ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: Παρέμβαση του Δικτύου για την Περιεκτική Δημοκρατία με αφορμή τις πρόσφατες Σιωνιστικές κτηνωδίες
Αυτές τις μέρες ένα κτηνώδες έγκλημα γίνεται σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού με την απόλυτη συμπαράσταση όχι μόνο της Αμερικανικής ελίτ αλλά και των Ευρωπαϊκών ελίτ ―συμπεριλαμβανομένης της δικής μας πολιτικής ελίτ (Ν.Δ. & ΠΑ.ΣΟ.Κ.) που θρασύτατα ζητούν «κατάπαυση του πυρός»: δηλαδή να σταματήσουν οι Σιωνιστές εγκληματίες να δολοφονούν 100 Παλαιστίνιους για κάθε Ισραηλινό (όπως έκαναν σε κάθε περίπτωση στην βρώμικη ιστορία εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης την οποία ξεκίνησαν με την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους το 1948) με αντάλλαγμα να σταματήσουν οι Παλαιστίνιοι την αντίσταση τους, δηλαδή το απαράβατο δικαίωμα κάθε λαού κάτω από κατοχή. Έτσι τα F16 και οι πύραυλοι τελευταίας τεχνολογίας και τα αλλά κτηνώδη όπλα Αμερικανικής κατασκευής που οι θρασύδειλοι Σιωνιστές τα χρησιμοποιούν από ύψους μερικών χιλιάδων μέτρων εξισώνονται με τα ...βαρελότα των Παλαιστίνιων. Αποτέλεσμα μέχρι τώρα: 400 σχεδόν νεκροί Παλαιστίνιοι γυναικόπαιδα και άνεργοι που είχαν πιάσει δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί στην αστυνομία της Γάζας, αφού όλες οι άλλες δουλειές έχουν εξαφανιστεί από τον οικονομικό στραγγαλισμό που επέβαλαν οι Σιωνιστές και η Δύση. Αιτία: ο λαός της Γάζας ψήφισε δημοκρατικά την Χαμάς που δεν δέχεται να ξεπουλήσει την Παλαιστίνη όπως το όργανο της υπερεθνικής ελίτ, ο Αμπάς!
ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΑΣ Η ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΕΛΙΤ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΜΠΝΟΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΛΙΤ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΠΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ, ΤΟΛΜΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ.
Ιστορική αποτίμηση
Η τραγική ιστορία του παλαιστινιακού λαού είναι αρκετά μακρά. Ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα ξεκίνησε η συστηματική προσπάθεια εποικισμού της Παλαιστίνης. Στις αρχές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οι Εβραίοι κατείχαν λιγότερο από το 2% της παλαιστινιακής γης. Από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, εδώ και 60 χρόνια, ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται μια από τις πιο βάρβαρες επιθέσεις στη Ιστορία, με στόχο την εκπλήρωση του σιωνιστικού σχεδίου για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και την εγκαθίδρυση ενός «καθαρού» εβραϊκού κράτους, σε μια περιοχή όπου, για εκατοντάδες χρόνια πριν, το εβραϊκό στοιχείο αποτελούσε την έσχατη μειοψηφία. Οι Παλαιστίνιοι, σύμφωνα με τα σιωνιστικά σχέδια, δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκτήσουν ένα πραγματικά κυρίαρχο κράτος, πέρα από ένα είδος προτεκτοράτου εξαρτημένου από το Ισραήλ. Έτσι, μέσω πολέμων και μίας απροκάλυπτης πολιτικής παράνομων εποικισμών των κατεχομένων εδαφών (την οποία ενέκριναν όλα τα Ισραηλινά κόμματα εξουσίας) οι Σιωνιστές κατέληξαν να ελέγχουν το 90% της παλαιστινιακής γης στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε, ενώ η Νέα Διεθνής Τάξη είχε παγιωθεί μετά τον πόλεμο στον Κόλπο, ο οποίος είχε αρχίσει να αλλάζει ριζικά τον συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή, ξεκίνησε η διαδικασία της δημιουργίας ενός παλαιστινιακού προτεκτοράτου με τις διαπραγματεύσεις στο Όσλο.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές οδήγησαν στις συμφωνίες Όσλο (1993) και Ουάσιγκτον (1995) οι οποίες συνάντησαν την αναπόφευκτη μαζική αντίδραση του παλαιστινιακού λαού (μολονότι τμήμα της ελίτ του φαινόταν διατεθειμένο να δεχτεί τον ρόλο της σαν προτεκτοράτου) και οδήγησαν σε νέα ιντιφάντα. Τα γεγονότα του Σεπτέμβρη 2001, ένα χρόνο μετά την έναρξη της, παρείχαν την τέλεια ευκαιρία για τη συντριβή των Παλαιστινιακών οργανώσεων, οι οποίες μπορούσαν τώρα να κηρυχθούν «τρομοκρατικές» και να αντιμετωπίσουν μεταχείριση παρόμοια με εκείνη που επεφύλαξε η υπερεθνική ελίτ για τους Ταλιμπάν. Έτσι, η υπερεθνική ελίτ, με πρώτο το αμερικανικό τμήμα της, ακολουθούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γρήγορα ενέταξε την κατάπνιξη του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με αφορμή τις απελπισμένες «επιθέσεις αυτοκτονίας» ενός λαού που δεν είχε άλλο τρόπο να αμυνθεί εναντίον μιας από τις ισχυρότερες πολεμικές μηχανές στον κόσμο, ενώ η διεθνής ρεφορμιστική Αριστερά πήρε μια κατάπτυστη θέση «ίσων αποστάσεων», εξισώνοντας θύτες και θύματα, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Η τελευταία απόπειρα για την εγκαθίδρυση του προτεκτοράτου της Παλαιστίνης, ο Οδικός Χάρτης, που ενέκρινε σύσσωμη η υπερεθνική ελίτ, προϋπέθετε την πλήρη συντριβή του Παλαιστινιακού κινήματος ―πράγμα που επιχειρεί τη στιγμή ακριβώς αυτή η σιωνιστική ελίτ.
Οι τρεις άξονες του Παλαιστινιακού ζητήματος
(υπερεθνική ελίτ / Σιωνιστικό κίνημα / εθνικοαπελευθερωτικό Παλαιστινιακό κίνημα)
Όσον αφορά την υπερεθνική ελίτ, οι στόχοι των στρατιωτικών της επεμβάσεων στον Κόλπο και το Αφγανιστάν τα τελευταία 15 χρόνια, καθώς και των πιθανών επιθετικών ενεργειών κατά του Ιράν και της Συρίας, είναι όχι μόνο ο έλεγχος του πετρελαίου αλλά, κυρίως, η εξάπλωση και στήριξη της Νέας Τάξης που στηρίζεται στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και ένα είδος αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στον βαθμό που η ελίτ αυτή πετυχαίνει τους δυο αυτούς στόχους, κυρίως μέσω της εκμετάλλευσης των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ Σιιτών, Σουνιτών, Κούρδων (Ιράκ) ή μεταξύ «εκσυγχρονιστών» και Ισλαμιστών (Αφγανιστάν, Ιράν), οι στρατιωτικές επεμβάσεις της «δικαιώνονται», παρά τις εκατόμβες των θυμάτων που άμεσα η έμμεσα προκαλούν. Ιδιαίτερα μάλιστα αν οι επεμβάσεις αυτές κάνουν δυνατό τον μελλοντικό έλεγχο της περιοχής (όπως είναι το στρατηγικό σχέδιο του Πενταγώνου), με βάση την αεροπορική δύναμη της υπερεθνικής ελίτ και την υποστήριξη των χερσαίων κομπάρσων που στρατολογεί στα ελεγχόμενα προτεκτοράτα. Όσο βέβαια η Νέα Τάξη στη περιοχή παγιώνεται, τόσο ενισχύεται η θέση των προτεκτοράτων της ίδιας ελίτ, είτε παλιών (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Αίγυπτος κ.λπ.), είτε νέων (Ιράκ, Αφγανιστάν, και πιθανώς Ιράν & Συρία στο μέλλον). Πέρα όμως από τους δυο βασικούς στόχους της υπερεθνικής ελίτ που αναφέραμε, ένας δευτερογενής στόχος της είναι η «ειρηνοποίηση» της Παλαιστίνης, η οποία περνά μέσα από την ικανοποίηση των επιδιώξεων της Σιωνιστικής ελίτ που δυναστεύει την περιοχή, σχεδόν εδώ και 60 χρόνια.
Το Σιωνιστικό κίνημα, που είχε αρχίσει να δρα ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα, δεν ήταν ένα από τα συνηθισμένα εθνικιστικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα της εποχής, με γεωγραφική βάση και στόχο την αναγνώριση της εθνικής τους ταυτότητας και την απαγκίστρωση από τις αυτοκρατορίες της εποχής Από την (Οθωμανική, Άστρο-Ουγγρική, Βρετανική κ.λπ). Με τον Εβραϊκό πληθυσμό διασκορπισμένο ανά τα μήκη και πλάτη της γης και ελάχιστους να έχουν απομείνει στην ιστορική Παλαιστίνη (την οποία από εκατοντάδες χρόνια κατοικούσαν μη Εβραϊκοί πληθυσμοί), από τη στιγμή που το πρώτο συνέδριο του Σιωνιστικού κινήματος διακήρυξε το 1897 ότι η Παλαιστίνη ήταν η γη της επαγγελίας και η Βρετανική Διακήρυξη του Μπάλφουρ το 1917 υιοθετούσε το αίτημα αυτό, άνοιγε ο δρόμος για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και την δημιουργία εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων. Αυτό ήταν αναπόφευκτη συνέπεια του Σιωνισμού που, απορρίπτοντας το αίτημα της προοδευτικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης της Εβραϊκής) για μια πολυπολιτισμική ομοσπονδία από ντόπιους Παλαιστίνιους, Εβραίους κ.λπ. ―γεγονός που θα επέτρεπε και την εγκατάσταση στην Παλαιστίνη των διωγμένων από τα αντισημιτικά κινήματα Εβραίων― επιδίωκε την δημιουργία ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους, απόλυτα ελεγχόμενου από τους Σιωνιστές. Ότι επακολούθησε μετά την ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη στο τέλος του δεύτερου Παγκόσμιου πόλεμου ήταν μοιραία συνέπεια της επικράτησης του Σιωνισμού ανάμεσα στις Εβραϊκές κοινότητες ανά τον κόσμο. Η εθνοκάθαρση, αναπόφευκτα οδήγησε στη δημιουργία του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των Παλαιστίνιων και σε όλη τη συνακόλουθη σφαγή ―κυρίως των αδυνάτων, δηλαδή των Παλαιστίνιων― στην άνιση αυτή σύγκρουση.
Όσον αφορά το εθνικοαπελευθερωτικό Παλαιστινιακό κίνημα, η επικράτηση στο κίνημα αυτό των εθνικιστών αρχικά, και των Ισλαμιστών σήμερα, ήταν άλλη μια αναπόφευκτη συνέπεια της επικράτησης του Σιωνισμού. Έτσι, το αίτημα των ακραίων ρευμάτων ανάμεσα στους εθνικιστές και τους ισλαμιστές κατέληξε να είναι μια αντίστροφη εθνοκάθαρση, με την εκδίωξη όλων των Εβραίων εποίκων από την ιστορική Παλαιστίνη και τον επαναπατρισμό των εκατομμυρίων Παλαιστίνιων προσφύγων από τα άθλια στρατόπεδα που τους έχουν εξωθήσει οι Σιωνιστές σε όλη την Μέση Ανατολή. Η «λύση» μάλιστα που πρότειναν οι Αραφάτ και Σαρόν, στηριζόμενοι, ο μεν πρώτος στα εθνικιστικά ρεύματα και την εκκολαπτόμενη αστική τάξη, ο δε δεύτερος στον «μετριοπαθή» Σιωνισμό που καλλιεργούσαν τελευταία οι Σαρόν–Περές και ολόκληρο το Σιωνιστικό κατεστημένο συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς (εκτός από κάποιες ακραίες Σιωνιστικές τάσεις που απαιτούν την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστίνιων…από την Παλαιστίνη!), ήταν η δημιουργία δυο εθνοκαθαρμένων κρατών, την οποία υποστηρίζει και η υπερεθνική ελίτ. Η «λύση» αυτή βέβαια σήμαινε, με δεδομένο τον συσχετισμό δυνάμεων, τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού Μπαντουστάν-προτεκτοράτου της υπερεθνικής ελίτ, δίπλα στο πανίσχυρο Σιωνιστικό κράτος που θα αναδεικνυόταν ο φύλακας-φρουρός της Νέας Τάξης στη περιοχή.
Η στάση των τοπικών ελίτ και η διερεύνηση των λύσεων του προβλήματος
Όμως, η ίδια η Παλαιστινιακή ελίτ φέρει και αυτή σημαντικό μέρος της ευθύνης για την τραγική κατάληξη στην οποία οδηγείται το παλαιστινιακό κίνημα. Και αυτό, γιατί εναλλακτικές λύσεις για τη δημοκρατική συνύπαρξη των λαών της Παλαιστίνης είχαν προταθεί πολλά χρόνια πριν, από εξέχοντα μέλη της εβραϊκής Αριστεράς σαν την Hannah Arendt η οποία, ήδη από τη δεκαετία του 1940, επιχειρηματολογούσε σθεναρά κατά του Σιωνισμού και υπέρ μίας Μεσανατολικής ομοσπονδίας των λαών στην Παλαιστίνη. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς, ακόμα και σήμερα υπάρχει μία μη ρατσιστική λύση στο πρόβλημα, με όρους μίας συνομοσπονδιακής Περιεκτικής Δημοκρατίας των λαών στην Παλαιστίνη. Σε ένα τέτοιο συνομοσπονδιακό σύστημα θα μπορούσαν να ισοκατανεμηθούν όλες οι μορφές εξουσίας μεταξύ των πολιτών της συνομοσπονδίας: Αράβων, Εβραίων και μειονοτήτων. Φυσικά, μία τέτοια λύση αποτελεί ανάθεμα για την Σιωνιστική ελίτ, καθώς φυσικά και για την υπερεθνική ελίτ που δεν θα μπορούσε πια να ελέγχει την κρίσιμη αυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής. Όμως, παρόμοια λύση δεν προτάθηκε ποτέ ούτε από την Παλαιστινιακή ελίτ ―μολονότι βέβαια δεν θα περίμενε κανείς από μια ελίτ να υποστήριζε μια λύση που θα σήμαινε την αυτοκατάργηση της.
Σήμερα, ήδη ακούγονται φωνές τόσο από την Παλαιστινιακή όσο και από την Ισραηλινή πλευρά που προτείνουν την δημιουργία ενός ενιαίου κράτους των λαών της περιοχής. Έτσι, από την παλαιστινιακή πλευρά, γίνεται συνείδηση ότι είναι πια αδύνατη η δημιουργία ενός βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους. Όπως έχει δηλώσει ο Ghassan Khatib, ο Παλαιστίνιος υπ. Εργασίας, «με κάθε μίλι του διαχωριστικού τοίχους και κάθε νέο εποικισμό που κτίζεται, η βιωσιμότητα της λύσης των δυο κρατών γίνεται μικρότερη. Μεγάλος αριθμός Παλαιστίνιων συνειδητοποιούν τώρα ότι ένα Παλαιστινιακό κράτος δεν είναι πια πρακτική λύση» Η λύση όμως αυτή απορρίπτεται από τους Σιωνιστές, εφόσον σε ένα τέτοιο κράτος το εβραϊκό στοιχείο θα έχανε την πλειοψηφία μέσα σε λίγα χρόνια, μόνο και μόνο από δημογραφικούς λόγους. Σήμερα, υπάρχουν 5,4 εκ. Εβραίοι και 4,9 εκ. Άραβες στα εδάφη που ελέγχονται από το Ισραήλ αλλά, σύμφωνα με δημογραφικές προβλέψεις, το 2020 θα υπάρχουν 6,7 εκ. Εβραίοι και 8,5 εκ. Άραβες. Αυτό επεσήμανε και ο «προοδευτικός» τ. Εργατικός πρωθυπουργός Μπάρακ που, σε άρθρο του στην Ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth, έγραφε ότι «η αποτυχία του Σαρόν να ενεργήσει αποφασιστικά για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους θα θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την σιωνιστική επιχείρηση».
Από την άλλη μεριά, δεν λείπουν οι (ελάχιστες) φωνές στην ισραηλινή Αριστερά που επίσης υποστηρίζουν τη λύση του ενιαίου κράτους και καταδικάζουν την Σιωνιστική πολιτική των εποικισμών για τη σημερινή κρίση. Για παράδειγμα, ο Iσραηλινός αρχιτέκτονας Eyal Weizman (ο οποίος είδε να ακυρώνεται η πρόσκληση του να αντιπροσωπεύσει τη χώρα του σε διεθνές συνέδριο αρχιτεκτόνων ―που είχε κερδίζει κατόπιν διαγωνισμού― όταν έκανε κριτική των παράνομων εποικισμών) υποστηρίζει ότι είναι πια αδύνατη η λύση των δυο κρατών. Είναι τόσο προχωρημένη σήμερα, υποστηρίζει, η αλληλεξάρτηση των δυο λαών από πολεοδομική, οικονομική και οικολογική άποψη, ώστε η προϊούσα «λειτουργική ενσωμάτωση» θα οδηγήσει τελικά στο τέλος των σχεδίων και των δυο ελίτ, τόσο της σιωνιστικής όσο και της παλαιστινιακής, για δυο «καθαρά» κράτη.
Έτσι επιβεβαιώνεται το συμπέρασμα, στο οποίο είχε καταλήξει το Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας σε προηγούμενη αρθογραφία μας, ότι το ιστορικό αυτό έγκλημα θα είχε αποτραπεί και εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, στη συντριπτική πλειοψηφία τους Παλαιστινίων, θα είχαν σωθεί, αν είχε εισακουστεί η ριζοσπαστική αριστερά (συμπεριλαμβανομένων και προοδευτικών Εβραίων) που είχε καταδικάσει τα Σιωνιστικά σχέδια από τότε. Εάν δηλαδή η γη της Παλαιστίνης δεν είχε μοιραστεί εδαφικά για να στεγάσει ένα «καθαρό» Σιωνιστικό κράτος και ένα Παλαιστινιακό αλλά, αντίθετα, αποτελούσε το θεμέλιο για ένα ενιαίο κοσμικό πολυπολιτισμικό κράτος που θα στέγαζε τόσο τους Παλαιστίνιους όσο και όσους κατατρεγμένους Εβραίους θα ήθελαν να μετακομίσουν εκεί —τη λύση που σήμερα αυξανόμενα υποστηρίζουν προοδευτικοί Παλαιστίνιοι καθώς και αντι-Σιωνιστές Εβραίοι, βλέποντας ότι η λύση των «δυο κρατών» ουσιαστικά οδηγεί σε ένα Σιωνιστικό τέρας και ένα Παλαιστινιακό Μπαντουστάν.
Συμπερασματικά η τελική λύση που προτείνεται σήμερα για το Παλαιστινιακό, εφόσον πλέον έχει αποκλειστεί η λύση των δυο κρατών, είναι η δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού, πολυεθνικού κράτους των λαών της περιοχής, η οποία, για εμάς, θα μπορούσε ν αποτελέσει πρώτο βήμα για μια Περιεκτική Δημοκρατία στην Παλαιστίνη. Τα ποτάμια αίματος όμως που δημιουργούν σήμερα οι Σιωνιστές κάνουν και αυτή την λύση σχεδόν αδύνατη και να φαντάζει απειλητικό το σενάριο ενός πόλεμου εξόντωσης των Παλαιστίνιων της Γάζας που αντιστέκονται και δημιουργίας κάποιου Μπαντουστάν με τον Αμπάς.
Αντισημιτισμός και Αντισιωνισμός
Επειδή σήμερα η Σιωνιστική προπαγάνδα και τα φερέφωνα της στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις έχουν φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίζουν αντισημιτικές τις απόψεις οποιουδήποτε που τολμά να επικρίνει τις κτηνωδίες του Σιωνισμού και το σχετικό θέμα «ταμπού» θα κάνουμε ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ αντισημιτισμού και αντισιωνισμού. Σήμερα είναι τεκμηριωμένο ότι έχει καλοστηθεί από τα Σιωνιστικά συμφέροντα, τα οποία αποτελούν καθοριστικό συστατικό στοιχείο της υπερεθνικής ελίτ που διαχειρίζεται την πολιτική και οικονομική παγκοσμιοποίηση, μια «βιομηχανία παραγωγής αντισημιτών» για να δυσφημείται ως αντισημιτική οποιαδήποτε καταγγελία της μεγαλύτερης αδικίας σε βάρος λαού που συνέβη μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο: της απόπειρας εξανδραποδισμού του Παλαιστινιακού λαού η οποία σήμερα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Ο αντισημιτισμός, ο οποίος κατέληξε στην Ναζιστική κτηνωδία, δεν ήταν παρά η λογική κατάληξη πολλών εξοντωτικών διωγμών κατά των Εβραίων, από την μεσαιωνική Ισπανία μέχρι την Τσαρική Ρωσία κ.λπ., και είχε εντελώς διαφορετικά αίτια και διαφορετικό χαρακτήρα από τον αντισιωνισμό. Ο ιστορικός αυτός αντισημιτισμός ξεκινούσε είτε από ηλίθιους θρησκευτικούς λόγους και δεισιδαιμονίες είτε από το γεγονός ότι οι Εβραϊκές κοινότητες, σε αντίθεση με άλλες κοινότητες μεταναστών, δεν αφομοιωνόντουσαν ποτέ στις ευρύτερες εθνικές κοινότητες που τις φιλοξενούσαν αλλά διαφύλασσαν ως κόρη οφθαλμού την εθνικο-θρησκευτική τους ταυτότητα, με την αποθάρρυνση των μικτών γάμων, την καλλιέργεια του μύθου του περιουσίου λαού κ.λπ.
Ο αντισιωνισμός δεν στρέφεται ποτέ αδιακρίτως κατά των Εβραίων πολιτών αλλά συγκεκριμένα εναντίον των Σιωνιστών που εκμεταλλεύθηκαν το ναζιστικό έγκλημα (και ακόμη το εκμεταλλεύονται, όπως έδειξαν πρόσφατα στελέχη της Εβραϊκής αντισιωνιστικής Αριστεράς) και την παγκόσμια συμπάθεια που δημιουργήθηκε για τον Εβραϊκό λαό, ώστε να στήσουν, μέσω μιας ρατσιστικής εθνοκάθαρσης, ένα «καθαρό» Εβραϊκό κράτος σε βάρος των λαών που ζούσαν στα χώματα της Παλαιστίνης από αιώνες. Ο αντισιωνισμός δηλαδή στρέφεται όχι εναντίον θυμάτων αλλά εναντίον φρικτών θυτών που όλα αυτά τα χρόνια επιδιώκουν, με την αποφασιστική βοήθεια αυτών που ελέγχουν την οικονομία της αγοράς (που για τους δικούς τους λόγους ήθελαν τον χωροφύλακα τους στη Μέση Ανατολή) να κτίσουν, χρησιμοποιώντας αδίστακτα την φυσική ή οικονομική βία το εθνικά καθαρό κράτος τους.
Η «τρομοκρατία» και η σημερινή λαϊκή αντιβία ως απάντηση στην συστημική βία
Όμως είναι αυτή η κατάφωρη αδικία που δίδαξε τους Παλαιστίνιους ότι οποιαδήποτε ειρηνική διαδικασία με βάση τη σημερινή πελώρια ανισοκατανομή δύναμης (πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής) δεν θα κατέληγε παρά σε κάποιο «ξεπούλημα» και στην οριστική απομάκρυνση από την Παλαιστίνη των εκατομμυρίων προσφύγων-θυμάτων του Σιωνισμού που αποτελούν τα δυο τρίτα του Παλαιστινιακού λαού. Είναι η ίδια πελώρια ανισοκατανομή δύναμης, όπου τα τελειότερα οπλικά συστήματα της εγκληματικής πολεμικής τεχνολογίας των ΗΠΑ χρησιμοποιούνται ενάντια στις σφεντόνες των παιδιών και τα πιστόλια των αστυφυλάκων, που οδήγησε στην απελπισία τους Παλαιστίνιους και στη χρήση του έσχατου μέσου που διαθέτουν: την ίδια τη ζωή τους για να συμπαρασύρουν μαζί τους στο θάνατο και μερικούς από τους κατακτητές. Έστω και αν αυτές οι πράξεις, που στρέφονται αδιακρίτως εναντίον Εβραϊκών στόχων, επισύρουν την κατηγορία της «τρομοκρατίας» την οποία υιοθετούν ακόμη και πολλοί από τους «προοδευτικούς» (ακόμη και τους ελευθεριακούς), τόσο μεταξύ της Εβραϊκής Αριστεράς στο Ισραήλ και στο εξωτερικό που (εκτός από λίγες φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Τσόμσκι) σιωπά μπροστά στη ρατσιστική εθνοκάθαρση, όσο και της Αριστεράς γενικότερα.
Αλλά, μολονότι η χρήση βίας αδιακρίτως δεν είναι ούτε πολιτικά αλλά ούτε και ηθικά επιδοκιμαστέα, ήταν αναμενόμενο ότι η βία της υπερεθνικής ελίτ και των παραρτημάτων της αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε αυτού του είδους τη δραστηριότητα. Όσο μεγαλύτερη επομένως είναι η ανισότητα στη κατανομή στρατιωτικής δύναμης μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων και όσο η κρατική βία των καταπιεστών παίρνει κτηνώδεις μορφές τόσο και η αμυντική βία των καταπιεσμένων θα παίρνει περισσότερο αποκρουστικές μορφές.
Δεν θα πρέπει όμως ποτέ να ξεχνούμε το ιστορικό υπόβαθρο της βίας. Διότι βέβαια είναι το ρατσιστικό έγκλημα της εθνοκαθάρσης από μέρους των Σιωνιστών που οδήγησε στο σημερινό κύκλο της αποτρόπαιας βίας. Έτσι όπως αποδεικνύεται και στα καθ’ ημάς σήμερα, αλλά και ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι η συστημική βία αποτελεί τη γενέτειρα ενός φαύλου κύκλου βίας, τυφλής πολλές φορές, που αποτελεί το τελευταίο όπλο αντίστασης των καταπιεσμένων. Αλλά αυτή η λαϊκή αντιβία όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά σχεδόν πάντα καταπνίγεται από την υπεροπλία του συστήματος.
Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ για τη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς με στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος καταδυναστευτικού για την ανθρωπότητα συστήματος της οικονομίας της αγοράς που σήμερα καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου οι εγκληματικές ελίτ δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν την ωμή φυσική βία εναντίον των λαών τους και άλλων λαών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και αυτών των οικονομικών ελίτ. Ενός κινήματος που θα θεμελιώνεται πάνω σε ένα σαφές ολιστικό πρόταγμα που θα αποδίδει τη σημερινή πολυδιάστατη κρίση στην συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια των λίγων, μεταβατική στρατηγική και προϋποθέσεις για τη νέα κοινωνία που θα στηρίζεται στην ισοκατανομή της δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών, δηλαδή την κατάργηση των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών σε μια ανασύνθεση των ιστορικών αντισυστημικών παραδόσεων (της δημοκρατικής/αυτόνομης παράδοσης, της σοσιαλιστικής και των αντισυστημικών τάσεων μέσα στα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα (φεμινιστικό, οικολογικό, μειονοτήτων). Πρέπει άμεσα όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις (σοσιαλιστικές, ελευθεριακές) να συμπαραταχθούν με ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα δράσης για την ανατροπή του συστήματος.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ,
ΕΙΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΕΙΤΕ ΦΥΣΙΚΗ!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
01/01/2009
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd
Eπικοινωνία: peridimok@hotmail.com
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008
Στην κοινωνία του εμπορεύματος μια ρήξη από το Φιλί της νέας γενιάς
του Νίκου Καρανίκα
Για να αποκτήσεις συνείδηση ενός ερωτικού φιλιού θα υποδεχτείς σάλιο από άλλον άνθρωπο που θα φτάσει στον εγκέφαλο και θα σου ανάψει το λαμπάκια. Αν όμως αποκομμένα από όλο το γεγονός και την διαδικασία εστιάσεις στο 'σάλιο από άλλο άνθρωπο' τότε προφανώς θα το καταγγείλεις αποτρέποντας ανάλογες πράξεις που μεταδίδουν μικρόβια. Κάπως έτσι θα μπορούσε εκτός από αμαρτία να είναι και ποινικό αδίκημα το ερωτικό φιλί.
Έτσι και της νεολαίας μας (και όχι μόνο) της άναψαν τα λαμπάκια της αξιοπρέπειας και λαμπάδιασε το περιβόητο χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου Αθηνών, δίνοντας σ όλο τον κόσμο και ιδίως στην Ευρώπη το έναυσμα για τις αγωνιστικές γιορτές 2008-2009 με την πιο ψηλή φωτιά στο κόσμο.
Για άλλη μια φορά η νεολαία μπαίνει μπροστά σε μια εξέγερση και οργανώνει την αγριότητα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας. Γιατί περί ανθρωπιάς πρόκειται η μη αποδοχή της αφαίρεσης της ζωής με ή δίχως εκπυρσοκρότηση από το όργανο του κράτους.
Το έγκλημα είναι διαρκές και πολύμορφο. Ο μπάτσος πράγματι πυροβόλησε στο ψαχνό, όμως χρόνια τώρα, οι κυβερνήτες με τους υπουργούς τους, τους βουλευτές και τους δημοσιογράφους τους, παρακινούν για κατάλυση του 'κράτους των Εξαρχείων' από το κράτος της αστυνομίας. Είναι αυτή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που όπλισαν την αστυνομία, δημιούργησαν νέα σώματα καταστολής, άφησαν ατιμώρητους βασανιστές και δολοφόνους μπάτσους.
Είναι επίσης το νέο μοντέλο της αστυνομίας που μας το φόρεσε ο Χρυσοχοϊδης το ΠΑΣΟΚ και χωράει πολλή καταστολή και έλεγχο αφού άλλαξε το δόγμα από 'αστυνόμευση ανάλογα με την εγκληματικότητα' σε 'αστυνόμευση ανάλογα με τον πληθυσμό'. Αυτό σημαίνει ότι κεφάλαιο και κράτος βλέπουν τον άνθρωπο δυνητικά ως εγκληματία, παραβατικό, ανυπάκουο, ταραξία.
Θέλω να πω ότι εκτός από την ιδεολογική καφρίλα του μπάτσου που πυροβόλησε έχουμε και μια συγχορδία που ευνοεί το έγκλημα και ας το καταγγέλλει ως πράξη.
Το κράτος εδώ και χρόνια οργανώνει την χειραγώγησή μας, υπέταξε την δικαιοσύνη στον τρομονόμο δίνοντας την δυνατότητα για διεύρυνση της καταστολής και ποινικοποίησης του κόσμου, όμως, η τρομοκρατία δεν μπορεί να εδραιωθεί αν στους χώρους εργασίας υπάρχει ελευθερία οργάνωσης, γι’ αυτό και εκτός από αντεργατικούς νόμους και παράνομες απεργίες έχουμε τρομοκρατία από την εργοδοσία, εκδίωξη συνδικαλιστών, απελευθέρωση των απολύσεων. Έχουμε δηλαδή συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο για τον πλήρη έλεγχο και χειραγώγηση της κοινωνίας.
Μια κοινωνία όμως που είναι απρόβλεπτη και εκεί που τη θεωρείς δεδομένη και καλουπωμένη, κάτι γίνεται και μεταμορφώνεται. Έτσι και σήμερα μια δολοφονία -όχι όπως τις άλλες- είναι αρκετή για να γίνει η οργή το σάλιο στα στόματα που ξεφωνίζουν' μπάτσοι-γουρούνια δολοφόνοι'.
Το όργανο του κράτους δε δέχτηκε την αυθάδεια της εφηβείας, το θράσος της πιτσιρικάδας να πίνει αμέριμνα καφέ στα Εξάρχεια που αμφισβητούν την αστυνομική κυριαρχία. Αυτή την αυθάδεια και αμφισβήτηση δεν αντέχει η εξουσία και γι’ αυτό ακόμα και τώρα απειλεί και τρομοκρατεί .
Η πισιρικάδα όμως βρέθηκε απέναντι από την αστυνομία -κράτος σ όλη τη χώρα όπου έχει λύκεια και γυμνάσια. Ριζοσπαστικοποιήθηκε δίχως να το ξέρει, το έκανε καθώς βγήκε στο δρόμο και πέταξε συνθήματα, νερά, νεράντζια, πέτρες, ξύλα, ό,τι μπορούσε.
Αναμίχτηκε με τον υπόλοιπο κόσμο μέσα στην μάζα που καθώς μεγαλώνει ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, περιοχή την περιοχή επηρεάζει και δίνει νόημα στην νεολαία, αψηφώντας γονείς, σχολείο, την κρατική τρομοκρατία, τα μμε, τους παρακρατικούς.
Δε μάσησε, αυθόρμητα βγήκε στους δρόμους, επικοινώνησε με τον τρόπο της, συντονίστηκε και πήγε στα αστυνομικά τμήματα` δεν έμεινε όμως εκεί, πήγε και συνέβαλε στη δημιουργία μιας σημαντικής μάζας που άρχισε να δημιουργείται από τα υγιή αντανακλαστικά των ανθρώπων της πόλης, το φοιτηταριάτο, την γενιά των 500-700 ευρώ και τις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, των αντιεξουσιαστών και αναρχικών.
Αυτή η μαζικότητα όμως ξεπέρασε τα δεδομένα κάθε προηγούμενου αυθόρμητου ξεσπάσματος. Οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, η καταστροφή των λαομίσητων τραπεζών, των κυβερνητικών κτηρίων και εμπορικών καταστημάτων (έλκουν τα άτιμα), ξεπερνάνε κάθε υφιστάμενο θεσμό, όχι μόνο κρατικό αλλά και κοινωνικό.
Οι κρατικοί θεσμοί αμφισβητήθηκαν όχι στα λόγια και με την αστική ευπρέπεια, αλλά όπως αρμόζει την στιγμή της οργής, ενώ οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί της αντίστασης συγχωνεύτηκαν και με την στάση τους από θέση αρχής ή θέση αμηχανίας από την δίκαιη οργή, γίνανε μέρος των γεγονότων.
Καμιά ουδετερότητα δεν υπάρχει αυτές τις στιγμές και αυτό που ενοχλεί τους μικροαστούς νοικοκυραίους, είναι η συνείδηση.
Η συγκρότηση της μάζας-κατάστασης έφερε μια ανάταση ψυχής, σηκωθήκαμε όρθιοι και βάλαμε τα κορμιά μας, που κυκλοφορεί αίμα ανάκατο με αξιοπρέπεια, σε δράση.
Συνειδητά ή ασυνείδητα, οι πράξεις των χιλιάδων ανθρώπων δημιούργησαν μια εξεγερτική μάζα που στράφηκε ενάντια στη κοινωνία του εμπορεύματος και της 'τάξης και ασφάλειας' και αψηφώντας τους στολισμένους δρόμους που περίμεναν καταναλωτές, γέμισαν τα καταστήματα με πέτρες, αφού τα ευρώ δεν υπάρχουν.
Η εικόνα της φωτιάς θύμισε στην εξουσία ότι ο κόσμος αν το αποφασίσει μπορεί να τους αμφισβητήσει έμπρακτα. Είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιεί ο κόσμος εδώ και αιώνες σ όλο τον πλανήτη, όταν θέλει να δείξει ότι έχει την δύναμη να καταστρέψει, ότι η διαφωνία έχει την ανάλογη αγριότητα με αυτήν, της κυριαρχίας.
Οι λόγοι της εξέγερσης είναι ο κόσμος που εξεγέρθηκε, οι νεολαίοι με τα αδιέξοδά τους στην εκπαίδευση, στο παιχνίδι, στην καθημερινότητα, είναι οι νέοι άνθρωποι που δουλεύουν με 500 και 700 ευρώ, χωρίς ασφάλεια, δίχως σωματείο μέσα στην φτώχεια. Είναι οι άνεργοι, οι μετανάστες και χιλιάδες άνθρωποι γιατί μπούχτισαν από την κρατική αλαζονεία, το πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου, τον ασύμμετρο πλουτισμό, την βια και τα εγκλήματα της αστυνομίας.
. Ο θάνατος του εμποράκου οφείλεται στην χρόνια οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων που υπερασπίζονται το εμπόρευμα περισσότερο από τον άνθρωπο και όχι από τους νέους ανθρώπους με ή χωρίς κουκούλα που τα σπάει στην οργή του πάνω.
Όσο ο πλούτος μαζεύεται σε λιγότερους, τόσο η δημοκρατία χάνεται, απομακρύνεται από την κοινωνία και γίνονται οι θεσμοί βαρίδια δίχως νόημα, ξένοι
Αυτή η μάζα κόσμου με την πλούσια κοινωνική εμπειρία από την δύσκολη καθημερινότητα οφείλει να κουβεντιάσει, να οργανώσει την δημοκρατία της ανταγωνιστικά στην αστική -αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να δημιουργήσει τους δικούς της θεσμούς. Να ξεπεράσει τους τρόπους οργάνωσης που χρόνια λειτουργούσε, ώστε να χωράει όλη αυτήν την διαφορετικότητα σε μια κοινή στρατηγική για την ζωή. Ένα νέο κοινωνικό κίνημα, ατιιεραρχικό, αμεσοδημοκρατικό, ενάντια σ' αυτό που έχει όνομα και το λένε καπιταλισμό.
Να εμπνεύσουμε όχι μόνο τις επόμενες γενιές, αλλά και όλο τον κόσμο. Να μαγευτούμε με ωραίες ανθρώπινες ιδέες.
Καρανίκας Νίκος
http://www.facebook.com/profile.php?id=1613299167#/note.php?note_id=57059517138&ref=mf
Για να αποκτήσεις συνείδηση ενός ερωτικού φιλιού θα υποδεχτείς σάλιο από άλλον άνθρωπο που θα φτάσει στον εγκέφαλο και θα σου ανάψει το λαμπάκια. Αν όμως αποκομμένα από όλο το γεγονός και την διαδικασία εστιάσεις στο 'σάλιο από άλλο άνθρωπο' τότε προφανώς θα το καταγγείλεις αποτρέποντας ανάλογες πράξεις που μεταδίδουν μικρόβια. Κάπως έτσι θα μπορούσε εκτός από αμαρτία να είναι και ποινικό αδίκημα το ερωτικό φιλί.
Έτσι και της νεολαίας μας (και όχι μόνο) της άναψαν τα λαμπάκια της αξιοπρέπειας και λαμπάδιασε το περιβόητο χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου Αθηνών, δίνοντας σ όλο τον κόσμο και ιδίως στην Ευρώπη το έναυσμα για τις αγωνιστικές γιορτές 2008-2009 με την πιο ψηλή φωτιά στο κόσμο.
Για άλλη μια φορά η νεολαία μπαίνει μπροστά σε μια εξέγερση και οργανώνει την αγριότητα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας. Γιατί περί ανθρωπιάς πρόκειται η μη αποδοχή της αφαίρεσης της ζωής με ή δίχως εκπυρσοκρότηση από το όργανο του κράτους.
Το έγκλημα είναι διαρκές και πολύμορφο. Ο μπάτσος πράγματι πυροβόλησε στο ψαχνό, όμως χρόνια τώρα, οι κυβερνήτες με τους υπουργούς τους, τους βουλευτές και τους δημοσιογράφους τους, παρακινούν για κατάλυση του 'κράτους των Εξαρχείων' από το κράτος της αστυνομίας. Είναι αυτή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που όπλισαν την αστυνομία, δημιούργησαν νέα σώματα καταστολής, άφησαν ατιμώρητους βασανιστές και δολοφόνους μπάτσους.
Είναι επίσης το νέο μοντέλο της αστυνομίας που μας το φόρεσε ο Χρυσοχοϊδης το ΠΑΣΟΚ και χωράει πολλή καταστολή και έλεγχο αφού άλλαξε το δόγμα από 'αστυνόμευση ανάλογα με την εγκληματικότητα' σε 'αστυνόμευση ανάλογα με τον πληθυσμό'. Αυτό σημαίνει ότι κεφάλαιο και κράτος βλέπουν τον άνθρωπο δυνητικά ως εγκληματία, παραβατικό, ανυπάκουο, ταραξία.
Θέλω να πω ότι εκτός από την ιδεολογική καφρίλα του μπάτσου που πυροβόλησε έχουμε και μια συγχορδία που ευνοεί το έγκλημα και ας το καταγγέλλει ως πράξη.
Το κράτος εδώ και χρόνια οργανώνει την χειραγώγησή μας, υπέταξε την δικαιοσύνη στον τρομονόμο δίνοντας την δυνατότητα για διεύρυνση της καταστολής και ποινικοποίησης του κόσμου, όμως, η τρομοκρατία δεν μπορεί να εδραιωθεί αν στους χώρους εργασίας υπάρχει ελευθερία οργάνωσης, γι’ αυτό και εκτός από αντεργατικούς νόμους και παράνομες απεργίες έχουμε τρομοκρατία από την εργοδοσία, εκδίωξη συνδικαλιστών, απελευθέρωση των απολύσεων. Έχουμε δηλαδή συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο για τον πλήρη έλεγχο και χειραγώγηση της κοινωνίας.
Μια κοινωνία όμως που είναι απρόβλεπτη και εκεί που τη θεωρείς δεδομένη και καλουπωμένη, κάτι γίνεται και μεταμορφώνεται. Έτσι και σήμερα μια δολοφονία -όχι όπως τις άλλες- είναι αρκετή για να γίνει η οργή το σάλιο στα στόματα που ξεφωνίζουν' μπάτσοι-γουρούνια δολοφόνοι'.
Το όργανο του κράτους δε δέχτηκε την αυθάδεια της εφηβείας, το θράσος της πιτσιρικάδας να πίνει αμέριμνα καφέ στα Εξάρχεια που αμφισβητούν την αστυνομική κυριαρχία. Αυτή την αυθάδεια και αμφισβήτηση δεν αντέχει η εξουσία και γι’ αυτό ακόμα και τώρα απειλεί και τρομοκρατεί .
Η πισιρικάδα όμως βρέθηκε απέναντι από την αστυνομία -κράτος σ όλη τη χώρα όπου έχει λύκεια και γυμνάσια. Ριζοσπαστικοποιήθηκε δίχως να το ξέρει, το έκανε καθώς βγήκε στο δρόμο και πέταξε συνθήματα, νερά, νεράντζια, πέτρες, ξύλα, ό,τι μπορούσε.
Αναμίχτηκε με τον υπόλοιπο κόσμο μέσα στην μάζα που καθώς μεγαλώνει ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, περιοχή την περιοχή επηρεάζει και δίνει νόημα στην νεολαία, αψηφώντας γονείς, σχολείο, την κρατική τρομοκρατία, τα μμε, τους παρακρατικούς.
Δε μάσησε, αυθόρμητα βγήκε στους δρόμους, επικοινώνησε με τον τρόπο της, συντονίστηκε και πήγε στα αστυνομικά τμήματα` δεν έμεινε όμως εκεί, πήγε και συνέβαλε στη δημιουργία μιας σημαντικής μάζας που άρχισε να δημιουργείται από τα υγιή αντανακλαστικά των ανθρώπων της πόλης, το φοιτηταριάτο, την γενιά των 500-700 ευρώ και τις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, των αντιεξουσιαστών και αναρχικών.
Αυτή η μαζικότητα όμως ξεπέρασε τα δεδομένα κάθε προηγούμενου αυθόρμητου ξεσπάσματος. Οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, η καταστροφή των λαομίσητων τραπεζών, των κυβερνητικών κτηρίων και εμπορικών καταστημάτων (έλκουν τα άτιμα), ξεπερνάνε κάθε υφιστάμενο θεσμό, όχι μόνο κρατικό αλλά και κοινωνικό.
Οι κρατικοί θεσμοί αμφισβητήθηκαν όχι στα λόγια και με την αστική ευπρέπεια, αλλά όπως αρμόζει την στιγμή της οργής, ενώ οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί της αντίστασης συγχωνεύτηκαν και με την στάση τους από θέση αρχής ή θέση αμηχανίας από την δίκαιη οργή, γίνανε μέρος των γεγονότων.
Καμιά ουδετερότητα δεν υπάρχει αυτές τις στιγμές και αυτό που ενοχλεί τους μικροαστούς νοικοκυραίους, είναι η συνείδηση.
Η συγκρότηση της μάζας-κατάστασης έφερε μια ανάταση ψυχής, σηκωθήκαμε όρθιοι και βάλαμε τα κορμιά μας, που κυκλοφορεί αίμα ανάκατο με αξιοπρέπεια, σε δράση.
Συνειδητά ή ασυνείδητα, οι πράξεις των χιλιάδων ανθρώπων δημιούργησαν μια εξεγερτική μάζα που στράφηκε ενάντια στη κοινωνία του εμπορεύματος και της 'τάξης και ασφάλειας' και αψηφώντας τους στολισμένους δρόμους που περίμεναν καταναλωτές, γέμισαν τα καταστήματα με πέτρες, αφού τα ευρώ δεν υπάρχουν.
Η εικόνα της φωτιάς θύμισε στην εξουσία ότι ο κόσμος αν το αποφασίσει μπορεί να τους αμφισβητήσει έμπρακτα. Είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιεί ο κόσμος εδώ και αιώνες σ όλο τον πλανήτη, όταν θέλει να δείξει ότι έχει την δύναμη να καταστρέψει, ότι η διαφωνία έχει την ανάλογη αγριότητα με αυτήν, της κυριαρχίας.
Οι λόγοι της εξέγερσης είναι ο κόσμος που εξεγέρθηκε, οι νεολαίοι με τα αδιέξοδά τους στην εκπαίδευση, στο παιχνίδι, στην καθημερινότητα, είναι οι νέοι άνθρωποι που δουλεύουν με 500 και 700 ευρώ, χωρίς ασφάλεια, δίχως σωματείο μέσα στην φτώχεια. Είναι οι άνεργοι, οι μετανάστες και χιλιάδες άνθρωποι γιατί μπούχτισαν από την κρατική αλαζονεία, το πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου, τον ασύμμετρο πλουτισμό, την βια και τα εγκλήματα της αστυνομίας.
. Ο θάνατος του εμποράκου οφείλεται στην χρόνια οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων που υπερασπίζονται το εμπόρευμα περισσότερο από τον άνθρωπο και όχι από τους νέους ανθρώπους με ή χωρίς κουκούλα που τα σπάει στην οργή του πάνω.
Όσο ο πλούτος μαζεύεται σε λιγότερους, τόσο η δημοκρατία χάνεται, απομακρύνεται από την κοινωνία και γίνονται οι θεσμοί βαρίδια δίχως νόημα, ξένοι
Αυτή η μάζα κόσμου με την πλούσια κοινωνική εμπειρία από την δύσκολη καθημερινότητα οφείλει να κουβεντιάσει, να οργανώσει την δημοκρατία της ανταγωνιστικά στην αστική -αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να δημιουργήσει τους δικούς της θεσμούς. Να ξεπεράσει τους τρόπους οργάνωσης που χρόνια λειτουργούσε, ώστε να χωράει όλη αυτήν την διαφορετικότητα σε μια κοινή στρατηγική για την ζωή. Ένα νέο κοινωνικό κίνημα, ατιιεραρχικό, αμεσοδημοκρατικό, ενάντια σ' αυτό που έχει όνομα και το λένε καπιταλισμό.
Να εμπνεύσουμε όχι μόνο τις επόμενες γενιές, αλλά και όλο τον κόσμο. Να μαγευτούμε με ωραίες ανθρώπινες ιδέες.
Καρανίκας Νίκος
http://www.facebook.com/profile.php?id=1613299167#/note.php?note_id=57059517138&ref=mf
«Η Αθήνα είναι η πρώτη σπίθα»
«Η εξέγερση στην Αθήνα είναι μια καταιγίδα οργής...» συνέντευξη με τον αμερικανό στοχαστή Μάικ Ντέιβις.
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
- Η κατάσταση στην Αθήνα σάς φαίνεται διαφορετική απ' όσες εξεγέρσεις έχετε μελετήσει;
«Πιστεύω ότι οι κοινωνίες μας έχουν υπερκορεστεί από βαθιά κρυμμένη οργή που μπορεί ξαφνικά να ξεπηδήσει στην επιφάνεια ύστερα από ένα γεγονός που συνοψίζει την αστυνομική αυθαιρεσία ή την κρατική καταστολή. Αν και οι σπόροι μια τέτοιας εξέγερσης έχουν ήδη φυτευτεί, αυτή η κοινωνία σπάνια το αναγνωρίζει. Αυτό συνέβη και εδώ. Αλλά τα παιδιά στους δρόμους έχουν δίκιο όταν λένε "ερχόμαστε από το μέλλον". Αυτή είναι μια αυθεντική εξέγερση που ξεπερνάει τις ταραχές στο Λος Αντζελες το '92 ή στο Παρίσι του 2005. Γιατί ξεκινάει από την ακλόνητη πεποίθηση των νέων ότι το μέλλον τους έχει λεηλατηθεί. Είναι η πρώτη γενιά στην ευρωπαϊκή ιστορία -αν εξαιρέσουμε τα παιδιά του Α' Παγκοσμίου Πολέμου- που νιώθει απόλυτα προδομένη από τους πατριάρχες της».
Ο ρόλος της τηλεόρασης
- Εδώ όμως οι περισσότεροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι ένιωσαν έκπληξη από το ξέσπασμα των ταραχών.
«Δεν μου κάνει εντύπωση. Στο Λος Αντζελες το 1992, για παράδειγμα, κάθε έφηβος στους δρόμους -όπως και κάθε αστυνομικός που περιπολούσε- ήξεραν ότι ο Αρμαγεδδών πλησιάζει. Το χάσμα που όλο και μεγάλωνε ανάμεσα στη νεολαία της μητρόπολης και τις αρχές της πόλης ήταν ορατό ακόμα και για τον πιο άσχετο παρατηρητή. Υπήρχαν μαζικές συλλήψεις κάθε εβδομάδα, αμέτρητοι πυροβολισμοί από αστυνομικούς κατά νέων παιδιών -χωρίς θύματα- μια συνεχής προπαγάνδα που εγκληματικοποιούσε τους νέους και τους έγχρωμους ως μέλη συμμοριών και μια εξωφρενική εφαρμογή των δύο μέτρων και των δύο σταθμών στην απονομή δικαιοσύνης. Κι όμως όταν έγινε η έκρηξη ύστερα από την αθώωση των αστυνομικών που έδειραν βάναυσα τον Ρόντνεϊ Κινγκ, οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης αντέδρασαν λες και κάποια σκοτεινή, ανεξιχνίαστη δύναμη βγήκε από τα έγκατα της γης».
- Εδώ οι μαθητές και οι φοιτητές ασκούν σκληρή κριτική στα μέσα ενημέρωσης και κυρίως στην τηλεόραση για τον τρόπο που παρουσιάζει τα γεγονότα.
«Και εδώ υπάρχουν ομοιότητες. Τα μέσα ενημέρωσης στην εξέγερση του Λος Αντζελες είχαν εικόνα μόνο από τα ελικόπτερα. Προσπάθησαν να ελέγξουν την κοινή γνώμη σχετικά με τις ταραχές μέσα από μια απλουστευτική ανάλυση γεμάτη στερεότυπα. Οπως ότι στο δρόμο ήταν συμμορίες μαύρων που καίγανε και λεηλατούσανε. Στην πραγματικότητα ελάχιστοι από τους συλληφθέντες ήταν μέλη συμμοριών και μόνο το ένα τρίτο ήταν Αφροαμερικανοί. Η πλειοψηφία ήταν φτωχοί μετανάστες ή τα παιδιά τους που έκλεβαν βρεφικές πάνες και παπούτσια. Φυσικά η οικονομία στο Λος Αντζελες τότε όπως και τώρα ήταν σε ύφεση. Περισσότερο υπέφεραν οι φτωχογειτονιές των Λατινοαμερικανών, αλλά τα μέσα ενημέρωσης δεν είχαν λάβει υπόψη τους την εκρηκτική κατάσταση. Ούτε συνειδητοποίησαν ότι αυτή η εξέγερση ήταν απλώς ένας αγώνας για την εξασφάλιση βασικών αγαθών. Στην Ελλάδα τώρα, απ' όσο γνωρίζω, μια "συνήθης" αστυνομική υπέρβαση της νομιμότητας εξαπέλυσε μια σειρά ταραχών που εξηγήθηκε πάλι με στερεότυπα ως μια αδικαιολόγητη οργή κάποιων σκοτεινών αναρχικών κύκλων. Εμένα μου φαίνεται ότι ήταν αποτέλεσμα ενός συνεχιζόμενου "εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης" ανάμεσα στην αστυνομία και μέρους της νεολαίας».
Το «Νιου ντιλ» του Ομπάμα
- Σας εκπλήσσει κάτι στις ταραχές της Αθήνας;
«Δεν έχω προσωπική εμπειρία ώστε να κρίνω την κατάσταση, όμως είναι εντελώς διαφορετική από κάθε άλλη ευρωπαϊκή εξέγεσρη των τελευταίων χρόνων, όπως των προαστίων της Γαλλίας το 2005. Στους δρόμους της Αθήνας σχηματίζεται μια ποικιλόμορφη συμμαχία με μαθητές, φοιτητές, μετανάστες και άνεργους από τη μεσαία τάξη. Και θα υπάρχει πάντοτε και η παράδοση του ξεσηκωμού και της αντίστασης που είναι σύμφυτη με την ευρωπαϊκή νεολαία. Οι σχολιαστές στις ΗΠΑ παραξενεύονται επειδή δεν υπάρχουν συλλογικά αιτήματα. Εγώ καταλαβαίνω πολύ καλά. Τι να ζητήσει η ελληνική νεολαία αφού έχουν ήδη συνειδητοποιήσει με σκληρό τρόπο ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν αφήνει καμία πιθανότητα έστω μικρών μεταρρυθμίσεων στο εκπαιδευτικό σύστημα ή στην αγορά εργασίας. Και δεν μπορούν καν να βρούνε στήριξη από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που τους έχουν κι αυτά απογοητεύσει».
- Και οι συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας που οργανώθηκαν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ;
«Η Αθήνα ήταν η απάντηση σε όσους ρωτούσαν τι θα γίνει μετά το Σιάτλ. Οι διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας που ξεκίνησαν το 1999 από το Σιάτλ άνοιξαν μια νέα σελίδα στην ιστορία της συλλογικής διαμαρτυρίας και του πολιτικού ακτιβισμού. Μέχρι τώρα όλες αυτές οι διαμαρτυρίες όπως και οι αντιπολεμικές συγκέντρωναν πλήθος κόσμου. Αλλά ο πόλεμος δεν τελείωσε, η παγκοσμιοποίηση δεν σταμάτησε και τα νεόκοπα κινήματα έμοιαζαν να αναθεωρούν τις τακτικές τους. Και ξαφνικά όταν άνοιξε το καπάκι του καζανιού που έβραζε στη Γουόλ Στριτ δημιούργησε καταστάσεις στις οποίες μόνο μια νέα μορφή κινημάτων θα μπορούσε να αντιταχθεί. Οι πρώτες εικόνες αυτών των νέων μορφών κινημάτων φαίνονται στους δρόμους της Αθήνας».
- Ποια η γνώμη των συμπατριωτών σας για την Ελλάδα που εξεγείρεται;
«Αρκετοί πολιτικοποιημένοι Αμερικανοί πιστεύουν ότι πρόκειται για μια επανάληψη των ακτιβιστικών ενεργειών του Σιάτλ με λίγη γεύση από το μεσογειακό πάθος. Ταιριάζει και στη λογική που θέλει τον Ομπάμα να φέρνει την πολυπόθητη αλλαγή όπως το 1930 με ένα ακόμα "νιου ντιλ". Αλλά οι πιο νέοι, φοιτητές, τα δικά μου παιδιά καταλαβαίνουν ότι τα παιδιά της Αθήνας δεν χωράνε σε καμία ανάλυση. Αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ως "καταδικασμένη γενιά" και βλέπουν στους δρόμους της Αθήνας την αντανάκλαση της δικής τους οργής. Είναι δύσκολο να προβλέψεις τη μελλοντική εξέλιξη, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι όλος ο κόσμος έχει πάρει φωτιά και η Αθήνα είναι η πρώτη σπίθα».
7 - 28/12/2008
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Κατάσταση Εξέγερσης
(Σημειώσεις για τα Δεκεμβριανά του 2008 στην Ελλάδα)
Εισαγωγική Σημείωση: Το κείμενο που ακολουθεί χρησιμοποιεί προσαρμοσμένα αποσπάσματα από την προκήρυξη «Καταστρέφουμε το παρόν γιατί ερχόμαστε από το μέλλον», η οποία συγ-γράφηκε με “Προλετάριους από την κατειλημμένη ΑΣΟΕΕ”.
1
Η ριζοσπαστική θεωρία είναι η διαύγαση των σχέσεων που διέπουν την ταξική κοινωνία και η διαρκής κριτική ερμηνεία των αγώνων που εκδηλώνονται με σκοπό την καταστροφή αυτής της κοινωνίας. Η θεωρία τροφοδοτείται από την πραγματικότητα (ειδάλλως εκπίπτει σε ιδεολογία) και, με τη σειρά της, γονιμοποιεί εκ νέου και εκλεπτύνει την πρακτική δραστηριότητα των ανθρώπων. Κάθε χρήσιμη απόπειρα για μια κριτική-θεωρητική ερμηνεία της εξέγερσης του Δεκέμβρη (που αποτελεί μέρος αυτής της πρακτικής δραστηριότητας) δεν εντάσσεται στο πλαίσιο ενός αφηρημένου κοινωνιολογικού ακαδημαϊσμού αλλά διακηρύττει με σαφήνεια την πρόθεσή της να συμβάλλει στην εμβάθυνση της συνείδησης και στην πρόοδο της κίνησης που καταργεί την ταξική κοινωνία.
2
Η παγκόσμια ολοκληρωμένη θεαματική κοινωνία είναι το απολυταρχικό βασίλειο του εμπορεύματος πλαισιωμένο από ένα σύνολο μεθόδων χειραγώγησης και κατασταλτικού ελέγχου που εξασφαλίζουν τη διαιώνισή του. Η σύγχρονη τάση καθολικής υπαγωγής των κοινωνικών σχέσεων στους νόμους της αγοράς (δηλαδή η επιβολή του κέρδους ως δεσπόζουσας κινητήριας δύναμης της ανθρώπινης δραστηριότητας) είναι σύμφυτη με τη διεύρυνση των ανισοτήτων, τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ ταυτόχρονα συνεπάγεται τη μόλυνση και καταστροφή της φύσης, υπονομεύοντας έτσι ακόμα και τις στοιχειωδέστερες προοπτικές της ανθρώπινης επιβίωσης.
Στη φάση της ολοκλήρωσης-παρακμής της, η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί πια ούτε καν επιδιώκει να αποσπάσει τη συναίνεση των εκμεταλλευομένων μέσω της ενσωμάτωσης των επιμέρους διεκδικήσεών τους:
«Η κοινωνία του θεάματος είχε ξεκινήσει παντού μέσα από τον εξαναγκασμό, την απάτη και το αίμα, υποσχόταν όμως μια ευτυχισμένη συνέχεια...Σήμερα δεν υπόσχεται πια τίποτα...Ομολογεί ότι δεν είναι πια ουσιαστικά μεταρρυθμίσιμη, παρόλο που η αλλαγή είναι στην ίδια της τη φύση για να μεταλλάξει το καθετί προς το χειρότερο. Έχασε όλες τις ψευδαισθήσεις σε σχέση με τον εαυτό της.»
Γκυ Ντεμπόρ, Πρόλογος στην τέταρτη ιταλική έκδοση της Κοινωνίας του Θεάματος (1979)
Με την αναδιάρθρωση που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 (για να ξεπεράσει την κρίση κερδοφορίας και να αποκρούσει την προλεταριακή ανταρσία που έγινε γνωστή ως “κίνημα του ’68”), το κεφάλαιο βρέθηκε αντιμέτωπο με την εξής αντίφαση: ενώ συνέχιζε ολοένα πιο εντατικά να δημιουργεί εξημερωμένες μάζες που αποτελούνταν από παθητικούς θεατές-παραγωγούς-καταναλωτές εμπορευμάτων, έπρεπε ταυτόχρονα να τους στερήσει – με τη συμπίεση των εισοδημάτων τους – τη δυνατότητα για την αγορά αυτών των εμπορευμάτων ([1]). Η αυτοματοποίηση της παραγωγής, η εγκατάλειψη των πολιτικών πλήρους απασχόλησης και η γενικότερη αποδόμηση του μεταπολεμικού “κράτους πρόνοιας” δημιούργησε ολόκληρες στρατιές περιθωριοποιημένων ανέργων οι οποίοι, αντιμέτωποι με το φάσμα της υλικής εξαθλίωσης, αδυνατούν να ανταποκριθούν στα αυξημένα επίπεδα κατανάλωσης που απαιτούνται για την ομαλή ροή του κύκλου της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η προσπάθεια του κεφαλαίου να ξεπεράσει αυτή την αντίφαση με μια συνεχή φυγή προς τα εμπρός – δηλαδή με τη διαρκή επέκταση του καταναλωτικού δανεισμού – ανέδειξε ήδη τα προφανή όριά της στην παγκόσμια οικονομική κρίση που βυθίζει τον καπιταλιστικό κόσμο σε μια ύφεση της οποίας τα εκρηκτικά αποτελέσματα δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα ούτε στο ελάχιστο.
Αντιμέτωπος με τη γενικευμένη κρίση αναπαραγωγής του, ο καπιταλισμός γίνεται απροκάλυπτα κανιβαλικός: οι ιδιοκτήτες του κόσμου αρκούνται στην άμεση καταστολή των υπηκόων τους (ή ακόμα επιδίδονται στην άμεση φυσική τους εξόντωση, όπως συμβαίνει ήδη στην πλανητική χωματερή που λέγεται Αφρική) αναπτύσσοντας και χρησιμοποιώντας ένα ολοένα δολοφονικότερο στρατιωτικο-αστυνομικό σύμπλεγμα. Η σφαίρα ενός ειδικού φρουρού που σφηνώθηκε στο σώμα ενός 15χρονου παιδιού το βράδυ της 6-12-2008 στα Εξάρχεια είναι ένα ακόμα αποτύπωμα αυτού του συμπλέγματος. Τα γεγονότα που ακολούθησαν αποτελούν το πιο πρόσφατο επεισόδιο μιας σειράς εξεγέρσεων που σαρώνουν τον καπιταλιστικό κόσμο και σηματοδοτούν την αναγεννημένη αντίσταση των σκλάβων ενάντια στον ολοκληρωτισμό του εμπορεύματος. Ο ταξικός πόλεμος είναι εδώ και εκδηλώνεται ήδη παντού με λύσσα, φτύνοντας κατάμουτρα εκείνους που βιάστηκαν να αναγγείλουν θριαμβευτικά το τέλος της ιστορίας.
Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Ελλάδας αντανακλά τη συγκλίνουσα οικουμενική αθλιότητα και εγκαινιάζει μια νέα Διεθνή των κολασμένων, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι η ανθρώπινη ελευθερία θα θριαμβεύσει μονάχα αν επιβληθεί σε παγκόσμιο επίπεδο.
3
Οι πανομοιότυπες εξωτερικές εκδηλώσεις (εμπρησμοί, λεηλασίες κ.λ.π.) των εξεγέρσεων που κλονίζουν τον καπιταλιστικό κόσμο εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες υποδεικνύουν βέβαια ότι τα καθήκοντα της επανάστασης παραμένουν ουσιαστικά αμετάβλητα (η κατάργηση του εμπορεύματος και του Κράτους), αλλά δεν επιτρέπουν να παραγνωριστούν οι διαφορετικές ιστορικές συνθήκες εντός των οποίων εκτυλίσσονται αυτές οι εξεγέρσεις. Η εξέγερση στο Γουάτς το 1965 προανήγγειλε το επαναστατικό κίνημα που κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και εξέφρασε την προλεταριακή άρνηση απέναντι σε μια κοινωνία όπου η αφθονία των εμπορευμάτων αντιστοιχιζόταν με ακρίβεια στην ανυπόφορη φτώχεια της ζωής. Οι εξεγέρσεις στο Μπρίξτον το 1981 και στο Λος Άντζελες το 1992 συνιστούσαν ξεσπάσματα απόγνωσης ενός ήδη ηττημένου και αποσυντεθειμένου προλεταριάτου, το οποίο αδυνατούσε δραματικά να αντισταθεί στη συνεχιζόμενη αντεπίθεση του κεφαλαίου. Οι εξεγέρσεις στην Αργεντινή το 2001, στα γαλλικά προάστια το 2005 και στην Ελλάδα το 2008 εντάσσονται σε μια ευρύτερη διαδικασία αναζωπύρωσης της ταξικής πάλης που αναπτύσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Το προλεταριάτο ανασυντίθεται (ως το σύνολο των ανθρώπων που δεν έχουν καμιά εξουσία στη χρήση της ζωής τους και το ξέρουν), συγκροτείται ξανά ως τάξη-για-τον-εαυτό-της με άξονα την ίδια την κοινή πρακτική τής εξέγερσης και εξαπολύει ένα νέο κύμα επιθέσεων ενάντια στη θεαματική-εμπορευματική κοινωνία ([2]).
Οι σημερινές συνθήκες της προλεταριακής αντεπίθεσης και της εντεινόμενης καπιταλιστικής κρίσης προσομοιάζουν στην περίοδο του μεσοπολέμου. Καθώς το κεφάλαιο βρίσκεται ξανά σε κατάσταση πολιορκίας, καταφεύγει πάλι στη μαζική κρατική παρέμβαση και στον αυταρχισμό, εγκαινιάζοντας ένα περιβάλλον ολοκληρωτικού ταξικού πολέμου όπου τα περιθώρια για συμβιβασμούς μοιάζουν – μέχρι στιγμής – να είναι μηδαμινά. Οι αναιμικές εκκλήσεις της αριστεράς για την επίτευξη μιας νέας “σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης” παραγνωρίζουν αμήχανα το γεγονός ότι οι κεϋνσιανές πολιτικές εφαρμόστηκαν μετά το τέλος ενός καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου.
4
Η εξέγερση ορίζεται από τον ξεσηκωμό ορισμένων (συνήθως των πιο καταπιεσμένων ή περιθωριοποιημένων) πληθυσμιακών στρωμάτων ενάντια στις συνθήκες που αναπαράγουν την αθλιότητά τους. Μολονότι η εξέγερση μπορεί να αποτελέσει το προοίμιο μιας κοινωνικής επανάστασης (όπως συνέβη με τις εξεγέρσεις που ξέσπασαν στις αρχές της δεκαετίας του ’30 στην Ισπανία και προανήγγειλαν τη μεγάλη Ισπανική Επανάσταση του 1936), μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί προδιαγεγραμμένη. Συχνά, μια εξέγερση ακολουθείται απλώς από μια κυβερνητική εναλλαγή, από την παλινόρθωση της παλιάς εξουσίας ή ακόμα από την επιβολή μιας ακόμα πιο αυταρχικής μορφής εξουσίας (για παράδειγμα, η μεγάλη απεργία και οι συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1936 αντιμετωπίστηκαν από το Κράτος με την επιβολή της μεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου). Η ιστορία δεν υπακούει σε αντικειμενικούς νόμους αλλά γράφεται από συνειδητά υποκείμενα, τα οποία ορίζουν τους συσχετισμούς και τα αποτελέσματα της ταξικής πάλης ενεργώντας στο πλαίσιο των εκάστοτε ιστορικών συνθηκών.
Παρόλα αυτά, η εξέγερση εμπεριέχει πάντοτε μια διάσταση καθολικής ρήξης με την ταξική κοινωνία. Η αφετηρία της βρίσκεται κάθε φορά σε μια έκρηξη που εκδηλώνεται σε ατομικό επίπεδο («Η αρχή κάθε δημιουργίας βρίσκεται στην ατομική δημιουργικότητα» – Ραούλ Βανεγκέμ, Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής). Στη συνέχεια, η ίδια η ποιοτική στιγμή της εξέγερσης κατακτά και πραγματώνει την αυθόρμητη (αδιαμεσολάβητη) δημιουργία. Τέλος, η εξέγερση κατατείνει στη συγκρότηση μιας κοινότητας εντός της οποίας εκπληρώνεται συλλογικά η οργάνωση του δημιουργικού αυθορμητισμού των ατόμων και προεικονίζεται έτσι η συνειδητή ποίηση της ιστορίας ([3]).
5
«Η επικοινωνία υπάρχει μόνο στην κοινή δράση. Πουθενά αλλού.»
Καταστασιακή Διεθνής Ν° 7, Πρώτα απ’ όλα η Επικοινωνία (1962)
«Η κοινότητα δε γίνεται ποτέ αισθητή ως ταυτότητα αλλά ως πρακτική, ως κοινή πρακτική. Η ταυτότητα επιστρέφει καλπάζουσα κάθε φορά που η πρακτική αποσύρεται.»
Εξορισμένη Επιτροπή Κατάληψης Σορβόννης, Τελευταία Ανακοίνωση (Ιούνιος 2006)
Άνεργοι, επισφαλείς, ριζοσπαστικές μειοψηφίες άλλων εργατών, μαθητές και φοιτητές που προορίζονται να στελεχώσουν τη μια ή την άλλη βαθμίδα της μισθωτής εργασίας, πρόσφυγες και αλλοδαποί μετανάστες δεύτερης γενιάς που βιώνουν καθημερινά την εκμετάλλευση, το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση συγκρότησαν την κοινότητα των εξεγερμένων του Δεκέμβρη. Η κοινότητα αυτή θεμελιώθηκε στην κοινή συνθήκη αλλοτρίωσης που χαρακτηρίζει μια κοινωνία βασισμένη στην εργασία-εμπόρευμα και ενσαρκώθηκε σε ένα σύνολο κοινών πρακτικών στο δρόμο. Υπάρχει εδώ μια ποιοτική αναβάθμιση σε σχέση με την εξέγερση του 2005 στα γαλλικά προάστια, όπου είχαν συμμετάσχει σχεδόν αποκλειστικά οι κάτοικοι των γκέτο αντιμετωπίζοντας, μάλιστα, την εχθρική στάση ενός μεγάλου μέρους του υπόλοιπου πληθυσμού. Τότε, ο υπουργός εσωτερικών (και σημερινός πρόεδρος) του γαλλικού κράτους Ν. Σαρκοζί είχε δηλώσει με οξυδέρκεια: «Αν ενωθεί η φοιτητική νεολαία με τη νεολαία των λαϊκών συνοικιών, το τέλος θα είναι τρομακτικό». Από την πλευρά μας, δε ζητάμε τίποτα λιγότερο από αυτό το τέλος – τίποτα λιγότερο από αυτή την επανενοποίηση της κατακερματισμένης τάξης. Αν αυτή η ποθητή συνάντηση έκανε τα πρώτα της δειλά και αντιφατικά βήματα κατά τη διάρκεια του ‘αντι-CPE’ κινήματος στη Γαλλία το 2006, υλοποιήθηκε επίσης στοιχειωδώς στα Δεκεμβριανά του 2008 στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή που οι καταληψίες (μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, εργάτες και άλλοι αναρχικοί) της ΑΣΟΕΕ πετροβολούσαν τους μπάτσους και άναβαν φωτιές έξω από το πανεπιστήμιο, λίγα στενά πιο κάτω μερικές εκατοντάδες αλλοδαποί μετανάστες (αλλά και ντόπιοι) ξεχύνονταν από τις φτωχογειτονιές του Αγίου Παντελεήμονα για να στήσουν τα δικά τους οδοφράγματα και να λεηλατήσουν τα καταστήματα της οδού Πατησίων. Λίγες μέρες αργότερα, δίπλα στις κάθε λογής προκηρύξεις που τυπώνονταν στην κατειλημμένη ΑΣΟΕΕ, ένα κείμενο αλληλεγγύης με τίτλο “Η Φωνή ενός Μετανάστη” (το οποίο γράφτηκε από αλλοδαπούς μικροπωλητές) υποστασιοποιούσε συμβολικά και υπερθεμάτιζε την αναγκαιότητα αυτής της συνάντησης, η οποία θα καταστήσει δυνατή την κοινή επίθεση ενάντια στην αλλοτριωμένη κοινωνία.
6
Η εξέγερση του Δεκέμβρη δε διατύπωσε συγκεκριμένα αιτήματα ή διεκδικήσεις διότι τα υποκείμενα που την διεξήγαν βιώνουν καθημερινά και, επομένως, γνωρίζουν ότι ο καπιταλισμός-σε-μόνιμη-κρίση δε διαθέτει περιθώρια ουσιαστικής μεταρρύθμισης. Τα ψελλίσματα της αριστεράς που, αρχικά, διεκδίκησε την παραίτηση της κυβέρνησης αντικαταστάθηκαν ταχύτατα από την τρομαγμένη καταδίκη της «τυφλής βίας» και την αγωνιώδη προσπάθεια εκτόνωσης ή ενσωμάτωσης του ανεξέλεγκτου εξεγερτικού κύματος. Η απουσία οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής διεκδίκησης αντανακλά μια υφέρπουσα (αν και ίσως συγχυσμένη ακόμα) διάθεση ριζικής εναντίωσης στις κυρίαρχες εμπορευματικές σχέσεις. Έρχεται η στιγμή να ανακαλύψουμε και να διακηρύξουμε ξανά την επιθυμία μας: Θέλουμε την ολοκληρωτική ανατροπή της ταξικής κοινωνίας ή τίποτα. Εξάλλου, τις μέρες αυτές αποδείχτηκε ήδη περίτρανα ότι η ολική ρήξη με το θέαμα είναι ο καλύτερος τρόπος για την εκπλήρωση ακόμα και επιμέρους διεκδικήσεων: ο πανικόβλητος Σαρκοζί ανέβαλε εσπευσμένα την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση υπό το φόβο του ξεσπάσματος μιας ανάλογης εξέγερσης στη Γαλλία.
Επειδή ακριβώς δεν έθεσε συγκεκριμένα αιτήματα, η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είχε αρχηγούς ή αντιπροσώπους (οι οποίοι θα αναλάμβαναν να διαπραγματευτούν αυτά τα αιτήματα). Από αυτή την άποψη, τα Δεκεμβριανά του 2008 σηματοδότησαν πράγματι το «τέλος της μεταπολίτευσης» στην Ελλάδα, καθώς επικύρωσαν την υπάρχουσα πολιτική κρίση ως κρίση της πολιτικής, δηλαδή ως κρίση της διαμεσολάβησης. Οι εξεγερμένοι του Δεκέμβρη δεν επιδέχτηκαν αντιπροσώπους δότι απέρριψαν ήδη έμπρακτα την ύπαρξη οποιασδήποτε διαχωρισμένης εξουσίας. Η μη αφομοιώσιμη καταστροφική επίθεση που εξαπέλυσαν δε διεκδικεί τίποτα λιγότερο από το τέλος της πολιτικής ως διαχωρισμένης δραστηριότητας. Αυτή ακριβώς είναι η δημιουργική πλευρά του καταστροφικού τους έργου: το θετικό πρόταγμα που αναδύεται μέσα από τις φλόγες της εξέγερσης είναι το τέλος της αντιπροσώπευσης, το τέλος της οργανωμένης μεσολάβησης, το τέλος της αστικής “δημοκρατίας” – δηλαδή το πέρασμα στον κομμουνισμό.
7
Εξαιτίας της αδυναμίας του να χειραγωγήσει την εξέγερση, το πολιτικό θέαμα αναγκάστηκε να καταφύγει στο ψέμα και στη διαστρέβλωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν σύσσωμος ο κόσμος της χρεοκοπημένης πολιτικής των ειδικών (με προεξάρχοντες τους σταλινικούς και τους φασίστες) υιοθέτησε και αναπαρήγαγε απίθανα συνωμοσιολογικά σενάρια περί «κύκλων ανωμαλίας» ή «ξένων πρκατόρων» που «συνωμοτούν ενάντια στο έθνος» ή «ενάντια στο λαϊκό κίνημα». Τα σενάρια αυτά βρήκαν απήχηση στα συγχυσμένα μικροαστικά στρώματα και, αναμφίβολα, προσδοκούν να δρέψουν τους καρπούς της ανεξάντλητης φαντασίας τους στις προσεχείς εκλογές. Από την άλλη πλευρά, ένα μέρος της αριστεράς επιχείρησε εκ των υστέρων να ενσωματώσει την κοινωνική έκρηξη επανεγγράφοντάς την στο πλαίσιο ενός «μη βίαιου κινήματος διαμαρτυρίας». Ωστόσο, η απεγνωσμένη προσπάθεια να υποκατασταθεί η βιωμένη πραγματικότητα μιας εξέγερσης ενάντια στο θέαμα από το θέαμα μιας «ειρηνικής»(!) εξέγερσης της «νεολαίας» που πραγματοποιεί καθιστικές διαμαρτυρίες και χαρίζει λουλούδια στους ένστολους φονιάδες είναι καταδικασμένη σε αποτυχία: Εκείνα τα μερόνυχτα νιώσαμε όλοι την οργή να μετουσιώνεται σε μια εμπειρία γιορτής και παιχνιδιού. Σ’ εκείνους τους δρόμους όπου καίγονταν και λεηλατούνταν οι φωλιές των εμπόρων και των αστυνομικών ήμασταν όλοι παρόντες – και ήμασταν όλοι κουκουλοφόροι (με την έννοια ότι η συντριπτική πλειονότητα των διαδηλωτών συμμετείχε ενεργά ή υποστήριζε την καταστροφή όλων εκείνων που καταστρέφουν καθημερινά τις ζωές μας).
Δεν είναι δυνατό να προκαλεί έκπληξη ούτε η «εξέγερση των νέων» ούτε η αδράνεια των «ηλικιωμένων». Η απάθεια και η παραίτηση των σημερινών «υπνωτισμένων γονιών» απορρέει από το βίωμα της ήττας και την κατάσταση αποσύνθεσης στην οποία βρέθηκε το επαναστατικό κίνημα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’80 και του ’90. Αυτή η αποσύνθεση εδραίωσε μια φετιχιστική αντίληψη για τον καπιταλισμό – μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία έμοιαζε να μην υπάρχει καμία εναλλακτική λύση απέναντι στην εμπορευματική κυριαρχία. Από την άλλη πλευρά, η εξέγερση δεν πρέπει να γίνεται κατανοητή ως μέρος μιας δήθεν αιώνιας, ανιστορικής εξέγερσης των νέων η οποία εκδηλώνεται σε κάθε γενιά με τη μορφή φυσικού φαινομένου και υποχωρεί όταν οι νέοι εντάσσονται στην παραγωγική διαδικασία, όπως βεβαιώνει η κυρίαρχη σκέψη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη (στην οποία συμμετείχαν, πράγματι, κυρίως νέοι αλλά όχι μόνο νέοι) αποτελεί, αντίθετα, ένα από τα πολλά σκιρτήματα της ταξικής πάλης που έχει αρχίσει να θεριεύει ξανά ήδη από τις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας.
8
Ο εμπρησμός ενός πολυκαταστήματος και η καταστροφή των εμπορευμάτων του συμβολίζει την ανωτερότητα του ανθρώπου απέναντι στα εμπορεύματα. Είναι μια στιγμή αλήθειας στον ψεύτικο κόσμο της ιεραρχημένης κατανάλωσης· είναι η στιγμή εκδίκησης του ανθρώπου απέναντι σε έναν κόσμο που υποβιβάζει τον άνθρωπο σε εμπόρευμα.
Ο αστυνομικός είναι εκείνος που υπηρετεί ενεργά την απρόσκοπτη αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων. Κατά συνέπεια, η σύγκρουση με την αστυνομία αποτελεί αναγκαία – αν και όχι ικανή βέβαια – συνθήκη για την ανατροπή τής εμπορευματικής κοινωνίας. Η αστυνομία παραμένει το ultima ratio του εμπορεύματος – και μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το εμπόρευμα θα προσφεύγει ολοένα συχνότερα σε αυτό το ύστατο επιχείρημά του καθώς ο ταξικός πόλεμος θα παίρνει ολοκληρωτικές διαστάσεις.
Η λεηλασία με σκοπό την ατομική ιδιοποίηση είναι μια κατ’ εξοχήν αντιφατική πράξη. Από τη μια πλευρά, η λεηλασία απελευθερώνει τη διαδικασία οικειοποίησης της χρησιμότητας ενός αγαθού από τη δικτατορία της ανταλλακτικής αξίας, ασκώντας έτσι έμπρακτη κριτική στο φετιχισμό του εμπορεύματος. Καταργώντας το χρηματικό αντίτιμο που απαιτείται για την απόκτηση ενός αγαθού (δηλαδή καταργώντας στιγμιαία το εμπόρευμα ως τέτοιο), η λεηλασία απορρίπτει ταυτόχρονα τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Η λεηλασία ξεγυμνώνει το θέαμα και το φανερώνει ως αυτό που είναι: ένα ναρκωτικό για σκλάβους. Το εμπόρευμα παύει να λειτουργεί ως αξιοσέβαστο φετίχ-υπνωτικό ευθύς μόλις οι σκλάβοι του σταματήσουν να το αγοράζουν. Εξάλλου, είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι καταφεύγουν στη λεηλασία επειδή βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τη διαφημιζόμενη ευτυχία της καταναλωτικής αφθονίας, ενώ την ίδια στιγμή στερούνται τα υλικά μέσα για την εκπλήρωση αυτής της ψευδεπίγραφης ευτυχίας. Ειδικότερα, η λεηλασία ενός οπλοπωλείου (όπως εκείνου που βρίσκεται στην Ομόνοια) αποδεικνύει επιπλέον ότι οι εξεγερμένοι δε θα δυσκολευτούν να βρουν τα απαιτούμενα όπλα όταν θελήσουν να εκτελέσουν την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή τους εναντίον της ταξικής κοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι οι αυτόκλητοι ειδικοί της ένοπλης βίας οφείλουν να παραμείνουν κλεισμένοι στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Παρόλα αυτά, η λεηλασία δεν μπορεί ποτέ να προχωρήσει πέρα από την «πραγμάτωση του νόθου συνθήματος “Στον καθένα σύμφωνα με τις ψεύτικες ανάγκες του”, τις ανάγκες που καθορίζει και παράγει αυτό το οικονομικό σύστημα που απορρίπτει η λεηλασία» (Καταστασιακή Διεθνής N° 10, H Παρακμή και η Πτώση της Θεαματικής-Εμπορευματικής Κοινωνίας – 1965). Εκείνοι που λεηλατούν ένα κέντρο κατανάλωσης με σκοπό να μεταπωλήσουν τα εμπορεύματα ή εκείνοι που λεηλατούν το εργαστήριο μιας κατειλημμένης πανεπιστημιακής σχολής για να διακοσμήσουν την επιβίωσή τους με λίγα περισσότερα ηλεκτρονικά γκάτζετ δε θα πρέπει να κατηγορηθούν για την υποτιθέμενη απληστία τους. Απεναντίας, δεν είναι αρκετά άπληστοι – δεν είναι αρκετά εγωιστές ώστε να αναζητήσουν τις αληθινές ανάγκες τους στην αναβλύζουσα ζωή της εξεγερμένης κοινότητας. Η λεηλασία που εξαντλείται στην αποκλειστική-στερητική ιδιοποίηση αδυνατεί να απεγκλωβιστεί από την κουλτούρα τού εμπορευματικού ανταγωνισμού και τις σχέσεις ιδιοκτησίας στις οποίες θεμελιώνεται η αλλοτριωμένη κοινωνία. Το ζητούμενο δεν είναι η μεταβίβαση της ιδιοκτησίας αλλά η κατάργησή της. Το άτομο ανακαλύπτει και εκπληρώνει τις επιθυμίες του μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, μέσα στην ίδια τη γιορτή της εξέγερσης. Ο εξεγερμένος απαλλοτριώνει, χαρίζει και απολαμβάνει τους καρπούς της γενναιοδωρίας των άλλων, εγκαινιάζοντας έτσι μια κοινότητα γενικευμένης χαριστικής αμοιβαιότητας. Τη στιγμή της επίθεσης, αναζητά δίπλα του τη ζεστή ανάσα των συντρόφων του για να στοχεύσει καλύτερα. Τη στιγμή της υποχώρησης, αναζητά ένα φιλικό χέρι ή μια αγκαλιά για να νιώσει πιο δυνατός. Την ώρα της συνέλευσης, αναζητά ένα φευγαλέο χαμόγελο που θα τον ενθαρρύνει να εκφράσει τη σκέψη του χωρίς αναστολές. Ανακαλύπτει και πραγματώνει τον εαυτό του μέσα στην κοινότητα της εξέγερσης, η οποία θεμελιώνεται στις αρχές της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της συνειδητής συνεργασίας. Εκεί ανακαλύπτει ότι η ατομική ευτυχία υπάρχει μόνο όταν μοιράζεται.
9
Η εξέγερση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται αδιάκοπα. Εφόσον δεν είναι δυνατό να παραμείνει στάσιμη, η εξέγερση είναι αναγκασμένη είτε να εξαπλωθεί (αγκαλιάζοντας ολοένα περισσότερες πλευρές της κοινωνικής ζωής ώστε να μετουσιωθεί σε επαναστατική απόπειρα) είτε να εξαφανιστεί (μέσω της εξάντλησης, της καταστολής ή της αφομοίωσής της). Στην εξέγερση του Δεκέμβρη, οι ταραχές της νύχτας του Σαββάτου έδωσαν το έναυσμα για το ξέσπασμα των επόμενων ημερών. Στην πορεία της Κυριακής 7/12, το πλήθος των διαδηλωτών που ισοπέδωσε την Αλεξάνδρας και συγκρούστηκε με τους μπάτσους είχε ήδη διευρυμένη σύνθεση. Τη Δευτέρα, οι μαθητές άρχιζαν να ξεχύνονται στους δρόμους, δίνοντας πρόσθετη ορμή στη βραδινή διαδήλωση που σάρωσε και έκαψε το κέντρο της Αθήνας. Τις μέρες που ακολούθησαν, ο τομέας της εκπαίδευσης παρέλυσε σε σημαντικό βαθμό (εξαιτίας των εκατοντάδων μαθητικών και φοιτητικών καταλήψεων) και οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν από το κέντρο στις συνοικίες της μητρόπολης, με επιθέσεις μαθητών σε αστυνομικά τμήματα και άλλες αυθόρμητες διαδηλώσεις. Από κει και πέρα όμως, η ανάγκη για περαιτέρω εξάπλωση της εξέγερσης ικανοποιήθηκε σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Οι καταλήψεις κρατικών ή ιδιωτικών κτιρίων από ριζοσπαστικές μειοψηφίες (όπως για παράδειγμα η κατάληψη της ΓΣΕΕ από τη “Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών”) δεν μπόρεσαν να γενικευθούν και είχαν μάλλον διερευνητικό χαρακτήρα. Επιπλέον, η εξέγερση δε διευρύνθηκε αρκετά ώστε να παραλύσει την οικονομία και να αποσταθεροποιήσει έτσι πραγματικά το καθεστώς (μέσω του σαμποτάζ, των απεργιών και των καταλήψεων στα κέντρα παραγωγής και διανομής). Παρόλα αυτά, οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν σε εμβρυακό επίπεδο κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Δεκέμβρη σκιαγραφούν την πιθανή μορφή που θα προσλάβει στο μέλλον ένα ακόμα πιο διευρυμένο εξεγερτικό κύμα – τη μορφή ενός κινήματος καταλήψεων και τοπικών συνελεύσεων που, μέσω του οριζόντιου συντονισμού, θα συγκλίνει στην de facto κήρυξη μιας άγριας γενικής απεργίας, στο γενικευμένο μπλοκάρισμα της παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων.
Οι ιδιοκτήτες και οι πολιτικοί διαχειριστές του ενοποιημένου καπιταλιστικού κόσμου είναι και θα παραμείνουν ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τις αιτίες της ασθένειας που προκαλεί τις επαναλαμβανόμενες κοινωνικές εκρήξεις (διότι αυτές οι αιτίες συνδέονται με την ίδια την ύπαρξη της ιδιοκτησίας και της διαχωρισμένης πολιτικής). Αυτό σημαίνει ότι τα κύματα των προλεταριακών εξεγέρσεων θα επανέρχονται με ολοένα μεγαλύτερη ένταση. Από την πλευρά μας, έχουμε κάθε λόγο να επιδιώκουμε τον εμπλουτισμό των θετικών περιεχομένων αυτών των εκρήξεων, την ποιοτική εμβάθυνση και τη γονιμοποίηση των δυνάμεων της άρνησης, έτσι ώστε να αρχίσει να διαγράφεται μέσα από τη θύελλα της εξέγερσης η επιθυμητή μορφή μιας ελεύθερης, κομμουνιστικής κοινωνίας.
Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
[1] Στην Ελλάδα, ειδικότερα, αυτή η αναδιάρθρωση ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τα πιο πρόσφατα επεισόδιά της περιλαμβάνουν τη μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και του ασφαλιστικού συστήματος. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι το 14% των εργαζομένων στην Ελλάδα βρίσκονται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας (πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης), ενώ το 25% των νέων ηλικίας 15-24 ετών είναι άνεργοι. Η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και η τρομακτική υποβάθμιση του φυσικού και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος επικυρώθηκε με τις καταστροφικές πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν το καλοκαίρι του 2007, κατά τη διάρκεια των οποίων έχασαν τη ζωή τους 67 άνθρωποι.
[2] Άλλοι πρόσφατοι σταθμοί σε αυτή τη διαδικασία ανασυγκρότησης είναι η εξέγερση στην Οαχάκα το 2006, το “αντι-CPE” κίνημα στη Γαλλία το 2006, οι εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα το 2006-7, το φοιτητικό-εργατικό “Ανώμαλο Κύμα” στην Ιταλία και οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων στην Ελλάδα το 2008, κ.ά. (ο κατάλογος αυτός είναι προφανώς ατελής και μεροληπτικός).
[3] Μια ατελής και πρωτόγονη μορφή αυτής της ενοποιημένης ανθρώπινης κοινότητας ενσαρκώθηκε στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, η οποία διήρκεσε από τις 6/12 μέχρι τις 24/12/2008.
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Το κείμενο από την ανοιχτή εκδήλωση στην ΓΣΕΕ που καλεί σε πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες την παραμονη των χριστουγέννων
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΕΤΟΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΝΑΒΟΛΗ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους τις προηγούμενες εβδομάδες βιώσαμε στο μέγιστο βαθμό την βία από την μεριά της αστυνομίας: εκτεταμένη χρήση χημικών, ξύλο στις πορείες και στους αποκλεισμούς των αστυνομικών τμημάτων, ατελείωτο κυνηγητό, επιθέσεις των παρακρατικών σε μετανάστες και μαθητές... Βιώσαμε την προσπάθεια καταστολής μιας εξέγερσης που έσπασε την βιτρίνα της κοινωνικής ειρήνης, καταστολή που έχει οδηγήσει μέχρι τώρα σε εκατοντάδες συλλήψεις πανελλαδικά. Αυτή τη στιγμή είναι καταρχάς σημαντικό να καταλάβουμε όλοι δύο πράγματα: πρώτον ότι, μέσα σε ένα κλίμα μηδενικής ανοχής, η αστυνομία δεν είναι ο μοναδικός εκφραστής της καταστολής, αντίθετα μπάτσοι, δικαστές και πολιτική εξουσία βρίσκονται σε στενή συνεργασία μεταξύ τους. Η ξεκάθαρα στρατευμένη θέση των δικαστών, οι οποίοι τσακίζουν τους διαδηλωτές την στιγμή που χαϊδεύουν τα αφτιά των αστυνομικών-πιστολέρο, είναι η καλύτερη απόδειξη. Δεύτερον, ότι η καταστολή στοχεύει σε όλους ώστε να μας τρομοκρατήσει, κυρίως όσους συμμετείχαμε ενεργά στις κινητοποιήσεις και τις συγκρούσεις και δευτερευόντως όσους απλά παρακολουθούσαν τα γεγονότα . Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των «κατορθωμάτων» των μπάτσων είναι αρκετά για να εξοργίσουν ακόμη και τον «μέσο φιλήσυχο πολίτη»: η σύλληψη και βάναυση κακοποίηση ενός φαντάρου που απλά έκανε την βόλτα του στο κέντρο την ώρα της πορείας, η σύλληψη και προφυλάκιση ατόμου που συμμετέχει στο πρόγραμμα απεξάρτησης 18 άνω απλά επειδή βρισκόταν στο πολυτεχνείο για να παρακολουθήσει εκδήλωση του προγράμματος, η σύλληψη και καταδίκη για κλοπή ενός πακιστανού μετανάστη επειδή είχε «κλέψει» το ίδιο του το κινητό, η καταδίωξη και σύλληψη ενός μαθητή μέσα στην τουαλέτα καφετέριας στο σύνταγμα επειδή συμμετείχε στην πορεία, η σύλληψη και η απαγγελία κατηγοριών σε διαδηλωτές με βάση τον τρομονόμο... όλα αυτά, και πολλά ακόμη, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του τρόμου ώστε να επιτευχθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η επιστροφή στην ομαλότητα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Όλα αυτά, και πολλά ακόμη, δεν πρέπει να τα αφήσουμε αναπάντητα.
Για εμάς είναι αδιανόητο να αφήσουμε στην τύχη τους εκατοντάδες συλληφθέντες παριστάνοντας ότι «δεν συμβαίνει τίποτα». Για εμάς η αλληλεγγύη σε κάθε διωκώμενο αυτής της εξεγέρσης είναι αυτονόητη, η απαίτηση για απελευθέρωση όλων ανεξαιρέτως των συλληφθέντων, ελλήνων και μεταναστών, μαθητών και εργαζόμενων, είναι επιβεβλημένη. Οι συλληφθέντες είναι οι αιχμάλωτοι ενός κοινωνικού αγώνα που ξεκίνησε από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή και την εναντίωση στην αστυνομική βία και γρήγορα εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη κοινωνική σύγκρουση η οποία άνοιξε όλη την βεντάλια των κοινωνικών ζητημάτων. Μέσα στο πλαίσιο του κοινού μας αγώνα οι συλληφθέντες είναι ένα κομμάτι από εμάς.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ
Τετάρτη 24/12, στις 16:00, στο Μοναστηράκι
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ για την δημιουργία ανοιχτής συνέλευσης αλληλεγγύης στους συλληφθέντες
Σάββατο 27/12, στις 16:00, στο Πολυτεχνείο
Το παραπάνω κάλεσμα προέρχεται από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που συμμετείχαν στην ανοιχτή εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 21/12 μέσα στο κατειλημμένο κτίριο της ΓΣΕΕ, με θέμα την οργάνωση της αλληλεγγύης προς τους συλληφθέντες.
Κόντρα στον οπορτουνισμό του ΚΚΕ
η ανάλυση ενός αριστερού κνίτη στο ιντυμίντια Κόντρα στον οπορτουνισμό του ΚΚΕ
Οπως, πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ πίστευα ότι διαμορφώνονταν σταδιακά αλλά σταθερά οι όροι να αλλάξει το κόμμα, να γίνει ξανά επαναστατικό. Η συμμετοχή της ΚΝΕ στις καταλήψεις το 2007, η αποδοχή της σταλινικής περιόδου ως καταρχήν θετική για την σοσιαλιστική οικοδόμηση και η καταδίκη του εικοστού συνεδρίου και του χρουτσοφισμού ήταν για μένα βήματα σε ελπιδοφόρα κατεύθυνση. Αλλά τώρα, όταν το ΚΚΕ στηρίζει ανοιχτά την Κυβέρνηση ενάντια στην εξέγερση της νεολαίας, δεν τρέφω πλέον αυταπάτες. Δεν μπορεί όλα τα ξένα μέσα να μιλούν για εξέγερση, και εδώ η Παπαρήγα να μιλάει για καταστροφές που υποκινούν και προκαλούν ξένα κέντρα (!). Είναι δυνατόν να τα λέμε αυτά ως κομμουνιστές; Δηλαδή, ποιος είναι ο υποτιθέμενος εχθρός των ξένων κέντρων; Η "λαϊκή κυβέρνηση" του Καραμανλή; Ξέρω, ξέρω, το εργατικό κίνημα είναι υποτίθεται ο εχθρός, που θα δεχτεί όξυνση της καταστολής!! Αυτά τα λέμε μεταξύ μας, μέσα στο κόμμα, έξω φαίνεται ότι στηρίζουμε ξεκάθαρα την Κυβέρνηση, και υιοθετούμε τα σενάρια συνωμοσίας ενάντια στην διεφθαρμένη κυβέρνηση των βατοπεδινών.
Αλλωστε, κάθε δυναμικός αγώνας που ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας του συστήματος μπορεί να προκαλέσει την όξυνση της καταστολής. Εμείς θα είμαστε γι αυτό το λόγο ενάντια σε τέτοιους αγώνες; Είναι αυτή λογική κομμουνιστών, που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό;
Δεν μπορεί γ.γ. του ΚΚΕ να εμφανίζεται πιο δεξιά και από το Σύριζα. Με αυτή την πολιτική, το κόμμα εξιλεώνει τον Αλαβάνο, το 65ωρο που στήριξε ο Σύριζα, την αντιεργατική πολιτική του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, τους βασικούς πυλώνες της αντιεργατικής λαίλαπας.
Πίστευα, ότι στην πορεία όξυνσης της ταξικής πάλης, της οικονομικής κρίσης βοηθούσης, τα μικροαστικά στοιχεία του κόμματος θα υποτάσσονταν στα προλεταριακά. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το κόμμα απολογείται στους νοικοκυραίους. Στα μικρομεσαία στρώματα και στα πιο συντηρητικά κομμάτια της εργατικής τάξης.
Ο Λένιν έλεγε ότι η εργατική τάξη οφείλει να οξύνει την οικονομική κρίση, να την μετατρέψει σε επαναστατική κατάσταση. Αντιθέτως, το ΚΚΕ στηρίζει την αστική ομαλότητα. Ο καθένας μας το διακρίνει αυτό, το βλέπει. Η μπάλα έχει χαθεί.
Εχω μεγάλη οργή μέσα μου για την κατάντια του ΚΚΕ, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός ότι "αντρώθηκα" μέσα στην ΚΝΕ. Οτι εκεί έμαθα να αγωνίζομαι, να προβληματίζομαι, να οργίζομαι για την ταξική εκμετάλλευση, να μελετώ τον Λένιν, κι αυτόν θεωρώ μοναδικό μου δάσκαλο, δασκαλο όλων μας.
Δεν ξεχνώ λοιπόν ότι ο Λένιν έκανε το μεγάλο βήμα και διέσπασε το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα στη Ρωσσία. Οτι έφυγε από το κόμμα για να υπερασπιστεί τις επαναστατικές-κομμουνιστικές τους απόψεις, ότι κάλεσε τους συντρόφους του να κάνουν το ίδιο, πολεμώντας τον οπορτουνισμό. "Ενας καλός πόλεμος είναι προτιμότερος από μια κακή ειρήνη", έλεγε ο Λένιν στο "Τι να κάνουμε".
Αυτό πιστεύω, ότι οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς τώρα. Οσοι αριστεροί κνίτες, όσοι αριστεροί κουκουέδες και είμαστε πολλοί, δεν υιοθετούμε την πολιτική του κόμματος. Οσοι μεταξύ μας την καταδικάζουμε, αλλά "προς τα έξω" αναγκαζόμαστε να την υπερασπιζόμαστε, για να μην διαγραφούμε. Η ώρα έχει έρθει.
Αν με αυτά τα γεγονότα, με την νεολαιίστικη έκρηξη δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό το βήμα, πότε θα το κάνουμε; Οταν η κρίση θα αρχίσει να αφανίζει από την πείνα τις εργατογειτονιές;
Δεν είμαι σε φράξια, ούτε είμαι στέλεχος. Ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω με όσους περισσότερους συντρόφους μπορώ, είναι από εδώ. Δυστυχώς, και το ξέρετε όλοι σας πολύ καλά. Ξέρω ότι πολλοί συμμερίζεστε τον προβληματισμό μου, άλλοι πάλι εμμένετε στις αυταπάτες. Ας δώσουμε την μάχη, πρέπει να την δώσουμε.
Αλλωστε, κάθε δυναμικός αγώνας που ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας του συστήματος μπορεί να προκαλέσει την όξυνση της καταστολής. Εμείς θα είμαστε γι αυτό το λόγο ενάντια σε τέτοιους αγώνες; Είναι αυτή λογική κομμουνιστών, που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό;
Δεν μπορεί γ.γ. του ΚΚΕ να εμφανίζεται πιο δεξιά και από το Σύριζα. Με αυτή την πολιτική, το κόμμα εξιλεώνει τον Αλαβάνο, το 65ωρο που στήριξε ο Σύριζα, την αντιεργατική πολιτική του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, τους βασικούς πυλώνες της αντιεργατικής λαίλαπας.
Πίστευα, ότι στην πορεία όξυνσης της ταξικής πάλης, της οικονομικής κρίσης βοηθούσης, τα μικροαστικά στοιχεία του κόμματος θα υποτάσσονταν στα προλεταριακά. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το κόμμα απολογείται στους νοικοκυραίους. Στα μικρομεσαία στρώματα και στα πιο συντηρητικά κομμάτια της εργατικής τάξης.
Ο Λένιν έλεγε ότι η εργατική τάξη οφείλει να οξύνει την οικονομική κρίση, να την μετατρέψει σε επαναστατική κατάσταση. Αντιθέτως, το ΚΚΕ στηρίζει την αστική ομαλότητα. Ο καθένας μας το διακρίνει αυτό, το βλέπει. Η μπάλα έχει χαθεί.
Εχω μεγάλη οργή μέσα μου για την κατάντια του ΚΚΕ, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός ότι "αντρώθηκα" μέσα στην ΚΝΕ. Οτι εκεί έμαθα να αγωνίζομαι, να προβληματίζομαι, να οργίζομαι για την ταξική εκμετάλλευση, να μελετώ τον Λένιν, κι αυτόν θεωρώ μοναδικό μου δάσκαλο, δασκαλο όλων μας.
Δεν ξεχνώ λοιπόν ότι ο Λένιν έκανε το μεγάλο βήμα και διέσπασε το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα στη Ρωσσία. Οτι έφυγε από το κόμμα για να υπερασπιστεί τις επαναστατικές-κομμουνιστικές τους απόψεις, ότι κάλεσε τους συντρόφους του να κάνουν το ίδιο, πολεμώντας τον οπορτουνισμό. "Ενας καλός πόλεμος είναι προτιμότερος από μια κακή ειρήνη", έλεγε ο Λένιν στο "Τι να κάνουμε".
Αυτό πιστεύω, ότι οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς τώρα. Οσοι αριστεροί κνίτες, όσοι αριστεροί κουκουέδες και είμαστε πολλοί, δεν υιοθετούμε την πολιτική του κόμματος. Οσοι μεταξύ μας την καταδικάζουμε, αλλά "προς τα έξω" αναγκαζόμαστε να την υπερασπιζόμαστε, για να μην διαγραφούμε. Η ώρα έχει έρθει.
Αν με αυτά τα γεγονότα, με την νεολαιίστικη έκρηξη δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό το βήμα, πότε θα το κάνουμε; Οταν η κρίση θα αρχίσει να αφανίζει από την πείνα τις εργατογειτονιές;
Δεν είμαι σε φράξια, ούτε είμαι στέλεχος. Ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω με όσους περισσότερους συντρόφους μπορώ, είναι από εδώ. Δυστυχώς, και το ξέρετε όλοι σας πολύ καλά. Ξέρω ότι πολλοί συμμερίζεστε τον προβληματισμό μου, άλλοι πάλι εμμένετε στις αυταπάτες. Ας δώσουμε την μάχη, πρέπει να την δώσουμε.
Στο δρόμο
Ακροδεξιοί τέως γραφικοί, κουνάνε το χεράκι τους από το βήμα της Βουλής και ζητούν περισσότερη καταστολή. Τα κανάλια θάβουν τις ειδήσεις για το γεγονός ότι η αστυνομία, όχι μόνο δεν «ηρέμησε» μετά το θάνατο του 15χρονου, αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχουν άλλοι 15χρονοι που σύρονται στα δικαστήρια με τρομονόμο για απλή συμμετοχή σε πορείες, ενώ ένας φαντάρος εντελώς άδικα κατηγορείται για 4 κακουργήματα, από ψευδείς καταθέσεις των πιο αναξιόπιστων ανθρώπων στην ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, των ΜΑΤ.
Η υποκρισία περισσεύει, αφού όλοι χύνουν δάκρυα για τον «χαμένο τζίρο» από τα μαγαζιά που καταστράφηκαν (αλήθεια, γιατί η κυβέρνηση δεν χρησιμοποιεί εδώ ένα αγαπημένο της επιχείρημα, ότι είναι «μειοψηφία» οι πληγέντες έμποροι), ενώ την άλλη στιγμή, όταν ο κόσμος ζητάει το δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς του λένε «υπάρχει κρίση». Και τώρα, αυτές τις μέρες που δεν υπάρχουν «κουκουλοφόροι» στο κέντρο της Αθήνας και ο κόσμος πηγαίνει στα μαγαζιά, δεν αγοράζει γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει φράγκο περισσευούμενο. Ας μειώσουν τις τιμές οι «κακόμοιροι» καταστηματάρχες της Ερμού και ας πάει μια φορά η επιθεώρηση εργασίας να δει εάν πληρώνουν και ασφαλίζουν κανονικά τους εργαζόμενούς τους.
Υποκρισία και εκβιασμός: Μη βγαίνεις από το σπίτι γιατί θα ρθουν οι κουκουλοφόροι λέει η κυβέρνηση, αλλά και η ΚΚΕδάρα, το πιο συντηρητικό και δεξιό ΚΚ στον κόσμο μετά από αυτά της Βόρειας Κορέας και της Κίνας. Μη διαμαρτύρεσαι γιατί θα χάσεις την ανασφάλιστη δουλειά σου, λένε οι «νοικοκυραίοι» της Βουκουρεστίου και της Ερμού. Μη διαμαρτύρεσαι, μόνο ψήφιζε λέει το ΠΑΣΟΚ που σε αντίστοιχες περιπτώσεις, έχει αιματοκυλήσει την Αθήνα με την ίδια χάρη (ποιος ξεχνάει τον Μήτσο Κουσουρή και την άρνηση Ρωμαίου να παραιτηθεί, τον τραυματισμό του Γκαγκόμοιρου, τον Καλτεζά και τόσα άλλα πασοκικά κατορθώματα καταστολής;).
Η λύση είναι μια: Στο δρόμο, όλοι, τώρα, γιορτινές διαδηλώσεις για να αποδείξουμε ότι το να περνάς καλά δεν έχει την ανάγκη της κατανάλωσης (μονο) και σίγουρα, δεν χρειάζεται την TV.
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
Η καρδιά της Ευρώπης
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Η στάση του προέδρου της Γαλλίας δείχνει πόσο εξόφθαλμα ανεπαρκής είναι η πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή
Στην Ελλάδα χτυπάει η καρδιά της Ευρώπης εδώ και δύο εβδομάδες. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες και τα μέσα ενημέρωσης της Εσπερίας παρακολουθούν με εξαιρετική προσοχή όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα. Οχι φυσικά για να χλευάσουν τη χώρα μας επειδή δήθεν τα βρίσκουν «τριτοκοσμικά», όπως ψελλίζουν κάποιοι ευρωλάγνοι ιθαγενείς. Συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Παρακολουθούν για να μάθουν και να προσπαθήσουν να μαντέψουν το δικό τους μέλλον. Ζούμε εβδομάδες ελληνικού κοινωνικού Διαφωτισμού προς την Ευρώπη.
Εξέγερση από το μέλλον είναι αυτό του οποίου παριστάμεθα μάρτυρες. Διάχυτη είναι η εντύπωση στους Ευρωπαίους ότι ο καυτός ελληνικός Δεκέμβρης του 2008 προοιωνίζεται και το δικό τους μέλλον. Το μέλλον των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών οικονομιών στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η αχαλίνωτη κερδοσκοπία των τραπεζιτών και των χρηματιστών. Ακριβώς επειδή η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα με ανεπτυγμένη οικονομία, πολλοί φοβούνται ότι η κοινωνική έκρηξη μπορεί να ξεσπάσει και στις δικές τους χώρες.
Ανήσυχο το ΔΝΤ προειδοποιεί χωρίς περιστροφές μέσω του διευθυντή του, Ντομινίκ Στρος - Καν: «Κοινωνικές αναταραχές όπως αυτές που σημειώνονται στην Ελλάδα θα μπορούσαν να εξαπλωθούν... Αν δεν είμαστε σε θέση να πετύχουμε την ανακατανομή του πλούτου, τότε μπορεί να σημειωθούν κοινωνικές αναταραχές σε πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στις οποίες υπάρχουν ανεπτυγμένες οικονομίες».
Πανικόβλητος ο Σαρκοζί ανέβαλε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που είχε εξαγγείλει στη Γαλλία για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς η Ελλάδα είχε ήδη γίνει σύνθημα και σύμβολο στις διαδηλώσεις των Γάλλων μαθητών! Ποιος θα το φανταζόταν ποτέ - να ματαιώνονται μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία επειδή εξεγέρθηκε η... ελληνική νεολαία! Από τον φόβο μετάδοσης στη Γαλλία του εξεγερτικού ελληνικού κλίματος, ο Σαρκοζί έκανε υποχωρήσεις και απέναντι στα γαλλικά εργατικά συνδικάτα στο θέμα του... πόσες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα καταστήματα!
Η πολιτική ανεπάρκεια της κυβέρνησης Καραμανλή στην κατανόηση του βάθους των γεγονότων καθίσταται εξόφθαλμη από τη στάση του Γάλλου προέδρου. Τι νομίζει δηλαδή ο πρωθυπουργός, ο οποίος αποδίδει τα πάντα σε «υποκινητές» και «ακραία στοιχεία»; Θεωρεί ότι ο Σαρκοζί έκανε πίσω στις μεταρρυθμίσεις επειδή φοβήθηκε τον... ΣΥΡΙΖΑ και τους «κουκουλοφόρους των Εξαρχείων»; Το γεγονός ότι ο Σαρκοζί κατάλαβε από τη Γαλλία ότι όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα συνιστούν σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, ικανό μάλιστα να μεταφερθεί στη χώρα του, δεν παρακινεί ούτε κατ ελάχιστο τον Κ. Καραμανλή να σκεφτεί κάπως βαθύτερα;
Αλλαγή πολιτικής είναι η μοναδική μέθοδος εκτόνωσης κοινωνικών εκρήξεων - αυτό είναι το απλούστατο και σαφέστατο μήνυμα που στέλνει ο Σαρκοζί στον Καραμανλή. Δεν λύνονται τα κοινωνικά προβλήματα με περισσότερα ΜΑΤ και περισσότερα δακρυγόνα. Χιλιάδες πανεπιστημιακοί καθηγητές και δεκάδες χιλιάδες φοιτητές είναι στους δρόμους επειδή αρνούνται τον νόμο - πλαίσιο της κυβέρνησης και την αναγνώριση ως δήθεν ΑΕΙ των ιδιωτικών κολεγίων που ετοιμάζει. Θα πάρει πίσω τα μέτρα αυτά η κυβέρνηση, ναι ή όχι;
Θα συζητήσει με τους μαθητές η κυβέρνηση π.χ. ένα νέο σύστημα πρόσβασης στα ΑΕΙ των αποφοίτων λυκείου, λιγότερο εξοντωτικό ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να τους ξαναδώσει κάτι από την κλεμμένη τους ζωή και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, ναι ή όχι;
Αυτή είναι η λύση στην παρούσα κρίση. Η αλλαγή κυβερνητικής πολιτικής τουλάχιστον στην Παιδεία. Αν όμως ο πρωθυπουργός αρνείται να αλλάξει πολιτική και επιμένει πεισματικά στις «μεταρρυθμίσεις» του που άναψαν την κοινωνική πυρκαγιά, αν νομίζει ότι με τα ΜΑΤ και το παρακράτος θα βρει αυτός λύση που να του αρέσει, τότε η απομάκρυνσή του από την εξουσία καθίσταται μονόδρομος.
Η στάση του προέδρου της Γαλλίας δείχνει πόσο εξόφθαλμα ανεπαρκής είναι η πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή
Στην Ελλάδα χτυπάει η καρδιά της Ευρώπης εδώ και δύο εβδομάδες. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες και τα μέσα ενημέρωσης της Εσπερίας παρακολουθούν με εξαιρετική προσοχή όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα. Οχι φυσικά για να χλευάσουν τη χώρα μας επειδή δήθεν τα βρίσκουν «τριτοκοσμικά», όπως ψελλίζουν κάποιοι ευρωλάγνοι ιθαγενείς. Συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Παρακολουθούν για να μάθουν και να προσπαθήσουν να μαντέψουν το δικό τους μέλλον. Ζούμε εβδομάδες ελληνικού κοινωνικού Διαφωτισμού προς την Ευρώπη.
Εξέγερση από το μέλλον είναι αυτό του οποίου παριστάμεθα μάρτυρες. Διάχυτη είναι η εντύπωση στους Ευρωπαίους ότι ο καυτός ελληνικός Δεκέμβρης του 2008 προοιωνίζεται και το δικό τους μέλλον. Το μέλλον των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών οικονομιών στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η αχαλίνωτη κερδοσκοπία των τραπεζιτών και των χρηματιστών. Ακριβώς επειδή η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα με ανεπτυγμένη οικονομία, πολλοί φοβούνται ότι η κοινωνική έκρηξη μπορεί να ξεσπάσει και στις δικές τους χώρες.
Ανήσυχο το ΔΝΤ προειδοποιεί χωρίς περιστροφές μέσω του διευθυντή του, Ντομινίκ Στρος - Καν: «Κοινωνικές αναταραχές όπως αυτές που σημειώνονται στην Ελλάδα θα μπορούσαν να εξαπλωθούν... Αν δεν είμαστε σε θέση να πετύχουμε την ανακατανομή του πλούτου, τότε μπορεί να σημειωθούν κοινωνικές αναταραχές σε πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στις οποίες υπάρχουν ανεπτυγμένες οικονομίες».
Πανικόβλητος ο Σαρκοζί ανέβαλε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που είχε εξαγγείλει στη Γαλλία για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς η Ελλάδα είχε ήδη γίνει σύνθημα και σύμβολο στις διαδηλώσεις των Γάλλων μαθητών! Ποιος θα το φανταζόταν ποτέ - να ματαιώνονται μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία επειδή εξεγέρθηκε η... ελληνική νεολαία! Από τον φόβο μετάδοσης στη Γαλλία του εξεγερτικού ελληνικού κλίματος, ο Σαρκοζί έκανε υποχωρήσεις και απέναντι στα γαλλικά εργατικά συνδικάτα στο θέμα του... πόσες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα καταστήματα!
Η πολιτική ανεπάρκεια της κυβέρνησης Καραμανλή στην κατανόηση του βάθους των γεγονότων καθίσταται εξόφθαλμη από τη στάση του Γάλλου προέδρου. Τι νομίζει δηλαδή ο πρωθυπουργός, ο οποίος αποδίδει τα πάντα σε «υποκινητές» και «ακραία στοιχεία»; Θεωρεί ότι ο Σαρκοζί έκανε πίσω στις μεταρρυθμίσεις επειδή φοβήθηκε τον... ΣΥΡΙΖΑ και τους «κουκουλοφόρους των Εξαρχείων»; Το γεγονός ότι ο Σαρκοζί κατάλαβε από τη Γαλλία ότι όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα συνιστούν σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, ικανό μάλιστα να μεταφερθεί στη χώρα του, δεν παρακινεί ούτε κατ ελάχιστο τον Κ. Καραμανλή να σκεφτεί κάπως βαθύτερα;
Αλλαγή πολιτικής είναι η μοναδική μέθοδος εκτόνωσης κοινωνικών εκρήξεων - αυτό είναι το απλούστατο και σαφέστατο μήνυμα που στέλνει ο Σαρκοζί στον Καραμανλή. Δεν λύνονται τα κοινωνικά προβλήματα με περισσότερα ΜΑΤ και περισσότερα δακρυγόνα. Χιλιάδες πανεπιστημιακοί καθηγητές και δεκάδες χιλιάδες φοιτητές είναι στους δρόμους επειδή αρνούνται τον νόμο - πλαίσιο της κυβέρνησης και την αναγνώριση ως δήθεν ΑΕΙ των ιδιωτικών κολεγίων που ετοιμάζει. Θα πάρει πίσω τα μέτρα αυτά η κυβέρνηση, ναι ή όχι;
Θα συζητήσει με τους μαθητές η κυβέρνηση π.χ. ένα νέο σύστημα πρόσβασης στα ΑΕΙ των αποφοίτων λυκείου, λιγότερο εξοντωτικό ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να τους ξαναδώσει κάτι από την κλεμμένη τους ζωή και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, ναι ή όχι;
Αυτή είναι η λύση στην παρούσα κρίση. Η αλλαγή κυβερνητικής πολιτικής τουλάχιστον στην Παιδεία. Αν όμως ο πρωθυπουργός αρνείται να αλλάξει πολιτική και επιμένει πεισματικά στις «μεταρρυθμίσεις» του που άναψαν την κοινωνική πυρκαγιά, αν νομίζει ότι με τα ΜΑΤ και το παρακράτος θα βρει αυτός λύση που να του αρέσει, τότε η απομάκρυνσή του από την εξουσία καθίσταται μονόδρομος.
ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ....
ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ.ΑΝ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ...ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΡΙΑ.ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ...ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ(;)
Οι "φατνες"
και τα "μεγαλοπρεπη Χριστουγεννιατικα Δεντρα"
της συγχρονης Δημοκρατιας μας...
θα μας φωτιζουν μονο οταν καουν*.
ΠΡΕΖΑ TV
21-12-2008
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ
Αντιγραφη από το indyq=
ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΩΝ ΔΙΑΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Σε αντίθεση με την "συνήθη" αναρχική πρακτική σε περιόδους κοινωνικής "γαλήνης", κατά την οποία η δράση προπαγανδίζει τον λόγο, αναδεικνύοντας με συμβολικό τρόπο τους υπαίτιους της ανθρώπινης δυστυχίας (επιθέσεις σε τράπεζες, πολυεθνικές και γιγαντοεπιχειρήσεις, κρατικά και κυβερνητικά κτίρια, ΜΜΕ, αστυνομικά τμήματα κλπ), διαμορφώνοντας ή αφυπνίζοντας συνειδήσεις, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πλέον το κοινωνικό καζάνι βράζει πραγματικά, και ότι αυτό που χρειάζεται για να ξεσπάσει δεν είναι οι συμβολικές "βίαιες" επιθέσεις, αλλά η δημιουργία των απαραίτητων προυποθέσεων για να εκφραστεί πραγματικά η κοινωνική οργή. Μια οργή η οποία ακόμα και "μη βίαιη", όταν εκφράζεται στον δρόμο, σε πάρκα ή πλατείες, από χιλιάδες στόματα, δεν μπορεί παρά να είναι μια ηχηρή απειλή για κάθε εξουσία.
Στην αθήνα η κοινωνική εξέγερση ξέσπασε με ένταση και έκταση η οποία διαφέρει σημαντικά από το ξέσπασμα που πραγματώθηκε στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις, ακόμα (ίσως) και της Θεσσαλονίκης.
Στην αθήνα υπάρχει μια τεράστια ανθρώπινη κυψέλη πραγματικά κολασμένων ανθρώπων, άστεγων, εξαθλιωμένων ανέργων, μεταναστών, νεόφτωχων, αποκλεισμένων και περιθωριοποιημένων (και για αυτό εξαγριωμένων) νεολαίων.
Μια βίαιη ανατάραξη όπως αυτή που δημιούργησε ο φόνος του 15χρονου παιδιού ήταν αρκετή για να δημιουργηθεί ο κυματισμός που θα διαπερνούσε σε ελάχιστο χρόνο ολόκληρο το μητροπολιτικό πεδίο.
Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι στα βίαια εξεγερτικά γεγονότα συμμετείχαν και συμμετέχουν χιλιάδες ανθρώπων, εκφράζοντας με βίαιο τρόπο την οργή τους και συμμετέχοντας έμπρακτα στις συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και στις επιθέσεις σε τράπεζες, κυβερνητικά και κρατικά κτίρια, σε πολυεθνικές επιχειρήσεις και σε μεγάλα εμπορικά καταστήματα του κέντρου.
Σε αντίθεση με την αθήνα, στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις συναντάται μια κατάσταση με σημαντικές ιδιαιτερότητες που καλό θα ήταν να τις λάβουμε υπόψιν.
Στα Γιάννενα η δολοφονία του 15χρονου κινητοποίησε σε πρώτο χρόνο κυρίως τους νεολαίους ενώ στην συνέχεια πραγματοποιήθηκαν οργισμένες πορείες (απόγευμα Κυριακής, απόγευμα Δευτέρας, πρωι Τρίτης/πανεργατική απεργία) στις οποίες η συμμετοχή αυξήθηκε ραγδαία (500, 1500 και περίπου 2.500άτομα αντίστοιχα) με πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου που συνήθως δεν κατεβαίνει σε πορείες, εργαζόμενων, ανέργων, γονιών κλπ.
Στις πορείες αυτές, αν και η πλειοψηφία του κόσμου δεν συμμετείχε έμπρακτα στις επιθέσεις σε βιτρίνες τραπεζών, κάμερες και ΑΤΜ ή ενάντια στους άνδρες των ΜΑΤ, παρόλαυτά παρέμενε πεισματικά στο κέντρο της πόλης ώς ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους πιο "βίαιους" διαδηλωτές, αλλά και σαν ασπίδα που θα περιόριζε τις πραγματικά βίαιες αστυνομικές διαθέσεις.
Από το σημείο αυτό και μετά όλα τα καλέσματα σε πορείες πραγματοποιούνται σε χρόνο που δεν επιτρέπει σε μεγαλύτερο κόσμο (εργαζόμενους κλπ) να συμμετάσχει, και η σύνθεση των πορειών ξανααποκτάει στενά νεολαιίστικα χαρακτηριστικά:
πρωινές μαθητικές και πανεκπαιδευτικές πορείες ή απογευματινές προπαγανδισμένες όμως σε στενά όρια είτε στόμα με στόμα, είτε ανακοινωμένες σε φοιτητικές γενικές συνελεύσεις και σε συντονιστικά φοιτητικών καταλήψεων ή με καλέσματα αναρχικών/αντιεξουσιαστών κ αυτόνομων που όμως δεν μπορούν να συσπειρώσουν κόσμο ο οποίος συμφωνεί μεν με την πρακτική τους και την κριτική τους αλλά που δεν διατίθεται να "ταμπελωθεί" απο κανέναν...
Στην χρονική αυτή συγκυρία (ή στο αμέσως επόμενο διάστημα), τίθεται λοιπόν επιτακτική η αναγκαιότητα να διαμορφωθούν ξανα οι όροι για να ξαναβγεί η κοινωνία στον δρόμο.
Μακριά από κομματικές ή άλλες συνδικαλιστικές/πολιτικές ταμπέλες και ψηφοθηρίες
Με αυτόνομα και αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά.
Με δημιουργία αμμεσοδημοκρατικών κοινωνικών δομών, λαϊκών συνελεύσεων σε απελευθερωμένους δημόσιους χώρους (π.χ. κατηλειμμένα πνευματικά κέντρα).
Με ανάπτυξη δικτύων αντιπληροφόρησης
Με συγκεντρώσεις και πορείες που θα στοχεύουν στην κλιμάκωση και διεύρυνση του αγώνα και στο καθολικό μπλοκάρισμα της κυρίαρχης οικονομίας και του διπόλου εργασία/κατανάλωση.
Σε χρόνο και τόπο που θα επιτρέπει πραγματικά την συμμετοχή και έκφραση των εξεγερτικών κοινωνικών (και όχι μόνο νεολαιίστικών...) διαθέσεων.
Με κλιμάκωση των πιέσεων για κύρηξη γενικής απεργίας.
Η κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ, αν κλιμακωθεί με κατάληψη όλων των εργατικών κέντρων, μπορεί ίσως να επιβάλλει στις προσκυνημένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες την κήρυξη μιας πραγματικά καθολικής γενικής απεργίας με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον αυτής αλλά και κάθε επόμενης κυβέρνησης.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ-ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΩΝ ΔΙΑΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Σε αντίθεση με την "συνήθη" αναρχική πρακτική σε περιόδους κοινωνικής "γαλήνης", κατά την οποία η δράση προπαγανδίζει τον λόγο, αναδεικνύοντας με συμβολικό τρόπο τους υπαίτιους της ανθρώπινης δυστυχίας (επιθέσεις σε τράπεζες, πολυεθνικές και γιγαντοεπιχειρήσεις, κρατικά και κυβερνητικά κτίρια, ΜΜΕ, αστυνομικά τμήματα κλπ), διαμορφώνοντας ή αφυπνίζοντας συνειδήσεις, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πλέον το κοινωνικό καζάνι βράζει πραγματικά, και ότι αυτό που χρειάζεται για να ξεσπάσει δεν είναι οι συμβολικές "βίαιες" επιθέσεις, αλλά η δημιουργία των απαραίτητων προυποθέσεων για να εκφραστεί πραγματικά η κοινωνική οργή. Μια οργή η οποία ακόμα και "μη βίαιη", όταν εκφράζεται στον δρόμο, σε πάρκα ή πλατείες, από χιλιάδες στόματα, δεν μπορεί παρά να είναι μια ηχηρή απειλή για κάθε εξουσία.
Στην αθήνα η κοινωνική εξέγερση ξέσπασε με ένταση και έκταση η οποία διαφέρει σημαντικά από το ξέσπασμα που πραγματώθηκε στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις, ακόμα (ίσως) και της Θεσσαλονίκης.
Στην αθήνα υπάρχει μια τεράστια ανθρώπινη κυψέλη πραγματικά κολασμένων ανθρώπων, άστεγων, εξαθλιωμένων ανέργων, μεταναστών, νεόφτωχων, αποκλεισμένων και περιθωριοποιημένων (και για αυτό εξαγριωμένων) νεολαίων.
Μια βίαιη ανατάραξη όπως αυτή που δημιούργησε ο φόνος του 15χρονου παιδιού ήταν αρκετή για να δημιουργηθεί ο κυματισμός που θα διαπερνούσε σε ελάχιστο χρόνο ολόκληρο το μητροπολιτικό πεδίο.
Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι στα βίαια εξεγερτικά γεγονότα συμμετείχαν και συμμετέχουν χιλιάδες ανθρώπων, εκφράζοντας με βίαιο τρόπο την οργή τους και συμμετέχοντας έμπρακτα στις συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και στις επιθέσεις σε τράπεζες, κυβερνητικά και κρατικά κτίρια, σε πολυεθνικές επιχειρήσεις και σε μεγάλα εμπορικά καταστήματα του κέντρου.
Σε αντίθεση με την αθήνα, στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις συναντάται μια κατάσταση με σημαντικές ιδιαιτερότητες που καλό θα ήταν να τις λάβουμε υπόψιν.
Στα Γιάννενα η δολοφονία του 15χρονου κινητοποίησε σε πρώτο χρόνο κυρίως τους νεολαίους ενώ στην συνέχεια πραγματοποιήθηκαν οργισμένες πορείες (απόγευμα Κυριακής, απόγευμα Δευτέρας, πρωι Τρίτης/πανεργατική απεργία) στις οποίες η συμμετοχή αυξήθηκε ραγδαία (500, 1500 και περίπου 2.500άτομα αντίστοιχα) με πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου που συνήθως δεν κατεβαίνει σε πορείες, εργαζόμενων, ανέργων, γονιών κλπ.
Στις πορείες αυτές, αν και η πλειοψηφία του κόσμου δεν συμμετείχε έμπρακτα στις επιθέσεις σε βιτρίνες τραπεζών, κάμερες και ΑΤΜ ή ενάντια στους άνδρες των ΜΑΤ, παρόλαυτά παρέμενε πεισματικά στο κέντρο της πόλης ώς ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους πιο "βίαιους" διαδηλωτές, αλλά και σαν ασπίδα που θα περιόριζε τις πραγματικά βίαιες αστυνομικές διαθέσεις.
Από το σημείο αυτό και μετά όλα τα καλέσματα σε πορείες πραγματοποιούνται σε χρόνο που δεν επιτρέπει σε μεγαλύτερο κόσμο (εργαζόμενους κλπ) να συμμετάσχει, και η σύνθεση των πορειών ξανααποκτάει στενά νεολαιίστικα χαρακτηριστικά:
πρωινές μαθητικές και πανεκπαιδευτικές πορείες ή απογευματινές προπαγανδισμένες όμως σε στενά όρια είτε στόμα με στόμα, είτε ανακοινωμένες σε φοιτητικές γενικές συνελεύσεις και σε συντονιστικά φοιτητικών καταλήψεων ή με καλέσματα αναρχικών/αντιεξουσιαστών κ αυτόνομων που όμως δεν μπορούν να συσπειρώσουν κόσμο ο οποίος συμφωνεί μεν με την πρακτική τους και την κριτική τους αλλά που δεν διατίθεται να "ταμπελωθεί" απο κανέναν...
Στην χρονική αυτή συγκυρία (ή στο αμέσως επόμενο διάστημα), τίθεται λοιπόν επιτακτική η αναγκαιότητα να διαμορφωθούν ξανα οι όροι για να ξαναβγεί η κοινωνία στον δρόμο.
Μακριά από κομματικές ή άλλες συνδικαλιστικές/πολιτικές ταμπέλες και ψηφοθηρίες
Με αυτόνομα και αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά.
Με δημιουργία αμμεσοδημοκρατικών κοινωνικών δομών, λαϊκών συνελεύσεων σε απελευθερωμένους δημόσιους χώρους (π.χ. κατηλειμμένα πνευματικά κέντρα).
Με ανάπτυξη δικτύων αντιπληροφόρησης
Με συγκεντρώσεις και πορείες που θα στοχεύουν στην κλιμάκωση και διεύρυνση του αγώνα και στο καθολικό μπλοκάρισμα της κυρίαρχης οικονομίας και του διπόλου εργασία/κατανάλωση.
Σε χρόνο και τόπο που θα επιτρέπει πραγματικά την συμμετοχή και έκφραση των εξεγερτικών κοινωνικών (και όχι μόνο νεολαιίστικών...) διαθέσεων.
Με κλιμάκωση των πιέσεων για κύρηξη γενικής απεργίας.
Η κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ, αν κλιμακωθεί με κατάληψη όλων των εργατικών κέντρων, μπορεί ίσως να επιβάλλει στις προσκυνημένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες την κήρυξη μιας πραγματικά καθολικής γενικής απεργίας με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον αυτής αλλά και κάθε επόμενης κυβέρνησης.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ-ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Η βία του αποκλεισμού
Ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο του Κοροβέση από την Ελευθεροτυπία της 19-12-2008. Θεωρώ παρήγορο και ουσιαστικό για το κίνημα ότι γράφονται αυτά τα πράγματα και μάλιστα από βουλευτή.
Και ξαφνικά οι δρόμοι της Αθήνας έγιναν χαρούμενοι και γιορταστικοί. Οχι φυσικά για τις θλιβερές γιορτές του καταναλωτισμού, που μετατρέπουν όλες τις χριστιανικές πρωτεύουσες του κόσμου σε μια «Νέα Υόρκη» με αρχηγό έναν ανύπαρκτο Αϊ-Βασίλη, που κάνει διαφήμιση της COCA-COLA. Και δικαιολογημένα, μια που η ίδια τον επινόησε (έχουμε γράψει και παλιότερα γι' αυτό). Η γηρασμένη και βρώμικη τσιμεντούπολη έγινε ξαφνικά νέα, γιατί η νεολαία της κατέβηκε στους δρόμους για να διεκδικήσει το μέλλον της. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε τι έγινε χθες στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, ημέρα δράσης της νεολαίας ενάντια στην καταστολή και υπέρ εκπαιδευτικών και εργασιακών μεταρρυθμίσεων. Και ας μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα έχει μια ακόμα πρωτιά στην Ε.Ε. Περίπου ο ένας από τους τρεις τυχερούς που έχει δουλειά, δουλεύει παραπάνω από 48 ώρες την εβδομάδα. Οι προφητείες είναι δουλειά των προφητών. Εμείς οι κοινοί θνητοί μπορούμε να υποθέσουμε πως η Ε.Ε. δεν θα έχει εύκολες μέρες στο άμεσο μέλλον. Γιατί τα προβλήματα που έχουν οι νέοι της Ελλάδας τα έχουν και οι υπόλοιποι νέοι της Ευρώπης, άσχετα αν είναι σε άλλη κλίμακα. Η κατάργηση των συνόρων στην Ευρώπη έφερε πολλά ευρωπαϊκά προϊόντα στη χώρα μας. Εκτός από νόμους και αγαθά έφερε και μορφές πάλης, που ήταν άγνωστες σε μας. Η βία, οι καταστροφές και οι λεηλασίες που ξέσπασαν αμέσως με τη δολοφονία του έφηβου πολίτη, είναι βία του αναπτυγμένου κόσμου. Τα είδαμε στο Λος Αντζελες, στα παρισινά προάστια και σε άλλες πόλεις. Με μια προσέγγιση αυτά τα επεισόδια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως ένας βίαιος εξευρωπαϊσμός μας.
Αυτές τις μέρες είχα την ευκαιρία να κουβεντιάσω με κορίτσια και αγόρια, ή για το ποιητικότερο, λυγερές και άγουρους, δηλαδή στην ηλικία του Αλέξη. Κάποιοι από αυτούς με ρώτησαν αν ήξερα τη γιαγιά ή τον παππού τους. Κάποια ονόματα τα θυμήθηκα από την εποχή του «ένα ένα τέσσερα» και του «δεκαπέντε τα εκατό» της δεκαετίας του '60. Κοντά μισός αιώνας με τα ίδια προβλήματα. Με τη διαφορά πως τότε υπήρχε ελπίδα, πιστεύαμε πως το αύριο θα είναι καλύτερο, ενώ για τους σημερινούς νέους δεν είναι θέμα καλού ή κακού αύριο. Απλά δεν υπάρχει. Μπροστά τους μια μαύρη τρύπα.
Κατηγορήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ πως αυτός υποκινεί τα πάντα. Αυτό με μια άλλη ανάγνωση θα μπορούσε να ήταν και μια πολιτική φιλοφρόνηση, αν δεν ήταν παραλογισμός. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τέτοια δύναμη στη νεολαία, αυτό θα σήμαινε πως στους ενήλικες θα είχε ποσοστά κόμματος εξουσίας. Οπότε, σύμφωνα με αυτή τη λογική, γιατί να μην έπαιρνε την εξουσία και να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επιφέρουν την κοινωνική γαλήνη και την ανάπτυξη της χώρας με μια ορθολογιστική πολιτική που θα έχει κέντρο τον άνθρωπο και την ευτυχία του και όχι το κέρδος. Αν θέλουμε να ψάξουμε κάποιο βασικό υποκινητή αυτών των γεγονότων, θα πρέπει να τον αναζητήσουμε στο υπάρχον σύστημα, που έχει κάνει μοναδικό και αληθινό θεό το κέρδος. Εχει μάλιστα και μοναστήρια γι' αυτή τη δουλειά.
Κατηγορήθηκαν ακόμα και οι Αναρχικοί συλλήβδην. «Κουκουλοφόροι», «Γνωστοί Αγνωστοι», «Αντικοινωνικά Στοιχεία» κ.λπ. Ελάχιστα γράφτηκε στον Τύπο πως αντιεξουσιαστές προσπάθησαν να εμποδίσουν ακραίες καταστάσεις και ελάχιστοι πρόσεξαν πως ο χώρος του αναρχισμού έχει πολιτική σκέψη, έστω αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους. Το σημαντικό είναι αλλού. Οι διαθέτοντες πολιτική σκέψη μπορούν να κουβεντιάσουν αναμεταξύ τους, να αποφασίσουν για κάποια πολιτική δραστηριότητα και να πάρουν μια απόφαση δημοκρατικά, σε κάποια γενική συνέλευση. Το έχουμε ξαναγράψει, καλό είναι να το ξαναθυμίσουμε. Ολοι οι κλασικοί θεωρητικοί του Αναρχισμού, που ποτέ δεν συμφώνησαν μεταξύ τους, έκαναν αναφορά στη βία. Αλλά αυτή η βία είχε μια πολιτική στόχευση. Δεν ήταν ποτέ τυφλή και φονταμενταλιστική. Παράλληλα, υπήρχαν και οι πασιφιστές αναρχικοί και εκεί οι μελετητές κατατάσσουν τον Τολστόι, τον Γκάντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που δεν ξέρω αν έχουν οπαδούς στην Ελλάδα, αλλά ίσως να γίνουν κάποτε θεωρητικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ξαφνικά οι δρόμοι της Αθήνας έγιναν χαρούμενοι και γιορταστικοί. Οχι φυσικά για τις θλιβερές γιορτές του καταναλωτισμού, που μετατρέπουν όλες τις χριστιανικές πρωτεύουσες του κόσμου σε μια «Νέα Υόρκη» με αρχηγό έναν ανύπαρκτο Αϊ-Βασίλη, που κάνει διαφήμιση της COCA-COLA. Και δικαιολογημένα, μια που η ίδια τον επινόησε (έχουμε γράψει και παλιότερα γι' αυτό). Η γηρασμένη και βρώμικη τσιμεντούπολη έγινε ξαφνικά νέα, γιατί η νεολαία της κατέβηκε στους δρόμους για να διεκδικήσει το μέλλον της. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε τι έγινε χθες στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, ημέρα δράσης της νεολαίας ενάντια στην καταστολή και υπέρ εκπαιδευτικών και εργασιακών μεταρρυθμίσεων. Και ας μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα έχει μια ακόμα πρωτιά στην Ε.Ε. Περίπου ο ένας από τους τρεις τυχερούς που έχει δουλειά, δουλεύει παραπάνω από 48 ώρες την εβδομάδα. Οι προφητείες είναι δουλειά των προφητών. Εμείς οι κοινοί θνητοί μπορούμε να υποθέσουμε πως η Ε.Ε. δεν θα έχει εύκολες μέρες στο άμεσο μέλλον. Γιατί τα προβλήματα που έχουν οι νέοι της Ελλάδας τα έχουν και οι υπόλοιποι νέοι της Ευρώπης, άσχετα αν είναι σε άλλη κλίμακα. Η κατάργηση των συνόρων στην Ευρώπη έφερε πολλά ευρωπαϊκά προϊόντα στη χώρα μας. Εκτός από νόμους και αγαθά έφερε και μορφές πάλης, που ήταν άγνωστες σε μας. Η βία, οι καταστροφές και οι λεηλασίες που ξέσπασαν αμέσως με τη δολοφονία του έφηβου πολίτη, είναι βία του αναπτυγμένου κόσμου. Τα είδαμε στο Λος Αντζελες, στα παρισινά προάστια και σε άλλες πόλεις. Με μια προσέγγιση αυτά τα επεισόδια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως ένας βίαιος εξευρωπαϊσμός μας.
Αυτές τις μέρες είχα την ευκαιρία να κουβεντιάσω με κορίτσια και αγόρια, ή για το ποιητικότερο, λυγερές και άγουρους, δηλαδή στην ηλικία του Αλέξη. Κάποιοι από αυτούς με ρώτησαν αν ήξερα τη γιαγιά ή τον παππού τους. Κάποια ονόματα τα θυμήθηκα από την εποχή του «ένα ένα τέσσερα» και του «δεκαπέντε τα εκατό» της δεκαετίας του '60. Κοντά μισός αιώνας με τα ίδια προβλήματα. Με τη διαφορά πως τότε υπήρχε ελπίδα, πιστεύαμε πως το αύριο θα είναι καλύτερο, ενώ για τους σημερινούς νέους δεν είναι θέμα καλού ή κακού αύριο. Απλά δεν υπάρχει. Μπροστά τους μια μαύρη τρύπα.
Κατηγορήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ πως αυτός υποκινεί τα πάντα. Αυτό με μια άλλη ανάγνωση θα μπορούσε να ήταν και μια πολιτική φιλοφρόνηση, αν δεν ήταν παραλογισμός. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τέτοια δύναμη στη νεολαία, αυτό θα σήμαινε πως στους ενήλικες θα είχε ποσοστά κόμματος εξουσίας. Οπότε, σύμφωνα με αυτή τη λογική, γιατί να μην έπαιρνε την εξουσία και να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επιφέρουν την κοινωνική γαλήνη και την ανάπτυξη της χώρας με μια ορθολογιστική πολιτική που θα έχει κέντρο τον άνθρωπο και την ευτυχία του και όχι το κέρδος. Αν θέλουμε να ψάξουμε κάποιο βασικό υποκινητή αυτών των γεγονότων, θα πρέπει να τον αναζητήσουμε στο υπάρχον σύστημα, που έχει κάνει μοναδικό και αληθινό θεό το κέρδος. Εχει μάλιστα και μοναστήρια γι' αυτή τη δουλειά.
Κατηγορήθηκαν ακόμα και οι Αναρχικοί συλλήβδην. «Κουκουλοφόροι», «Γνωστοί Αγνωστοι», «Αντικοινωνικά Στοιχεία» κ.λπ. Ελάχιστα γράφτηκε στον Τύπο πως αντιεξουσιαστές προσπάθησαν να εμποδίσουν ακραίες καταστάσεις και ελάχιστοι πρόσεξαν πως ο χώρος του αναρχισμού έχει πολιτική σκέψη, έστω αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους. Το σημαντικό είναι αλλού. Οι διαθέτοντες πολιτική σκέψη μπορούν να κουβεντιάσουν αναμεταξύ τους, να αποφασίσουν για κάποια πολιτική δραστηριότητα και να πάρουν μια απόφαση δημοκρατικά, σε κάποια γενική συνέλευση. Το έχουμε ξαναγράψει, καλό είναι να το ξαναθυμίσουμε. Ολοι οι κλασικοί θεωρητικοί του Αναρχισμού, που ποτέ δεν συμφώνησαν μεταξύ τους, έκαναν αναφορά στη βία. Αλλά αυτή η βία είχε μια πολιτική στόχευση. Δεν ήταν ποτέ τυφλή και φονταμενταλιστική. Παράλληλα, υπήρχαν και οι πασιφιστές αναρχικοί και εκεί οι μελετητές κατατάσσουν τον Τολστόι, τον Γκάντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που δεν ξέρω αν έχουν οπαδούς στην Ελλάδα, αλλά ίσως να γίνουν κάποτε θεωρητικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
Αλληλεγγύη στον αγώνα της νεολαίας.
Αυτές τις μέρες η Ελληνική κοινωνία συνταράσσεται από μία πρωτοφανή σε έκταση και μαζικότητα κοινωνική εξέγερση. Στην πρώτη γραμμή το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα με μαζικές διαδηλώσεις σε ολόκληρη την χώρα εκφράζει την οργή του για την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική που έχει περιθωριοποιήσει εκατομμύρια συμπολίτες μας. Η εν ψυχρώ Δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης και της κοινωνικής οργής ολόκληρης της κοινωνίας που δυναμικά εκφράστηκε από δεκάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους. Η ωμή βία και η κρατική καταστολή είναι η απάντηση της συντεταγμένης πολιτείας σε κάθε ομάδα που διεκδικεί μια δίκαιη κοινωνική πολιτική, να ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο.
Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα με αναπηρία μαζί με τις οικογένειες τους βιώνουν χρόνια τώρα έναν σύγχρονο κοινωνικό καιάδα που συστηματικά έχουν αποκλειστεί χωρίς να έχουν πρόσβαση σε βασικές πτυχές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Το κοινωνικό κράτος έχει αντικατασταθεί από δομές σύγχρονης νεοφιλανθρωπίας, φιέστες υποκρισίας, ευχές και ανώδυνες διαπιστώσεις, ενώ βασικά δημόσια κοινωνικά αγαθά όπως της υγείας, της παιδείας, της φυσικής αποκατάστασης έχουν παραδοθεί στον βωμό του κέρδους και της εμπορευματοποίησης. Το 90 % των ατόμων με αναπηρία είναι αποκλεισμένο από την εκπαιδευτική διαδικασία, ενώ το 85% δοκιμάζεται από την ανεργία στέλνοντας τα άτομα με αναπηρία στις στρατιές των εκατομμυρίων απόκληρων αυτής της κοινωνίας. Το κραυγαλέο κοινωνικό έλλειμμα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την πρώτη μεταπολεμική γενιά σε χειρότερες συνθήκες διαβίωσης σε ένα καθεστώς κοινωνικής βαρβαρότητας και εργασιακής ανασφάλειας. Ιδιαίτερα τα άτομα με αναπηρία θα πληρώσουν βαριά αυτή την απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Το δίδαγμα από αυτά τα γεγονότα που γεννά ταυτόχρονα και την ελπίδα είναι πως όταν οι πολίτες αυτενεργούν ξεπερνώντας τους έτσι και αλλιώς απαξιωμένους κοινωνικούς θεσμούς μπορούν με την δική τους δύναμη από θεατές να γίνουν πρωταγωνιστές στα γεγονότα, να πάρουν στα χέρια τους το δικό τους μέλλον. Εμείς το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό ως κίνηση ενεργών πολιτών. Με κάθε τρόπο και μέσο εκδηλώνουμε και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτό τον αγώνα της νέας γενιάς που ξέρουμε πως είναι και δικός μας αγώνας που περικλείει και τις δικές μας αγωνίες και διεκδικήσεις. Ματαιοπονούν όλοι εκείνοι που ως εκφραστές του πολιτικού συστήματος θέλουν να ταυτίσουν αυτό το μαζικό και αυθόρμητο κίνημα της οργής και του αγώνα με πράξεις τυφλής βίας και καταστροφών. Αυτό που καθημερινά ασκεί την βία με κάθε τρόπο απροκάλυπτα ή συγκεκαλυμμένα είναι το κράτος μέσα από κάθε λογής μηχανισμούς καταστολής για να επιβάλει την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.
Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα με αναπηρία μαζί με τις οικογένειες τους βιώνουν χρόνια τώρα έναν σύγχρονο κοινωνικό καιάδα που συστηματικά έχουν αποκλειστεί χωρίς να έχουν πρόσβαση σε βασικές πτυχές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Το κοινωνικό κράτος έχει αντικατασταθεί από δομές σύγχρονης νεοφιλανθρωπίας, φιέστες υποκρισίας, ευχές και ανώδυνες διαπιστώσεις, ενώ βασικά δημόσια κοινωνικά αγαθά όπως της υγείας, της παιδείας, της φυσικής αποκατάστασης έχουν παραδοθεί στον βωμό του κέρδους και της εμπορευματοποίησης. Το 90 % των ατόμων με αναπηρία είναι αποκλεισμένο από την εκπαιδευτική διαδικασία, ενώ το 85% δοκιμάζεται από την ανεργία στέλνοντας τα άτομα με αναπηρία στις στρατιές των εκατομμυρίων απόκληρων αυτής της κοινωνίας. Το κραυγαλέο κοινωνικό έλλειμμα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την πρώτη μεταπολεμική γενιά σε χειρότερες συνθήκες διαβίωσης σε ένα καθεστώς κοινωνικής βαρβαρότητας και εργασιακής ανασφάλειας. Ιδιαίτερα τα άτομα με αναπηρία θα πληρώσουν βαριά αυτή την απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Το δίδαγμα από αυτά τα γεγονότα που γεννά ταυτόχρονα και την ελπίδα είναι πως όταν οι πολίτες αυτενεργούν ξεπερνώντας τους έτσι και αλλιώς απαξιωμένους κοινωνικούς θεσμούς μπορούν με την δική τους δύναμη από θεατές να γίνουν πρωταγωνιστές στα γεγονότα, να πάρουν στα χέρια τους το δικό τους μέλλον. Εμείς το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό ως κίνηση ενεργών πολιτών. Με κάθε τρόπο και μέσο εκδηλώνουμε και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτό τον αγώνα της νέας γενιάς που ξέρουμε πως είναι και δικός μας αγώνας που περικλείει και τις δικές μας αγωνίες και διεκδικήσεις. Ματαιοπονούν όλοι εκείνοι που ως εκφραστές του πολιτικού συστήματος θέλουν να ταυτίσουν αυτό το μαζικό και αυθόρμητο κίνημα της οργής και του αγώνα με πράξεις τυφλής βίας και καταστροφών. Αυτό που καθημερινά ασκεί την βία με κάθε τρόπο απροκάλυπτα ή συγκεκαλυμμένα είναι το κράτος μέσα από κάθε λογής μηχανισμούς καταστολής για να επιβάλει την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
