Το Ισραήλ γιγάντωσε τους εχθρούς του

Η σφαγή στη Γάζα έσπειρε το μίσος σε μια ολόκληρη γενιά Αράβων και υπονόμευσε τη θέση των ενδοτικών ηγετών

Του απεσταλμένου μας Πετρου Παπακωνσταντινου

Ο λεγόμενος «πόλεμος» στη Γάζα μπορεί να έφερε ανείπωτη ανθρωπιστική καταστροφή στους Παλαιστινίους, αλλά αποδείχθηκε πραγματικό ηθικό και πολιτικό Βατερλώ για το κράτος του Ισραήλ. Το διαπίστωσε η Ισραηλινή υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι, την προπερασμένη Παρασκευή, στη Νέα Υόρκη, όταν οι συνήθως φιλικότατοι Αμερικανοί δημοσιογράφοι την υποδέχθηκαν με ερωτήσεις που χαρακτήριζαν το Ισραήλ «κράτος- τρομοκράτη» και το συνέκριναν με το καθεστώς Μουγκάμπε στη... Ζιμπάμπουε! Ακολούθησε η ψυχρολουσία από τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος, σε μια κίνηση υψηλού πολιτικού συμβολισμού, επέλεξε τον πρόεδρο των Παλαιστινίων για το πρώτο, προεδρικό του τηλεφώνημα σε ξένο ηγέτη, μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του.

Κάθε πόλεμος είναι φριχτός, αλλά όσα ζήσαμε στη Γάζα τις τρεις τελευταίες ημέρες αυτής της σύγκρουσης ξεπερνούσαν κάθε ιστορικό προηγούμενο, ακόμη και για τα δεδομένα της Μέσης Ανατολής. Ενας από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου, οπλισμένος με F-16, φρεγάτες, Απάτσι, τανκς και πυροβολαρχίες, εναντίον άτακτων ανταρτών, οπλισμένων με λιανοντούφεκα και «στρακαστρούκες». Επί 24 ώρες το 24ωρο ξερνούσαν φωτιά από στεριά, θάλασσα και αέρα σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, με 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους εγκλωβισμένους σε μια έκταση 40x5 χιλιομέτρων - λες και έβλεπες να πυροβολούν τα ψάρια μέσα στο βαρέλι.

Πεδίο δοκιμής νέων όπλων

Ολόκληρη η Γάζα, από το Ερέζ ώς τη Ράφα, έγινε ένα μεγάλο πεδίο δοκιμής νέων όπλων - «έξυπνα» βλήματα, εμπρηστικές βόμβες λευκού φωσφόρου, χημικές ουσίες και εξαιρετικά διατρητικά βλήματα που προκάλεσαν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό ακρωτηριασμών. Μια από τις πιο τραγικές, όσο και πρωτοφανείς «λεπτομέρειες» ήταν ότι το ένα τρίτο των θυμάτων αντιστοιχούσε σε ανήλικα παιδιά - κάτι όχι απροσδόκητο, αφού στη Γάζα σχεδόν ο μισός πληθυσμός είναι κάτω των 16 ετών.

Ασφαλώς, ο ισραηλινός στρατός δεν επεδίωκε να σκοτώσει παιδιά και αμάχους. Αλλά και δεν είχε τον πραγματικό δισταγμό να το κάνει, αν έκρινε ότι ήταν «απαραίτητο». Βομβάρδισε νοσοκομείο για να εξοντώσει ένα - δύο Παλαιστινίους μαχητές. Ισοπέδωσε τετράγωνα ολόκληρα για να έχει οπτική επαφή με μια χούφτα αντάρτες. Κανένα ασφαλές καταφύγιο, ούτε καν οι πρόχειροι καταυλισμοί στα σχολεία του ΟΗΕ. Ανοιγες τα παράθυρα για να μη σε τραυματίσουν θραύσματα από τζάμια, έβαζες αλκαλική κρέμα στο πρόσωπο για τα οξέα των χημικών, ζάρωνες στο πιο χαμηλό σημείο του σπιτιού και απλώς παρακαλούσες να μην πέσει κοντά η επόμενη βόμβα, μέχρις ότου η εξάντληση νικήσει την αγωνία, ώστε να παραδοθείς στον ύπνο, παρακαλώντας να ξημερώσει και για σένα.

Σημείο καμπής

Μ' αυτά και μ' αυτά, ο «πόλεμος» αποτέλεσε σημείο καμπής για τη διεθνή εικόνα του Ισραήλ. Ακόμη και το Ολοκαύτωμα άρχισε να λειτουργεί ανάστροφα. Φωτισμένοι Ισραηλινοί αρθρογράφοι, όπως ο Γκίντεον Λεβί, αλλά και ένας καρδινάλιος του Βατικανού, παρομοίαζαν τη Γάζα με στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Εβραίος βουλευτής των Βρετανών Εργατικών, Τζέραλντ Κάουφμαν, πεπεισμένος σιωνιστής, συνέκρινε τη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού έναντι των Παλαιστινίων με εκείνη των ναζί έναντι των Εβραίων, στο γκέτο της Βαρσοβίας.

Ο Κλαούζεβιτς έλεγε ότι «πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Στην περίπτωση αυτή, όμως, δεν είναι καθόλου σαφές ποιον πολιτικό στόχο πέτυχε το Ισραήλ, καταβάλλοντας αυτό το φοβερό ηθικό τίμημα. Η ηγεσία και το καθεστώς της Χαμάς έμειναν στη θέση τους. Το ένοπλο τμήμα της, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, δεν έπαθε μεγάλη ζημιά. Ούτως ή άλλως, σε καθένα μαχητή που σκοτώθηκε, αντιστοιχούν εκατό νέοι που στρατολογήθηκαν, μέσα σ' έναν ωκεανό μίσους. Χαρακτηριστικό είναι ότι ανώτερο στέλεχος του Λαϊκού Μετώπου, μιας οργάνωσης που, παρά τη μακρά παράδοση στον ένοπλο αγώνα, ουδέποτε στο παρελθόν σημάδεψε πολίτες, μου απάντησε ως εξής στο ερώτημα γιατί εκτοξεύουν και αυτοί, όπως και η Χαμάς, «τυφλές» ρουκέτες: «Σ' αυτόν τον πόλεμο, δεν υπάρχουν άμαχοι. Οι Ισραηλινοί χαίρονται γι' αυτή τη γενοκτονία και στηρίζουν την κυβέρνησή τους. Λοιπόν, είναι όλοι στρατιώτες και θέλουμε να πληρώσουν κι αυτοί το τίμημα»!

Εθνική συμφιλίωση

Το Ισραήλ κατάφερε να χαρίσει στη Χαμάς το φωτοστέφανο του μάρτυρα και να προσάψει στον Μαχμούντ Αμπάς τη ρετσινιά του ενδοτικού. Το τηλεφώνημα του Ομπάμα εκφράζει, πιθανότατα, και την ανησυχία του Αμερικανού προέδρου για τον κίνδυνο να «καεί» ο Αμπάς, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα τον σώσει. Ο πόλεμος όξυνε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της Φατάχ, με ιστορικά στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής της να τάσσονται εναντίον της κυβέρνησης της Ραμάλα και υπέρ ενιαίου μετώπου με τις δυνάμεις της αντίστασης.

Η απαίτηση για εθνική συμφιλίωση είναι παλλαϊκή. Ο Μουαγιέντ, ένας από τους μαχητές της Φατάχ που διακρίθηκαν στην πολιορκία της Βηρυτού, το 2002, μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Ο εμφύλιος του 2007 πήγε το Παλαιστινιακό 40 χρόνια πίσω, αλλά το αίμα που χύσαμε και οι δύο, Φατάχ και Χαμάς, ξεπλύθηκε τώρα από το αίμα όλου του παλαιστινιακού λαού απέναντι στους Ισραηλινούς. Αν δεν συμφιλιωθούν τώρα, δεν θα συμφιλιωθούν ποτέ κι αυτό θα είναι ένα έγκλημα στα μάτια του λαού μας και του Αλλάχ».

Τέλος, η σφαγή στη Γάζα προκάλεσε ένα τσουνάμι λαϊκής οργής και διαδηλώσεων στον αραβικό κόσμο, όμοιο του οποίου δεν παρατηρήθηκε ούτε στην πολιορκία της Βηρυτού ούτε στην πρώτη και τη δεύτερη Ιντιφάντα, ούτε στους πολέμους εναντίον του Ιράκ και του Λιβάνου. Παντού κάνουν θραύση τα παιχνίδια με τα «βελάκια» που σημαδεύουν τον Μουμπάρακ και τον Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας. Στην Ιορδανία, η πλειοψηφία των βουλευτών έκανε συμβολική κατάληψη και έκαψε μέσα στο Κοινοβούλιο τη σημαία του Ισραήλ. Την επόμενη ημέρα, η βασίλισσα Ράνια έδινε αίμα, ενώπιον τηλεοπτικών συνεργείων, για τους Παλαιστινίους. Βουλευτής του Κουβέιτ, που συνάντησε πρόσφατα τον Ισμαήλ Χανίγια, έβγαλε σε πλειστηριασμό μαντίλα του εκλεγμένου πρωθυπουργού της Χαμάς, η οποία αγοράστηκε από επιχειρηματία αντί 318.000 δολαρίων. Ακόμη και το Κατάρ, το σίγουρο αγκυροβόλιο των Αμερικανών στον Περσικό Κόλπο, σχηματίζει τώρα άξονα με τη Συρία του Σσαντ, στηρίζοντας τη Χαμάς. Και όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή.

ΑΝΤΙ-ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Ζώντας σε δανεισμένο χρόνο σε κλεμμένη γη

Του Gillad Atzmon*

Αν κάποιος έρθει σε επαφή με Ισραηλινούς μπορεί να μπερδευτεί. Ακόμη και τώρα που η ισραηλινή αεροπορία δολοφονεί εκατοντάδες πολίτες, ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά, οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι αυτοί τα πραγματικά θύματα σ’ αυτή τη βίαιη ιστορία.

Οσοι γνωρίζουν από τα μέσα τους Ισραηλινούς αντιλαμβάνονται ότι είναι εντελώς απληροφόρητοι για τις ρίζες της σύγκρουσης που κυριαρχεί στη ζωή τους. Πολύ συχνά καταφέρνουν να επινοούν κάποια εξωφρενικά επιχειρήματα, που μπορεί να φαίνονται λογικά μέσα στην ισραηλινή κοινωνία αλλά είναι εντελώς παράλογα έξω απ’ αυτήν. Ενα τέτοιο επιχείρημα είναι το εξής: «Αυτοί οι Παλαιστίνιοι, γιατί επιμένουν να ζουν στη γη μας, γιατί δεν μπορούν να εγκατασταθούν στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Λίβανο ή σε κάποια άλλη αραβική χώρα;». Ενα άλλο εβραϊκό μαργαριτάρι σοφίας είναι το εξής: «Τι πρόβλημα έχουν αυτοί οι Παλαιστίνιοι; Τους δώσαμε νερό, ηλεκτρισμό, μόρφωση και το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να μας ρίξουν στη θάλασσα».

Προκαλεί έκπληξη ότι οι Ισραηλινοί ακόμη και μέσα στην αποκαλούμενη «Αριστερά», ακόμη και η μορφωμένη «Αριστερά» δεν μπορεί να κατανοήσει ποιοι είναι οι Παλαιστίνιοι, από πού κατάγονται και τι υπερασπίζονται. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι για τους Παλαιστίνιους η Παλαιστίνη είναι η πατρίδα τους. Ολως περιέργως, οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να μη μπορούν να αντιληφθούν, ότι το Ισραήλ δημιουργήθηκε σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, σε παλαιστινιακή γη, σε παλαιστινιακά χωριά, πόλεις, χωράφια και περιβόλια. Οι Ισραηλινοί δεν αντιλαμβάνονται ότι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και στα προσφυγικά στρατόπεδα στην περιοχή είναι στην πραγματικότητα εκτοπισμένοι άνθρωποι από τις Ber Shive, Yafo, Tel Kabir, Shekh Munis, Lod, Haifa, Jerusalem και πολλές ακόμη πόλεις και χωριά. Αν απορείτε πώς γίνεται να μη γνωρίζουν οι Ισραηλινοί την ιστορία τους, η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν την έχουν ακούσει ποτέ. Οι περιστάσεις που οδήγησαν στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση είναι καλά κρυμμένες μέσα στην κουλτούρα τους. Τα ίχνη του προ του 1948 παλαιστινιακού πολιτισμού στη γη έχουν εξαφανιστεί. Η Νάκμπα, η εθνοκάθαρση το 1948 των γηγενών Παλαιστινίων, όχι μόνο δεν αποτελεί μέρος του ισραηλινού σχολικού προγράμματος, αλλά ούτε καν αναφέρεται ή συζητιέται σε κανένα επίσημο ή ακαδημαϊκό φόρουμ.

Στο κέντρο σχεδόν κάθε ισραηλινής πόλης μπορεί να συναντήσει κανείς ένα αναμνηστικό μνημείο του 1948, που δείχνει ένα πολύ περίεργο, σχεδόν αφηρημένο, σωλήνα. Αυτό το υδραυλικό στοιχείο ονομάζεται Νταβίντκα και είναι στην πραγματικότητα ένας σωλήνας όλμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Νταβίντκα ήταν ένα εξαιρετικά αναποτελεσματικό όπλο. Το βλήμα του δεν μπορούσε να φτάσει μακρύτερα από τα 300 μέτρα και μπορούσε να προκαλέσει πολύ περιορισμένη ζημιά. Προκαλούσε όμως πολύ θόρυβο. Σύμφωνα με την επίσημη ισραηλινή εκδοχή, όταν οι Αραβες, δηλαδή οι Παλαιστίνιοι, άκουσαν τον Νταβίντκα από μακριά, έφυγαν σαν λαγοί για να σώσουν τη ζωή τους. Σύμφωνα με την ισραηλινή αφήγηση, οι Εβραίοι, δηλαδή οι «νέοι Ισραηλινοί», έριξαν λίγα πυροτεχνήματα και οι «δειλοί Αραβες» το έβαλαν στα πόδια σαν βλάκες. Στην επίσημη ισραηλινή ιστορία δεν υπάρχει καμιά αναφορά στις πολλές ενορχηστρωμένες σφαγές από το νέο ισραηλινό στρατό και τις παραστρατιωτικές μονάδες που προηγήθηκαν. Δεν υπάρχει επίσης καμιά αναφορά στους ρατσιστικούς νόμους που εμποδίζουν τους Παλαιστίνιους να επιστρέψουν στα σπίτια και στη γη τους.

Το νόημα των παραπάνω είναι πολύ απλό. Η παλαιστινιακή υπόθεση είναι εντελώς άγνωστη στους Ισραηλινούς. Συνεπώς, μπορούν να αντιλαμβάνονται τον παλαιστινιακό αγώνα μόνο σαν μια φονική παραφροσύνη. Μέσα στον ισραηλινό εβραιο-κεντρικό σολιψιστικό κόσμο, οι Ισραηλινοί είναι ένα αθώο θύμα και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι παρά ένας κτηνώδης δολοφόνος.

Η κατάσταση αυτή, που κρατά τους Ισραηλινούς στο σκοτάδι σχετικά με το παρελθόν τους, εξαφανίζει κάθε πιθανότητα μελλοντικής συμφιλίωσης. Αφού οι Ισραηλινοί στερούνται την ελάχιστη κατανόηση της σύγκρουσης, δεν μπορούν να σκεφτούν καμιά δυνατή λύση εκτός από την εξόντωση ή την εκκαθάριση του «εχθρού». Το μόνο που δικαιούνται να γνωρίζουν είναι οι διάφορες φανταστικές ιστορίες για τα πάθη των Εβραίων. Ο πόνος των Παλιστινίων είναι εντελώς ξένος στ’ αυτιά τους. Το «δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων» ακούγεται σ’ αυτούς σαν αστεία ιδέα. Ακόμη και οι πιο προοδευτικοί «ισραηλινοί ουμανιστές» δεν είναι έτοιμοι να μοιραστούν τη γη με τους αυτόχθονες κατοίκους. Αυτό δεν αφήνει στους Παλαιστίνιους πολλές επιλογές, παρά να αγωνιστούν για να απελευθερωθούν, παρά τις τεράστιες δυσκολίες. Είναι καθαρό, δεν υπάρχει εταίρος για ειρήνη στην ισραηλινή πλευρά.

Αυτή τη βδομάδα, όλοι εμείς μάθαμε περισσότερα για τη βαλλιστική ικανότητα της Χαμάς. Προφανώς, η Χαμάς ήταν αρκετά συγκρατημένη με το Ισραήλ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Απέφευγε να κλιμακώσει τη σύγκρουση στο νότιο Ισραήλ. Μου φαινόταν ότι οι Κασάμ που έπεφταν σποραδικά στην Σντερότ και την Ασκελόν δεν ήταν παρά ένα μήνυμα από τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους. Ηταν ένα μήνυμα για την κλεμμένη γη, τα σπίτια, τα χωράφια και τα περιβόλια: «Αγαπημένη μας γη δε σε ξεχνάμε, είμαστε ακόμη εδώ και πολεμάμε για σένα, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε, θα αρχίσουμε ξανά από κει που σταματήσαμε». Ηταν όμως και ένα καθαρό μήνυμα προς τους Ισραηλινούς: «Εσείς εκεί πέρα, στη Σντερότ, στη Μπιρ Σέβα, στην Ασκελόν, στην Ασντόντ, στο Τελ Αβίβ και στη Χάιφα, είτε το αντιλαμβάνεστε είτε όχι, στην πραγματικότητα ζείτε σε κλεμμένη γη. Καλύτερα να αρχίσετε να τα μαζεύετε, γιατί ο χρόνος σας εξαντλείται, έχετε εξαντλήσει την υπομονή μας. Εμείς, ο παλαιστινιακός λαός, δεν έχουμε πια να χάσουμε τίποτα».

Ας το αντιμετωπίσουμε, αντικειμενικά η κατάσταση στο Ισραήλ είναι πολύ σοβαρή. Πριν από δύο χρόνια ήταν οι ρουκέτες της Χεσμπολά που έπεφταν στο βόρειο Ισραήλ. Αυτή τη βδομάδα, η Χαμάς απέδειξε αναμφισβήτητα ότι είναι ικανή να σερβίρει στο Ισραήλ κάποιο κοκτέιλ βαλλιστικής εκδίκησης. Και στην περίπτωση της Χεσμπολά και στην περίπτωση της Χαμάς, το Ισραήλ έμεινε χωρίς καμιά στρατιωτική απάντηση. Αναμφίβολα, μπορεί να σκοτώσει πολίτες, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει το μπαράζ ρουκετών. Ο ισραηλινός στρατός δεν έχει τα μέσα να προστατέψει το Ισραήλ, εκτός αν η κάλυψή του με μια συμπαγή τσιμεντένια οροφή θεωρείται βιώσιμη λύση. Στο τέλος, ίσως σχεδιάσουν ακριβώς αυτό.

Ομως, αυτό είναι μακριά από το τέλος της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα είναι μόνο η αρχή. Κάθε ειδικός στο Μεσανατολικό γνωρίζει ότι η Χαμάς μπορεί να πάρει τον έλεγχο της Δυτικής Οχθης μέσα σε ώρες. Στην πραγματικότητα, ο έλεγχος της Παλαιστινιακής Αρχής και της Φατάχ διατηρείται από τον ισραηλινό στρατό. Αν η Χαμάς πάρει τη Δυτική Οχθη, το μεγαλύτερο κέντρο του ισραηλινού πληθυσμού θα βρεθεί στο έλεος της Χαμάς. Για όσους δεν μπορούν να δουν, αυτό θα ήταν το τέλος του εβραϊκού κράτους. Αυτό μπορεί να συμβεί αύριο, σε τρεις μήνες ή σε πέντε χρόνια. Το ζήτημα δεν είναι «αν» θα συμβεί αλλά το «πότε». Μέχρι τότε, ολόκληρο το Ισραήλ θα βρίσκεται στην εμβέλεια πυρός της Χαμάς και της Χεσμπολά, η ισραηλινή κοινωνία θα καταρρεύσει, η οικονομία της θα καταστραφεί. Η τιμή μιας απομονωμένης βίλας στο βόρειο Τελ Αβίβ θα είναι ίδια με την τιμή μιας παράγκας στην Kiryat Shmone ή την Sderot. Οταν η πρώτη ρουκέτα χτυπήσει το Τελ Αβίβ, το σιωνιστικό όνειρο θα τελειώσει.

Αυτό το γνωρίζουν οι στρατηγοί του ισραηλινού στρατού, το γνωρίζουν οι ισραηλινοί ηγέτες. Γι’ αυτό κλιμακώνουν τον πόλεμο εναντίον των Παλαιστινίων μέχρι εξόντωσης. Οι Ισραηλινοί δεν σχεδιάζουν να εισβάλουν στη Γάζα. Αυτό που θέλουν είναι να ολοκληρώσουν τη Νάκμπα. Ρίχνουν βόμβες στους Παλαιστίνιους για να τους εξαφανίσουν. Θέλουν να διώξουν τους Παλαιστίνιους από την περιοχή. Αυτό προφανώς δεν πρόκειται να γίνει. Οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν. Οχι μόνο θα παραμείνουν, αλλά η μέρα της επιστροφής στη γη τους έρχεται πιο κοντά, καθώς το Ισραήλ καταφεύγει στην πιο φονική τακτική του.

Εδώ ακριβώς παρεμβαίνει η ισραηλινή φυγή από την πραγματικότητα. Το Ισραήλ έχει περάσει το «σημείο μη επιστροφής». Η τύχη του είναι βαθιά χαραγμένη σε κάθε βόμβα που πέφτει σε παλαιστίνιους πολίτες. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάνει το Ισραήλ για να σώσει τον εαυτό του. Δεν υπάρχει καμιά στρατηγική εξόδου. Δεν μπορεί να διαπραγματευτεί δρόμο εξόδου του, γιατί ούτε οι Ισραηλινοί ούτε η ηγεσία τους κατανοούν τις βασικές παραμέτρους σ’ αυτή τη σύγκρουση. Το Ισραήλ δεν έχει τη στρατιωτική δύναμη να τελειώσει τη μάχη. Μπορεί να καταφέρει να δολοφονήσει λαϊκούς ηγέτες των Παλαιστινίων, αυτό κάνει εδώ και χρόνια, όμως η παλαιστινιακή αντίσταση και επιμονή δυναμώνουν αντί να αποδυναμώνονται. Οπως πρόβλεψε ένας ισραηλινός στρατηγός, ήδη κατά την πρώτη Ιντιφάντα, «για να νικήσουν, το μόνο που πρέπει να κάνουν οι Παλαιστίνιοι είναι να επιβιώσουν». Αυτοί επιβιώνουν και πράγματι νικούν.

Αυτό το αντιλαμβάνονται οι ισραηλινοί ηγέτες. Το Ισραήλ έχει ήδη δοκιμάσει τα πάντα: μονομερή αποχώρηση, πείνα και τώρα εξόντωση. Σκέφτηκε να διαφύγει το δημογραφικό κίνδυνο συρρικνώνοντας τους Παλαιστίνιους σε ένα στενό εβραϊκό γκέτο. Τίποτα δε δούλεψε. Είναι η παλαιστινιακή επιμονή με τη μορφή της πολιτικής της Χαμάς που καθορίζει το μέλλον της περιοχής.

Το μόνο που έμεινε στους Ισραηλινούς είναι η προσκόλληση στην τύφλωση και στη φυγή από την πραγματικότητα για να ξεφεύγουν από την καταστροφική βαριά μοίρα τους. Στον κατήφορό τους, θα τραγουδούν τους γνωστούς τους ύμνους για τα θύματα. Διαποτισμένοι από μια εγωκεντρική αντίληψη ανωτερότητας, θα πονέσουν και οι ίδιοι, παραμένοντας τυφλοί μπροστά στον πόνο που προκαλούν στους άλλους. Οι Ισραηλινοί λειτουργούν ως συλλογικότητα όταν ρίχνουν βόμβες στους άλλους, αλλά όταν οι ίδιοι χτυπιούνται καταφέρνουν να γίνονται αθώα θύματα. Είναι αυτή η αντίφαση ανάμεσα στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και στο πώς τους βλέπουν οι υπόλοιποι από μας που μετατρέπει τους Ισραηλινούς σε ένα θηριώδη εκτελεστή. Είναι αυτή η αντίφαση που εμποδίζει τους Ισραηλινούς να κατανοήσουν τη δική τους ιστορία, είναι αυτή η αντίφαση που τους εμποδίζει να κατανοήσουν τις επανειλημμένες πολυάριθμες προσπάθειες για να καταστραφεί το κράτος τους. Είναι αυτή η αντίφαση που τους εμποδίζει να αντιληφθούν το νόημα του Ολοκαυτώματος, ώστε να μπορέσουν να εμποδίσουν το επόμενο. Είναι αυτή η αντίφαση που εμποδίζει τους Ισραηλι- νούς να γίνουν κομμάτι της ανθρωπότητας.

Για μια ακόμη φορά, οι Εβραίοι θα πρέπει να βαδίσουν προς ένα άγνωστο μέλλον. Σε κάποιο βαθμό, εγώ ο ίδιος έχω αρχίσει το ταξίδι μου εδώ και αρκετό καιρό.

3/1/09

* Ο Γκίλαντ Ατζμον είναι συνθέτης, μουσικός και πολιτικός ακτιβιστής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ισραήλ, όμως κατάφερε να αποδεσμευτεί από τα πλοκάμια του Σιωνισμού (η συνειδητοποίησή του άρχισε, όπως περιγράφει ο ίδιος, όταν υπηρετούσε στο σιωνιστικό στρατό στο Λίβανο) και να γίνει υποστηρικτής της Παλαιστινιακής Υπόθεσης. Εκπατρίστηκε από το Ισραήλ και πλέον δηλώνει «εβραιόφωνος Παλαιστίνιος».

http://www.eksegersi.gr/keimena12/538/gi.htm

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ

Άρθρο του Ισραηλινού δημοσιογράφου Uri Avnery για τα εγκλήματα της πατρίδας του.

Πριν από 70 χρόνια περίπου, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα αποτρόπαιο έγκλημα διαπράχθηκε στην πόλη του Λένινγκραντ. Για περισσότερες από χίλιες μέρες, μία εξτρεμιστική οργάνωση με το όνομα «Ο Κόκκινος Στρατός» κράτησε εκατομμύρια κατοίκους της πόλης ως ομήρους και προκάλεσε τα αντίποινα του Γερμανικού στρατού στις πόλεις.

Οι Γερμανοί δεν είχαν άλλη εναλλακτική από το να βομβαρδίσουν τους αμάχους και να επιβάλουν έναν απόλυτο αποκλεισμό, που προκάλεσε το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Λίγο καιρό πριν, ένα παρόμοιο έγκλημα είχε διαπραχθεί στην Αγγλία. Η σπείρα του Τσώρτσιλ κρυβόταν ανάμεσα στον πληθυσμό του Λονδίνου, χρησιμοποιώντας εκατομμύρια αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Οι Γερμανοί ήταν αναγκασμένοι να στείλουν τη Λουφτβάφε και να μετατρέψουν την πόλη σε ερείπια. Το ονόμασαν «Αστραπή».
Αυτή θα ήταν η περιγραφή που θα εμφανιζόταν σήμερα στα ιστορικά βιβλία, αν οι Γερμανοί είχαν νικήσει στον πόλεμο.

Εξωφρενικό; Όχι περισσότερο από τις καθημερινές περιγραφές στα Ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, που επαναλαμβάνονται διαρκώς: οι «τρομοκράτες» της Χαμάς χρησιμοποιούν τους κατοίκους της Γάζας ως «ομήρους» και εκμεταλλεύονται τις γυναίκες και τα παιδιά ως «ανθρώπινες ασπίδες», δεν αφήνουν στο Ισραήλ καμία εναλλακτική λύση εκτός από το να τους μαζικούς βομβαρδισμούς, στους οποίους, προς μεγάλη θλίψη του Ισραήλ, χιλιάδες γυναίκες, παιδιά και άοπλοι άνδρες σκοτώνονται και τραυματίζονται.

Σε αυτόν τον πόλεμο, όπως σε κάθε σύγχρονο πόλεμο, η προπαγάνδα παίζει βασικό ρόλο. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης του Δυτικού κόσμου αρχικά επαναλάμβαναν την επίσημη προπαγάνδα του Ισραήλ. Αγνόησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου την παλαιστινιακή πλευρά της υπόθεσης, για να μην αναφέρω τις καθημερινές διαδηλώσεις των Ισραηλινών ειρηνιστών.
Η επιχειρηματολογία της Ισραηλινής κυβέρνησης («Το κράτος οφείλει να προστατεύσει τους πολίτες του ενάντια στους πυραύλους Κασάμ») έγινε αποδεκτή ως απόλυτη αλήθεια. Η όψη εκ των έσω, ότι δηλαδή οι πύραυλοι ήταν τα αντίποινα για τον αποκλεισμό που έχει εξαθλιώσει ενάμισι εκατομμύριο αμάχους της Λωρίδας της Γάζας, δεν αναφέρθηκε καν.

Μόνο όταν οι τρομερές σκηνές από τη Γάζα άρχισαν να εμφανίζονται στις οθόνες του δυτικού κόσμου άρχισε η κοινή γνώμη να αλλάζει σταδιακά.
Ο πόλεμος – κάθε πόλεμος – είναι ένα κατασκεύασμα ψεμάτων. Είτε το ονομάσουν προπαγάνδα είτε ψυχολογικό πόλεμο, όλοι αποδέχονται πως είναι σωστό να λες ψέματα για τη χώρα σου. Οποιοσδήποτε λέει την αλήθεια διατρέχει τον κίνδυνο να τον ονομάσουν προδότη. Το πρόβλημα είναι ότι η προπαγάνδα είναι πιο πειστική για τον ίδιο τον προπαγανδιστή. Και αν πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ένα ψέμα είναι η αλήθεια και ότι η παραποίηση είναι η πραγματικότητα, τότε δε μπορούμε πλέον να λάβουμε λογικές αποφάσεις.

Παραποίηση

Ένα παράδειγμα αυτής της διαδικασίας είναι η πιο σοκαριστική θηριωδία αυτού του πολέμου: ο βομβαρδισμός του σχολείου του ΟΗΕ στη Φακούρα, στον καταυλισμό προσφύγων της Τζαμπαλίγια. Αμέσως αφού το γεγονός έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο, ο στρατός «αποκάλυψε» ότι μαχητές της Χαμάς έριχναν βλήματα από ένα σημείο κοντά στη είσοδο του σχολείου. Ως απόδειξη κυκλοφόρησαν μία αεροφωτογραφία που πράγματι έδειχνε το σχολείο και το σημείο. Μα μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο επίσημος ψεύτης του στρατού χρειάστηκε να παραδεχτεί πως η φωτογραφία ήταν πάνω από έτους. Εν συντομία: μία παραποίηση.

Αργότερα, ο επίσημος ψεύτης ισχυρίσθηκε πως «οι στρατιώτες μας δέχθηκαν πυρά μέσα από το σχολείο». Μόλις μια μέρα μετά, ο στρατός παραδέχτηκε στο προσωπικό του ΟΗΕ ότι και αυτό ήταν ψέμα. Κανείς δεν είχε πυροβολήσει μέσα από το σχολείο, δεν υπήρχαν μαχητές της Χαμάς μέσα στο σχολείο, παρά μόνο τρομοκρατημένοι πρόσφυγες.
Αλλά η παραδοχή τους δεν έκανε σχεδόν καμία διαφορά πλέον. Μέχρι τότε, το Ισραηλινό κοινό είχε πεισθεί απολύτως πως «είχαν δεχθεί πυρά μέσα απ’ το σχολείο» και οι εκφωνητές της τηλεόρασης το διατύπωναν ως απόλυτο γεγονός.

Οπότε πήγε μαζί με τις άλλες θηριωδίες. Κάθε βρέφος μεταμορφώνεται, με το θάνατό του, σε ένα «τρομοκράτη» της Χαμάς. Κάθε βομβαρδισμένο τζαμί ακαριαία μετατρέπεται σε βάση της Χαμάς, κάθε πολυκατοικία μετατρέπεται σε κρυψώνα όπλων, κάθε σχολείο σε βάση οργάνωσης τρομοκρατίας, κάθε κυβερνητικό κτίριο σε «σύμβολο της κυριαρχίας της Χαμάς». Έτσι, ο Ισραηλινός στρατός διατήρησε την αγνότητά του, ως ο «πιο ηθικός στρατός στον κόσμο».

Η αλήθεια είναι πως οι θηριωδίες είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα του σχεδιασμού του πολέμου. Αυτό αντανακλά την προσωπικότητα του Εχούντ Μπαράκ, ενός άνδρα του οποίου η σκέψη και οι πράξει είναι ξεκάθαρα στοιχεία για αυτό που ονομάζεται «ηθική παράνοια», μία κοινωνιοπαθή διαταραχή.

Ο αληθινός σκοπός (πέρα από το να κερδίσει έδρες στις ερχόμενες εκλογές) είναι να τερματίσει την κυριαρχία της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Στη φαντασία των σχεδιαστών, η Χαμάς είναι ένας εισβολέας που έλαβε την κυριαρχία σε μία ξένη χώρα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Μία πρώτη προτεραιότητα των σχεδιαστών του πολέμου ήταν να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες σε στρατιώτες, γνωρίζοντας πως η διάθεση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού που είναι υπέρ του πολέμου θα άλλαζε αν εμφανίζονταν στοιχεία για τέτοιες απώλειες. Αυτό συνέβη στο Λίβανο στον Πρώτο και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτή η σκέψη έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο διότι ολόκληρος ο πόλεμος είναι τμήμα της προεκλογικής εκστρατείας. Οι σχεδιαστές του πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αποτρέψουν τον κόσμο από το να δει τις εικόνες του, με το να απαγορεύσουν τη δημοσιογραφική κάλυψη με τη βία. Αλλά σε ένα σύγχρονο πόλεμο, μία τόσο στείρα κατασκευασμένη οπτική δεν μπορεί να αποκλείσει εντελώς όλους τους άλλους – οι κάμερες είναι μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, μέσα στην κόλαση, και δεν μπορούν να ελεγχθούν. Το Αλ Τζαζίρα μεταδίδει τις εικόνες ολόκληρη την ημέρα και φτάνει σε κάθε σπίτι.

Εκατοντάδες εκατομμύρια Αράβων από τη Μαυριτανία μέχρι το Ιράκ, πάνω από ένα δισεκατομμύριο Μουσουλμάνοι από τη Νιγηρία ως την Ινδονησία, βλέπουν αυτές τις εικόνες και φρίττουν. Αυτό έχει σημαντικές επιδράσεις στον πόλεμο. Πολλοί από αυτούς που βλέπουν τις εικόνες, θεωρούν τους ηγέτες της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Παλαιστινιακής Αρχής ως συνεργούς του Ισραήλ στην πραγματοποίηση αυτών των θηριωδιών ενάντια στους Παλαιστίνιους αδερφούς τους.

Αν όταν ο πόλεμος τελειώσει η Χαμάς ακόμα υφίσταται, αιματοβαμμένη μα αήττητη, στο πρόσωπο του ισχυρού Ισραηλινού στρατού θα φαίνεται σαν φανταστική νίκη, μία νίκη του πνεύματος ενάντια στην ύλη. Αυτό που θα εντυπωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου θα είναι η εικόνα του Ισραήλ ως ένα αιματοβαμμένου τέρατος, έτοιμου ανά πάσα στιγμή να διαπράξει εγκλήματα πολέμου και ανίκανου να σεβαστεί κανένα ηθικό φραγμό. Αυτό θα έχει τρομερές συνέπειες για το μακροπρόθεσμο μέλλον μας, για τη θέση μας στον κόσμο και για τις πιθανότητές μας να επιτύχουμε ειρήνη και ευταξία.

Σε τελική ανάλυση, αυτός ο πόλεμος είναι ένα έγκλημα ενάντια και στους Ισραηλινούς, ένα έγκλημα ενάντια στο Κράτος του Ισραήλ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Information Clearing House

Μαρξ και Νιτσε για την Αγοραία φιλελευθερη φενάκη και το κρυμμένο της Ψεύδος

Η αρχή των ίσων δικαιωμάτων των φιλελευθέρων δημοκρατών υπάγει ποιοτικά διαφορετικά άτομα σε μια κοινή σταθερά. Κάτω από τη μορφή ισοδυναμίας της βρίσκεται η ανισότητα της αγελαίας ηθικής .

O Νίτσε φοβάται ότι:
‘’ η ‘’ισότητα των δικαιωμάτων’’ μπορεί παρά πολύ εύκολα να μετατραπεί σε ισότητα στην αδικία : εννοώ έναν γενικό πόλεμο εναντίον καθετί σπάνιου, ξένου,προνομιουχου , εναντίον του ανώτερου ανθρώπου, της ανώτερης ψυχής , του ανώτερου καθήκοντος , της ανώτερης ευθύνης , της δημιουργικής πληρότητας δύναμης και κυριαρχίας’’

Ο Μαρξ υποστηρίζει επίσης ότι η ανισότητα βρίσκεται κάτω από την μορφή ισοδυναμίας. Όπως η αγελαία ηθική , η καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή κρύβει τις ποιοτικές διαφορές κάτω από την ποσοτική ισότητα
Ο Μαρξ αναφέρεται στην εμπορευματική μορφή ως γεννημένο ισοπεδωτή και κυνικό



Μετατρέπει την ποιοτικά διαφορετική χρηστική αξία των ιδιαίτερων ειδών εργασίας και των ιδιαίτερων προϊόντων σε ποσοτικά ισοδύναμες ανταλλακτικές αξίες . Ο εργάτης που πουλά την εργατική του δύναμη και ο κεφαλαιοκράτης που την αγοράζει φαίνονται να ανταλλάσουν ισοδύναμα . Ο Μάρξ λέει ‘’ αυτός [ο εργάτης ] και ο ιδιοκτήτης του χρήματος συναντιούνται στην αγορά και διαπραγματεύονται σαν να έχουν ίσα δικαιώματα, μ’ αυτή τη διαφορά μονάχα , ότι ο ένας είναι αγοραστής και ο άλλος πωλητής ‘’ Capital (V 1:168)



Ωστόσο κάτω από αυτή τη μορφή ισοδυναμίας βρίσκεται η ανισότητα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων :

‘’ η ανταλλαγή ισοδυνάμων συμβαίνει (αλλά είναι απλώς) το επιφανειακό στρώμα μιας παραγωγής που βασίζεται στην ιδιοποίηση της εργασίας άλλων ανθρώπων δίχως ανταλλαγή , αλλά κάτω απο την αμφίεση της ανταλλαγής . Αυτό το σύστημα ανάλλαγης έχει ως βάση του το κεφάλαιο .
Αν εξετάσουμε το σύστημα αυτό χωριστά από το κεφαλαίο , όπως φαίνεται στην επιφάνεια ως ανεξάρτητο σύστημα , είναι απλώς ψευδαίσθηση , αν και αναγκαία ψευδαίσθηση …Διότι η κυριαρχία των ανταλλακτικών αξιών και της παραγωγής που παράγει ανταλλακτικές αξίες προϋποθέτει την ξένη εργασία ως ανταλλακτική αξία . Δηλαδή προϋποθέτει τον χωρισμό της ζωντανής εργατικής δύναμης από τις αντικειμενικές συνθήκες της , μια σχέση μ'αυτές – η με την ιδία της την αντικειμενικότητα – ως ιδιοκτησία κάποιου άλλου με μια λέξη , μια σχέση με αυτές ως κεφάλαιο ‘’(Marx precapitalistic economic Formationς σ114)

: Από το Ν. Love , R Kuenzli , A Schrift . Ο Νίτσε και η Πολιτική , Ολοκληρωτισμός η Δημοκρατία , Μτφ Ζησης Σαρικας , Βανιας 2008

Μπάτσοι, γουρούνια, αδέλφια μας;

Ο ΙΟΣ του Σαββάτου

ios@enet.gr / www.iospress.gr
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ

Λένε ότι η τέχνη προηγείται της πολιτικής. Την καρικατούρα του αποφθέγματος ζήσαμε τις περασμένες μέρες μετά τη δημοσίευση στον «Ριζοσπάστη» (Κυριακή, 28/12/08) ενός κειμένου, το οποίο με τη μορφή «διηγήματος» αποτελεί την πιο απροκάλυπτη υπεράσπιση της δολοφονίας του 15χρονου από τον ειδικό φρουρό το μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου. Το κείμενο αυτό σχολιάστηκε κριτικά από τον Γ. Κοροπούλη («Αυγή» 6/1/2009), τον Χ. Γεωργούλα («Εποχή», 4/1/2009), τον Γ. Ρούση («Ε», 5/1/09). Στη στήλη του «Ιού» είχαμε ήδη επισημάνει το περιεχόμενο του «διηγήματος» και καλούσαμε τους αναγνώστες μας να το διαβάσουν (3/1/09).

Η υπόθεση προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ γιατί, με έμμεσο τρόπο, ανέδειξε τις αντιφάσεις του δημόσιου λόγου και της πολιτικής του κόμματος απέναντι στη νεολαιίστικη έκρηξη και ήρθε να συμπληρώσει το δημόσιο έπαινο όλων των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων στην «υπεύθυνη» πολιτική του γραμμή.

Ανέλαβε, λοιπόν, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους ο Μάκης Μαΐλης, εκπρόσωπος Τύπου του ΚΚΕ. Με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» (8/1/08) ο κ. Μαΐλης επιχειρεί να ανασκευάσει όσα καταλογίζονται στο κείμενο του Ριζοσπάστη και επιτίθεται κατά της «Εποχής», της «Αυγής», του «Ιού» και της «Ελευθεροτυπίας» για την κριτική που του άσκησαν. Βέβαια ακόμα και ο κ. Μαΐλης φροντίζει να πάρει τις αποστάσεις του από το δημοσίευμα (το οποίο επιμένει να αποκαλεί «διήγημα»), αναφέροντας ότι «η λογοτεχνική του αξία είναι αδιάφορη» και παραδεχόμενος ότι «αν η ψυχογράφηση γίνεται ολοκληρωμένα, είναι ένα άλλο θέμα, στο οποίο μπορεί να υπάρχουν αυτές ή εκείνες οι τοποθετήσεις».

Ο Μάκης Μαΐλης με την Αλέκα Παπαρήγα

Ομως με το κείμενό του ο κ. Μαΐλης όχι μόνο υπερασπίζεται την πολιτική συλλογιστική του διηγήματος, αλλά την τοποθετεί και στο πλαίσιο του πολιτικού προγράμματος του κόμματος. Αντί λοιπόν να αμβλύνει τις εντυπώσεις που προκάλεσε το αρχικό δημοσίευμα, το επενδύει με την προστασία της κομματικής καθοδήγησης. Αυτός είναι ο λόγος που επανερχόμαστε, αυτή τη φορά όχι για το διήγημα, αλλά για το κείμενο του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ.

- Ο κ. Μαΐλης ξεκινά το κείμενό του με ένα εντελώς άσχετο «επιχείρημα». Καταγγέλλει «αστικές εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές που δημοσιεύουν άρθρα ή παρουσιάζουν συνεντεύξεις των Κουφοντίνα, Γιωτόπουλου, Ξηρού και άλλων υποκειμένων που λερώνουν την έννοια επανάσταση». Και λίγο παρακάτω ειρωνεύεται τη στήλη μας: «Καιρό έχει η εφημερίδα του Ιού να δημοσιεύσει συνέντευξη του Γιωτόπουλου - τι συμβαίνει;» Η σκοπιμότητα του επιχειρήματος σαφής: εσείς που ανοίγετε διάλογο στα μέσα ενημέρωσης με τους τρομοκράτες, τους υποθάλπετε κιόλας πολιτικά.

Αλλά δεν είναι άραγε η Λιάνα Κανέλλη αυτή που πήρε (και μάλιστα «ζωντανή») συνέντευξη του Σάββα Ξηρού από το κελί του Κορυδαλλού (Alpha, 16/9/2002, βλ. φωτογραφία) λίγο μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο το φθινόπωρο του 2002; Η κυρία Κανέλλη ήταν ήδη βουλευτής του ΚΚΕ και φιλοξενούσε στην ίδια εκπομπή άλλο ηγετικό στέλεχος του κόμματος, τον κ. Παναγιώτη Γεωργιάδη. Είναι δυνατόν να έχει ξεχάσει ο κ. Μαΐλης ότι το δεξί του χέρι στην εκλαΐκευση της γραμμής του κόμματος είχε αφιερώσει την εκπομπή της στο μέλος της 17Ν; Εκτός κι αν τότε ο Σάββας Ξηρός δεν «λέρωνε» τη λέξη επανάσταση.

- «Ο συγγραφέας του διηγήματος» (στον «Ριζοσπάστη»), υποστηρίζει παρακάτω ο κ. Μαΐλης, «δεν κάνει τίποτα άλλο από την προσπάθεια να αναλύσει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, που βεβαίως το αποκαλεί φονιά. Ψυχογραφώντας την προσωπικότητα του δολοφόνου, δεν σημαίνει ότι παίρνει το μέρος του και υιοθετεί ή δικαιολογεί το έγκλημα του ήρωά του».

Μόνο που σ' αυτή την «ψυχογράφηση», ο ημιανώνυμος «διηγηματογράφος» Α.Σ.Α. του Ριζοσπάστη φροντίζει να συμπεριλάβει και εντελώς ψευδή γεγονότα, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την πράξη του φτωχού αστυνομικού και να τον παρουσιάσει ως θύμα επιθέσεων με μολότοφ από πλουσιόπαιδα.

- Στο δεύτερο μέρος του άρθρου του ο κ. Μαΐλης προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» ταιριάζει στην «ανώριμη πολιτική σκέψη» αλλά «βολεύει και το σύστημα». Είναι αλήθεια ότι δεν αποτελεί προϊόν των κομμάτων της Αριστεράς το σύνθημα αυτό, αλλά όποιος βρέθηκε στις νεολαιίστικες διαδηλώσεις του Δεκέμβρη σε όλη την Ελλάδα θα διαπίστωσε ότι το σύνθημα αυθόρμητα κυριάρχησε, ενώ δημιουργήθηκαν και εκατοντάδες (χιουμοριστικές οι περισσότερες) παραλλαγές του. Αλλά ποιο σύνθημα αντιπροτείνει ο κ. Μαΐλης; «Το σύνθημα που λέει ότι το αστικό κράτος πρέπει να τσακιστεί και στη θέση του να μπει το κράτος της εργατικής τάξης. Που σημαίνει ότι και τότε η Πολιτοφυλακή θα αναλάβει άλλον ταξικό ρόλο από τον σημερινό της Αστυνομίας». Μ' άλλα λόγια, περιμένετε λίγο να τσακιστεί το αστικό κράτος, οπότε θα φτιάξουμε εμείς πολιτοφυλακή. Μέχρι τότε, αφήστε τους αστυνομικούς να σας τσακίζουν εκείνοι. Κι αν κανένας πιο θερμόαιμος σκοτώσει και κάνα παιδί, κάντε του το ψυχογράφημα.

- Πρωτοφανής είναι και ο ισχυρισμός του κ. Μαΐλη ότι «ένα σωρό ΑΕΙ χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια από κουκουλοφόρους, δήθεν αντιεξουσιαστές, και ως εργαστήρια κατασκευής μολότοφ». Πρόκειται για ευθεία ταύτιση με την επιχειρηματολογία όσων απαιτούν την κατάργηση του ασύλου. Γιατί αν δεν είναι ικανοί οι φοιτητές και οι διδάσκοντες να περιφρουρήσουν το χώρο τους, το μόνο που μένει είναι η νομιμοποίηση της εισόδου των κατασταλτικών μηχανισμών.

- Το κείμενο ολοκληρώνεται με την απάντηση του κ. Μαΐλη σε σχετικό πολιτικό αίτημα που έχει θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι λοιπόν γραφικό το σύνθημα "να αφοπλιστεί η Αστυνομία", ενώ πέρα από ουτοπικό είναι και αποπροσανατολιστικό το "να διαλυθούν τα ΜΑΤ". Και να διαλύονταν, κάτι άλλο θα ερχόταν στη θέση τους, πέρα από αυτά που θα απέμεναν, όσο η εξουσία της πλουτοκρατίας παραμένει». Εδώ γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματική πολιτική μετατόπιση του ΚΚΕ. Γιατί το αίτημα «να διαλυθούν τα ΜΑΤ» ήταν πάγιο δικό του σύνθημα σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Μάλιστα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια το ΚΚΕ περηφανευόταν ότι είναι «το μοναδικό κόμμα που ζητάει την κατάργηση των ΜΑΤ, γιατί είναι σταθερά υπέρ του αναπροσανατολισμού των αστυνομικών δυνάμεων στη δίωξη του εγκλήματος» («Ριζοσπάστης», 24/2/1999).

Το αίτημα αυτό το βρίσκουμε στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΚΚΕ το 1993 (σελ. 21), ενώ στην κομματική εφημερίδα υπάρχουν πάμπολλες αναφορές ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, αλλά και κομματικών οργάνων στην ανάγκη να διαλυθούν τα ΜΑΤ: ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ (8/1/1997), δήλωση του μέλους της Κ.Ε. Γιάννη Νάκη (8/6/97), δήλωση του βουλευτή Αχιλλέα Κανταρτζή (10/7/1997), δήλωση στη Βουλή (25/7/1997), δήλωση του βουλευτή Στρατή Κόρακα (10/1/1998), απόφαση ειδικής ημερίδας (27/1/2000), Θέσεις για το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ (2/9/2001). Τι συνέβη και τώρα ο κ. Μαΐλης θεωρεί «γραφικό» αυτό το προγραμματικό αίτημα του κόμματός του; Ως εξήγηση δεν αρκεί η διαπίστωση ότι ένα μέρος του συνδικαλισμού της ΕΛ.ΑΣ. ελέγχεται από το ΚΚΕ. Ανεπαίσθητα, εδώ και λίγα χρόνια το ΚΚΕ σταματά να αναφέρεται στη διάλυση των ΜΑΤ και μετατρέπει το αίτημα σε «απομάκρυνση των ΜΑΤ από τις πορείες» («Ριζοσπάστης», 13/3/2007).

Ομως τα ΜΑΤ ακριβώς αυτό το ρόλο έχουν: να αντιμετωπίζουν δηλαδή τις λαϊκές εκδηλώσεις. Το «γραφικό» αίτημα παραμένει μόνο στις θέσεις του Κ.Σ. της ΚΝΕ για το 9ο Συνέδριό της (Γενάρης 2006, σελ. 20).

Πρόκειται για μια συνολική μετεξέλιξη της πολιτικής του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της καταστολής. Μόνο που δεν ήταν μέχρι σήμερα ομολογημένη. Το άρθρο του κ. Μαΐλη είναι η πρώτη δημόσια παραδοχή αυτής της πολιτικής αλλαγής. Και ο ημιανώνυμος «διηγηματογράφος» απλά εξέφρασε με πιο χοντροκομμένο τρόπο αυτά που σκέφτεται η σημερινή ηγεσία του κόμματος. *

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑΣ-ΑΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ «ΠΡΩΙΝΑ ΝΕΑ» ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΕΛΚΟΜΕΝΑ ΤΗΣ

Τη Δευτέρα 15/12/08 τα γραφεία της τοπικής ακροδεξιάς εφημερίδας «Πρωινά Νέα» δέχτηκαν επίθεση . Ακολούθησαν τα εξής:

Μετά την επίθεση δημοσιεύτηκε προκήρυξη ανάληψης ευθύνης από την ομάδα «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ».Ακολούθησε δεύτερη ανακοίνωση με την ίδια υπογραφή με την οποία θεωρούμε ότι στοχοποιούμαστε έμμεσα και άμεσα,τόσο από το ίδιο το περιεχόμενο της όσο και από τον τρόπο με τον οποίο δημοσιοποιήθηκε. Συγκεκριμένα υποκλέπτοντας τη λίστα επαφών του ηλεκτρονικού μας ταχυδρομείου χρησιμοποιήθηκαν τα στοιχεία των παραληπτών ( δημοσιογράφοι , τοπικά ΜΜΕ) .Χαρακτηριστικά δύο από τις επαφές είχαν καταχωρηθεί λάθος και μεταφέρθηκαν έτσι στις λίστες αποστολής της ανακοίνωσης. Παράλληλα χρησιμοποιήθηκε το ηλεκτρονικό μας ονοματεπώνυμο («aman aman») με αποτέλεσμα να εμφανίζεται σαν να εστάλει από το δικό μας mail. Ακόμα ενισχυτικό στην εκτίμηση μας περί στοχοποίησης είναι το γεγονός της χρήσης στην εν λόγω ανακοίνωση φρασεολογίας που παραπέμπει σε πρόσφατο δημόσιο κείμενο μας...

Στοχοποιούμαστε δηλαδή για μια ενέργεια με την οποία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε σχέση και την οποία θεωρούμε αντικοινωνική και πολιτικά επικίνδυνη για το κίνημα. Δεν αποκλείουμε το γεγονός να είναι και προβοκατόρικη, όπως διαφαίνεται από τη δεύτερη ανακοίνωση των «παιδιών του Δεκέμβρη». Οι δράσεις της Χειρονομίας γίνονται πάντοτε ανοιχτά δημόσια και κοινωνικά, όπως ανοιχτές είναι και οι διαδικασίες της. Επιδιώκουμε να δημιουργηθεί μέσα από την ίδια την κοινωνία ένας δημόσιος χώρος διαλόγου και απόφασης, σπάζοντας το ασφυκτικό δίπολο κρατικού – ιδιωτικού. Χώρους όπου θα μπορέσουν να αναδειχθούν πραγματικοί θεσμοί ελευθερίας, οι οποίοι θα ανταγωνίζονται και θα ακυρώνουν στην πράξη τους υπάρχοντες θεσμούς αποκλεισμού και εκμετάλλευσης.

Τέλος, δηλώνουμε πως η παρούσα ανακοίνωση εκφράζει τη μοναδική θέση της συνέλευσης της Χειρονομίας Α.Κ για το συγκεκριμένο θέμα και αυτή που δημοσιεύτηκε στις 23/12/08 σε τοπικές εφημερίδες αποτελεί κατάχρηση της υπογραφής της συλλογικότητας.

Χειρονομία- Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Για τη Μακεδονία. Περί ονόματος

http://e-thesprotia.pblogs.gr/

Για τη Μακεδονία... Περί ονόματος

ΣΛΑΒΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μια προσωπική πρόταση για συζήτηση στο http://e-thesprotia.pblogs.gr/

Τόσο καιρό παρακολουθώ την εθνικιστική αντιπαράθεση των δύο πλευρών Ελλάδας και FYROM. Παράλληλα με την επικοινωνία και τον διάλογο σε διπλωματικό επίπεδο. Η πρώτη πλευρά δικαιολογημένα θέλει να κρατήσει τα ιστορικά στοιχεία και αυτό είναι κατανοητό όπως και η δεύτερη να κρατήσει σε ζωή το συγκεκριμένο μικρό κράτος. Πέραν όμως από αυτό, το χάος... Μιλάμε τόσο καιρό για διπλή ονομασία, για πάνω και κάτω Μακεδονία, για Άνω-Κάτω καταστάσεις, για Βόρεια και Νότια. Και στο τέλος θα φτάσουμε πάλι στο μηδέν. Και οι εθνικιστές ικανοποιημένοι και με εκλογικά οφέλη -από κάθε πλευρά- θα κουνάνε τις δικές τους σημαίες και λάβαρα.

Τα προτεινόμενα μέχρι σήμερα ονόματα δίνουν μια κάποια λύση στο πρόβλημα, χωρίς όμως αλλαγές στο σύνταγμα της γείτονος χώρας δεν θα αλλάξουν το κυρίαρχο εθνικιστικό παραλήρημα. Οι Μακεδονομάχοι της κάθε πλευράς θα δίνουν κάθε φορά μάχες σε διαφορετικό γήπεδο. Είτε μέσα στη χώρα τους, είτε στο εξωτερικό. Και αυτό δεν θα φέρει τη γαλήνη μεταξύ γειτόνων που επιδιώκει η αλλαγή ονόματος.

Για αυτό προτείνω την κοινή χρήση,διμερή και διεθνή, του σύνθετου ονόματος ΣΛΑΒΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Ώστε να υπάρχει και το γεωγραφικό στοιχείο της Μακεδονίας και η πλειοψηφούσα καταγωγή των κατοίκων της FYROM.

Γιάννης Βέλλης
thesprotia@gmail.com

Η στρατηγική της έντασης. Ο Στέλιος Κούλογλου για τον «Επαναστατικό Αγώνα»

Μοιάζει σαν deja vu: μια παράνομη οργάνωση προχωρεί σε μια τρομοκρατική ενέργεια και ύστερα στέλνει σε μια εφημερίδα μια πολυσέλιδη προκήρυξη. Η προκήρυξη απαριθμεί όλα τα κακά της Ελλάδας και του πλανήτη, από την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού μέχρι την αστυνομική βία και το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Στηριγμένο στις προηγούμενες κατα βάση σωστές διαπιστώσεις, το μανιφέστο της οργάνωσης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ένοπλη πάλη ήταν η μόνη «επαναστατική απάντηση» προαναγγέλοντας και συνέχεια. Για πάνω από 25 χρόνια, πρωταγωνιστής του έργου ήταν η 17η Νοέμβρη. Τώρα είναι ο «Επαναστατικός Αγώνας» και η προκήρυξή του με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για την πρόσφατη επίθεση εναντίον των αστυνομικών, στα Εξάρχεια και στο Γουδή.

Η γλώσσα είναι περίπου η ίδια, όπως και ο βαθμός της αλαζονείας κάποιου που κρατάει περίστροφο. «Δύο σύντροφοι, βγήκαμε πεζοί και περπατώντας αργά, σταθήκαμε στη συμβολή των οδών Κουντουριώτου και Νοταρά, ακριβώς απέναντι από τους τρεις ενόπλους, διηγείται ο “Επαναστατικός Αγώνας”».

“Και οι τρεις μπάτσοι μας αντιλήφθηκαν αμέσως, αφού ήταν στραμμένοι προς το μέρος μας και όταν είδαν τα όπλα μας το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα "ωχ" και τίποτα περισσότερο. Κανείς τους δεν προειδοποίησε κανέναν και έμειναν και οι τρεις να μας κοιτούν. Ενώ είχαν το περιθώριο ν’ απαντήσουν, δεν το έκαναν… Υποθέτουμε ότι (οι άλλοι αστυνομικοί) θα έπεσαν στο πάτωμα της κλούβας για να προφυλάξουν το τομάρι τους».

Ποιός δεν θυμάται τα κατορθώματα των μελών της 17ης Νοέμβρη και τη δειλία των αντιπάλων της, όπως περιγράφονταν στις προκηρύξεις της; Η συνέχεια είναι το ίδιο γνωστή: τα μέλη της 17ης Νοέμβρη πιάστηκαν, ομολόγησαν πριν περάσει 24ωρο και τώρα στον Κορυδαλλό οι μισοί δεν μιλούν στους αλλους μισούς. Στην αρχή οι περισσότεροι τουλάχιστον είχαν αγαθές προθέσεις, που, όπως συχνά συμβαίνει, καταλήγουν στη κόλαση.

Γιατί τα αποτελέσματα από τη δράση της 17ης Νοέμβρη είναι γνωστά: δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότερα παιδιά έμειναν ορφανά. Από τους δολοφονηθέντες άλλοι είχαν διαπράξει αδικήματα, για τα οποία όμως δεν ήταν αρμόδιο να καταδικάσει σε θάνατο κανένα επαναστατικό δικαστήριο. Αλλοι, με κορυφαία περίπτωση τον Παύλο Μπακογιάννη, είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να «τιμωρηθούν» σε αυτή τη χώρα. Οι ΗΠΑ βρήκαν μια χρυσή ευκαιρία για να επέμβουν ακόμη περισσότερο στα εσωτερικά της Ελλάδας, στέλνοντας κάθε λογής πράκτορες για να «εποπτεύουν» τις έρευνες των ελληνικών αρχών.

Τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και των πολιτών της που υποφέρουν περισσότερο υποβαθμίζονταν για χρόνια μπροστά στο τρομοκρατικό τηλεσόου των ΜΜΕ. Το ποιος ήταν ο «εγκέφαλος» της 17Ν έγινε αντικείμενο εκβιασμών και μικροκομματικών παιχνιδίων. Επιβλήθηκαν τρομονόμοι. Ανθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με το έγκλημα είδαν τη ζωή τους να καταστρέφεται, αθώοι πολίτες και δημοσιογράφοι συνελήφθησαν και οι πολιτικές ελευθερίες περιορισθηκαν στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Από τους στόχους της, η 17 Νοέμβρη κατάφερε να πετύχει μια τρύπα στο νερό.

Αν δεν είχε μεσολαβήσει η εμπειρία της οργάνωσης του κ. Κουφοντίνα, θα μπορούσε να βρεί κανείς στον «Επαναστατικό Αγώνα» το ελαφρυντικό της άγνοιας. Μετά τα περιστατικά που συνέβησαν το καλοκαίρι του 2002, πρόκειται είτε για προβοκάτορες ή για μια ομάδα ανόητων, απαρχαιωμένων ανθρώπων.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τον ποτάμο των 9.000 λέξεων της προκήρυξης, το μόνο που απουσιάζει είναι η πολιτική αποτίμηση της ένοπλης επίθεσης στα Εξάρχεια εναντίον των αστυνομικών : η αστυνομία βρήκε το θύμα που έψαχνε στις δικές της γραμμές. Πολλοί μαθητές δεν κατέβηκαν στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια φοβούμενοι τα αντίποινα των οργισμένων ΜΑΤ.

Το κλίμα πάγωσε. Η αποκάλυψη ότι το όπλο ανήκε στον «Επαναστατικό Αγώνα» έχει οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου έξαρση της τρομολαγνείας: στα τηλεοπτικά παράθυρα πιθανολογείται ότι ακόμη και η απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου είναι τρομοκρατική πράξη και φυσικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν είχε κανένα λόγο να διαψεύσει την πληροφορία. Κάθε εξουσία θέλει έναν λαό φοβισμένο από το φάντασμα της τρομοκρατίας που πλανάται πλέον πάνω από την χώρα.

Ο «Επαναστατικός Αγώνας» φαίνεται όμως να πιστεύει σε αυτό που πίστευαν κάποιοι καθυστερημένοι μαρξιστές της δεκαετίας του '30: ότι όσο περισσότερο υποφέρει ο λαός, τόσο πιο γρήγορα θα εξεγερθεί. «Νέες στρατιές αγανακτισμένων με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο άμεσα θα προσδεθούν στις ήδη υπάρχουσες των αποκλεισμένων και φτωχών Ελλήνων και ξένων που βρίσκονται στην χώρα που αδυνατούν να επιβιώσούν...», γράφει η προκήρυξη αναφερόμενη στη διεθνή οικονομική κρίση που πλήττει και την Ελλάδα.

«To περιβάλλον που διαμορφώνεται είναι εκρηκτικό και για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες ανοίγει πραγματικά ένας δρόμος για την από τα κάτω αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και για την ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος». Όπως είναι γνωστό από την ανάλογη κρίση του 1929 προέκυψε ο Χίτλερ, τα φασιστικά Ευρωπαικά καθεστώτα και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος...

Οι συντάκτες της προκήρυξης φαίνεται να πιστεύουν ότι δολοφονώντας αστυνομικούς θα επιταχύνουν την επανάσταση. Το καθεστώς δηλαδή θα αντιδράσει με καταπιεστικά μέτρα, τα οποία με την σειρά τους θα σπρώξουν τις μάζες προς τον ένοπλο αγώνα, ως τη μόνη λύση που τους έχει απομείνει.

Η στρατηγική της έντασης δοκιμάστηκε σε όλη την Ευρώπη και βασικά από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και το αντάρτικο των πόλεων στην Ιταλία της δεκαετίας του '70. Το μπαλάκι πήραν οι νεοφασίστες βάζοντας βόμβες που σκότωναν ανεξέλεγκτα ανθρώπους σε πλατείες και σιδηροδρομικούς σταθμούς (θα δούμε άραγε και κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, προσεχώςWink Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και δεκάδες άλλοι βρέθηκαν στη φυλακή και περιέργως οι μάζες, αντι να εξεγερθούν λόγω της γενικής κρίσης του συστήματος έφτασαν στο σημείο να ψηφίζουν τον Μπερλουσκόνι...

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο η στρατηγική της έντασης και της βίας απορρίφθηκε σε όλο τον κόσμο, ακόμη και σε περιοχές όπως η Λατινική Αμερική με τα εκατομύρια των δυστυχισμένων ανθρώπων που θα είχαν χίλιους λόγους για να εξεγερθούν παίρνοντας ακόμη και τα όπλα. Σε χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία και το Εκουαδόρ που ήταν κυριολεκτικά πειραματόζωα της Ουάσιγκτον και της Παγκόσμιας Τράπεζας οι πολίτες εξεγέρθηκαν εκλέγοντας ανθρώπους έξω από τη διεφθαρμένη πολιτική ελίτ. Μπορεί όλα να μην είναι ρόδινα, αλλά σε αυτές τις χώρες αναπτύσσονται καινούργιες πρακτικές λαϊκής συμμετοχής στις αποφάσεις και άμεσης δημοκρατίας.

Ενώ ο προοδευτικός κόσμος έχει στραμμένα τα μάτια του σε αυτές τις χώρες, ο «Επαναστατικός Αγώνας» τις απορρίπτει: «στην πραγματικότητα η μόνη δυνατή απάντηση στον νεοφιλελευθερισμό δεν ειναι ο κρατικός παρεμβατισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε αριστερές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις τύπου Τσάβες, Λούλα, Μοράλες, Κορέα, Μπασελέ, αλλά η κοινωνική επανάσταση που θα ανατρεψει τον καπιταλισμό και το κράτος» αποφαίνεται ο συντάκτης της προκήρυξης σε μια επιστροφή στο παρελθόν και στην δικτατορία του προλεταριάτου που θα ζήλευε και ο Περισσός.

Αντίθετα με τις μεσοβέζικες λατινοαμερικανικές λύσεις, οι εξελίξεις μάς σπρώχνουν σε μια «κομμούνα των Αθηνών». «Ας φανταστούμε πως βρισκόμαστε σε ενα κενό εξουσίας, πως έχουμε καταλάβει το κέντρο της Αθήνας και επιχειρούμε την δημιουργία μιας επαναστατικής κομμούνας για πρώτη φορά στα χρονικα της ελληνικης επαναστατικής ιστορίας», προβλέπει η προκήρυξη.

Μια κομμούνα προσαρμοσμένη φυσικά στις σύγχρονες εξελίξεις αφού «τέτοια παραδείγματα αμεσοδημοκρατικής λαϊκής αυτοδιαχείρησης έχει δώσει πολλά το παλιο επαναστατικό κίνημα, από την Παρισινή Κομμούνα του 1871, τα σοβιέτ του 1905 και του 1917... τα εργοστασιακά συμβούλια στη Γερμανία του 1918 και στην Ιταλία του 1920... οι συνελεύσεις των φοιτητών και εργατών στη Γαλία τον Μάη του 1968».

Φαίνεται τελικά ότι μια καθυστερημένη χώρα έχει και την καθυστερημένη τρομοκρατική οργάνωση που της αξίζει.

http://www.tvxs.gr/v3363

Μια πορεία για τον Νίκο

18 χρόνια μετά τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα ελάχιστα ΜΜΕ αναφέρουν ότι ο δολοφόνος που φυσικά έπεσε στα μαλακά, όπως και κάθε σκατό του συστήματος άλλωστε, ο Γιάννης Καλαμπόκας, ήταν πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, εκλεγμένος με τη Δεξιά στην τοπική αυτοδιοίκηση και έδρασε παρέα με γνωστούς «αγανακτισμένους» πολίτες. Ακροδεξιούς νοικοκυραίους δηλαδή, για το «χάιδεμα» των οποίων κανένα ΜΜΕ δεν έχει βγάλει τσιμουδιά.

Νίκο, η Αριστερά σε αυτό τον τόπο έχει γεμίσει μάρτυρες και αυτό της έκανε κακό, γιατί έχει καταντήσει σε ένα μεγάλο κομμάτι της, μια απλή επίκληση σε κάποια ορθοδοξία. Μια μέρα, μεσημέρι θα ‘ναι όπως είπε και ο Άρης, αυτό που είπαμε θα γίνει και θα στο αφιερώσουμε και σε σένα, και στον Αλέξη και στον Μιχάλη και στη Σταματίνα και στον Κώστα και σε όλους που δεν πρόλαβαν να το δουν.

Συνέντευξη Διονύση Γεωργιάδη

Ο Διονύσης Γεωργιάδης κατηγορήθηκε σαν μέλος της 17 Νοέμβρη και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλακή.
Ο ίδιος αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και μπορείτε να διαβάσετε την απολογία που έκανε στο πρωτόδικο δικαστήριο εδώ.
Αποφυλακίστηκε πριν δυο χρόνια και σήμερα δημοσιεύει συνέντευξη του η εφημερίδα “Realnews”

Πώς χαρακτηρίζεις τα τελευταία γεγονότα; Εχουμε να κάνουμε με νέο κύμα τρομοκρατίας;

Δεν είναι νέο κύμα τρομοκρατίας. Καταρχήν, πρέπει να ορίσουμε τι είναι τρομοκρατία και τι όχι.
Δεν είναι τρομοκρατία το να αφήνεις τον κόσμο στην πείνα;
Δεν είναι τρομοκρατία το Βατοπεδι;
Μιλάμε σίγουρα για ξεσηκωμό, για όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες. Απλά δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι θα διαδηλώσουν ειρηνικά, κάποιοι θα κάνουν πιο δραστικές κινήσεις.

Ακόμη και να πυροβολείς έναν αστυνομικό 21 ετών;

Κάποιοι το είδαν έτσι. Ομως αυτό είναι δευτερεύον. Το θέμα είναι ότι κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πιστεύουν ότι πρέπει να πάρουν τα όπλα στα χέρια τους για να αλλάξει κάτι.
Οσο τελματώνει η κατάσταση, τόσο θα εξαλείφονται και τα όρια.
Ηταν μία κίνηση αγανάκτησης, βεβιασμένη, υπερβολική ίσως μερικοί θα την πουν και παρανοϊκή, αλλά δεν παύει να είναι μία κίνηση αγανάκτησης.
Εμένα δεν μου αρέσει να πεθαίνουν άνθρωποι, αλλά από την άλλη κατανοώ απόλυτα το δικό τους το κίνητρο και την αγανάκτηση τους.
Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Η κοινωνική κατάσταση και το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε σαν κοινωνία είναι γι' αυτούς casus belli.
Εσύ ξέρεις κανέναν φαντάρο που να χαίρεται επειδή σκοτώνει στον πόλεμο; Κι όμως το κάνει...

Και σε τι φταίει ο 21 χρόνος α¬στυνομικός;

Το δεν φταίει σε τίποτα είναι σχετικό. Μπορεί να πήγε για το μεροκάματο, όπως όλοι μας. Δεν πάμε όλοι μας να γίνουμε αστυνομικοί...
Ακουσα ότι είχε περάσει στη Νοσηλευτική. Γιατί δεν πήγε να γίνει νοσηλευτής;

Πώς θα αντιδρούσε σήμερα η «17Ν»;

Δεν μπορώ να εκπροσωπήσω εγώ τη «17Ν» και να σου απαντήσω. Ομως από τη μέρα της εξάρθρωσης της η κατάσταση των σκανδάλων έχει επιταχυνθεί πάρα πολύ. Ισως να υπάρχουν κάποιοι που να αναπολούν διάφορα... Αδικαιολόγητα πιστεύεις;

Ο «Επαναστατικός Αγώνας» είναι ο συνεχιστής της «17Ν»;

Δεν είναι αυτό το σημαντικό. Η ουσία είναι ποιος κρατάει το όπλο; Αυτό είναι τρομοκρατία, αλλά η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν είναι τρομοκρατία;

Εχεις μετανιώσει για κάτι;

Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει. Και όταν λέω για όσα έχω κάνει, δεν αναφέρομαι στις κατηγορίες που μου απέδωσε το δικαστήριο. Αν ήμουν σήμερα 22 ετών, δεν θα ήταν διαφορετική η στάση μου...

Στα συλλαλητήρια συμμετείχες;

Οχι, επειδή δεν ήθελα η παρουσία μου να αποπροσανατολίσει τους διαδηλωτές από τον σκοπό της πορείας.

ΑΘΩΩΘΗΚΕ Ο ΣΥΡΙΟΣ ΑΧΜΕΤ ΑΛΤΖΟΥΜΑ ΙΜΠΡΑΧΗΜ

Το Β Τριμελές Αυτόφωρο του κτιρίου 7 της Ευελπίδων έκρινε σήμερα αθώο για τις κατηγορίες της “‘Εκθεσης σε κίνδυνο της σχέσης της χώρας με άλλα κράτη” καθώς και για “πλαστότητα εγγράφων” το Σύριο αγωνιστή Άχμετ Αλτζούμα Ιμπραχήμ.

Σύσσωμο το δικαστήριο για την αθώωση με πρόταση της Εισαγγελέα της έδρας.

Κορυφαία η στιγμή που οι πραγματογνώμονες της εγκληματολογικής της ΕΛ.ΑΣ. προσπαθούσαν να εξηγήσουν γιατί θεώρησαν πλαστό το διαβατήριο του Αχμέτ, αφού στην έκθεση τους αναφέρουν ότι είχε αφαιρεθεί ζελατίνη και επανα-κολληθεί, ενώ την ίδια στιγμή ζελατίνη έψαχνε και δεν έβλεπε στο διαβατήριο η Εισαγγελέας και ο Πρόεδρος, καθώς ήταν νέου τύπου με μέθοδο εκτύπωσης φωτογραφίας σε χαρτί.

Επίσης ερωτηματικά προκαλεί η κατάθεση αστυνομικού που συνέλαβε τον Άχμετ στην πρεσβεία στις 29/12 - που αναγνώσθηκε - σύμφωνα με την οποία είδε δια γυμνού οφθαλμού εκείνη την ώρα στο διαβατήριο όλα όσα ισχυρίστηκε το εγκληματολογικό εκ των υστέρων μετά από εξέταση με μικροσκόπιο!

Η υπεράσπιση ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο για μεθόδευση της αστυνομίας, προκειμένου να κρατηθεί ο Άχμετ για αυτόφωρο αδίκημα, όσο η Ισραηλινή Πρεσβεία καθυστερούσε να τους απαντήσει αν επιθυμεί τη δίωξή του. Πολλές ώρες μετά η Ισραηλινή Πρεσβεία απάντησε ότι δεν επιθυμεί τη δίωξή του, ενώ ο Άχμετ ήδη κρατούνταν για «πλαστά έγγραφα».

Για την “έκθεση σε κίνδυνο των σχέσεων τα χώρας με άλλα κράτη” (141 του Π.Κ.) η κατηγορία κατέρρευσε παταγωδώς, τόσο από τους μάρτυρες όσο και από το δικηγόρο του Άχμετ, αλλά και από τον ίδιο, ο οποίος το τέλος κάλεσε όλο το δικαστήριο να κατεβαίνει στις διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη!

Συμπαραστάτες από την Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό” και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ βρέθηκαν και πάλι όπως και στην αναβολή της προηγούμενης εβδομάδας έξω και μέσα στο δικαστήριο, ενώ σαν μάρτυρες υπεράσπισης κατέθεσαν 2 μέλη της “Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο”

ΠΕΡΙ ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

(Κείμενο που μας ήλθε με e-mail. Οι απόψεις αυτές, φυσικά, εκφράζουν την συλλογικότητα που της υπογράφει)

ΠΕΡΙ ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ)

Όλο το προηγούμενο διάστημα το Δίκτυο δέχτηκε αρκετές κριτικές με συνισταμένη ότι δεν διαχωρίζεται σαφώς (ή επαρκώς) από τις ένοπλες οργανώσεις του τύπου της «17Ν» και, γενικότερα, από την ιδεολογία και την πρακτική της ατομικής τρομοκρατίας.

Έχοντας ολοκληρώσει ένα περίπου εξάμηνο κύκλο ενδοκινηματικών και ενδοαριστερών συζητήσεων και ζυμώσεων, κατά τη διάρκεια του οποίου το Δίκτυο, λόγω και έργω, όχι πάντα με τον επιτυχέστερο τρόπο, είναι αλήθεια, προσπάθησε να περιγράψει τη σωστή, κατ αυτό, στάση απέναντι στο δίπολο κρατική τρομοκρατία-ατομική τρομοκρατία, με τούτο το κείμενο επιχειρούμε να συνοψίσουμε τις κύριες απόψεις μας σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα:

Θεωρούμε ότι η βία ή η απειλή βίας αποτελούν πολύτιμα μέσα για τη διατήρηση και την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Όμως, σε γενικές γραμμές και σε τελική ανάλυση, δεν είναι η βία αυτή που εξασφαλίζει την αστική ηγεμονία, αλλά η αποδοχή αυτής της ηγεμονίας από την κοινωνία ή, αλλιώς, η αλλοτρίωση των παραγωγών, η υιοθέτηση από την πλειονότητά τους του μοντέλου της εκμετάλλευσης της εργασίας ως φυσιολογικού και αναπόφευκτου. Με αυτή την έννοια, η μαζική κοινωνική και πολιτική βία αποτελεί υποχρεωτικό μέσο των «από κάτω» όχι μόνο για να υπερασπιστούν δικαιώματα και κατακτήσεις τους, αλλά, κυρίως, για να διεκδικήσουν την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την κοινωνική αλλαγή.

Όμως, επιμένουμε, δεν είναι η βία αυτή που κάνει ώριμο και επίκαιρο το αίτημα της κοινωνικής αλλαγής απλώς κάνει αποτελεσματικότερη τη διεκδίκησή του απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο της βίας-, αλλά η πολιτική υιοθέτηση εκ μέρους ευρέων λαϊκών στρωμάτων του προτάγματος μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Γι αυτό ακριβώς είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με την ένοπλη προπαγάνδα ως τρόπο διάδοσης των επαναστατικών ιδεών.

Όμως, εκτός από τις εκδηλώσεις μαζικής κοινωνικής και πολιτικής βίας (εξεγέρσεις, επαναστάσεις, εμφύλιοι πόλεμοι κ.λπ.) υπάρχουν πεδία άσκησης πολιτικής βίας, που χωρίς να σνήκουν στην προηγούμενη περίπτωση επ ουδενί εντάσσονται στην κατηγορία της αποκομμένης από το κίνημα και την κοινωνία ένοπλης προπαγάνδας. Αναφερόμαστε στις οργανώσεις και τις πρακτικές ένοπλης μειοψηφικής βίας με πλειοψηφική απεύθυνση. Πριν, ωστόσο, ασχοληθούμε με αυτές, οφείλουμε να κάνουμε δύο διευκρινίσεις:

α) Σ αυτό το κείμενο, για προφανείς, ελπίζουμε, λόγους, αναφερόμαστε μόνο στην ένοπλη δράση με αριστερό, αντικαθεστωτικό πρόταγμα. Είναι άλλο κεφάλαιο, εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά πολύ διαφορετικό, οι όροι συγκρότησης, τα χαρακτηριστικά και η δυναμική μαζικών ένοπλων οργανώσεων εθνικιστικού ή θρησκευτικού προσανατολισμού, όπως αυτές που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

β) Ασφαλώς το ιδεολογικο-πολιτικό περιεχόμενο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις μορφές πάλης που επιλέγει ένα υποκείμενο, ως εκ τούτου, σε ότι μας αφορά, δεν είναι αυτονόητη, κάθε άλλο, η υποστήριξη της ένοπλης δράσης ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ή μιας αντικαθεστωτικής οργάνωσης, ακόμα κι αν διαθέτουν ευρεία λαϊκή υποστήριξη, των οποίων το εθνικιστικό ή το κρατικίστικοαυταρχικό πρόταγμα τους υπαγορεύουν πρακτικές που αποπνέουν εθνοκαθάρσεις ή γκούλαγκ.
Επανερχόμενοι, λοιπόν, ισχυριζόμαστε ότι οργανώσεις και πρακτικές ένοπλης μειοψηφικής βίας με πλειοψηφική απέυθυνση (π.χ., πολλά αντάρτικά της Λατινικής Αμερικής στις δεκαετίες του 60 και του 70, οι Σαντινίστας και του κουβανέζικο απελευθερωτικό κίνημα τα πρώτα χρόνια της δράσης τους κατά του Σομόζα και του Μπατίστα αντίστοιχα, πριν ακόμα γίνουν μαζικά ανατρεπτικά κινήματα, η PLO κατά τη δεκαπενταετία μεταξύ Μαύρου Σεπτέμβρη και πρώτης Ιντιφάντα, ο IRA και η ETA σε κάποιες φάσεις της δράσης τους, η πλειονότητα των τουρκικών επαναστατικών οργανώσεων μέχρι το πραξικόπημα του Εβρέν και μερικά χρόνια μετά, τα αντάρτικα κινήματα των ημερών μας στην Κολομβία και στις Φιλιππίνες, οι Ζαπατίστας κ.λπ.) υπό ορισμένες προϋποθέσεις, όχι μόνο είναι υποστηρίξιμες, αλλά συνήθως αποδεικνύεται ότι ορθά υιοθέτησαν την ένοπλη επιλογή.

Εξηγούμαστε: Αν η ένοπλη μειοψηφική βία εντάσσεται σε κοινό σχέδιο και επικοινωνούσες δομές με ευρέα τμήματα του μαζικού κινήματος, υπηρετώντας τον ίδιο στόχο με αυτό (π.χ., να πέσει μια δικτατορία ή να φύγει ένας κατοχικός στρατός κ.λ.π), σεβόμενη τους ρυθμούς ανάπτυξης , τις προτεραιότητες και το πραγματικό επίπεδο συνείδησης αυτού του κινήματος, ,μπορεί, όπως έχει αποδειχθεί, να παίξει θετικό ρόλο στο απελευθερωτικό εγχείρημα.

Είναι τραγικό λάθος όταν δεν οφείλεται σε σκοπιμότητα- να αντιμετωπίζουμε την όποια εκδοχή της ένοπλης δράσης, από την πλέον μαζική και κοινωνικά νομιμοποιήμενη ως την πιο μειοψηφική και απομονωμένη, έξω από το ιστορικό πλαίσιο γέννησής της και το κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασε ή συνεχίζει να δρα. Η ένταση της πολιτικής καταπίεσης και η όξυνση της εκμετάλλευσης και της περιθωριοποίησης ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων, η ιμπεριαλιστική αρπακτικότητα και η μη αναγνώριση στοιχειωδών εθνικών δικαιωμάτων, η αίγλη των αντιαποικιακών επαναστάσεων των δεκαετιών του 60 και του 70, σε συνδυασμό με την κρίση και τα αδιέξοδα της παραδοσιακής Αριστεράς σε όλο τον πλανήτη, αποτελούν το υπόβαθρο της δημιουργίας πολλών ένοπλων οργανώσεων τόσο στη Λατινική Αμερική όσο και στην Ευρώπη, εξηγούν, χωρίς βέβαια να απαραιτήτως να δικαιολογούν, τη δράση τους.

Αντίστοιχα, στο πλαίσιο της ριζοσπαστικοποίησης της εποχής, της αίγλης του αντιδικτατορικού αγώνα, των διαψεύσεων και των αυταπατών της Μεταπολίτευσης, της προσαρμογής της παραδοσιακής Αριστεράς στα «εθνικά» και «κοινωνικά συμβόλαια» της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, αλλά και στον ιδεολογικό πρωτογονισμό των θεωριών περί «κοινοβουλευτικού φασισμού» και «ένοπλου βραχίονα του κινήματος» πρέπει να εξεταστεί και η δημιουργία ένοπλων οργανώσεων στην Ελλάδα.

Είναι νομίζουμε προφανές ότι οι συνθήκες για την εκδήλωση αριστερών, αντικαπιταλιστικών ένοπλων κινημάτων στην εποχή μας είναι εμφανώς μειωμένες. Οι συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη άλλου τύπου ένοπλων οργανώσεων (εθνικοθρησκευτικών και αντί-δυτικών, που περιλαμβάνουν στους στόχους των στρατιωτικών επιχειρήσεών τους και αμάχους), αλλά όπως προείπαμε, η εξέτασή τους αποτελεί άλλο κεφάλαιο. Αυτό πάντως, που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι σε συνθήκες ώριμης αστικής δημοκρατίας (και τέτοια είναι πλέον η ελληνική) η επιλογή της ένοπλης μειοψηφικής βίας δεν διαθέτει καμία προϋπόθεση σύνδεσης με το κοινωνικό κίνημα, είναι αναποτελεσματική και καταστροφική, και από ένα σημείο και μετά ανταγωνιστική με την προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης αυτού του κινήματος.

Είναι παράλογο σε μια εποχή όπως η σημερινή, όπου, παρά τις όποιες θετικές τροποποιήσεις στους κοινωνικο-πολιτικούς συσχετισμούς έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια, το αίτημα της κοινωνικής αλλαγής, ακόμα και με μαζικούς δημοκρατικούς όρους, βρίσκεται διεθνώς σε υποχώρηση, κάποιοι να επιχειρούν τη μετάβαση από το «όπλο της κριτικής» στην «κριτική των όπλων» κυριολεκτικά ερήμην του κινήματος και της κοινωνίας. Έτσι, συνοπτικά, θα λέγαμε ότι οι οργανώσεις ένοπλης προπαγάνδας όπως αυτές που έδρασαν στην Ελλάδα μετά το 1974, με προεξάρχουσα τη «17Ν», χαρακτηρίζονται από: υποκατάσταση και ελιτισμό, υποτίμηση των μορφών συλλογικής κινηματικής βίας και μολιταριστική πλειοδοσία-στην προσπάθειά τους να ισοφαρίσουν την αδυναμία αλλαγής και πολιτικών συσχετισμών με την αναβάθμιση της «επιχειρησιακής αρτιότητάς» τους, ως αποτέλεσμα του προηγούμενου, συρρίκνωση του πολιτικού σε βάρος του στρατιωτικού, με συνέπεια, αφενός την υιοθέτηση λαϊκιστικών, εθνικιστικών και αγοραία αντικαπιταλιστικών απόψεων και, αφετέρου, την υποτίμηση του ιδεολογικού και πολιτικού στοιχείου σε αφορμή ή πρόσχημα της ένοπλης δραστηριότητας. Μοιραία κατάληξη, όχι η αλληλοτροφοδότηση με το κοινωνικό κίνημα, αλλά με την κρατική καταστολή.

Έτσι, λοιπόν, η βία είναι αναπόφευκτη στο εσωτερικό του ταξικού, ιεραρχικού κοινωνικού σχηματισμού και για την ανατροπή του, επομένως, με αυτή την έννοια, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, είναι επιδιωκτέα από το κίνημα και την Αριστερά, ποτέ όμως δεν πρέπει να ασκείται με μορφές που αμφισβητούν αγαθά ίσης ή μεγαλύτερης αξίας από αυτά που διατείνεται ότι προστατεύει. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα της ανθρώπινης ζωής και όχι σε μια γενική ηθικολογία στο ότι, δηλαδή, μια τυραννοκτονία, π.χ., είναι ηθικά νομιμοποιημένη στην κοινωνική συνείδηση γιατί κρίνεται πολιτικά σωστή και όχι γιατί δεν αποτελεί φόνο, ενώ, αντίθετα, ο φόνος ενός καπιταλιστή ή ενός υπουργού θεωρείται από την μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού λάθος και άδικος, και γι αυτό απαξιώνεται ηθικά πολύ ευκολότερα.

Μια κατάληψη, μια σύγκρουση με την αστυνομία, μια απαλλοτρίωση, ένας εμπρησμός, μια βομβιστική επίθεση ή μια εκτέλεση αποτελούν μορφές βίας, αλλά με χαώδη απόσταση μεταξύ τους. Απόσταση που δεν οφείλεται μόνο σε αυτό που προαναφέρουμε, δηλαδή στη σχέση της έντασης της ασκούμενης βίας με εκείνο που υπερασπίζεται, αλλά, κυρίως, στο πόσοι και ποιοι μπορούν να την ασκήσουν, στο πόσοι και ποιοι την αποδέχονται και διδάσκονται από αυτή, στο πόσοι και ποιοι την υφίστανται. Με αυτή την έννοια, μπορεί η βία να αποτελεί στοιχείο της κοινωνικής εξέλιξης ή και «μαμή της επανάστασης», (και νεκροθάφτη της επίσης?.), όμως επ ουδενί μπορεί να διαδεχτεί τη μαζική αυτενέργεια στο ρόλο του πρωταγωνιστή της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ακόμα και στις πλέον πλειοψηφικές και κοινωνικές εκδοχές της, η βία, τουλάχιστον στις αιματηρές μορφές της, παραμένει αναγκαίο κακό.

Συμπερασματικά, λοιπόν:

1.Θεωρούμε τις οργανώσεις ένοπλης προπαγάνδας ή ατομικής τρομοκρατίας τμήμα της ιστορικής διαδρομής του κινήματος και της Αριστεράς, με αναποτελεσματική και αδιέξοδη στρατηγική.

2.Πιστεύουμε ότι σε συνθήκες ώριμης αστικής δημοκρατίας οι συγκεκριμένες οργανώσεις λειτουργούν ανταγωνιστικά με την προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης και χειραφέτησης του κοινωνικού κινήματος και γι αυτό τις αντιμετωπίζουμε ως πολιτικούς αντιπάλους, επιδιώκοντας την ήττα τους στο κίνημα και την κοινωνία.

3.Τέλος, υποστηρίζουμε ότι στο έδαφος της «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας» το κράτος απαξιώνει και απονομιμοποιεί ποικίλες μορφές του κοινωνικού και του πολιτικού αγώνα (το είδαμε χθες στη Γερμανία και την Ιταλία, το βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα), και επιμένουμε ότι η «συντεταγμένη δικαιοσύνη» του αστικού κράτους είναι απείρως πιο ένοχη από καθέναν που στρέφεται εναντίον αυτού του κράτους και του συστήματος που υπηρετεί.

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ)

Η τρομοϋστερία του αστυνομικού παρακράτους δεν θα περάσει

Με αφορμή την ένοπλη επίθεση κατά επίσης οπλισμένων αστυνομικών όπισθεν του Εθνικού

Μουσείου και τον τραυματισμό ενός εξ αυτών, έχει εξαπολυθεί ένα όργιο τρομοκρατίας και απειλών κατά του μαζικού κινήματος, της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Αμέσως μετά την επίθεση δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν τα Εξάρχεια συλλαμβάνοντας 100 και πλέον πολίτες και τρομοκρατώντας οποιονδήποτε βρίσκονταν μπροστά τους, δήθεν ψάχνοντας να βρουν τους δράστες της επίθεσης. Μόνο ηλίθιοι μπορεί να πιστεύουν ότι θα έβρισκαν οτιδήποτε ψάχνοντας μέσα στα Εξάρχεια και μεταξύ ανύποπτων περαστικών. Ο στόχος είναι περισσότερο από προφανής.

Η σύνδεση της επίθεσης με το κίνημα, την αριστερά και τους αντιεξουσιαστές οι οποίοι

συλλήβδην κατηγορούνται ως οι “ηθικοί αυτουργοί”, και ως εκ τούτου δικαιολογείται η τρομοκράτησή τους από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής και η επιβολή στρατιωτικού νόμου στο κέντρο της Αθήνας.

Από το πρωί της Δευτέρας 5/1 κυβέρνηση, εκπρόσωποι της ΓΑΔΑ, μπασκίνες συνδικαλιστές, ασφαλίτες, χουνταίοι αναλυτές, αστυνομικοί ρεπόρτερ που επαναλαμβάνουν με μανία τις αστυνομικές “διαρροές”, από κοινού με γραβατομένους φασίστες και όλο το κατακάθι της “νοικοκυροσύνης” του νόμου και της τάξης, περιφέρονται στα κανάλια απειλώντας θεούς και δαίμονες, ζητώντας δηλώσεις μετάνοιας ακόμα και από τους γελοίους οικοδεσπότες τους, αλλά πάνω από όλα από το ΣΥΡΙΖΑ και όσους στάθηκαν στο πλάι και όχι απέναντι στην νεολαιίστικη εξέγερση, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Στην πραγματικότητα ένα πράγμα τους απασχολεί, πολύ περισσότερο φυσικά από τα κροκοδείλια δάκρυα για τον τραυματισμένο αστυφύλακα. Πως θα αποκατασταθεί το κύρος της αστυνομίας και μαζί με αυτή το κύρος του πολιτικού συστήματος και της κυβέρνησης που πλέον στο λαϊκό υποσυνείδητο είναι καταγραμμένη σαν μια συμμορία που συστηματικά λεηλατεί τη δημόσια περιουσία και τον μόχθο του εργαζόμενου λαού. Όλοι αυτοί τώρα καλούν να μην πραγματοποιηθεί το συλλαλητήριο της 9ης Γενάρη, να μην συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις, να κλειστούμε στα σπίτια μας και να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τις μούρες τους μέχρι να τελειώσουν το πλιάτσικο.

Ουστ από δω φαρισαίοι υποκριτές

Το τσούρμο των υποκριτών που τσιρίζουν από το πρωί της Δευτέρας στα κανάλια και θα συνεχίζουν μέχρι να μας τρυπήσουν τα αυτιά, “για το αίμα των αθώων αστυνομικών”, για τους “δολοφόνους τρομοκράτες” και για τους “ηθικούς αυτουργούς” που καθώς φαίνεται είναι τα 2/3 του πληθυσμού που αρνούνται πλέον να κυβερνιούνται από το αστυνομικό κράτος και παρακράτος της ΝΔ, είναι ακριβώς οι ίδιοι που όταν η πραιτοριανή αστυνομία τους δολοφονεί, μιλάνε για “μεμονωμένα περιστατικά” και “ατυχή γεγονότα”.

Είναι οι ίδιοι που μόλις κανείς τους καταγγείλει, κάνουν τα πάντα για να μην φτάσει η υπόθεση στο ακροατήριο, αφού πρώτα φροντίσει ένας “ανεξάρτητος” εισαγγελέας να τη στείλει δια παντός στο αρχείο, είναι οι ίδιοι που φροντίζουν τα όπλα να έχουν εκπυρσοκροτήσει και οι σφαίρες να έχουν εξοστρακιστεί, είναι οι ίδιοι που αφού ρίξουν μερικούς μετανάστες σε κανένα ρέμα μετά θα μας λένε ότι έπεσαν μόνοι τους, είναι ακριβώς οι ίδιοι που συνέλαβαν τουλάχιστον 350 ανθρώπους στις διαδηλώσεις του Γενάρη, για να τους σαπίσουν στο ξύλο και να τους φορτώσουν στους περισσότερους το μισό ποινικό κώδικα ακόμα και κατηγορίες βάσει του αντιτρομοκρατικού νόμου. Είναι οι ίδιοι που μας έπρηξαν με τις τζαμαρίες θεωρώντας ότι οι ανθρώπινες ζωές, τα χημικά αέρια και ότι προξενούν αυτά, οι εκατοντάδες τραυματισμοί από ξυλοδαρμούς ενόπλων σε άοπλους διαδηλωτές είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με το μείζον που είναι το χριστουγεννιάτικο πλαστικό δέντρο του Κακλαμάνη και οι βιτρίνες της Σταδίου και της Ερμού. Είναι ακριβώς οι ίδιοι που στην τρομοκρατική δολοφονική επίθεση, από γκάνγκστερ της εργοδοσίας, με βιτριόλι κατά της μετανάστριας βιοπαλαίστριας Κωσταντίνας Κούνεβα μητέρας ενός ανήλικου παιδιού η οποία χαροπαλεύει, όχι μόνο δεν έκαναν το παραμικρό για να βρούνε τους ενόχους αλλά ούτε καν μια δήλωση συμπάθειας για το θύμα και καταδίκης των δολοφόνων.

Που ήταν εδώ η δικαιοσύνη να κινήσει αυτεπάγγελτη δίωξη για αυτήν την κακουργηματική επίθεση; Που ήταν η “καλή” αστυνομία” να κάνει μια σκούπα έξω από το ΣΕΒ, ή έξω από τη Ρηγίλης μήπως και βρει κανέναν φυσικό ή ηθικό αυτουργό; Πού ήταν αυτοί να καλέσουν σε ανάκριση τον “νοικοκύρη” εργοδότη της που την απειλούσε καθημερινά για τη συνδικαλιστική της δράση; Μα που να ήταν. Μόλις που είχαν θάψει τα αμέτρητα σκάνδαλα, των κουμπάρων, των υποκλοπών, των απαγωγών, των ομολόγων, των αυθαιρέτων, του Ζαχόπουλου, των off-shore του Βουλγαράκη, των βατοπεδίων, της Simens, του χρηματιστηρίου. Είναι οι ίδιοι που στο ολοκαύτωμα των 3 εκ. καμένων στρεμμάτων και στους 80 νεκρούς που άφησαν πίσω τους οι στάχτες δεν είδαν καμία ποινική ευθύνη της πολιτείας. Ξεθεωμένοι από τα κουκουλώματα της ασυδοσίας των αφεντικών τους, κάνουν την πάπια όταν ο απλός λαός χρειαστεί την ανάγκη του “κράτους δικαίου”.

Άθλιοι υποκριτές. Εσείς δεν είσαστε που για το έγκλημα κατά του πληθυσμού της Γαζας δεν βγάζετε άχνα. Εσείς δεν είσαστε που δικαιολογείτε τις επιθέσεις του Ισραήλ αρκεί τάχα να μην στοχεύουν άοπλους πολίτες. Ούτε μια τόση δα καταδίκη για τους εγκληματίες πολέμου που ισοπεδώνουν νοσοκομεία, πολυκατοικίες και νηπιαγωγεία. Που είναι οι πολιτικάντηδες και οι λακέδες τους δημοσιογράφοι των δελτίων των 8 να σιχτιρίσουν το έγκλημα. Πουθενά οι απατεώνες. Εσείς δεν είσαστε που φυλάτε το άντρο της διεθνούς τρομοκρατίας τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ σαν αστακό. Τολμάτε να μιλάτε για ανθρώπινες ζωές, όταν το έχετε βουλώσει στο έγκλημα πολέμου που γίνεται εδώ και 10 μέρες μπροστά στη μούρη σας και δήθεν είσαστε ανήμποροι να αντιδράσετε. Όχι δεν είσαστε ανήμποροι, είσαστε συνένοχοι και συνέταιροι, αποτελείτε μέρος της ίδιας οργανωμένης συμμορίας και δράτε από κοινού με στόχο την τρομοκράτηση και την εξόντωση όσων αντιστέκονται στις αθλιότητες σας. Και έχουν το θράσος να μιλάνε για τους “ανήμπορους” και “απροστάτευτους” αστυνομικούς των “700 ευρώ”. Τι να πει κανείς. Τα ίδια σκουλήκια έστρωσαν το δρόμο πριν 80 χρόνια στις ναζιστικές συμμορίες του Χίτλερ. Άξιος ο μισθός σας καθάρματα.

Καμία μετάνοια στο αστυνομικό κράτος και τους νοσταλγούς της χούντας και των σταλινικών γκουλάκ

Σύσσωμο το αστυνομικό παρακράτος από κοινού με το φασιστικό σκουπιδαριό απαιτεί εδώ και τώρα από το κίνημα και τις πολιτικές τους οργανώσεις να γονατίσουν μπροστά τους και να μετανοήσουν για την εξέγερση του Δεκέμβρη. Δίπλα σε αυτό τον οχετό το ΚΚΕ της εθνοθρησκόληπτης Κανέλη που μαζί με τους χουνταίους κατηγορούν κάθε τρεις και λίγο το ΣΥΡΙΖΑ και όσους στηρίζουν την εξέγερση ενάντια στο αστυνομικό κράτος του Καραμανλή.

Ε λοιπόν πάρτε χαμπάρι μια και καλή. Δεν γονατίζουμε μπροστά σας, ούτε πρόκειται να απολογηθούμε για οτιδήποτε, ειδικά σε εσάς που υπάρχετε μόνο για να τρομοκρατείτε, να σκοτώνετε και να βασανίζετε όσους δεν ανέχονται την εκμετάλλευση, την αδικία, την εξουσία των αφεντικών σας και τη δική σας ασυδοσία και ατιμωρησία.

Και γατί φωνάζετε ρε νοσταλγοί της χούντας; Γιατί απαιτείτε δηλώσεις μετάνοιας από την αριστερά; Μήπως αυτό είναι προϋπόθεση για να βρείτε ποιοι σας επιτέθηκαν. Τι σας εμποδίζει να εξαντλήσετε τα δικαιώματα που σας δίνει ο νόμος που εξάλλου εκπροσωπείτε; Τι ανησυχείτε; Όλα τα έχετε. Χιλιάδες ενόπλους, εκατοντάδες εισαγγελείς και δικαστικούς να σας συνδράμουν, κάμερες, χαφιέδες, ρουφιάνους πάσης φύσεως. Τι διαμαρτύρεστε και παριστάνετε τους κατατρεγμένους και τους ριγμένους. Γιατί ανησυχούν οι συνδικαλιστές αστυφύλακες, μήπως και δεν αποδοθεί δικαιοσύνη; Μήπως και οι σφαίρες πάθουν εξοστρακισμό;

Όχι φυσικά! Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χτυπιούνται για αυτό στα κανάλια. Ο λόγος είναι άλλος. Να τρομοκρατήσουν το κίνημα, να το παίξουν θύμα, να αποκαταστήσουν το ρόλο τους όχι για να γίνει καλύτερη η αστυνομία, αλλά για να συνεχίσει να σπέρνει το φόβο στους καταπιεσμένους και να σπάει τα κόκαλα σε όσους αμφισβητούν την εξουσία και την πολιτική της στους δρόμους.

Βεβαίως ένας αριστερός, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που μισεί την αδικία και την εκμετάλλευση έχει κάθε λόγο να απεχθάνεται το αίμα. Αυτός είναι που περισσότερο από όλους και για λόγους αρχής δεν θα επιθυμούσε να λυθούν οι διαφορές με μια αιματηρή αναμέτρηση. Πολύ περισσότερο από όλους αυτούς που χτυπιούνται για τον αστυφύλακα και που θα εύχονταν να είναι νεκρός, ένας αγωνιστής της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας, θα απεύχονταν μια τέτοια εξέλιξη. Μόνο που αυτή η ευχή δεν είναι καθόλου επιλεκτική.

Όμως αυτοί που ζητάνε αίμα είναι το κράτος και οι πραιτοριανοί του. Είναι αυτοί που βομβαρδίζουν τους άοπλους διαδηλωτές, με καρκινογόνα χημικά απαγορευμένα από τις διεθνείς συμβάσεις ακόμα και για πόλεμο, είναι αυτοί που ξυλοφορτώνουν και βασανίζουν κρατούμενους ακόμα κι αν αυτό θεωρείται έγκλημα πολέμου, είναι αυτοί που αν βρεθούν κατηγορούμενοι για οποιοδήποτε έγκλημα ακόμα και για φόνο τη σκαπουλάρουν στη χειρότερη με 2 χρόνια στη φυλακή, όσα κι ένας οποιοσδήποτε πολίτης αν βρεθεί κατηγορούμενος για ένα απλό πλημμέλημα. Αυτοί οι αιμοσταγείς πολιτικάντηδες δεν ντρέπονται να λένε αυτές τις αηδίες μαζί με τους νοσταλγούς του Χίτλερ και του Άουσβιτς. Οι ίδιοι μας έλεγαν ότι ο Κοτρωνέας είναι μια μεμονωμένη περίπτωση και ότι δεν μπορεί να ευθύνεται για την πράξη του ολόκληρη η αστυνομία και το κράτος. Και τώρα ρε υποκριτές γιατί ευθύνεται όλο το κίνημα, τα Εξάρχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ, η άκρα αριστερά, οι νεολαίοι που διαδηλώνουν, το άσυλο και όποιος δεν σας κάνει κέφι; Γιατί δηλαδή αυτό εδώ δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό; Γιατί δεν ψάχνετε μήπως οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν ή μήπως τα όπλα εκπυρσοκρότησαν ή ακόμα μήπως αυτοί που σας επιτέθηκαν ήταν εν βρασμώ ψυχής ή ακόμα και έγκλημα τιμής (όπως ακούστηκε για την Κούνεβα);

Λοιπόν ακούστε το καλά απόγονοι της χι και των γερμανοτσολιάδων. Πρώτα θα απολογηθείτε για τις χιλιάδες οικογένειες που έχετε καταστρέψει από την κατοχή, τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο. Πρώτα θα απολογηθείτε για τα εγκλήματα του αστυνομικού παρακράτους της ΕΡΕ και των ανακτόρων, για τα ξερονήσια και τις εκτελέσεις εκατοντάδων αγωνιστών, πρώτα θα ψάξετε αναμεταξύ σας για τη δικτατορία του Παπαδόπουλου και τους εκατοντάδες νεκρούς του Πολυτεχνείου, πρώτα να βρείτε τους φονιάδες του Σιδέρη, του Κουμή, της Κανελοπούλου, του πακιστανού μετανάστη που ρίξατε στο χαντάκι και σκοτώθηκε στην Πέτρου Ράλλη πριν δύο μήνες, πρώτα θα φέρετε τους δολοφόνους της 40χρονης Μαρίας Κουλούρη στη Λευκίμη της Κέρκυρας, πρώτα θα βρείτε και θα αποκαλύψετε τα εγκλήματα και τους βασανισμούς εκατοντάδων ή και χιλιάδων μεταναστών και αγωνιστών στα αστυνομικά κάτεργα και μετά θα μιλήσετε για την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Και κάτι ακόμα. Η κυβέρνηση και όσοι έχουν αναλάβει καθήκοντα απολογητή της, θα πρέπει να συνηθίσουν και στην ιδέα ότι η πραγματικότητα ξεπερνάει κατά πολύ την τηλεοπτική τους φαντασίωση. Λίγο περισσότερο σωφροσύνη δεν θα έβλαπτε τούτες τις στιγμές. Υπάρχει ζωή και μετά τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ.

Κάτω η κρατική τρομοκρατία

Εδώ και δύο μέρες στο κέντρο της Αθήνας η αστυνομία μιμείται τους ναζήδες και τους ταγματασφαλίτες στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Ανοίγουν σπίτια, μπουκάρουν σε μαγαζιά, βρίζουν όποιον δεν συνάγει με τις προδιαγραφές του κάθε καθυστερημένου μπάτσου, στήνουν σκευωρίες σε αγωνιστές, έχουν πλέον το ελεύθερο να χτυπάνε και να συμπεριφέρονται σαν βαρβαρικός στρατός κατοχής. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση προκαλεί ανοιχτά τη σύγκρουση σε ένα χώρο και μια στιγμή που πιστεύει ότι έχει το συσχετισμό. Όμως αυτό που την καιει περισσότερο δεν είναι να καθαρίσει με τα Εξάρχεια, ούτε να στριμώξει ακόμα πιο πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο χειρότερος εφιάλτης της είναι ένας νέος Δεκέμβρης. Γι’ αυτό και προσπαθεί με προληπτικές κινήσεις ανοιχτής τρομοκρατίας να κλείσει τον κόσμο και ιδιαίτερα τη νεολαία στο σπίτι τους. Ίσως το καταφέρουν, ίσως και όχι. Αυτό θα φανεί πολύ γρήγορα στις επόμενες μέρες. Το συλλαλητήριο της 9ης Γενάρη θα πρέπει να είναι μια μαζική απάντηση στο αστυνομικό παρακράτος και την κυβέρνηση Καραμανλή. Επίσης θα είναι μια σκληρή απάντηση στο φασισταριό και τη εθνοσταλινική κλίκα της ηγεσίας του ΚΚΕ που έχουν αναλάβει το ρόλο της πέμπτης φάλαγγας της παραπαίουσας κυβέρνησης.

Όμως ακόμα κι αν επιτύχουν το σκοπό τους, θα πρέπει να ξέρουν ότι οι επόμενες βδομάδες θα είναι εξίσου κρίσιμες. Όταν η ύφεση θα σκάσει πάνω στα μαγαζάκια, όταν η αγορά θα στεγνώσει τελείως, όταν οι μεγάλες επιχειρήσεις αρχίσουν τις μαζικές απολύσεις, όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι θα απαιτήσουν ξανά τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα (γιατροί, εφ’ άπαξ) και όταν ο Αλογοσκούφης θα ψάχνει γονυπετής τα 50 δις € για να πληρώσει τα δάνεια και τους τόκους της φιλελεύθερης φούσκας της τελευταίας 15ετίας. Τότε να δούμε από πού θα φύγουν.

Το ΚΚΕ και η αντιμετώπιση του νεολαιίστικου ξεσπάσματος

Tο τελευταίο διάστημα, με αφορμή το πολύμορφο ξέσπασμα μιας σημαντικής μερίδας της νέας γενιάς, γράφτηκαν και ειπώθηκαν διάφορες εκτιμήσεις τόσο για τις αιτίες αυτού του ξεσπάσματος όσο και για τον χαρακτήρα του.

Οσον αφορά τις επιμέρους αιτίες, οι αναλύσεις και συντηρητικών ακόμη σχολιαστών δεν απείχαν πολύ από την αλήθεια και τούτο διότι αυτές είναι μάλλον προφανείς και ήταν δύσκολο, αλλά και τελικά ανώφελο, να αποκρυφθούν.

Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι μια μερίδα νέων ανάμεσα σ' εκείνους που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργανωμένα, αλλά και ανάμεσα σ' εκείνους που ξεσηκώθηκαν αυθόρμητα, αντέδρασαν με αφορμή τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, όχι μόνο για επιμέρους αιτίες που έχουν να κάνουν με το παρόν και το μέλλον τους, αλλά αμφισβητώντας συνολικά το κυρίαρχο σύστημα. Και προς αυτήν την κατεύθυνση θα ήταν άδικο να μην υπογραμμιστεί ο ρόλος που έχει παίξει τόσο το ΚΚΕ όσο και η συνεπής εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική αριστερά, οι οποίοι καλλιεργούν σταθερά μια αντιιμπεριαλιστική συνείδηση και προάγουν σαν εναλλακτική λύση τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας.

Ποιος όμως είναι ο χαρακτήρας αυτού του ξεσηκωμού; Ως προς αυτό οι εκτιμήσεις στο ίδιο το εσωτερικό του αριστερού χώρου υπήρξαν έως και αντιθετικές. Εδώ θα μας απασχολήσει πιο ειδικά η θέση του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ, λοιπόν, ορθά κατήγγειλε τον ρόλο των προβοκατόρων κουκουλοφόρων, ορθά επεσήμανε ότι η εργατική τάξη και όχι γενικώς η νεολαία είναι το υποκείμενο της επανάστασης, ορθά μας θύμισε ότι τα προβλήματα της νεολαίας δεν περιορίζονται μόνο σε εκείνα των κατόχων μεταπτυχιακού, ορθά επεσήμανε ότι βία είναι και ο οικονομικός καταναγκασμός και η βία της εργοδοσίας. Επίσης, καλώς περιφρούρησε τις πορείες του και θα ήταν ακόμη καλύτερο αν αυτό το έπραττε συμμετέχοντας, όπως άλλωστε κατά την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με τα δικά του μπλοκ και συνθήματα σε κοινές πορείες.

Από την άλλη, όμως, το ΚΚΕ δεν αρκέστηκε να καταγγείλει τους συνειδητούς προβοκάτορες, δεν αρκέστηκε να καταγγείλει τον αντικειμενικά προβοκατόρικο ρόλο του σπασίματος βιτρινών, δεν αρκέστηκε έστω να καταγγείλει όλους όσοι στις διαδηλώσεις κρύβουν τα πρόσωπά τους, ξεχνώντας βεβαίως ότι το ίδιο κάνουν μεταξύ άλλων οι ζαπατίστας και ο υποδιοικητής Μάρκος, ή οι Κορεάτες διαδηλωτές, ξεχνώντας ακόμη ότι η μεταμφίεση αποτελεί συνήθη τεχνική της παρανομίας, αλλά προχώρησε παραπέρα.

Στη βάση μιας λογικής καχυποψίας απέναντι σε κάθε τι μη ελεγχόμενο από το ίδιο, δηλαδή μιας κατεξοχήν σεχταριστικής λογικής, για την οποία πέρα από το άσπρο και το μαύρο δεν υπάρχουν άλλα χρώματα, ακολούθησε μια συλλογιστική η οποία οδηγούσε στην εναντίωσή του συνολικά με το αυθόρμητο ξέσπασμα της νεολαίας.

Κατ' αρχάς το ΚΚΕ όχι μόνο δεν έλαβε υπόψη του ότι το αυθόρμητο κίνημα μπορεί να είναι εκφραστής αιτημάτων πιο προχωρημένων από το οργανωμένο κίνημα, στον βαθμό που αυτό το τελευταίο, όπως πολύ συχνά συνέβη στην Ιστορία με τη σοδιαλδημοκρατία, έχει ενσωματωθεί, αλλά ακόμη ξέχασε ότι, όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε ο Λένιν πιο ειδικά, «ο αναρχισμός είναι συχνά ένα είδος τιμωρίας για τα οπορτουνιστικά αμαρτήματα του εργατικού κινήματος»1.

Ταυτόχρονα, υποστηρίζοντας ότι η φτώχεια και η καταπίεση γεννούν νομοτελειακά μόνο «την ανάπτυξη και όξυνση της ταξικής πάλης»2, και όχι και άλλες μορφές αντίδρασης όπως το αυθόρμητο κίνημα ή μορφές όπως ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός ή και μορφές ατομικής βίας, όπως συμβαίνει με τους Παλαιστίνιους κομάντος αυτοκτονίας, ή και ότι μπορεί να οδηγήσουν στον πι0 ακραίο συντηρητισμό, ουσιαστικά ταυτίζει αντιδιαλεκτικά το Είναι με τη συνείδηση. Αυτό όμως «είναι καθαρός παραλογισμός [και] μια απόλυτα αντιδραστική θεωρία»3.

Αντί λοιπόν το ΚΚΕ να περιοριστεί στην ορθή επισήμανση ότι το αυθόρμητο κίνημα μόνον αν ενταχθεί στη συνειδητή και οργανωμένη πάλη μπορεί να γίνει αποτελεσματικό, διαφορετικά θα λειτουργήσει απλά σαν μια περιστασιακή εκτόνωση, η οποία θα ξεφουσκώσει και θα οδηγήσει στην απογοήτευση όσους συμμετείχαν, υποτιμά τον σημαντικό ρόλο που παίζει το αυθόρμητο ως πρόπλασμα του συνειδητού κι ακόμη παραπέρα φτάνει στο σημείο να το αντιμετωπίζει εχθρικά και να το ταυτίζει με προβοκάτσια.

Οι εντελώς άστοχες αναλογίες με τον ρόλο που έπαιξε η τρομοκρατική ενέργεια στους δίδυμους πύργους, ή ακόμη και με τον εμπρησμό του Ράιχσταγτ, και με τη 17η Νοέμβρη, με δεδομένη την άποψη του ΚΚΕ γι' αυτήν την οργάνωση4, είναι ενδεικτικές αυτής της αντίληψης και ακόμη πιο άμεσα ενδεικτικό είναι αυτό το εξωφρενικό που γράφτηκε στον «Ριζοσπάστη» της 25ης του Δεκέμβρη, δηλαδή ότι το κίνημα αυτό της νεολαίας «στέκεται απέναντι στο εργατικό κίνημα, στην επαναστατική πάλη για την αντικατάσταση του καπιταλισμού από τον σοσιαλισμό, απέναντι στην εργατική τάξη».

Από μια άλλη σκοπιά, το ΚΚΕ ναι μεν ορθά ξεκαθαρίζει ότι η νεολαία γενικά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εργατική τάξη, από την άλλη όμως υποτιμά τον ιδιαίτερο ρόλο της, ξεχνώντας ότι η ίδια η πεπερασμένη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και το γεγονός ότι οι νέοι έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και την ελπίδα να την αλλάξουν, καθώς και το γεγονός ότι είναι πιο αγνοί και λιγότερο διαβρωμένοι από τις κυρίαρχες αξίες, τους οδηγεί πιο εύκολα στην αμφισβήτηση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρωτεργάτες όλων των μεγάλων επαναστάσεων και κινημάτων ήταν στη μεγάλη τους πλειονότητα νέοι. Ο μέσος όρος των Γάλλων επαναστατών της περιόδου 1775-1795 ήταν κάτω από 30 ετών5, τον Λένιν τον αποκαλούσαν παππού στη ρωσική επανάσταση, ενώ πιο πρόσφατα νέοι ήταν και οι ηγέτες της κουβανικής επανάστασης, του γαλλικού Μάη, της δικής μας εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Οσον αφορά πιο ειδικά τη χρήση βίας γενικώς, η γ.γ. της Κ.Ε. του κόμματος, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή, υποστήριξε ότι «με την πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», λες και υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ τέτοια εξέγερση, λες και η πράξη του Γιάννη Αγιάννη στους Αθλιους του Βίκτωρος Ουγκό να σπάσει τη βιτρίνα του αρτοπωλείου δεν ήταν πράξη λαϊκής εξέγερσης αλλά προβοκάτσια. Στο ίδιο πλαίσιο ειπώθηκε και το ανήκουστο ότι «δεν μπορεί να υπάρξουν μορφές πάλης που απαγορεύονται»6, λες και η ίδια η σοσιαλιστική επανάσταση είναι νόμιμη για την αστική εξουσία.

Εκείνο όμως που ξεπέρασε κάθε όριο και προκάλεσε σοκ ήταν ένα απίστευτο και όμως αληθινό, πραγματικά προβοκατόρικο πριν απ' όλα για το ίδιο το ΚΚΕ, «διήγημα» που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη7, με τίτλο «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά». Σε αυτό το πολιτικό κείμενο, που εμφανίζεται σαν διήγημα και που θα αποτελέσει μελανή κηλίδα για το ΚΚΕ, με μια πολύ πιο συγκροτημένη δομή απ' ό,τι εκείνη των προκλητικών δηλώσεων Κούγια, αθωώνεται, ναι καλά διαβάσατε, αθωώνεται ο αστυφύλακας - «παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό», που πυροβόλησε «τα κωλόπαιδα» «με σπίτι ιδιόκτητο, τρία αυτοκίνητα, νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι», τα οποία του «βρίζανε τη μάνα» και «πήγαν να τον κάψουν σαν λαμπάδα»!!!

Αν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και πιο ειδικά ο Συνασπισμός, λειτουργώντας σαν ξέφραγη παιδική χαρά όχι μόνο λόγω οργανωτικής αδυναμίας, αλλά και λόγω πολιτικής ελαφρότητας, πράγματι φάνηκε να χαϊδεύουν τα αυτιά των νεαρών που προέβαιναν σε πράξεις βίας, μόνο και μόνο για να τους φανούν αρεστοί, το ΚΚΕ με τη στάση του, ναι μεν κατόρθωσε να αναδειχτεί ως η πλέον υπεύθυνη δύναμη από όλα τα κόμματα8, από τη συντηρητική «σιωπηρή πλειονότητα» των αλλοτριωμένων, πολιτών οι οποίοι εναντιώνονται τόσο σε αυτό το ξέσπασμα όσο και σε κάθε άλλο προοδευτικό κίνημα, που θίγει το όποιο βόλεμά τους, από την άλλη όμως έχασε ένα μεγάλο τμήμα της εξεγερμένης νεολαίας και απογοήτευσε πολλά μέλη, οπαδούς του και ανένταχτους αριστερούς πολίτες.

1. Λένιν, Ο «Αριστερισμός» παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, Απαντα, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τόμος 41, σελίδα 15

2. Βλέπε σχετικά εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου, Ριζοσπάστης 20 Δεκέμβρη 2008 σελ. 9-10

3. Λένιν, Υλισμός και εμπειριοκρατισμός, Απαντα, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τ. 18, σελ. 350

4. Βλέπε σχετικά εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα ό.π.

5. Βλέπε Μ. Vovelle, La mentalite revolutionnaire editions Sociales 1985, σελ. 72

6. Βλέπε σχετικά εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα ό.π.

7. Ριζοσπάστης της 28ης Δεκέμβρη, σελίδες 8-9 του ένθετου

8. Με βάση στοιχεία δημοσκόπησης της GPO για τη στάση των κομμάτων στο θέμα των επεισοδίων στην Αθήνα, οι πολίτες θεωρούν ότι το ΚΚΕ τήρησε την πιο σωστή στάση. Αναλυτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία που μετέδωσε το MEGA, στο ερώτημα ποιο κόμμα τήρησε την πιο σωστή στάση στα επεισόδια, το ΚΚΕ συγκεντρώνει 23,4%, το ΠΑΣΟΚ 21,2%, η Ν.Δ. 16,8%, ο ΛΑΟΣ 7,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ 5,6%

Το σάπιο σύστημα δεν έχει άλλο όπλο από τη βία

Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, χρόνια τώρα, από τους ίδιους και τους ίδιους, φύλακες και απολογητές του συστήματος. Και τότε μας λέγανε αλήτες, αναρχοκομμουνιστές, εξτρεμιστές, αριστεριστές, προβοκάτορες, τσόγλανους που δεν σεβόμασταν την ασφάλεια και την «τάξη» που επέβαλλε η δικτατορία. 

Σήμερα έχουμε κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική, ολιγαρχική δημοκρατία που νομιμοποιεί την εγκληματική, διεφθαρμένη πολιτική της, στο όνομα της δημοκρατίας, επιδιώκοντας να μας καταστήσει συνένοχους, φοβισμένους και υποταγμένους. 

Το σύστημα είναι σάπιο και γι αυτό επικίνδυνο, λόγω της κατάρρευσής του, εν απογνώσει ευρισκόμενο, δεν έχει άλλο όπλο από τη βία. Ο φόβος καλλιεργείται γιατί βολεύει τις εξουσίες και στρώνει τον δρόμο στον εκφασισμό. 

Ο μικροαστός, ο μικροϊδιοκτήτης, ο νοικοκυραίος δικαίως διαμαρτύρεται και αγανακτεί εναντίον ποιων; Των παιδιών που βλέπουν το μέλλον τους μαύρο ή των γονιών τους που συναρθρώνουν μια άρρωστη κοινωνία με φανταχτερές βιτρίνες και εικονική ψεύτικη ζωή, κλείνοντας το μάτια σ' αυτούς που ζουν από τα σκουπίδια. Οποιος ερμηνεύει την οργή και την εξέγερση των νέων ως διαμαρτυρία απλή στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν έχει καταλάβει πόσο εκρηκτικά βράζει το καζάνι που κανείς, ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου μπορούν να σηκώσουν το καπάκι της εκτόνωσης. 

Το πρόβλημα είναι η διαμάχη της Αριστεράς και η συμπεριφορά του ΚΚΕ, που κρύβεται πίσω από τους κουκουλοφόρους γιατί δεν μπορεί να υπερασπιστεί την εξέγερση των νέων, που δεν τους ελέγχει και δεν βρίσκονται κάτω από την καθοδήγησή του. Δυστυχώς δεν συμμορφώνεται. Τα ίδια έκανε και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου που στο 8ο φύλλο της Πανσπουδαστικής μας αποκάλεσε «οι τριακόσιοι προβοκάτορες του Ρουφογάλη». 

Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα, άμα μας βρουν εμπόδιο μπροστά τους, να μας τσακίσουν. Τα όνειρά τους δεν φυλακίζονται, δεν φοράνε κουκούλες, ζητάνε και θα πάρουν εκδίκηση. Το αίμα δεν γίνεται να πάει χαμένο. Είναι δικό τους και δικό μας, μπορούν να συνεχίσουν από εκεί που εμείς δεν φτάσαμε. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ (Συγγραφέας) 
Eκφωνητής στο Πολυτεχνείο το 1973 (εδώ Πολυτεχνείο - εδώ Πολυτεχνείο)