυβερνητικό σχέδιο για το Ασφαλιστικό πριν την απεργία, τελικά μετέθεσε την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τις 15/2 στοχεύοντας αφενός στο να μην πολώσει το κλίμα ενόψει της απεργίας, αφετέρου να αξιολογήσει την εργατική αντίδραση προκειμένου οι κυβερνητικοί χειρισμοί να σχεδιαστούν αναλόγως. Εδώ, λοιπόν, τίθεται ένα σημαντικό ζήτημα: Το εργατικό κίνημα μπορεί να «τρομοκρατήσει» την κυβέρνηση, να της στείλει μήνυμα ότι «δεν θα περάσει», ότι δεν πέφτει η αγωνιστική αυλαία στις 13/2, αλλά ότι θα υπάρξει κλιμάκωση με νέες απεργίες και διαδηλώσεις. Και μάλιστα μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα συνέχειας, μετά από δύο ημέρες, όταν ο πρωθυπουργός θα μιλά στη βουλή!
Οι δυνάμεις που μάχονται για μια αποφασιστική σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική δεν ξεκινούν από μηδενική βάση. Είναι πολύ θετικό που έχει ήδη διαμορφωθεί ένας αξιόλογος πυρήνας 15-20 σωματείων στην Αττική που, παρά τις διαφορετικές «ταυτότητες» τους, επιδιώκουν να αμφισβητήσουν τους ελεγχόμενους σχεδιασμούς της ΓΣΕΕ και του επίσημου συνδικαλισμού. Προβάλλουν την ανάγκη να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους οι εργαζόμενοι, κόντρα στη γραμμή ανάθεσης και εκτόνωσης που προωθεί ο υποταγμένος συνδικαλισμός, καθώς και ένα περιεχόμενο που κινείται στην κατεύθυνση διεκδίκησης των σύγχρονων εργατικών αναγκών. Ωστόσο, χρειάζεται αυτό το περιεχόμενο να βαθύνει παραπέρα, να θέσει κρίσιμους στόχους εργατικής διεκδίκησης (όπως για κατώτερο μισθό στα 1.400 ευρώ), να συμβάλλει σε ένα μέτωπο ανακοπής της λαίλαπας των ιδιωτικοποιήσεων (αναπτύσσοντας ένα πλατύ ρεύμα έμπρακτης αλληλεγγύης στους λιμενεργάτες, τους εργαζομένους στη Ολυμπιακή, στις ΔΕΚΟ) και κυρίως να διαμορφώσει ένα σταθερό βηματισμό δράσης ενάντια στο περιεχόμενο και στον πυροσβεστικό σχεδιασμό του υποταγμένου συνδικαλισμού.
Ας μη χάσουμε ούτε μια μέρα, ας απευθυνθούμε πλατιά στον κόσμο της δουλειάς, με την πεποίθηση και αυτή η απεργιακή μάχη θα ανοίξει ρωγμές στο κυρίαρχο στρατόπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου