Αμφισβητώντας τη βαρύτητα του νόμουΓια τα γεγονότα βιας και αντιβιας της 15ης Δεκεμβρη
Όπως και στις διαδηλώσεις της 6 Δεκέμβρη, έτσι και στην γενική απεργία, ο σχεδιασμός του κράτους ήταν εμφανής σε όποιον δεν επιμένει ακόμα και τώρα να εθελοτυφλεί ή να κάνει την ατολμία του εργαλείο ανάλυσης.
Διαλύστε τις διαδηλώσεις, ψεκάστε με χημικά όπλα, ξυλοκοπείστε, χρησιμοποιήστε τις μηχανές ως δολόφονικό όπλο ήταν οι εντολές προς τα ένστολα παράσιτα.
Ποιοτική διαφορά ήταν η συνεπικουρία των πραιτοριανών από ορδές ασφαλιτών μεταμφιεσμένους σε μάχιμους διαδηλωτές. Φυσικά η μαχικότητα της αμφίεσης τους έγινε χίλια κομμάτια, όπως και ο τσαμπουκάς των ένστολων συναδέλφων τους, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με αποφασισμένους διαδηλωτές.
Διαλύστε τις διαδηλώσεις, ψεκάστε με χημικά όπλα, ξυλοκοπείστε, χρησιμοποιήστε τις μηχανές ως δολόφονικό όπλο ήταν οι εντολές προς τα ένστολα παράσιτα.
Ποιοτική διαφορά ήταν η συνεπικουρία των πραιτοριανών από ορδές ασφαλιτών μεταμφιεσμένους σε μάχιμους διαδηλωτές. Φυσικά η μαχικότητα της αμφίεσης τους έγινε χίλια κομμάτια, όπως και ο τσαμπουκάς των ένστολων συναδέλφων τους, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με αποφασισμένους διαδηλωτές.
Η νομιμοποίηση της αντιβίας
Αρχίζει να γίνεται κατανοητό σε πλατιά τμήματα της κοινωνίας, αλλά κυρίως στο κομμάτι αυτό που κατεβαίνει ενεργά στο δρόμο, πως η κλιμάκωση της κρατικής καταστολής είναι κεντρική επιλογή του καθεστώτος και της κυβέρνησης. Η αστυνομική βία εμφανίζεται πια ως (αυτό που ήταν πάντα) το αναγκαίο συμπλήρωμα (ή προαπαιτούμενο) της κοινωνικής αντεπανάστασης που συνοψίζεται στο «σχέδιο διάσωσης της πατρίδας». Συνέπεια αυτών των συνειδητοποιήσεων είναι η διάλυση των διαφόρων ιδεολογημάτων που έθρεψαν τις αυταπάτες των ειρηνικών διαδηλώσεων και των κινητοποιήσεων που έστελναν μηνύματα προς κάθε ενδιαφερόμενο, αλλά περιέργως μετρούσαν μόνο ήττες και απογοήτευση.
Τα «μπάχαλα» προκαλούν την καταστολή, «σύντροφοι προχωράμε» ενώ άλλα μπλοκ δέχονταν επίθεση, καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται και άλλα τέτοια γλαφυρά ήταν η έκφραση μιας βαθύτερης αντίληψης που εξέφραζε και μια εποχή: ότι δηλαδή υπάρχει ένα πεδίο συμβιβασμού με τους αφέντες κι αν οι καταπιεσμένοι είναι λογικοί και σώφρωνες θα βρεθεί η χρυσή τομή πέρα από ακρότητες.
Αυτή η λογική, αξιακά προβληματική, γιατί ευνούχιζε το συνειδητό προλεταριάτο αφήνοντας το έρμαιο της μεγαλοψυχίας των αστών, είναι πλέον θαμμένη κυριολεκτικά στους τόνους των χημικών, όπως ακριβώς το κοινωνικό συμβόλαιο των τελευταίων δεκαετίων βρίσκεται κάτω από τα συντρίμμια των αέναων νέων μέτρων.
Η αφορμή που χρειάζονται οι ένστολοι δολοφόνοι για να καταστείλουν ταυτίζεται πια με την αιτία: είναι η συμμετοχή σε αντικυβερνητικές-αντικαθεστωτικές κινητοποιήσεις. Τόσο απλά και τόσο κυνικά.
Η συμμετοχή σε μια διαδήλωση, απεργία, κατάληψη είναι μια επιλογή και ως τέτοια θα πρέπει να μπορεί να υποστηριχθεί με αξιοπρέπεια, αλλιώς καταντά αξιοθρήνητη ρητορεία.
Τα «μπάχαλα» προκαλούν την καταστολή, «σύντροφοι προχωράμε» ενώ άλλα μπλοκ δέχονταν επίθεση, καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται και άλλα τέτοια γλαφυρά ήταν η έκφραση μιας βαθύτερης αντίληψης που εξέφραζε και μια εποχή: ότι δηλαδή υπάρχει ένα πεδίο συμβιβασμού με τους αφέντες κι αν οι καταπιεσμένοι είναι λογικοί και σώφρωνες θα βρεθεί η χρυσή τομή πέρα από ακρότητες.
Αυτή η λογική, αξιακά προβληματική, γιατί ευνούχιζε το συνειδητό προλεταριάτο αφήνοντας το έρμαιο της μεγαλοψυχίας των αστών, είναι πλέον θαμμένη κυριολεκτικά στους τόνους των χημικών, όπως ακριβώς το κοινωνικό συμβόλαιο των τελευταίων δεκαετίων βρίσκεται κάτω από τα συντρίμμια των αέναων νέων μέτρων.
Η αφορμή που χρειάζονται οι ένστολοι δολοφόνοι για να καταστείλουν ταυτίζεται πια με την αιτία: είναι η συμμετοχή σε αντικυβερνητικές-αντικαθεστωτικές κινητοποιήσεις. Τόσο απλά και τόσο κυνικά.
Η συμμετοχή σε μια διαδήλωση, απεργία, κατάληψη είναι μια επιλογή και ως τέτοια θα πρέπει να μπορεί να υποστηριχθεί με αξιοπρέπεια, αλλιώς καταντά αξιοθρήνητη ρητορεία.
Αυτή η υπεράσπιση της επιλογής, εκτός από τα προφανή πρακτικά καθήκοντα τηςπεριφρούρησης και της άσκησης του δικαιώματος της αυτοάμυνας, απαιτεί την κατανόηση της μαχητικής μειοψηφίας που διαδηλώνει, όχι ως υποψήφιο θύμα της καταστολής, αλλά ως συνειδητό φορέα της νόμιμης αντιβίας. Όπως ακριβώς το συνειδητό προλεταριάτο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του όχι ως παθητικό αντικείμενο εκμετάλλευσης, αλλά ως τον ενεργητικό ανταγωνιστή των αστών και του κράτους τους.
Η νομιμότητα των νόμωνΌπως σωστά έχει ειπωθεί ο νόμος δε συνίσταται μόνο στην αφηρημένη διατύπωση καθολικών κανόνων αλλά στο μηχανισμό επιβολής του. Το μονοπώλιο της ωμής φυσικής βίας ή της απειλής της είναι η εγγύηση για την τήρηση του νόμου ή πιο απλά ο μπάτσος εγγυάται σε τελευταία ανάλυση τη νομιμοποίηση της νομιμότητας. Κι όσο ο νόμος δεν πείθει για την καθολικότητα του (που προφανώς είναι το συμφέρον της αστικής τάξης ως δήθεν γενικό), όταν δηλαδή η αστική τάξη αδυνατεί να συγκροτήσει -υλικά και ιδεολογικά- ένα μπλοκ εξουσίας, τόσο η βαρύτητά του θα συμπυκνώνεται στο όπλο του μπάτσου.
Αν μέχρι και οι τηλεοπτικοί καθεστωτικοί στυλοβάτες παραδέχονται πως “τα μέτρα είναι άδικα, αλλά αναγκαία” (sic), αν η μνημονιακή πραγματικότητα (κάτι που με αναλογίες λαμβάνει χώρα σε όλες τις καπιταλιστικές μητροπόλεις) συνίσταται στη βίαιη και ξαφνική επιβολή νέων ταξικών και ευρύτερα κοινωνικών σχέσεων, τότε ο νόμος απογυμνώνεται από κάθε καθολικότητα και παρουσιάζεται πραγματικά ως αυτό που είναι: το ταξικό συμφέρον της αριστοκρατιας του χρήματος και γενικότερα των αστών.
Μόνο που αυτό δεν είναι μια αφηρημένη διαπίστωση κάποιων μαρξιστών κοινωνιολόγων, αλλά μια ορθή περιγραφή των κοινωνικών διεργασιών και της συνειδητοποίησής τους από εκατομμυρία ανθρώπους. Αυτή η αντιφατική διαδικασία είναι η κοινωνική νομιμοποίηση της εξέγερσης, είναι η πολυθρύλητη πλειοψηφία που φαντασιώνονται οι αρνητές της πρωτοπορίας να κατεβαίνει συντεταγμένα στο δρόμο. Καθώς αναζητούνται νέες κοινωνικές συμμαχίες, η κοινωνία πολώνεται καιευρύτερα στρώματα θεωρώντας άδικο το υπάρχον, νομιμοποιούν, ανεξάρτητα από το αν θα συνδράμουν, την εξέγερση. Όπως αντίστοιχα συγκροτείται κοινωνικά το στρατόπεδο της αντίδρασης από τα αποθέματα της ανθρώπινης σκόνης.
Αν μέχρι και οι τηλεοπτικοί καθεστωτικοί στυλοβάτες παραδέχονται πως “τα μέτρα είναι άδικα, αλλά αναγκαία” (sic), αν η μνημονιακή πραγματικότητα (κάτι που με αναλογίες λαμβάνει χώρα σε όλες τις καπιταλιστικές μητροπόλεις) συνίσταται στη βίαιη και ξαφνική επιβολή νέων ταξικών και ευρύτερα κοινωνικών σχέσεων, τότε ο νόμος απογυμνώνεται από κάθε καθολικότητα και παρουσιάζεται πραγματικά ως αυτό που είναι: το ταξικό συμφέρον της αριστοκρατιας του χρήματος και γενικότερα των αστών.
Μόνο που αυτό δεν είναι μια αφηρημένη διαπίστωση κάποιων μαρξιστών κοινωνιολόγων, αλλά μια ορθή περιγραφή των κοινωνικών διεργασιών και της συνειδητοποίησής τους από εκατομμυρία ανθρώπους. Αυτή η αντιφατική διαδικασία είναι η κοινωνική νομιμοποίηση της εξέγερσης, είναι η πολυθρύλητη πλειοψηφία που φαντασιώνονται οι αρνητές της πρωτοπορίας να κατεβαίνει συντεταγμένα στο δρόμο. Καθώς αναζητούνται νέες κοινωνικές συμμαχίες, η κοινωνία πολώνεται καιευρύτερα στρώματα θεωρώντας άδικο το υπάρχον, νομιμοποιούν, ανεξάρτητα από το αν θα συνδράμουν, την εξέγερση. Όπως αντίστοιχα συγκροτείται κοινωνικά το στρατόπεδο της αντίδρασης από τα αποθέματα της ανθρώπινης σκόνης.
Είναι φυσικά σωστό πως το καθήκον των συνειδητών δυνάμεων είναι να αντιπαραβάλλουν ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και αντίστοιχα να εκφράσουν και να οργανώσουν τη δίκαιη οργή που από μόνη δεν αρκεί για να ανατρέψει τον καπιταλισμό.
Αρκεί όμως αυτή η οργή, μορφοποιημένη σε βία που επιστρέφεται στην κρατική βία, για να νομιμοποιηθεί κάθε επαναστατικό σχέδιο και δε χρειάζεται καμία αναζήτηση επιπλέον νομιμοποίησης μέσω μιας αργής κατάκτησης της πλειοψηφίας, λες και το όλο ζήτημα είναι αμιγώς ποσοτικό.
Αρκεί όμως αυτή η οργή, μορφοποιημένη σε βία που επιστρέφεται στην κρατική βία, για να νομιμοποιηθεί κάθε επαναστατικό σχέδιο και δε χρειάζεται καμία αναζήτηση επιπλέον νομιμοποίησης μέσω μιας αργής κατάκτησης της πλειοψηφίας, λες και το όλο ζήτημα είναι αμιγώς ποσοτικό.
Τι περιμενατε λοιπόν, εσείς οι άθλιοι απολογητές του παρακμιακού συστήματος, οι καταπιεσμένοι να αποδεχτούν τόση βία πεισμένοι από τη νομιμότητά σας και φοβισμένοι από τις ένστολές σας συμμορίες; Ή αποβλακωμένοι από τον μιντιακό πολιτισμό σας; Μήπως σαστισμένοι από τη δολοφονική παρακρατική προβοκάτσια της 5ής Μάη; (κάτι που μοιάζει το πιθανότερο μετά και τις δεκάδες των υπανθρώπων με πολιτικά που έδρασαν στις 15 Δεκέμβρη;, γιατί όχι και τότε)
Επειδή η καθημερινή, συστημική σας βία την εποχή της ανάπτυξης απέναντι στους μετανάστες με τις εκατοντάδες δολοφονίες στα σύνορα, η βία της ανεργίας και της φτώχειας, η στοχευμένη πολιτική βία απέναντι στις μειοψηφίες γινόταν αποδεκτή γιατί η δανειοδοτούμενη ευημερία παρήγαγε γενικευμένη αλλοτρίωση, νομίζατε πως η συναίνεση είναι παντός καιρού; Όπως λέει και το σύνθημα ιστορικής συνέχειας: Βάρκιζα τέλος!
Επειδή η καθημερινή, συστημική σας βία την εποχή της ανάπτυξης απέναντι στους μετανάστες με τις εκατοντάδες δολοφονίες στα σύνορα, η βία της ανεργίας και της φτώχειας, η στοχευμένη πολιτική βία απέναντι στις μειοψηφίες γινόταν αποδεκτή γιατί η δανειοδοτούμενη ευημερία παρήγαγε γενικευμένη αλλοτρίωση, νομίζατε πως η συναίνεση είναι παντός καιρού; Όπως λέει και το σύνθημα ιστορικής συνέχειας: Βάρκιζα τέλος!
Όσο κάθε αστική λύση θα αδυνατεί να παράγει την όποια σταθερότητα ή ακόμα καλύτερα θα γενικεύει την αστάθεια, τόσο κάθε τολμηρό και σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο θα έχει τις αντικειμενικές συνθήκες να αναπτυχθεί στο κενό που υπάρχει.
Η πιθανή κατάρρευση του ευρώ, η ολοκληρωτική χρεοκοπία, μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση που θα σαρώσει τις ένστολες συμμορίες είναι σενάρια που τρομοκρατούν πραγματικά τα αστικά επιτελεία, όσο κι αν χρησιμοποιούνται και ως εκβιασμός μήπως και αποσπάσουν συναίνεση.
Αντίθετα το συνειδητό προλεταριάτο δε νιώθει φόβο μπροστά στις θύελλες των καιρών, αλλά αντικρίζει στα ερείπια αυτού του κόσμου, την προοπτική του καινούριου, μαχόμενο με την τόλμη και την αυτοπεποίθηση εκείνου που ξέρει πως έχει το δίκιο με το μέρος του και άρα τη νομιμοποίηση, ανεξάρτητα από ψευδεπίγραφες πλειοψηφίες και οποιαδήποτε “κοινή γνώμη”.
Η πιθανή κατάρρευση του ευρώ, η ολοκληρωτική χρεοκοπία, μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση που θα σαρώσει τις ένστολες συμμορίες είναι σενάρια που τρομοκρατούν πραγματικά τα αστικά επιτελεία, όσο κι αν χρησιμοποιούνται και ως εκβιασμός μήπως και αποσπάσουν συναίνεση.
Αντίθετα το συνειδητό προλεταριάτο δε νιώθει φόβο μπροστά στις θύελλες των καιρών, αλλά αντικρίζει στα ερείπια αυτού του κόσμου, την προοπτική του καινούριου, μαχόμενο με την τόλμη και την αυτοπεποίθηση εκείνου που ξέρει πως έχει το δίκιο με το μέρος του και άρα τη νομιμοποίηση, ανεξάρτητα από ψευδεπίγραφες πλειοψηφίες και οποιαδήποτε “κοινή γνώμη”.
Άκης Τζάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου