Γράφει η Έφη Γεωργοπούλου
Ι. Ο ΟΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Στα κείμενα της Βυζαντινής περιόδου μνημονεύεται ο όρος « Βλάχος» με ποικίλες σημασίες.
Ειδικότερα, αναφέρεται :
α) Ως ταυτόσημη πρώτα με τη λέξη νομαδοτρόφος ( Κεκαυμένος, Άννα Κομνηνή, Χωνιάτης),
β) Ως εθνικό όνομα κατόπιν των Λατινομακεδονόγλωσσων κατοίκων της περιοχής των ελληνικών ‘Αλπεων ( οροσειρά της Πίνδου), της Ορεστίδος δηλαδή, η οποία σύμφωνα με τον αρχαίο γεωγράφο Στράβωνα εκτεινόταν από τη λίμνη της Οχρίδας ως τη Βοιωτία περίπου,
γ) Ως εθνικό επίσης όνομα όλων γενικά των ομόγλωσσων με αυτούς πληθυσμών της Βόρειας Βαλκανικής ( Κίνναμος, Χαλκοκονδύλης),
δ) Ακόμη, αναφέρεται και ως ταυτόσημη με τις έννοιες παγανός, εθνικός, ειδωλολάτρης, όχι χριστιανός δηλαδή, όπως προκύπτει από τη φράση: « ευλογημένοι χριστιανοί και σεις οι Βλάχοι», κυρίως όμως από τις εκχωρήσεις ατόμων, οικογενειών και φατριών σε εκκλησίες και Μοναστήρια, υπό την ιδιότητα φορολογητέου ενοικιαστού κυρίως, ίσως για να προωθηθεί ο εκχριστιανισμός τους.
