Κορυφαία μορφή της σύγχρονης σκέψης, επανεξετάζει τη σημαντικότερη ανακάλυψη του αρχαιοελληνικού λόγου: το ερώτημα του Είναι Του Δημητρι Βεργετη*
Κορυφαία μορφή της σύγχρονης φιλοσοφίας, μαθηματικός, πολιτικός στοχαστής στρατευμένος στην πολιτική δράση, θεατρικός συγγραφέας, ο Αλέν Μπαντιού αποτελεί ένα μείζον σημείο αναφοράς της σύγχρονης σκέψης. Ο κεντρικός, φιλοσοφικός πυρήνας της σκέψης του, όπως έχει αποτυπωθεί στα τρία κορυφαία βιβλία του, είναι ουσιαστικά άγνωστος στην Ελλάδα. Ευτυχώς δεν είναι παντού ο κανόνας. Το πολύπλευρο έργο του έχει τεράστια απήχηση τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Λατινική Αμερική, όπου τα πολιτικά κινήματα αποδείχτηκαν ευαίσθητοι δέκτες του, ενώ παράλληλα μπορεί κανείς να καταγράψει μια πυκνή διαδοχή συνεδρίων αφιερωμένων στη μελέτη του στα πανεπιστήμια της Β. Αμερικής. Τι εξηγεί άραγε τον πυρετό που αναπτύσσεται γύρω από αυτό το φωτεινό αντικείμενο του φιλοσοφικού και πολιτικού πόθου;
Το βιβλίο του «Είναι και Συμβάν», που κυκλοφόρησε το 1988, θεωρήθηκε σταθμός στην ιστορία της φιλοσοφίας. Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στο «Είναι ο Χρόνος» του Χάιντεγγερ για να εντοπίσει ένα τόσο ρηξικέλευθο και σύνθετο φιλοσοφικό εγχείρημα. Στις περίτεχνες και καινοφανείς αναπτύξεις που αποθησαυρίστηκαν στις σελίδες του, ο Μπαντιού επανεξετάζει τη σημαντικότερη ανακάλυψη του δυτικού λόγου, δηλαδή της αρχαιοελληνικής σκέψης: το ερώτημα του Είναι.
Η έκδοσή του καταγράφηκε, από μαθητές και αντιπάλους, ως σεισμική μετατόπιση των τεκτονικών πλακών της μεταφυσικής. Για ποιο λόγο; Ξεκινώντας από το Παρμενίδιο σκίρτημα της φιλοσοφίας, ξαναδιαβάζοντας με εμπνευσμένη διεισδυτικότητα την πλατωνική της θέσμιση και διατρέχοντας όλο το τόξο της δυτικής φιλοσοφίας, ο Μπαντιού αποδεικνύει ότι το οντολογικό ερώτημα εμπίπτει εξ ολοκλήρου στη δικαιοδοσία των μαθηματικών. Η ρηξικέλευθη αυτή θέση υφαρπάζει από τη φιλοσοφία το αντικείμενο γύρω από το οποίο είχε συγκροτηθεί ως μεταφυσική και αναμφίβολα δίνει τη χαριστική βολή στην οντολογία του Χάιντεγγερ, που ο ακατάβλητος Ντερριντά υπέβαλλε σε ατέρμονη αποδόμηση. Καλούμαστε εδώ να σημειώσουμε προσεχτικά ένα λεπτό αλλά κυριολεκτικά θεμελιώδες σημείο που ναρκοθετεί την πρόσληψη του έργου του. Οταν ο Μπαντιού αποφαίνεται ότι τα μαθηματικά αποτελούν την καθ’ ύλην επιστήμη του Είναι, η θέση αυτή ουδόλως εξυπακούει ότι ο κόσμος και το πραγματικό είναι δομημένοι ως μαθηματικές οντότητες και στοιχειοθετημένοι από τη συνδυαστική μαθηματικών αντικειμένων. Εξυπακούει κάτι ριζικά διαφορετικό, που συχνά παραγνωρίζεται. Πρόκειται για μια θέση που αφορά όχι τον κόσμο αλλά τον λόγο και συγκεκριμένα την παρουσίαση του μεν από τον δε.
Βαθιά προσηλωμένη στην παράδοση του ρασιοναλισμού, η σκέψη του Μπαντιού αντιτίθεται σε κάθε μορφή μυστικιστικής ή μυσταγωγικής προσπέλασης στο Είναι. Γι’ αυτό άλλωστε τονίζει την ιστορικότητα των μαθηματικών. Υπό τις συνέπειες της ρήξης των τεκτονικών πλακών της φιλοσοφίας και της οντολογίας πώς οριοθετείται πλέον η επικράτεια του φιλοσοφικού λόγου;
«Διαδικασίες αλήθειας»
Περί τίνος μιλάει η φιλοσοφία εφόσον δεν πολιτογραφεί στο λόγο της το ερώτημα του Είναι; Η απάντηση του Μπαντιού είναι εξ ίσου καινοφανής. Για να γίνει αντιληπτή πρέπει να λάβουμε υπόψη θα έχει ως άξονα την απόρριψη των αξιώσεων αυθυπαρξίας της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία εγγράφεται σ’ ένα καθεστώς εξάρτησης που συνδιαμορφώνουν τέσσερις ετερογενείς και αυτόνομες συνθήκες: η επιστήμη, η τέχνη, ο έρωτας και η πολιτική. Οι συνθήκες αυτές, που επικαθορίζουν τη φιλοσοφία, χαρακτηρίζονται ως «διαδικασίες αλήθειας», για λόγους που δεν είναι εύκολο να αναλυθούν εδώ. Συνάγεται όμως εύκολα ότι η ίδια η φιλοσοφία δεν παράγει αλήθειες. Δεν οριοθετείται ως πεδίο παραγωγής και πρωτογενούς διατύπωσης αληθειών. Γίνεται κατανοητό γιατί ο Μπαντιού διατηρεί ανοιχτό μέτωπο απέναντι στον σχετικισμό, τον ιστορικισμό το σκεπτικισμό, τον συγκρητισμό… Γιατί δεν συμμερίζεται τον νιτσεϊκό οίστρο του Φουκώ που διακήρυσσε ότι δεν υπάρχουν αλήθειες, αλλά επινοημένα συστήματα αξιών, ότι δεν υπάρχουν γεγονότα αλλά ερμηνείες. Γιατί κρατά απόσταση ασφαλείας από τις νιτσεϊκές ερωτοτροπίες του Ντερριντά που στιγμάτιζε την αλήθεια ως «το κατ’ εξοχήν φετίχ» του δυτικού λόγου.
Γιατί αντιτίθεται επίσης στον μετανιτσεϊκό αντιπλατωνισμό και στη σοφιστική των γλωσσικών παιγνίων που η αγγλοσαξονική παράδοση κληρονόμησε από τον δεύτερο Βιτγγενστάιν. Αποστασιοποιούμενος από μια εμπεδωμένη φιλοσοφική παράδοση και ονειδίζοντας την πρόσφατη ψυχολογία των συναισθημάτων συνομολογεί με τον Λακάν ότι ο έρωτας δεν είναι αυταπάτη ή σεξουαλικός κνησμός, αλλά μια εμπειρία όπου εμφιλοχωρεί μια ορισμένη αλήθεια για την έμφυλη διαφορά, όπως αυτή βιώνεται από τα εμπλεκόμενα υποκείμενα – πέρα από σεξολογικά στερεότυπα περί ετερο-ομο-φυλοφιλίας. Γίνεται σαφές ότι ο Μπαντιού μαζί με τον Λακάν συνθέτουν το πιο σθεναρό ανάχωμα στο παλιρροϊκό μάγμα της μετανεωτερικότητας που κατακλύζει τη δυτική σκέψη. Η αλήθεια και το πραγματικό δεν αποτελούν αντικείμενο της ερμηνευτικής.
«Yπάρχει ένας μόνο κόσμος»
— Υποστηρίζετε τη θέση ότι υπάρχει ένας μόνο κόσμος. Θα ήθελα να σας θέσω δύο συναφή ερωτήματα:
1. Κατά την εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου το κεφάλαιο καταργεί τα σύνορα και ομογενοποιεί τον κόσμο, ενάντια σε ποιον και σε τι επιβεβαιώνετε αυτή τη θέση;
2. Δεν υπάρχει παρά ένας μόνο κόσμος: πρόκειται για μια διαπίστωση ή πρέπει να διακρίνουμε τον απόηχο ενός επιτελεστικού στοιχείου;
— Η καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση» αφορά τα κεφάλαια, τα εμπορεύματα, την αγγαρεύσιμη εργασιακή δύναμη, αλλά απολύτως όχι τις ζωντανές γυναίκες και τους ζωντανούς άντρες, τους κατοίκους του πλανήτη. Κάθε άλλο! Ανεγείρονται παντού τείχη, ηλεκτροφόρα φράγματα, πληθαίνουν οι αστυνομικοί έλεγχοι και οι απελάσεις, στέλνουν το πολεμικό ναυτικό να κάνει περιπολίες. Στο ίδιο το εσωτερικό των λεγόμενων «αναπτυγμένων» χωρών βλέπουμε να εγκαθιδρύεται μια αυστηρή εδαφική, σχολική, κοινωνική διαίρεση ανάμεσα σε αυτούς που επωφελούνται της κατάστασης και στη μάζα των φτωχών εργαζομένων και ανέργων. Γι’ αυτό, η διαβεβαίωση ότι «υπάρχει ένας μόνο κόσμος», ότι δηλαδή κάθε ζωντανός άντρας ή ζωντανή γυναίκα βρίσκεται στον ίδιο κόσμο με εμένα, συνιστά μια θέση επιτακτική, μαχητική, απολύτως αντίθετη στην κίβδηλη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Αυτό το κέλευσμα είναι ουσιώδες. Μόνον αυτό μπορεί να εμποδίσει την ερήμωση του κόσμου από ακατάπαυστους πολέμους.
— Οπως συνηθίζεται στην επιχειρηματολογία σας, αυτή η θέση δεν παραπέμπει στην πολιτική ρητορική αλλά εδράζεται σε μια θεμελιώδη έννοια του στοχασμού σας. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάζετε υπερβατολογικό στοιχείο ενός κόσμου. Πώς εμπλέκεται αυτό στη θέση σας και από ποια άποψη την εδραιώνει;
— Ενας κόσμος ορίζεται, στο πλαίσιο της φιλοσοφίας μου, με βάση ένα είδος εσωτερικής λογικής, μια διάταξη εντάσεων ύπαρξης για τις οποίες είναι ικανά τα αντικείμενα του κόσμου ή, αν προτιμάτε, οι κάτοικοι του κόσμου. Ονομάζω αυτήν τη λογική «υπερβατολογικό» στοιχείο του κόσμου. Στον υποτιθέμενο «κόσμο» του μαινόμενου καπιταλισμού, το υπερβατολογικό στοιχείο συνεπάγεται ότι ορισμένοι άνθρωποι, οι πλουσιότεροι, που πολλές φορές είναι κάτοικοι των αναπτυγμένων και «δημοκρατικών» χωρών», υπάρχουν «καλύτερα» από τον όχλο των υπολοίπων, που έχουν σχεδόν μηδενική αξία. Στο υπερβατολογικό στοιχείο του κόσμου, του οποίου την ενότητα επιβεβαιώνω, όλες οι υπάρξεις μετράνε, σε όλους πρέπει να αναγνωρίζεται η ίδια ένταση ύπαρξης. Γι’ αυτό εξάλλου το μεγάλο σημερινό ερώτημα δεν είναι η ελευθερία, αλλά η ισότητα.
Πετέν και Σαρκοζί
— Σε ό,τι αφορά την ανάλυση της πολιτικής κατάστασης της Γαλλίας, υποστηρίζετε ότι αυτή δομείται με βάση το υπερβατολογικό στοιχείο του «πετενισμού». Θα θέλατε να συνοψίσετε τα βασικά του γνωρίσματα;
— Κατ’ αρχάς, το να παρουσιάζεται ως «επανάσταση», ως «ρήξη», κάτι που δεν είναι παρά η υποταγή στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων και η δουλοπρέπεια απέναντι στους πιο ισχυρούς. Εν συνεχεία, το να κατονομάζεται μια μειοψηφία ανθρώπων, συχνά ξένης καταγωγής, ως άνθρωποι προς επιτήρηση, προς έλεγχο και προς απόρριψη. Εν συνεχεία, το να λέγεται ότι ένα ολέθριο συμβάν, που είναι πάντα ένα λαϊκό συμβάν, είναι η αιτία για όλα τα δεινά μας. Τέλος, το να θεωρείται ότι η διαίρεση ανάμεσα σε μια πλούσια ελίτ και σε μια μάζα αποπτωχευμένων εργαζομένων είναι ένας νόμος της φύσης. Για τον Πετέν, η «εθνική επανάσταση» σήμαινε να μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στους Γερμανούς. Για τον Σαρκοζί, η «ρήξη» σημαίνει να υποταχτείς στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική τάξη πραγμάτων και στους Αμερικανούς καθοδηγητές της. Για τον Πετέν, οι Εβραίοι και οι «μέτοικοι» ήταν η αιτία για όλα τα δεινά μας. Για τον Σαρκοζί, πρέπει να απελαθούν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, κυρίως αφρικανικής καταγωγής. Για τον Πετέν, το Λαϊκό Μέτωπο ήταν η αρχή για την παρακμή της Γαλλίας. Για τον Σαρκοζί, ο Μάης του ’68. Για τον Πετέν, έπρεπε να υπάρχει «αρμονία» ανάμεσα στα βαθύπλουτα αφεντικά και τους φίλεργους και ταλαίπωρους εργάτες. Για τον Σαρκοζί, οι πλούσιοι δεν πρέπει να πληρώνουν φόρους και οι φτωχοί πρέπει να δουλεύουν περισσότερο. Ο Σαρκοζί τοποθετείται επομένως στο υπερβατολογικό στοιχείο του πετενισμού.
— «Η αριστερά είναι ένα πτώμα που έχει πέσει ανάσκελα και βρωμάει». Η διάγνωση του Σαρτρ ισχύει για την κατάσταση της ευρωπαϊκής Αριστεράς και κυρίως της γαλλικής;
— Η Αριστερά είναι παντού νεκρή. Πρέπει να επανεπινοήσουμε εξ ολοκλήρου την χειραφετητική πολιτική και να μην ασχολούμαστε άλλο μ’ αυτήν την Αριστερά.
«Να επιτεθούμε στο αδύνατο»
— Η Αριστερά είναι σε κατάσταση κατάρρευσης και πλήρους αποπροσανατολισμού, ενώ ο αντιδραστικός προσανατολισμός του «πετενισμού» είναι πάλι της μόδας. Αυτή η διαπίστωση προκαλεί κατάθλιψη. Οχι απλώς δεν επιδοκιμάζετε την παραίτηση, αλλά μας καλείτε να ακολουθήσουμε ένα λακανικό κανόνα: να ανυψώσουμε την αδυναμία στο αδύνατο. Από ποια άποψη μπορεί αυτός ο κανόνας να αναπροσανατολίσει κατά τη γνώμη σας την πολιτική δράση;
— Η Δεξιά και η Αριστερά εκφέρουν τον ίδιο λόγο: δεν μπορούμε να κάνουμε παρά αυτό που είναι δυνατό στον σύγχρονο κόσμο, στον κόσμο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι στο καθεστώς του εφικτού, η χειραφετητική πολιτική είναι ολοκληρωτικά αδύναμη. Ε λοιπόν, αυτό αποδεικνύει ότι πρέπει να επιτεθούμε στο αδύνατο. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει: να αλλάξουμε υπερβατολογικό στοιχείο, συνεπώς να αλλάξουμε κόσμο στο εσωτερικό του ίδιου του κόσμου. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να ορίσουμε τι είναι εφικτό και να μη δεχτούμε ποτέ να αποφασίζει γι’ αυτό το θέμα ο εχθρός. Μια επανάσταση σημαίνει πάντα την έλευση αυτού που οι κυρίαρχοι θεωρούν αδύνατο και αδιανόητο. Πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή: αυτό που πρέπει να κηρυχθεί αδύνατο είναι το να συνεχίσει ο καπιταλισμός να αφανίζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και να καθιστά τη σκέψη τιποτένια και μη γενόμενη. Ονομάζω αυτήν την αρχή «κομμουνιστική υπόθεση». Πρέπει να την αναδεχτούμε, χωρίς να φοβόμαστε εκείνους που θα επικαλούνται το αδύνατο. Θα αντλήσουμε καθ’ ολοκληρίαν τις συνέπειες αυτής της υπόθεσης.
Τα βιβλία του
Μπορεί κανείς να διαβάσει το περιεκτικό πρόπλασμα της προβληματικής του Μπαντιού σε ένα βιβλίο που αποτελεί τομή στην εξέλιξη της πολιτικής σκέψης του και το οποίο κυκλοφορεί επί τη ευκαιρία της άφιξής του στην Ελλάδα, με τίτλο «Η πολιτική και η λογική του συμβάντος» (μετ.: Τ. Μπέτζελος - Δ. Βεργέτης, επίμετρο Δ. Βεργέτης, εκδ. Πατάκης).
Αλλα βιβλία του Μπαντιού είναι:
«Περιστάσεις 1 και 2», μετάφραση: Μιχαήλ Σάββας, εκδόσεις: «Αγρα».
«Μανιφέστο για τη φιλοσοφία», μετάφραση: Β. Σκολίδης - Α. Κλαμπατσέα, εκδόσεις «Ψυχογιός».
«Η Ηθική», μετάφραση: Β. Σκολίδης - Κ. Μπόμπας, εκδόσεις: «Scripta».
Διάλεξη και σεμινάριο. Ο Αλέν Μπαντιού δίνει διάλεξη με θέμα «Η φιλοσοφική θεώρηση του πολέμου, άλλοτε και σήμερα» την Τρίτη 29 Ιανουαρίου στις 7.30 μ.μ., στο auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Στις 30 Ιανουαρίου θα κάνει μια γενική εισαγωγή στις θεμελιώδεις όψεις του φιλοσοφικού του έργου, στο πλαίσιο ενός κλειστού σεμιναρίου. Πληροφορίες στην ηλεκτονική διεύθυνση 5dim@otenet.gr.
Η συνέντευξη δόθηκε στον Δημήτρι Βεργέτη. Μετάφραση: Τάσος Μπέτζελος.
* Ο κ. Δ. Βεργέτης είναι ψυχαναλυτής και διευθυντής έκδοσης του περιοδικού Ψυχανάλυσης, Φιλοσοφίας και Τέχνης «αληthεια».
Η καπιταλιστική κυριαρχία είναι παθολογική από τη φύση της
Αλέν Μπαντιού
Η τεχνολογία δεν συνιστά ποτέ κινητήρια δύναμη των πολιτικών διαδικασιών, όπως ο εξοπλισμός δεν είναι η αιτία των πολέμων. Ασφαλώς, οι τεχνολογικά προχωρημένες χώρες θέτουν όλες τις μηχανές και τις εφευρέσεις τους στην υπηρεσία της κυριαρχίας της καπιταλιστικής ολιγαρχίας. Αλλά ο μοχλός αυτής της κυριαρχίας παραμένει πολιτικός
«Να σημειώσουμε κατ' αρχάς ότι αυτή η εξέλιξη θέτει υπό αίρεση την περίφημη διάκριση, την οποία πρότειναν οι Φουκό και Ντελέζ, ανάμεσα σε "κοινωνίες κυριαρχίας" και "κοινωνίες ελέγχου". Είναι σήμερα σαφές ότι η ασταμάτητη τελειοποίηση των τεχνικών μέσων προπαγάνδας και ελέγχου δεν έρχεται ουδόλως σε αντίφαση με την ανάπτυξη των πλέον συνηθισμένων μέσων της "κυριαρχικής" καταστολής: την απομόνωση, τη φυλάκιση χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό, τα βασανιστήρια κ.λπ. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι η καπιταλιστική κυριαρχία, όχι απλώς δεν είναι "φυσική", αλλά φανερώνει ολοένα και περισσότερο την ουσιωδώς παθολογική φύση της. Η διευθύνουσα ολιγαρχία μάς γνωρίζει ότι, ολοένα και περισσότερο, δεν θα διατηρεί τα πλεονεκτήματα αυτής της παθολογίας παρά μέσω του εξωτερικού πολέμου και της εσωτερικής τρομοκρατίας. Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έχει δίκιο: ο ολοκληρωτισμός είναι το μέλλον της δυτικής "δημοκρατίας"».
- Οι ΗΠΑ, όπου η στρατηγική του φόβου έγινε ο θεμέλιος λίθος της κρατικής πολιτικής, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό μέτωπο, είναι η χώρα που διαθέτει την πλέον προχωρημένη τεχνολογία. Ποιος είναι ο ρόλος της τεχνικής στην εποχή της επιτήρησης και των βασανιστηρίων; Πρόκειται για ένα μεταβατικό φαινόμενο ή υπάρχει μια βαθύτερη συναυτουργία ανάμεσα στον αυτοματισμό του κεφαλαίου και την τεχνική -την οποία υπενθυμίζω ότι διαχωρίζετε απ' την επιστήμη ως σκέψη που δημιουργεί αλήθεια;
«Η τεχνολογία δεν συνιστά ποτέ κινητήρια δύναμη των πολιτικών διαδικασιών, όπως ο εξοπλισμός δεν είναι η αιτία των πολέμων. Ασφαλώς, οι τεχνολογικά προχωρημένες χώρες θέτουν όλες τις μηχανές και τις εφευρέσεις τους στην υπηρεσία της κυριαρχίας της καπιταλιστικής ολιγαρχίας. Αλλά ο μοχλός αυτής της κυριαρχίας παραμένει πολιτικός, και άρα υποκειμενικής ουσίας. Η συγκατάθεση των μαζών, είτε αποσπάται διά της βίας είτε εξασφαλίζεται μέσω της διαφθοράς και του διχασμού, παραμένει sine qua non συνθήκη για μια καταπιεστική εξουσία, όποια κι αν είναι».
- Η νεοφιλελεύθερη μυθοπλασία διατείνεται ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου, που διαδίδονται μέσω της εξάπλωσης των αγορών, αποτελούν το γαληνεμένο ορίζοντα μιας νέας τάξης, η οποία αντιστοιχεί στην οικουμενική δημοκρατία. Ωστόσο, αυτή η μυθοπλασία διαψεύδεται συνεχώς από τον πόλεμο. Ποιες είναι οι νέες λειτουργίες και μορφές του πολέμου στην παρούσα συγκυρία, όπου ο εξωτερικός εχθρός εσωτερικεύεται υπό μορφή κοινωνικών συνόλων που στιγματίζονται ως εχθροί;
«Ο πόλεμος είναι ο ορίζοντας της ολιγαρχικής κυριαρχίας. Παντού όπου επιχειρούν να συγκροτηθούν, ακόμη και πάνω σε θολές ή αντιδραστικές ιδεολογικές βάσεις, κράτη που να αρνούνται το συναινετικό καπιταλιστικό κανόνα και το καθεστώς πελατών των Δυτικών εν γένει και των ΗΠΑ ειδικά, ο πόλεμος βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Αυτός ο πόλεμος επιδιώκει να καταστρέψει αυτά τα κράτη, να τα διαμελίσει, να εξαναγκάσει τους λαούς για μια μακρά περίοδο στην αδυναμία. Δεν πρόκειται για έναν αυτοκρατορικό αποικισμό, αλλά για μια καταστροφή, σε ολόκληρες γεωστρατηγικές ζώνες. Εξασφαλίζουν με στρατιωτικούς και μισθοφόρους την απόσπαση πετρελαίου ή μεταλλευμάτων, και αφήνουν τα υπόλοιπα στην τύχη τους, στον εμφύλιο πόλεμο και τη βασιλεία των γκάνγκστερ. Στο εσωτερικό, ομοίως, αφήνουν στην τύχη τους ολόκληρες λαϊκές συνοικίες, με εξαίρεση ορισμένες αστυνομικές εκστρατείες προκειμένου να γεμίσουν οι φυλακές και να διασφαλιστούν απεχθείς "ποσοστώσεις" απελάσεων ξένων. Αυτή είναι η πολιτική των "δικαιωμάτων του ανθρώπου" για τη μάζα των πληθυσμών του κόσμου».
(Μετάφραση: Τάσος Μπέτζελος)
| λέν Μπαντιού -- H ηθική. Δοκίμιο για τη συνείδηση του Κακού (1993) από Alain Badiou (1937-) 5:25μμ, Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007 (Τροποποιήθηκε 5:28μμ, Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007) |
http://www.4shared.com/file/11028453/6724fff3/Alain_Badiou_-_H_Hqikh--Dokimio_gia_th_Suneidhsh_tou_Kakou.html ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ........................ 11 Ι. ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; ............ 14 1. Ο θάνατος του ανθρώπου;............. 15 2. Τα θεμέλια της ηθικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ....................... 17 3. Ο άνθρωπος: έμβιο ζώο ή αθάνατη μοναδικότητα; 20 4. Μερικές αρχές ................... 26 Π. ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ; ............... 28 1. Η ηθική υπό την έννοια του Λεβινάς ...... 28 2. Η «ηθική της διαφοράς» ............. 30 3. Από τον Άλλο στον Ολικώς Άλλο........ 30 4. Η ηθική ως αποσυντεθειμένη θρησκεία ..... 33 5. Επιστροφή στο Ίδιο................ 35 6. «Πολιτιστικές» διαφορές και πολιτισμοκρατία . 36 7. Από το Ίδιο στις αλήθειες ............ 37 III. Η ΗΘΙΚΗ, ΕΚΦΑΝΣΗ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ 39 1. Η ηθική ως θεραπαινίδα της αναγκαιότητας . . 39 2. Η ηθική ως «δυτική» κυριαρχία επί του θανάτου 42 3. Βιοηθική ...................... 44 4. Ο ηθικός μηδενισμός μεταξύ συντηρητισμού και ενόρμησης . ................ 47 IV. Η ΗΘΙΚΗ ΤΩΝ ΑΛΗΘΕΙΩΝ .......... 49 1. Είναι, συμβάν, αλήθεια, υποκείμενο ....... 49 2. Τυπολογικός ορισμός της ηθικής μιας αλήθειας 53 3. Η εμπειρία της ηθικής «συνέπειας»....... 57 4. Ασκητισμός; .................... 62 V. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ TOΥ ΚΑΚΟΥ.......... 66 Α. Η ΖΩΗ, ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΤΟ ΚΑΛΟ......... 66 Β. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ....... 69 Γ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΥΜΒΑΝ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ..................: 75 Δ. ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΜΙΑΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ .... 79 1. Το είδωλο και η τρομοκρατία......... 79 2. Η προδοσία................... 85 3. Το ακατονόμαστο ............... 88 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ..................... 96 Ακόμη Highly Speculative Reasoning on the Concept of Democracy http://www.4shared.com/file/4228905/52a00eb0/alain_badiou_-_highly_speculative_reasoning_on_the_concept_of_democracytxttar.html Philosophical Considerations of the Very Singular Custom of Voting http://www.4shared.com/file/4228904/25a73e26/alain_badiou_-_philosophical_considerations_of_the_very_singular_custom_of_votingtxttar.html Manifesto for Philosophy http://www.4shared.com/file/4194599/385cfcb1/alain_badiou_-_manifesto_for_philosophypdftar.html
Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: alain_badiou_-_h8ikh.pdf (application/pdf) Ανθρώπινα δικαιώματα, βιοηθική, σεβασμός του άλλου: η ηθική είναι σήμερα της μόδας. Όμως, οι αξίες της (ο άνθρωπος, ο άλλος, η ζωή) παραείναι γενικές και δεν επιτρέπουν να σκεφτούμε τις μοναδικές καταστάσεις. Κόντρα στο ρεύμα μιας ηθικής αρχών, που διαπρέπει κυρίως στο να καταγγέλλει παντού ένα ριζικό Κακό, μια ηθική των συγκεκριμένων αληθειών- αληθειών της πολιτικής, επιστήμης, της τέχνης και του έρωτα- θα μας επέτρεπε να ταυτοποιήσουμε διαφορετικά το Κακό, ώστε να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου