ου ΘΟΔΩΡΗ Γ.ΚΑΝΕΛΛΟΥ
Από αυτή την είσοδο πέρασαν περίπου 800 κρατούμενοι, στους περισσότερους από τους οποίους δεν απαγγέλθηκαν ποτέ κατηγορίες ή δεν πέρασαν από δίκες. Ανάμεσά τους, τουλάχιστον 4 ανήλικοι... (Φωτ. Ass. Press) |
Τζουμά αλ Ντοσάρι
Στίχοι απελπισίας, γραμμένοι από κρατούμενους σε χάρτινα φλιτζάνια, πέταξαν μαζί με λείψανα ελπίδας και έφτασαν μακριά από το κολαστήριο του Γκουαντάναμο. Το έμβλημα της αντιτρομοκρατικής πολιτικής των ΗΠΑ σείεται συθέμελα από λίγες λέξεις που πετάνε πάνω από συρματοπλέγματα. Και οι ελπίδες όλων είναι ότι το κολαστήριο θα κλείσει.
Εξι χρόνια μετά την ίδρυσή του, το στρατόπεδο κρατουμένων, στη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, στο Γκουαντάναμο, έχει ριζώσει στη συνείδηση όλου του κόσμου (και μάλλον σε πολλών Αμερικανών), ως φοβερό μπούμερανγκ στην πολιτική Μπους για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Γιατί έδειξε με τον πιο τρανό τρόπο πόσο βαθιά αντιδημοκρατική μπορεί να γίνει μια χώρα που επαίρεται ότι είναι η χώρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Το τέχνασμα ήταν απλό. Το 2002 δημιουργήθηκαν ειδικές στρατιωτικές φυλακές στη βάση του Γκουαντάναμο, η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί αμερικανικό έδαφος, άρα δεν ισχύει εκεί η αμερικανική δικονομία. Κατά συνέπεια οι κρατούμενοι παραμένουν απροστάτευτοι, ουσιαστικά χωρίς δικαιώματα. Σε στρατιωτική βάση, όπου δεν πλησιάζουν πολίτες, πολύ περισσότερο ΜΜΕ.
Καλύτερες συνθήκες για ανάκριση δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Ανθρωποι απλώς εξαφανίζονταν. Κανείς δεν ήξερε τίποτα, κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει το παραμικρό σε μια στρατιωτική βάση. Οποιος έμπαινε, απλώς έμενε εκεί. Οι μέθοδοι ανάκρισης ήταν άγνωστες. Φυσικά το κακό δεν θα αργούσε να γίνει. Τα απίστευτα βασανιστήρια οδήγησαν σε αυτοκτονίες και δεκάδες απόπειρες αυτοκτονιών. Ολοι πια άρχισαν να ρωτάνε.
Δικαστικός κλεφτοπόλεμος
Από τότε έχει αρχίσει ένας κλεφτοπόλεμος, ανάμεσα σε Κογκρέσο, κυβέρνηση και Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, οι αποφάσεις των οποίων για το ποια δικαιώματα έχουν οι κρατούμενοι απλώς ανατρέπουν η μία την άλλη.
Η πολιτική πίεση στις κυβερνήσεις Μπους, ενισχυμένη από την αποτυχία του πολέμου στο Ιράκ και το άλλο μεγάλο σκάνδαλο στις εκεί στρατιωτικές φυλακές του Αμπού Γράιμπ, μαζί με την παγκόσμια κατακραυγή, ήταν που άνοιξαν δρόμους, και τις πύλες της φυλακής, για τους μισούς, περίπου, κρατούμενους. Αν περίμενε κανείς αποτελέσματα από τις νομικές διαδικασίες που έχουν ξεκινήσει, απλώς θα περίμενε ακόμα. Οπως κάνουν οι περίπου 300 άνθρωποι που παραμένουν κρατούμενοι, ενώ ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός και η Διεθνής Ομοσπονδία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταγγέλλουν βασανιστήρια και δεκάδες άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων και των νομικών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα σε συνήγορο, σε δίκη, ακόμα και σε δικαστήριο.
Κάποτε θα κλείσει...
Αλλά το έμβλημα έχει πια κλονιστεί. Το παραδέχονται δημοσίως πολλοί υπουργοί, πρώην υπουργοί και ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης Μπους. Ηταν ακόμα μια λάθος πολιτική τους, που όμως δημιούργησε νέες προκλήσεις για το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο οφείλει να προσαρμοστεί στις νέες πραγματικότητες, όπως το ενδεχόμενο άλλες χώρες να στήσουν δικά τους Γκουαντάναμο, ακόμα και σε πλοία σε διεθνή ύδατα. Δεν έχουν καμία σημασία οι δηλώσεις μεταμέλειας των Αμερικανών ούτε και ο συχνά προσχηματικός διάλογος για το μέλλον των φυλακών στο Γκουαντάναμο. Κάποτε θα κλείσουν. Οι στίχοι όμως θα μείνουν:
«Αλήθεια ξαναβγαίνει το χορτάρι μετά τη βροχή; Αλήθεια θα ξαναβγούν λουλούδια την άνοιξη; Αλήθεια θα ξαναπάνε τα πουλιά στα σπίτια τους;... Αλήθεια... Ταξιδεύω στα όνειρά μου...»
Οσάμα Αμπού Καντίρ.
Η «μαύρη τρύπα» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Την έκταση της ανομίας για το Γκουαντάναμο, που έχει χαρακτηριστεί «μαύρη τρύπα για τα ανθρώπινα δικαιώματα», δίνουν τα στοιχεία που ακολουθούν.
Εξι χρόνια από τη μεταφορά των πρώτων κρατουμένων εκεί, μόνον ένας έχει καταδικαστεί από τη στρατιωτική επιτροπή, τον περασμένο Μάρτιο: για προμήθεια υλικής βοήθειας σε τρομοκράτες, έπειτα από ένα προδικαστικό σύμφωνο που εξασφάλιζε την απελευθέρωσή του ύστερα από πέντε χρόνια και την επιστροφή του στην πατρίδα του, την Αυστραλία, για να εκτίσει το υπόλοιπο της εννιάμηνης ποινής.
Πόσο απελπιστική είναι η κατάσταση που βιώνουν οι κρατούμενοι; Τουλάχιστον τέσσερις έχουν αυτοκτονήσει, ενώ οι απόπειρες είναι πολλαπλάσιες. Μόνο το 2003, σύμφωνα με την αναφορά των ειδικών του ΟΗΕ, καταγράφηκαν 350 πράξεις αυτοτραυματισμού, ατομικές και μαζικές απόπειρες αυτοκτονίας και εκτεταμένες και παρατεταμένες απεργίες πείνας.
Περίπου 800 κρατούμενοι έχουν οδηγηθεί εκεί συνολικά. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2007 υπήρχαν 300 κρατούμενοι 30 εθνικοτήτων, χωρίς να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία ή να έχουν περάσει από δίκη. Οι 100 ήταν από την Υεμένη. Σχεδόν το ένα τέταρτο των κρατουμένων είχαν κριθεί κατάλληλοι για να απελευθερωθούν ή να μεταφερθούν από τις αρχές των ΗΠΑ.
Επίσης μέχρι τον Νοέμβριο:
**Τρεις είχαν κατηγορηθεί και θα περνούσαν από τη στρατιωτική επιτροπή.
**Σχεδόν 470 κρατούμενοι έφυγαν ελεύθεροι από το Γκουαντάναμο προς άλλες χώρες, όπως: Αλβανία, Αφγανιστάν, Αυστραλία, Μπαχρέιν, Μπανγκλαντές, Βέλγιο, Δανία, Αιγύπτος, Γαλλία, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Μαλδίβες, Μαυριτανία, Μαρόκο, Πακιστάν, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Ισπανία, Σουδάν, Σουηδία, Τατζικιστάν, Τουρκία, Ουγκάντα, Ην. Βασίλειο, Υεμένη.
**Το 80% των κρατουμένων πιστεύεται ότι βρίσκονται σε απομόνωση στο Καμπ 6, όπου κρατούνται για 22 ώρες τη μέρα χωρίς παράθυρα.
**Τουλάχιστον 4 ήταν ανήλικοι όταν συνελήφθησαν.
**Αρκετοί είχαν προφυλακιστεί σε περισσότερες από δέκα χώρες προτού μεταφερθούν στο Γκουαντάναμο χωρίς καμία δικαστική διαδικασία. Αγνωστος είναι ο αριθμός όσων κρατήθηκαν μυστικά από τη CIA, ενώ 14 κρατούμενοι που μεταφέρθηκαν εκεί τον Σεπτέμβριο του 2006 είχαν κρατηθεί μυστικά από τη CIA για τεσσεράμισι χρόνια.
**Μελέτη για περίπου 500 κρατουμένους συμπέρανε ότι μόνο το 5% είχαν συλληφθεί από δυνάμεις των ΗΠΑ: το 86% είχαν συλληφθεί από πακιστανικές ή αφγανικές δυνάμεις της Βόρειας Συμμαχίας και παραδόθηκαν στους Αμερικανούς συχνά για την αμοιβή των χιλιάδων δολαρίων.
Επιπλέον, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, που δημοσιοποιεί αυτά τα στοιχεία με στόχο το κλείσιμο όλων των παράνομων κέντρων κράτησης, εκατοντάδες άνθρωποι παρέμεναν κρατούμενοι χωρίς κατηγορία, δίκη ή δικαστικές εγγυήσεις για την κράτησή τους στην αεροπορική βάση των ΗΠΑ στο Μπαγκράμ του Αφγανιστάν.
Περίπου 800 κρατούμενοι έχουν οδηγηθεί εκεί συνολικά. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2007 υπήρχαν 300 κρατούμενοι 30 εθνικοτήτων, χωρίς να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία ή να έχουν περάσει από δίκη. Οι 100 ήταν από την Υεμένη. Σχεδόν το ένα τέταρτο των κρατουμένων είχαν κριθεί κατάλληλοι για να απελευθερωθούν ή να μεταφερθούν από τις αρχές των ΗΠΑ.
Επίσης μέχρι τον Νοέμβριο:
**Τρεις είχαν κατηγορηθεί και θα περνούσαν από τη στρατιωτική επιτροπή.
**Σχεδόν 470 κρατούμενοι έφυγαν ελεύθεροι από το Γκουαντάναμο προς άλλες χώρες, όπως: Αλβανία, Αφγανιστάν, Αυστραλία, Μπαχρέιν, Μπανγκλαντές, Βέλγιο, Δανία, Αιγύπτος, Γαλλία, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Μαλδίβες, Μαυριτανία, Μαρόκο, Πακιστάν, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Ισπανία, Σουδάν, Σουηδία, Τατζικιστάν, Τουρκία, Ουγκάντα, Ην. Βασίλειο, Υεμένη.
**Το 80% των κρατουμένων πιστεύεται ότι βρίσκονται σε απομόνωση στο Καμπ 6, όπου κρατούνται για 22 ώρες τη μέρα χωρίς παράθυρα.
**Τουλάχιστον 4 ήταν ανήλικοι όταν συνελήφθησαν.
**Αρκετοί είχαν προφυλακιστεί σε περισσότερες από δέκα χώρες προτού μεταφερθούν στο Γκουαντάναμο χωρίς καμία δικαστική διαδικασία. Αγνωστος είναι ο αριθμός όσων κρατήθηκαν μυστικά από τη CIA, ενώ 14 κρατούμενοι που μεταφέρθηκαν εκεί τον Σεπτέμβριο του 2006 είχαν κρατηθεί μυστικά από τη CIA για τεσσεράμισι χρόνια.
**Μελέτη για περίπου 500 κρατουμένους συμπέρανε ότι μόνο το 5% είχαν συλληφθεί από δυνάμεις των ΗΠΑ: το 86% είχαν συλληφθεί από πακιστανικές ή αφγανικές δυνάμεις της Βόρειας Συμμαχίας και παραδόθηκαν στους Αμερικανούς συχνά για την αμοιβή των χιλιάδων δολαρίων.
Επιπλέον, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, που δημοσιοποιεί αυτά τα στοιχεία με στόχο το κλείσιμο όλων των παράνομων κέντρων κράτησης, εκατοντάδες άνθρωποι παρέμεναν κρατούμενοι χωρίς κατηγορία, δίκη ή δικαστικές εγγυήσεις για την κράτησή τους στην αεροπορική βάση των ΗΠΑ στο Μπαγκράμ του Αφγανιστάν.
Στον «Δρόμο για το Γκουαντάναμο»
Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΖΗΛΑΚΗ
Συζητώντας με τους Ασίφ Ικμπάλ και Ρουχάλ Αχμεντ, πρώην κρατουμένους στο Cαmp Χ Ray, εισπράττεις συνεχείς εναλλαγές σκέψεων και συναισθημάτων. Η οργή μεταλλάσσεται σε λογική, η αντίφαση σε ωριμότητα, το ακατέργαστο της σκέψης σε ανάλυση των διεθνών πολιτικών και των ριζών του εξτρεμισμού, δημιουργώντας έτσι μια σαφή εικόνα των συνεπειών της επαφής με το άγριο πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης, προερχόμενο από δύο θεωρητικά αντιμαχόμενες πλευρές, στο σώμα και τη σκέψη ενός νεαρού ανθρώπου.
Οι τρεις φίλοι που βρέθηκαν αναίτια στη φρίκη του Γκουαντάναμο. Από αριστερά, οι Σαφίκ Ρασούλ, Ρουχάλ Αχμεντ και Ασίφ Ικμπάλ (φωτ. Ass. Press) |
ΡΟΥΧΑΛ ΑΧΜΕΝΤ
«Ακόμα με κοιτούν παράξενα...»
«Σε μια τηλεοπτική εκπομπή έκαναν συρραφή των λόγων μου και άλλαξαν το νόημά τους. Η ερώτηση ήταν "έχεις εκπαιδευτεί ποτέ σε χειρισμό όπλων σε στρατόπεδο Ταλιμπάν;". Απάντησα "όχι". Στη συνέχεια με ρώτησαν "έχεις πιάσει ποτέ όπλο σε στρατόπεδο των Ταλιμπάν;" Και απάντησα "ναι". Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Είναι άλλο να έχεις πιάσει απλώς ένα όπλο και άλλο να έχεις εκπαιδευτεί για τρομοκρατικές πράξεις.
Υπάρχει ένα κενό τριών χρόνων στο βιογραφικό μου. Οταν μιλάω στους εργοδότες για το Γκουαντάναμο, με κοιτούν παράξενα και οι συνεντεύξεις πρόσληψης εξελίσσονται συνήθως σε συνεντεύξεις Τύπου. Αν και δεν το λένε ανοιχτά, αισθάνομαι ότι είναι προκατειλημμένοι.
Η βία δεν είναι μέρος της θρησκείας μου, δεν συμφωνώ με συγκεκριμένες πράξεις. Αλλά αν αποδεχτούμε ότι κάποιοι μουσουλμάνοι είναι παρανοϊκά βίαιοι, πρέπει να δεχτούμε ότι οι ΗΠΑ και κάποιες ευρωπαϊκές χώρες διαπράττουν ακριβώς τα ίδια εγκλήματα στο όνομα της Δημοκρατίας.
Διαφωνώ κάθετα με τη βομβιστική επίθεση της 7/7 στο Λονδίνο. Εκανε τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα για τους μουσουλμάνους. Η βρετανική κυβέρνηση, όμως, δεν έπρεπε να λάβει τόσο σκληρά μέτρα. Δεν συμμετείχαν όλοι οι μουσουλμάνοι σε αυτή την ενέργεια, αλλά συγκεκριμένα άτομα, τα οποία σκοτώθηκαν στις επιθέσεις αυτοκτονίας. Ο εξτρεμισμός τρέφεται από την κυβερνητική στοχοποίηση των μουσουλμάνων.
Πριν από την 11η Σεπτεμβρίου προτιμούσα να ζω στη Δύση. Σήμερα οι μουσουλμάνοι εδώ έχουν στοχοποιηθεί, κακοποιούνται και συλλαμβάνονται επ' αόριστον χωρίς να κατηγορούνται. Ζούμε εδώ εκ γενετής, δεύτερη και τρίτη γενιά μεταναστών, αλλά είμαστε ακόμα πολίτες τρίτης κατηγορίας, αν και έχουμε ενσωματωθεί στη βρετανική κοινωνία όσο λίγες κοινότητες. Οι Πολωνοί, που ήρθαν πρόσφατα, έγιναν πιο αποδεκτοί σε τέσσερα χρόνια από έναν μουσουλμάνο που έχει γεννηθεί εδώ. Γιατί αυτό; Διότι είναι λευκοί. Οπότε, δεν είναι τόσο το τι κάνει ένας μουσουλμάνος για να ενσωματωθεί στην κονωνία όσο το να αποδεχτούν οι λευκοί ότι είμαστε ήδη μέρος αυτής. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν όλοι για τα 7 άτομα που αιματοκύλησαν το Λονδίνο. Οπότε, νιώθω ανασφαλής στην ίδια μου τη χώρα. Θα προτιμούσα να ζω κάπου που θα ένιωθα πιο ασφαλής, όπως υπό τους Ταλιμπάν. Το διάστημα που έμεινα εκεί δεν είδα αδικία, όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν για το αντίθετο τα δυτικά ΜΜΕ».
ΑΣΙΦ ΙΚΜΠΑΛ
«Δεν θα κλείσει το Γκουαντάναμο»
«Δεν πιστεύω ότι η ιστορία μας βοηθάει ιδιαίτερα στο να κλείσει το Γκουαντάναμο. Η ταινία ήταν απλώς μια ταινία. Δεν αλλάζει τίποτα. Είδαμε το τι έγινε στο Αμπού Γράιμπ και την επέκταση της φυλακής Μπαγκράμ στο Αφγανιστάν. Τι αλλάξαμε; Υπάρχει η περίπτωση ενός κρατουμένου στο Γκουαντάναμο που έμεινε στη φυλακή για 5,5 χρόνια παρότι ακόμη και η ΜΙ5 παραδεχόταν ότι είναι τελείως αθώος. Εμείς ήμασταν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά κάποιοι άλλοι έχουν ακόμη πιο τρομακτικές ιστορίες να διηγηθούν.
Ο,τι έγινε έγινε, δεν μπορώ να αλλάξω κάτι, δεν μπορώ να κοιτάζω πίσω. Αν σκέφτεσαι το τι θα άλλαζες θα πάθεις κατάθλιψη. Η καλύτερη επιλογή είναι να κοιτάς μπροστά.
Ο Γκάντι είναι ένα θετικό παράδειγμα. Η βία, όμως, είναι στην ανθρώπινη φύση. Αν την ασκείς για τους σωστούς σκοπούς, υπεραμυνόμενος τη χώρα σου για παράδειγμα, είναι θεμιτή.
Δεν είναι αλήθεια ότι στη δημοκρατία μπορείς να αλλάξεις τους ηγέτες σου. Ο ΟΗΕ και πολλές χώρες έχουν πει ότι το Camp Χ Ray είναι παράνομο. Γιατί δεν έχει κλείσει; Εάν δημοκρατία σημαίνει υπακοή στη βούληση του λαού, τότε γιατί ο βρετανικός στρατός δεν αποσύρεται από το Ιράκ; Ενα εκατομμύριο άνθρωποι συμμετείχαν στη μεγαλύτερη διαδήλωση στη βρετανική Ιστορία για να μη γίνει πόλεμος στο Ιράκ. Αλλά έγινε. Ο λαός διαφέρει από την πολιτική ελίτ. Οι επιθυμίες των λαών δεν γίνονται πράξη από τις ηγεσίες. Κοιτάξτε στο Ιράκ, στο Πακιστάν, στην Παλαιστίνη, όπου η Χαμάς εκλέχθηκε από τον λαό και δεν αναγνωρίστηκε. Τι είναι η δημοκρατία; Η Δύση δεν θέλει δημοκρατικά καθεστώτα στις μουσουλμανικές χώρες».
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ εγκαινιάζει εκστρατεία για να κλείσουν το Γκουαντάναμο κι άλλα μυστικά κολαστήρια
«Χτυπήστε με δικαιοσύνη»
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Καμία άλλη λέξη δεν είναι πιο δηλητηριώδης για τη φήμη των ΗΠΑ από το Γκουαντάναμο. Το έχουν παραδεχτεί δεκάδες προσωπικότητες: από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, μέχρι τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης Μπους, Κόλιν Πάουελ, μέλη του Κογκρέσου, Ευρωπαίοι ηγέτες και θρησκευτικοί αρχηγοί έχουν απαιτήσει να κλείσει το σύμβολο της ανομίας.
Με το σύνθημα «Χτυπήστε την τρομοκρατία με δικαιοσύνη», η Διεθνής Αμνηστία εγκαινιάζει τη νέα της εκστρατεία, που επιδιώκει ακριβώς αυτό: να τερματιστούν οι παράνομες κρατήσεις και να κλείσει όχι μόνο το Γκουαντάναμο, αλλά όλοι οι «μαύροι τόποι» μυστικών κρατήσεων, να απελευθερωθούν όλοι όσοι έχουν συλληφθεί παράνομα στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», να αποζημιωθούν ή να τους απαγγελθούν κατηγορίες και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη, σε ένα δικαστήριο που θα ακολουθεί τα διεθνή πρότυπα της δίκαιης δίκης.
Πάνω από 1.000 υπογραφές
Ηδη η οργάνωση έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 1.000 υπογραφές από μέλη κοινοβουλίων σε ολόκληρο τον κόσμο, σε μια διακήρυξη στην οποία δηλώνουν την αντίθεσή τους στις παράνομες κρατήσεις και στο Γκουαντάναμο, προκειμένου να αυξήσει την πίεσή της στην αμερικανική κυβέρνηση. Τη διακήρυξη είχαν υπογράψει μέχρι τις αρχές του χρόνου και 26 Ελληνες βουλευτές (1 από τη Ν.Δ., 19 από το ΠΑΣΟΚ, 5 από τον ΣΥΝ και ένας από το ΛΑΟΣ).
Ταυτόχρονα, εκφράζει την ανησυχία της για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι πρώην κρατούμενοι στο Γκουαντάναμο, αφού έχουν στιγματιστεί ως «τρομοκράτες» και η ελευθερία τους απειλείται ακόμα και στην πατρίδα τους· αρκετοί έχουν συλληφθεί ή κακοποιηθεί μετά την απελευθέρωσή τους, καθώς η υποψία δεν τους έχει εγκαταλείψει, κι ας μην κατηγορήθηκαν ποτέ για κάτι συγκεκριμένο. Αλλοι υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα λόγω της μακροχρόνιας κράτησής τους σε σκληρές συνθήκες, ενώ μερικοί βρέθηκαν βυθισμένοι στην απόλυτη ένδεια, καθώς με την άδικη κράτησή τους έχασαν τις επιχειρήσεις και τις δουλειές τους.
ΔΣΑ: Κλείστε το στρατόπεδο συγκέντρωσης
Να κλείσει κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης και κυρίως το διεθνές σύμβολο της αυθαιρεσία το Γκουαντάναμο ζητούν ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας και το Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, με αφορμή τη συμπλήρωση 6 χρόνων από την ημέρα της πρώτης άφιξης κρατουμένων στο Γκουαντάναμο.
Οπως αναφέρουν, ενώνουν τη φωνή τους με αυτή των οργανώσεων της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών στην έκκληση να καταργηθεί κάθε δυνατότητα επ' αόριστον ανέλεγκτης κράτησης. Περισσότεροι από 300 άνθρωποι παραμένουν ακόμη παγιδευμένοι στο αμερικανικό στρατόπεδο και παρά τις συνεχείς εκκλήσεις όλων των φορέων προστασίας δικαιωμάτων και την πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών εξακολουθεί να διατηρεί αυτή τη «μαύρη τρύπα» για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο. Η πρακτική αυτή, σημειώνουν, έχει αντίκτυπο σε όλο τον κόσμο, καθώς συνιστά ένα αποτρόπαιο προηγούμενο για ένα μεγάλο αριθμό κρατών που ενθαρρύνονται έτσι να νομιμοποιήσουν τη διάβρωση των ανθρώπινων, ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων στο όνομα του αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας.
3 ερωτήσεις σε 4 βουλευτές
1. Εχει όντως εκπληρώσει τους διακηρυγμένους στόχους του για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας το κολαστήριο του Γκουαντάναμο;
2. Διεθνείς πράξεις ακτιβισμού, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής υπογραφών από βουλευτές όλου του κόσμου μεταξύ των οποίων και εσείς, μπορούν όντως να συντελέσουν στο κλείσιμο αυτού του συγκεκριμένου στρατοπέδου κράτησης;
3. Πιστεύετε ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές θα αναθεωρήσει τα σχέδιά της για την ύπαρξη και λειτουργία του Γκουαντάναμο;
2. Διεθνείς πράξεις ακτιβισμού, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής υπογραφών από βουλευτές όλου του κόσμου μεταξύ των οποίων και εσείς, μπορούν όντως να συντελέσουν στο κλείσιμο αυτού του συγκεκριμένου στρατοπέδου κράτησης;
3. Πιστεύετε ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές θα αναθεωρήσει τα σχέδιά της για την ύπαρξη και λειτουργία του Γκουαντάναμο;
Η ντροπή του 21ου αιώνα
1. Το Γκουαντάναμο δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Οι διακηρυγμένοι στόχοι του αποτελούν ούτως ή άλλως ντροπή για τον 21ο αιώνα. Η απάντηση στην τρομοκρατία δεν μπορεί να είναι η προσβολή των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά η υπεράσπιση και η διεύρυνσή τους.
2. Η διεθνής κινητοποίηση και όλες οι μορφές που μπορεί να προσλάβει ο ακτιβισμός είναι τα πιο αποτελεσματικά όπλα που διαθέτει ο δημοκρατικός πολιτισμός απέναντι στη βαρβαρότητα.
3. Το ποια κυβέρνηση θα προκύψει στις επόμενες εκλογές στις ΗΠΑ δεν είναι δευτερεύον ζήτημα αλλά πολύ σημαντική παράμετρος. Ελπίζω και εύχομαι πως οι Αμερικανοί πολίτες αυτή τη φορά, με τις εμπειρίες τους από τη διοίκηση Μπους, θα ανοίξουν το δρόμο των δημοκρατικών αλλαγών.
Στην κοινωνία των ΗΠΑ
1. Περισσότεροι εφιαλτικοί ίσως είναι οι... μη διακηρυγμένοι στόχοι.
Αν σε αυτούς συμπεριλάβουμε την παγκόσμια ευαισθησία για την ειρήνη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη... τότε ευτυχώς όχι, οι «στόχοι» των ΗΠΑ δεν έχουν εκπληρωθεί.
2. Κάθε κίνηση που γίνεται είναι χρήσιμη, γιατί ευαισθητοποιεί και διαμορφώνει τη διεθνή κοινή γνώμη που έχει σαφώς μεταστραφεί τα τελευταία χρόνια. Το αν αυτή η μεταστροφή θα επηρεάσει την αμερικανική κοινωνία, ώστε να διεκδικήσει με μαχητικό τρόπο να κλείσει αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης, το ελπίζω, το εύχομαι, το περιμένω.
3. Η εξουσία του Μπους δεν είναι προσωπική. Οι επιλογές τύπου Γκουαντάναμο εκπορεύονται από σκληρούς μηχανισμούς εξουσίας, με επιρροή και ερείσματα τόσο στους Δημοκρατικούς όσο και στους Ρεπουμπλικάνους. Ο κρίσιμος παράγων για την αναθεώρηση των κυβερνητικών σχεδίων είναι η αμερικανική κοινωνία.
Προϊόν της Pax Americana
1. Το Γκουαντάναμο είναι μία τρομοκρατική οργάνωση, απείρως πιο επικίνδυνη από την Αλ Κάιντα. Γιατί η Αλ Κάιντα είναι προϊόν ενός ταπεινωμένου πολιτισμού, αυτού του Ισλάμ, ενώ το Γκουαντάναμο είναι προϊόν του κυρίαρχου πολιτισμού της Pax Americana. Αυτό δεν σημαίνει πως η Αλ Κάιντα είναι εκπρόσωπος του Ισλάμ. Είναι ο καθρέφτης της τρομοκρατίας των ΗΠΑ και το απαραίτητο άλλοθί της.
2. Ο ακτιβισμός είναι το μόνο ασφαλές αντίδοτο στην όποια κρατική ή διεθνή αυθαιρεσία. Και στην ουσία είναι ο μόνος τρόπος για να ασκηθεί η δημοκρατία από τα κάτω, όταν κόμματα και οργανώσεις που τα θεωρούσαμε δημοκρατικά συμμετέχουν στο έγκλημα.
3. Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι όπως το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Η διαφορά τους έγκειται στο ποιος θα είναι αποτεσματικότερος στην καταστροφή. Γιατί, όπως λέει η Νόαμι Κλέιν στο τελευταίο της βιβλίο, αυτή η μορφή ανάπτυξης (παγκοσμιοποίηση-νεοφιλελευθερισμός) έχει την καταστροφή ως δομικό της στοιχείο».
Ηττα της δημοκρατίας
1. Η λειτουργία του Γκουαντάναμο είναι μια πληγή, μια ήττα της δημοκρατίας. Οπως δεν μπορούν να είναι αποδεκτός ο πόλεμος, η γενοκτονία, η τρομοκρατία, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, έτσι δεν μπορούν να είναι αποδεκτές και ανάλογες εγκαταστάσεις παράνομου εγκλεισμού και απάνθρωπων συνθηκών κράτησης που συντηρούνται μάλιστα από τη χώρα που θέλει να πρεσβεύει ότι αποτελεί το φάρο της Δημοκρατίας στο σύγχρονο κόσμο. Δεν πολεμάς τους τρομοκράτες εφαρμόζοντας μεθόδους και τακτικές που ο πολιτισμένος κόσμος έχει αφήσει προ πολλού πίσω του. Αντιθέτως έτσι οπλίζεις το χέρι τους.
2. Η εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας αφυπνίζει και μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην αποκατάσταση της τραυματισμένης εικόνας της Δύσης στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
3. Ελπίζω οι ΗΠΑ και ιδιαίτερα οι νέοι υποψήφιοι για το προεδρικό χρίσμα να λάβουν το μήνυμα και να προσαρμόσουν ανάλογα την πολιτική τους.
ΝΤΙΝΑ ΒΑΓΕΝΑ
Το κολαστήριο «ζωντανεύει» σήμερα στο Σύνταγμα
Και στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος, από τις 11 σήμερα το πρωί, μέλη και εθελοντές της Διεθνούς Αμνηστίας θα εξηγούν με μία παράσταση θεάτρου δρόμου πώς το πορτοκαλί χρώμα έχει ταυτιστεί με τη φρίκη του κολαστηρίου των ΗΠΑ στο Γκουαντάναμο.
Το ελληνικό γραφείο της οργάνωσης παρουσιάζει σήμερα επίσης και το αποτέλεσμα της σχετικής εκστρατείας της: Τη συλλογή πάνω από 1.100 υπογραφών από βουλευτές Κοινοβουλίων από όλο τον κόσμο, σε κείμενο-διακήρυξη της Διεθνούς Αμνηστίας, με το οποίο καλείται η κυβέρνηση των ΗΠΑ να σταματήσει τις παράνομες κρατήσεις του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», με πρώτο βήμα το κλείσιμο του στρατοπέδου κράτησης στο Γκουαντάναμο.
Βουλευτές από χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Δανία, το Ισραήλ, το Μεξικό και το Μπαχρέιν ανταποκρίθηκαν. Στην Ελλάδα υπέγραψαν 26 βουλευτές: από τη Ν.Δ. η Φεβρωνία Πατριανάκου-Καραΐσκου, από το ΠΑΣΟΚ οι Νάσος Αλευράς, Γιάννης Αμοιρίδης, Μαρία Δαμανάκη, Θάλεια Δραγώνα, Απόστολος Κακλαμάνης, Γιάννης Κουτσούκος, Ηλίας Λαμπίρης, Γιάννης Μανιάτης, Αθανασία Μερεντίτη, Πάνος Μπεγλίτης, Θεόδωρος Πάγκαλος, Γιώργος Παπαδημητρίου, Γιώργος Α. Παπανδρέου, Φίλιππος Πετσάλνικος, Σοφία Σακοράφα, Παναγιώτης Σγουρίδης, Μιχάλης Τιμοσίδης, Βασίλης Τόγιας και Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, από τον ΣΥΡΙΖΑ οι Γιάννης Δραγασάκης, Θοδωρής Δρίτσας, Περικλής Κοροβέσης, Γιάννης Μπανιάς και Μιχάλης Παπαγιαννάκης και από τον ΛΑΟΣ ο Αστέριος Ροντούλης.
Βουλευτές από χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Δανία, το Ισραήλ, το Μεξικό και το Μπαχρέιν ανταποκρίθηκαν. Στην Ελλάδα υπέγραψαν 26 βουλευτές: από τη Ν.Δ. η Φεβρωνία Πατριανάκου-Καραΐσκου, από το ΠΑΣΟΚ οι Νάσος Αλευράς, Γιάννης Αμοιρίδης, Μαρία Δαμανάκη, Θάλεια Δραγώνα, Απόστολος Κακλαμάνης, Γιάννης Κουτσούκος, Ηλίας Λαμπίρης, Γιάννης Μανιάτης, Αθανασία Μερεντίτη, Πάνος Μπεγλίτης, Θεόδωρος Πάγκαλος, Γιώργος Παπαδημητρίου, Γιώργος Α. Παπανδρέου, Φίλιππος Πετσάλνικος, Σοφία Σακοράφα, Παναγιώτης Σγουρίδης, Μιχάλης Τιμοσίδης, Βασίλης Τόγιας και Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, από τον ΣΥΡΙΖΑ οι Γιάννης Δραγασάκης, Θοδωρής Δρίτσας, Περικλής Κοροβέσης, Γιάννης Μπανιάς και Μιχάλης Παπαγιαννάκης και από τον ΛΑΟΣ ο Αστέριος Ροντούλης.
ΝΤΙΝΑ ΒΑΓΕΝΑ
Οταν η λέξη «φρίκη» χάνει το νόημά της
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΖΑΒΑΡΑ
Ποια φυλακή που έχει δυο φορές το μέγεθος του Γκουαντάναμο εφαρμόζει τις ίδιες απαράδεκτες πρακτικές κράτησης, επιχειρεί να πατάξει την τρομοκρατία με... τρομοκρατία και αφήνει ανοιχτή την προοπτική τού επ' αόριστον εγκλεισμού; Ενα μακάβριο αίνιγμα, που βρίσκει απάντηση στο κέντρο κράτησης του Μπαγκράμ στο Αφγανιστάν.
Αθόρυβα οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των «εχθρικών μαχητών» που κρατούνται υπό καθεστώς «δικαστικής λήθης», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η βρετανική εφημερίδα «Independent», στη στρατιωτική βάση Μπαγκράμ του Αφγανιστάν.
Πρόκειται για μια φυλακή που έχει πλέον διπλάσιο μέγεθος από τη φυλακή του Γκουαντάναμο και η οποία, αν και δεν έχει τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή, έχει υιοθετήσει την ίδια λογική λειτουργίας και ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές με εκείνες στην αμερικανική ναυτική βάση στην Κούβα.
Καταγγελίες έχουν επανειλημμένα διατυπωθεί για κράτηση υπόπτων στους οποίους απαγορεύτηκε οποιαδήποτε επικοινωνία με δικηγόρο ή με δικά τους πρόσωπα για εβδομάδες ή και μήνες, για έλλειψη κάθε είδους πρόσβασης σε οποιοδήποτε σύστημα ένδικων μέσων, καθώς και για κακομεταχείριση κρατουμένων, που πολλοί ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χαρακτηρίζουν βασανιστήρια.
Η εφημερίδα «New York Times», που απέκτησε πρόσβαση σε εμπιστευτικά έγγραφα σχετικά με τη λειτουργία της φυλακής του Μπαγκράμ, ανέφερε ότι στη στρατιωτική βάση βόρεια της Καμπούλ κρατούνται σήμερα 630 άτομα, αριθμός σαφώς μεγαλύτερος από τους 275 κρατουμένους στο Γκουαντάναμο, που «ξαλαφρώνει» με ταχύτατους ρυθμούς.
Επιπλέον, αν και οι συνθήκες έχουν σε γενικές γραμμές βελτιωθεί στο Μπαγκράμ μετά το Δεκέμβριο του 2002, όταν Αμερικανοί αξιωματούχοι παραδέχθηκαν ότι φύλακες χτύπησαν μέχρι θανάτου δύο Αφγανούς κρατουμένους, τα κελιά της απομόνωσης στο συγκεκριμένο κέντρο κράτησης διατηρούν μια φρικιαστική παράδοση, όπως καταγγέλλει διαρκώς η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού.
«Τα προβλήματα στο Μπαγκράμ δεν έχουν ξεπεραστεί, απλώς η κυβέρνηση τα έχει καταφέρει καλύτερα στη συγκάλυψή τους», καταγγέλλει η Τίνα Φόστερ, που έχει καταθέσει πολλές αγωγές από πλευράς κρατουμένων.
Οι πρώτοι 12 κρατούμενοι του Μπαγκράμ μεταφέρθηκαν στις νέες εγκαταστάσεις του Πουλ-ι-Τσαρκί, τον Απρίλιο του 2006, και μέσα στους επόμενους εννιά μήνες ανέβηκαν τους 157, συμπεριλαμβανομένων των 32 κρατουμένων που έφθασαν εκεί από το Γκουαντάναμο. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις των Αμερικανών για το κατά πόσο οι Αφγανοί θα ήταν αποτελεσματικοί στη διασφάλιση της λειτουργίας μιας τέτοιας φυλακής, φαίνεται τώρα ότι κάποιοι από τους κρατούμενους θα παραμείνουν στο Μπαγκράμ... (κλασικά) «επ' αόριστον».
Πρόκειται για μια φυλακή που έχει πλέον διπλάσιο μέγεθος από τη φυλακή του Γκουαντάναμο και η οποία, αν και δεν έχει τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή, έχει υιοθετήσει την ίδια λογική λειτουργίας και ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές με εκείνες στην αμερικανική ναυτική βάση στην Κούβα.
Καταγγελίες έχουν επανειλημμένα διατυπωθεί για κράτηση υπόπτων στους οποίους απαγορεύτηκε οποιαδήποτε επικοινωνία με δικηγόρο ή με δικά τους πρόσωπα για εβδομάδες ή και μήνες, για έλλειψη κάθε είδους πρόσβασης σε οποιοδήποτε σύστημα ένδικων μέσων, καθώς και για κακομεταχείριση κρατουμένων, που πολλοί ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χαρακτηρίζουν βασανιστήρια.
Η εφημερίδα «New York Times», που απέκτησε πρόσβαση σε εμπιστευτικά έγγραφα σχετικά με τη λειτουργία της φυλακής του Μπαγκράμ, ανέφερε ότι στη στρατιωτική βάση βόρεια της Καμπούλ κρατούνται σήμερα 630 άτομα, αριθμός σαφώς μεγαλύτερος από τους 275 κρατουμένους στο Γκουαντάναμο, που «ξαλαφρώνει» με ταχύτατους ρυθμούς.
Επιπλέον, αν και οι συνθήκες έχουν σε γενικές γραμμές βελτιωθεί στο Μπαγκράμ μετά το Δεκέμβριο του 2002, όταν Αμερικανοί αξιωματούχοι παραδέχθηκαν ότι φύλακες χτύπησαν μέχρι θανάτου δύο Αφγανούς κρατουμένους, τα κελιά της απομόνωσης στο συγκεκριμένο κέντρο κράτησης διατηρούν μια φρικιαστική παράδοση, όπως καταγγέλλει διαρκώς η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού.
«Τα προβλήματα στο Μπαγκράμ δεν έχουν ξεπεραστεί, απλώς η κυβέρνηση τα έχει καταφέρει καλύτερα στη συγκάλυψή τους», καταγγέλλει η Τίνα Φόστερ, που έχει καταθέσει πολλές αγωγές από πλευράς κρατουμένων.
Οι πρώτοι 12 κρατούμενοι του Μπαγκράμ μεταφέρθηκαν στις νέες εγκαταστάσεις του Πουλ-ι-Τσαρκί, τον Απρίλιο του 2006, και μέσα στους επόμενους εννιά μήνες ανέβηκαν τους 157, συμπεριλαμβανομένων των 32 κρατουμένων που έφθασαν εκεί από το Γκουαντάναμο. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις των Αμερικανών για το κατά πόσο οι Αφγανοί θα ήταν αποτελεσματικοί στη διασφάλιση της λειτουργίας μιας τέτοιας φυλακής, φαίνεται τώρα ότι κάποιοι από τους κρατούμενους θα παραμείνουν στο Μπαγκράμ... (κλασικά) «επ' αόριστον».
www.enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου