Η συγκυρία, η αριστερά των κινημάτων κ η κυβέρνηση

Καρανίκας Νίκος,Συν.Συρ.

Αυτό που αποκαλείται συγκυρία είναι το αποτέλεσμα της πολύχρονης πολιτικής διαχείρισης του τόπου από ΝΔ κ ΠΑΣΟΚ, [μια ΝΔ ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της αφού είναι μια ένωση ιδιωτικών συμφερόντων, γεμάτη σκάνδαλα, με πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων κ εχθρική στην κοινωνική μέριμνα και ένα ΠΑΣΟΚ που έχει χαραχτεί στη συλλογική μνήμη ως το μεγάλο κόλπο-απάτη, που έκανε τις ίδιες ασχήμιες στο όνομα του λαού κ του σοσιαλισμού].

Τα τελευταία 30 χρόνια το ίδιο πολιτικό προσωπικό απολαμβάνει τα προνόμια της εξουσίας, επωφελούμενο της λαϊκής εντολής, αφήνοντας στο πέρασμά του περισσότερα σκάνδαλα παρά έργα. Ο κόσμος , όσες αυταπάτες κ εξαρτήσεις κι αν έχει, κρατάει για τον εαυτό του το κομμάτι της κοινωνικής πραγματικότητας κ δίχως να οργανώνει την γκρίνια του, κουβεντιάζει με τους ομοίους του (φίλοι, παρέα, οικογένεια, συνάδελφοι, αγορά) δίχως να περιμένει πολλά από τις κυβερνήσεις που ψηφίζει( άντε, στην καλύτερη, μια δουλειά).

Εκεί έφτασε η τιμημένη εργατική τάξη,να κουβεντιάζει πως, 'δεν πειράζει που κλέβουν οι εργοδότες κ οι κυβερνώντες, αρκεί τουλάχιστον να γεμίζει ο ντορβάς'.Τα τελευταία χρόνια όμως ο ντορβάς δε λέει να γεμίσει κ όσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο αβέβαιη η ζωή, σε αντίθεση με την χλιδή του πολιτικού προσωπικού του κράτους.

Ο κόσμος της εργασίας, τσακισμένος από τα ωράρια, τα προσβλητικά μεροκάματα κ τις σχέσεις εργασίας αδυνατεί να βρεθεί σε συλλογικές διαδικασίες κ αν μπορεί, δύσκολα γίνεται μέλος των σημερινών οργανώσεων. Και αυτή η κατάσταση δεν ευνοεί.

Ο συμβιβασμός του κόσμου συναντάει τα τελευταία χρόνια την απαξίωση κ την αλαζονεία των κυβερνήσεων κ του κεφαλαίου -κ αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο κ κάτι απρόβλεπτο μπορεί να ταρακουνήσει τα σταθερά θεμέλια.

Αυτή είναι η συγκυρία που μας ευνοεί . Το ΠΑΣΟΚ διέλυσε τις αυταπάτες κ αυτό είναι 'χειρότερο' για την εξουσία, αφού οι αυταπάτες δικαιολογούν την αναμονή -με απάθεια κ την ελπίδα -ότι κάποιοι άλλοι θα φροντίζουν για τον σοσιαλισμό κ για το μέλλον των παιδιών τους, αρκεί να πέφτει η ψήφος, δίχως κόστος, χωρίς αγώνες, έτσι απλά.

Η χειραγώγηση κ η αλλοτρίωση μπορεί να ανατραπεί αρκεί η αριστερά να στραφεί στα καθημερινά κοινωνικά πεδία κ η πολιτική θα αποκτήσει το νόημα κ το ενδιαφέρον που της πρέπει.

Η αριστερά αποτελεί μια πολιτική δύναμη που συμβολίζει την ανιδιοτέλεια, τον αγώνα κ έχει τα κόστη της. Αξίες που δεν είναι στην επικαιρότητα,αλλά την χαρακτηρίζουν . Δεν είναι απρόβλεπτη,αντιθέτως κατάντησε αρκετά προβλέψιμη, ακίνδυνη κ βαρετή. Είναι γνωστή για τα στεγανά της κ περιορίζει το εύρος της. Έχει όμως διδάξει κ αλληλεγγύη, συντροφικότητα, ισότητα, αυτοάμυνα, δημιουργώντας ένα περιβάλλον διαφορετικό που σε κερδίζει, σε κάνει άνθρωπο.

Η αριστερά σήμερα οφείλει να σταθεί άξια των περιστάσεων 'επανεπεξεργάζοντας την μνήμη της,
ώστε να 'χρησιμεύσει ως καταλύτης κ άξονας συνάρθρωσης για να ενταχθούν κ άλλοι αγώνες στη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ευαισθητοποίησης για την κοινωνική αλλαγή'*. Τα τελευταία χρόνια η στρατηγική της να στραφεί στα κοινωνικά κινήματα,την εξοικειώνει με το λαό, κ με την νέα γενιά στο προσκήνιο ίσως να ταραχτούν τα πράγματα.

Η περίοδος που ζούμε δεν χαρακτηρίζεται στεγνά από φτώχεια, ακρίβεια, ανεργία. Έχει άγχος, διατροφική ανασφάλεια, νέα μοντέλα οργάνωσης της παραγωγής, περιβαλλοντική καταστροφή. Είναι τεχνολογικά ανώτερη, με δυνατότητες που διευκολύνουν την στρατηγική της παγκόσμιας συνεννόησης, μια τεχνολογία που ενώ συμβάλλει στη διαμόρφωση του τοπίου, εξακολουθεί να είναι χειραγωγημένη από την πολεμική βιομηχανία.

Ο αριθμός του ειδικευμένου προλεταριάτου, του επιστημονικού μορφωτικού επιπέδου του, της κατοχής θέσεων εργασίας που επηρεάζουν την ροή του 'έργου', είναι ιστορικά στα ανώτερα ποσοστά του.

Αυτό δε κάνει το σημερινό προλεταριάτο από μόνο του ανταγωνιστικό απέναντι στην αστική κυριαρχία. Χρειάζεται να γίνει μέρος ενός κοινού σχεδίου με το σύνολο των απαιτήσεων που προβάλλονται στην καθημερινότητα.

Αναδεικνύοντας την πολιτική πρόταση που προκύπτει από την συλλογή των απαιτήσεων, δημιουργώντας από την ανάγκη για λύσεις, έναν νέο δικό της θεσμό, τη δημοκρατία του κοινωνικού χώρου. Η αυτονομία των κινημάτων είναι αυτή που υπερασπίζεται την χειραφέτηση ενώ ο συντονισμός γίνεται η δυνατότητα για την συνολική πολιτική χειραφέτηση.

Αυτή η συνάρθρωση των κοινωνικών πρακτικών χρειάζεται ένα ενιαίο πολιτικό σχέδιο. Ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα είναι μια κοινωνική αντιστοίχηση, όλων των κοινωνικών πράξεων, με σχέδιο ώστε να προκύπτουν οι απαραίτητες συμμαχίες που θα υπερασπιστούν την υλοποίησή του κ στη βουλή.

Από την μια, αυτό σημαίνει ότι το κόμμα, η πολιτική οργάνωση, είναι η συνάρθρωση μελών, από και στον χώρο των κινημάτων (ώστε η συλλογή των 'απαιτήσεων' να γίνεται από την εμπειρία κ η δημοκρατία μια διαδικασία παιδαγωγική), από την άλλη αυτό το εγχείρημα δείχνει κ τα όρια των σημερινών αριστερών κομμάτων.

Τα τελευταία χρόνια αναδεικνύονται από τους κοινωνικούς χώρους αιτήματα που μπορούν να αποτελούν κ κυβερνητικό πρόγραμμα εφόσον μπορεί να το υπερασπιστεί ένα κοινωνικό πλέγμα, μια νέα πλειοψηφία, δίχως να θίγετε ο καπιταλισμός άμεσα αλλά δημιουργώντας συνθήκες για μια σοβαρή αντιπαράθεση με την εξουσία στο άμεσο μέλλον.

Νομίζω ότι υπερβάλουμε με το κράτος, εννοώντας ότι, του δώσαμε μεγάλη αξία. Ο Πουλαντζάς έλεγε ότι το κράτος είναι ο τόπος στρατηγικής οργάνωσης της κυρίαρχης τάξης στη σχέση της με τις δυναστευόμενες τάξεις. Είναι ένας τόπος κ ένα κέντρο άσκησης της εξουσίας αλλά που δεν κατέχει δική του εξουσία. Η μόνη δυνατή λύση για να αποφύγουμε τον κρατισμό είναι να φροντίσουμε να ελέγχεται από έξω, από τις λαϊκές μάζες κ από τα όργανα άμεσης δημοκρατίας στη βάση, κοντολογίς να κολλήσουμε πλάι στον οικονομικό μηχανισμό , αυτοδιαχειριστικές αντί-εξουσίες κ να φροντίσουμε να επιτηρούνται οι τεχνο-γραφειοκράτες'.

Αυτό σημαίνει ότι η αριστερά πρέπει να αλλάξει τρόπο για την προσέγγιση της ίδιας στρατηγικής κ έτσι να υπάρξει με όρους ριζοσπαστικούς κοιτώντας το κοινοβούλιο δίχως αυταπάτες, έχοντας ως προτεραιότητα την κοινωνική χειραφέτηση, παλεύοντας για 'δημοκρατία προωθημένη, διευρυμένη σε όλα τα πεδία, ως τις τελευταίες συνέπειες'**.

Ο δημοκρατικός δρόμος δε σημαίνει ειρηνικός δρόμος όσες κυβερνήσεις κ αν έχουμε(εξάλλου η οκτωβριανή επανάσταση,όπως κ η ζαπατίστικη είχαν λιγότερα θύματα από μια σαββατοκυριακάτικη έξοδος).

Ένα παράδειγμα :
Αποδοχή της λαϊκής εντολής για κυβέρνηση σημαίνει πρόγραμμα σημείων κοινωνικής αντιστοίχησης. Κινήματα, φορείς κ μικρές ομαδοποιήσεις έχουν αναδείξει προτεραιότητες κ απαιτήσεις.
* Ασφαλιστικό: κατάργηση νόμων Πα σοκ-ΝΔ, η περίθαλψη-υγεία για όλο το κόσμο κ ανεξάρτητα από το ασφαλιστικό...(ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-)
* Ιδιωτικοποιήσεις: σταμάτημα κ επανεξέταση-έλεγχο των προηγούμενων συμβάσεων, επανάκτηση της δημόσιας περιουσίας...
· Δημοκρατικά δικαιώματα: κατάργηση τρομονόμου, συνδικαλιστική ελευθερία στην εργασία(ιδιωτικό τομέα), δικαιώματα κρατουμένων-φυλακές...
· Φορολογική μετακίνηση βαρών: υπέρ ανέργων 500 ΕΥΡΏ το μήνα δίχως προϋποθέσεις(η ανεργία κοστίζει) κ για τους απολυμένους το 80% του μισθού , κατάργηση έμμεσων φόρων. ..
· Παιδεία :κατάργηση νόμου πλαίσιο,δημοκρατική μεταρρύθμιση ...(Μετανάστες-πρόσφυγες: Νομιμοποίηση, άσυλο...
* Αποκατάσταση-προστασία περιβάλλοντος: ήπιες μορφές ενέργειας, * αφαίρεση προνομίων από το πολιτικό προσωπικό, μείωση του μισθού των διευθυντών, βουλευτών, υπουργών...
* Τοπική αυτοδιοίκηση: οικονομική κ διοικητική αποκέντρωση,αυτοδιαχείριση αυτονομία, περιφερειακός-κεντρικός συντονισμός(κεδκε,)
νέες κοινωνικές συμβάσεις : συμβιώσεις, αποποινικοποιήσεις, καταλήψεις...
* απλή αναλογική
· Μείωση των τιμολογίων στη ΔΕΗ-ΟΤΕ-ΝΕΡΟ- για τα νοικοκυριά.
·
Καρανίκας Νίκος,Συν.Συρ.


· *Martha Harnecker [πραγματοποιώντας το αδύνατο]
· **Φερνάντο Κλαούντιν [ευρωκομουνισμός κ σοσιαλισμός]