Η φωτιά στην Κορσική δεν σβήνει

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Εκδηλη ήταν η ανησυχία της χθεσινής «Μοντ», όπως φαινόταν ήδη από τους τίτλους του σχετικού ρεπορτάζ της: «Οι Κορσικανοί εθνικιστές ηγέτες υπερφαλαγγίστηκαν από νεαρούς ριζοσπάστες - Η εθνικιστική διαδήλωση που οργανώθηκε το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στο Αζακσιό (σ.σ. πρωτεύουσα της Κορσικής) κατέληξε στην κατάληψη της Βουλής της Κορσικής και τελείωσε με την πυρπόληση αρκετών γραφείων»! Η παριζιάνικη εφημερίδα δεν είχε άδικο να ανησυχεί. Αυτά που έγιναν το Σάββατο στο ατίθασο νησί, τα οποία οδήγησαν εσπευσμένα τον Γάλλο πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν, τη Δευτέρα, στο Αζακσιό, δεν ήταν συνηθισμένες ταραχές. Ως γεγονότα αυτά καθαυτά δεν είχαν κάτι δραματικό από πλευράς βίας -στην Κορσική άλλωστε οι ακραίοι εθνικιστές στις 6 Φεβρουαρίου του 1998 είχαν δολοφονήσει εν ψυχρώ τον νομάρχη Κλοντ Ερινιάκ. Είχαν όμως μεγάλη πολιτική και συμβολική σημασία.

Δεκαοκτώ πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις είχαν καλέσει σε διαδήλωση με σύνθημα «Η αντίσταση είναι ελευθερία», για να καταγγείλουν την «κρατική καταστολή» και να ζητήσουν την «προσέγγιση των Κορσικανών πολιτικών κρατουμένων που είναι φυλακισμένοι στην ήπειρο», εννοώντας να συγκεντρωθούν στις ίδιες φυλακές οι Κορσικανοί πολιτικοί κρατούμενοι που είναι διάσπαρτοι σε φυλακές της ηπειρωτικής Γαλλίας, εκτός δηλαδή της Κορσικής. Η αστυνομία είχε παρατάξει ισχυρές δυνάμεις μπροστά από τη νομαρχία, η οποία συμβολίζει την κεντρική γαλλική εξουσία και είναι ιδιαίτερα μισητή στους Κορσικανούς αυτονομιστές, προετοιμασμένες για συγκρούσεις με τους διαδηλωτές. Αυτοί, όμως, απέφυγαν τη σύγκρουση στη νομαρχία, κατευθύνθηκαν προς το έρημο κτίριο της τοπικής Βουλής, έσπασαν τις πόρτες και εκατοντάδες διαδηλωτές μπήκαν μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων. Οι διαδηλωτές κάθισαν στις πολυθρόνες των απόντων τοπικών βουλευτών, ενώ δεκάδες νεαροί ανάμεσά τους άνοιξαν πανό και ύψωσαν σημαίες με τα σύμβολα του παράνομου Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης της Κορσικής. Οι ομιλητές άρχισαν να εκφωνούν λόγους. Κάλεσαν και τους εκλεγμένους Κορσικανούς βουλευτές να έρθουν για να συζητήσουν το μέλλον του νησιού, αλλά αυτοί δεν ανταποκρίθηκαν. Μοναδική εξαίρεση ο Ζαν-Γκι Ταλαμόνι, βουλευτής της πιο ριζοσπαστικής νόμιμης πτέρυγας των Κορσικανών εθνικιστών.

Η κατάληψη κράτησε ώρες. Την ώρα που οι διαδηλωτές-καταληψίες ετοιμάζονταν να φύγουν, ήρθε το νέο: «Φωτιά!». Καίγονταν τρία γραφεία, ένα εκ των οποίων ήταν εκείνο του Ανζ Σαντίνι, προέδρου του εκτελεστικού συμβουλίου του νησιού, ο οποίος ανήκει στο κόμμα του Γάλλου προέδρου, Νικολά Σαρκοζί. Εφριξε ο Ζαν-Κριστόφ Αντζελίνι, ηγέτης του Κόμματος του Κορσικανικού Εθνους -της μετριοπαθούς δηλαδή παράταξης των εθνικιστών: «Τριάντα χρόνια εντάσεων και υπερβολών, κανένας δεν είχε ποτέ καταλάβει τη Βουλή της Κορσικής, είναι παράλογο», δήλωσε σοκαρισμένος. «Αυτός ο τύπος συμπεριφοράς, καινούργιος στην Κορσική, δείχνει ότι νέα μαχητικά στελέχη, πολύ ριζοσπαστικοποιημένα, περιφρονούν ήδη κάθε απαγόρευση», εκτιμούσε πιο ψύχραιμος, αλλά όχι λιγότερο ανήσυχος, αξιωματούχος υπεύθυνος για την ασφάλεια στην Κορσική.

Είναι προφανές ότι το νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης στο νησί συνδέεται και με την απόφαση του κακουργιοδικείου του Παρισιού, το οποίο στις 13 Δεκεμβρίου του 2007 καταδίκασε με μάλλον ελάχιστα πειστικό τρόπο έναν ακόμη Κορσικανό, ονόματι Ιβάν Κολόνα, σε ισόβια δεσμά για τον φόνο του προαναφερθέντος νομάρχη Ερινιάκ, προκαλώντας ταραχές και πυρπολήσεις τεσσάρων βιλών στην Κορσική.

Μια κάποια υποχώρηση των βίαιων δραστηριοτήτων των Κορσικανών εθνικιστών τα τελευταία χρόνια και ο περιορισμός της εκλογικής τους δύναμης γύρω στο 10%-15% στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ανάλογα με την εκλογική περιφέρεια, είχαν κάνει τη γαλλική ηγεσία να εντείνει την προπαγανδιστική της εκστρατεία περί δήθεν προοδευτικής εξάλειψης του κορσικανικού εθνικιστικού κινήματος.

Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας έδειξαν όχι μόνο πόσο αβάσιμες είναι αυτές οι εκτιμήσεις, αλλά και ότι η νέα ριζοσπαστικοποίηση των εθνικιστών της Κορσικής τείνει εκ νέου προς τα άκρα, ίσως και προς την ένοπλη δράση.

ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΕΣ
Αυτονομία ή ανεξαρτησία;

Δεν είναι μόνο τα «καθυστερημένα» Βαλκάνια, λοιπόν, ή κάποιες τριτοκοσμικές χώρες που έχουν εθνικιστικά προβλήματα. Αυτά συμβαίνουν και εις Παρισίους, όπως φαίνεται. Μάλιστα, μόνο η μετριοπαθής πτέρυγα των Κορσικανών εθνικιστών αρκείται στην αυτονομία, αυτή του Αντζελίνι. Η άλλη, η πιο σκληρή, αυτή του Ταλαμόνι, τάσσεται ανοιχτά υπέρ της ανεξαρτησίας της Κορσικής από τη Γαλλία! Δεν απορρίπτει καν τη χρήση της ένοπλης βίας για την επίτευξη αυτού του στόχου! Και αναφερόμαστε μόνο στις νόμιμες τάσεις του κορσικανικού εθνικισμού, όχι στις ένοπλες παράνομες οργανώσεις...