Χαροπάλευε κάτω από το όριο εισόδου στη Βουλή, ενώ είχε ήδη απολέσει κάθε ελπίδα εισόδου στη Γερουσία κατά τις χθεσινές και προχθεσινές βουλευτικές εκλογές η ιταλική Αριστερά, όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ο συνασπισμός «Αριστερά - Ουράνιο Τόξο», που συναπαρτιζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση, τους Πράσινους, τη Δημοκρατική Αριστερά και το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών, ένας συνασπισμός δηλαδή που συσπείρωνε περίπου 150 βουλευτές και γερουσιαστές και του οποίου τα συστατικά κόμματα είχαν πάρει στις προηγούμενες εκλογές του 2006 γύρω στο 11,5%, τώρα παρέμενε κάτω του... 4% (!) στις εκλογές τόσο για τη Βουλή όσο και για τη Γερουσία, όταν είχαν καταμετρηθεί οι ψήφοι στο 50% των εκλογικών τμημάτων. Η ήττα της Αριστεράς στην Ιταλία προσέλαβε ούτως ή άλλως καταστροφικές διαστάσεις, ανεξαρτήτως του τελικού ποσοστού της. Το 10% των ψήφων ήταν ο ελάχιστος στόχος που είχαν θέσει τα κόμματα που συγκρότησαν τον αριστερό συνασπισμό. Τέτοιο αποτέλεσμα δεν περίμεναν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους.
Η είδηση των ιταλικών εκλογών δεν είναι ο θρίαμβος του Μπερλουσκόνι, ο οποίος απεικονίζει άριστα το πολιτικό επίπεδο των Ιταλών σήμερα, αφού όχι μόνο εκλέγεται για τρίτη φορά πρωθυπουργός, αλλά και τις εκλογές του 2006 τις είχε χάσει για ελάχιστες ψήφους, μόλις 24.000 για τη Βουλή, ενώ είχε υπερβεί κατά 220.000 ψήφους τον τότε κεντροαριστερό συνασπισμό στη Γερουσία.
Ο θρίαμβος του Μπερλουσκόνι ήταν απολύτως βέβαιος, μετά την παταγώδη αποτυχία της κεντροαριστερής κυβέρνησης υπό τον Ρομάνο Πρόντι και την κατάρρευσή της υπό το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολούθησε.
Το νέο στοιχείο της ιταλικής πολιτικής ζωής είναι ο εξοβελισμός της Αριστεράς και η εδραίωση του Κέντρου υπό τον Βάλτερ Βελτρόνι ως του άλλου πόλου. Ο Μπερλουσκόνι συσπειρώνει πλέον τη Δεξιά και την Ακροδεξιά, συμπεριλαμβανομένης της μεταλλαγμένης νεοφασιστικής συνιστώσας της.
Ο Βελτρόνι διέλυσε την Κεντροαριστερά πετώντας έξω την αριστερή συνιστώσα της και ίδρυσε το προσωποπαγές Δημοκρατικό Κόμμα του Κέντρου, ιδεολογικά συγγενές με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και εντελώς ξένο προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, πολύ δεξιότερό της. Συσπείρωσε κεντρώους, κεντροδεξιούς, καθολικούς, προοδευτικούς χριστιανοδημοκράτες και κεντροαριστερούς με μοναδικό «πρόγραμμα» την προβολή του προσώπου του ως ικανού να νικήσει τον Μπερλουσκόνι. Οι θολές θέσεις του σε αρκετά θέματα, μεταξύ αυτών και ζητημάτων της διεθνούς πολιτικής, είναι δεξιότερες από τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας, για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.
Το πείραμα του Βάλτερ Βελτρόνι όμως πέτυχε και με το παραπάνω. Εστω και αν τελικά υπολειφθεί γύρω στο 7-8% ο συνασπισμός του έναντι εκείνου του Μπερλουσκόνι, ο Βελτρόνι θα έχει κατορθώσει να μετατοπίσει δραματικά προς τα δεξιά ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό της χώρας, καθώς ο κεντρώος - κεντροδεξιός συνασπισμός του προσεγγίζει το 40%.
Προστιθέμενο το ποσοστό του σε εκείνο του Μπερλουσκόνι και των άλλων δεξιών κομμάτων αποκαλύπτει ότι στη νέα ιταλική πολιτική πραγματικότητα το άθροισμα των ψήφων της Δεξιάς, της Ακροδεξιάς και του Κέντρου υπερβαίνει το... 95% (!), ποσοστό απίστευτο για μια χώρα όπου επί 60 χρόνια είτε το Κομμουνιστικό Κόμμα είτε οι κεντροαριστερές εκφυλισμένες μεταλλάξεις του διαρκώς φλερτάριζαν ή καταλάμβαναν την εξουσία και συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας.
Πρόκειται για κατακλυσμιαία αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και μάλιστα με ραγδαίους ρυθμούς στην τελική της φάση. Δεν αποτέλεσε όμως κεραυνό εν αιθρία, ούτε είναι ανεξήγητη. Η όλο και δεξιότερη πολιτική της Κεντροαριστεράς και των εκάστοτε κυβερνήσεών της υπό τον ανεκδιήγητο Ρομάνο Πρόντι, η οποία πολιτική οδηγούσε στο να πέφτουν οι κυβερνήσεις της πρόωρα από τη λαϊκή οργή για τα αντιλαϊκά τους μέτρα που προκαλούσαν χάσματα μεταξύ των κομμάτων των κεντροαριστερών συνασπισμών, εκμηδένισε τελικά στη συνείδηση των ψηφοφόρων τις ουσιαστικές διαφορές Πρόντι - Μπερλουσκόνι.
Τα αριστερά κόμματα που συμμετείχαν στους κεντροαριστερούς συνασπισμούς ήταν φυσικά συνυπεύθυνα για τις αντιλαϊκές επιλογές και δικαίως απαξιώθηκαν πλήρως στα μάτια του ιταλικού λαού, ο οποίος αδιαφόρησε για την περιθωριοποίησή τους από τον Βελτρόνι.
Οι ψηφοφόροι είδαν τη συγκρότηση του συνασπισμού «Αριστερά - Ουράνιο Τόξο» ως ευκαιριακή σύμπραξη εκλογικής επιβίωσης των «ριγμένων» μιας αποτυχημένης κυβέρνησης και φυσικά τους περιφρόνησαν αντί να τους λυπηθούν, με συνέπεια το εκμηδενιστικό για την Αριστερά εκλογικό αποτέλεσμα.
ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ
Διπολισμός παρά δικομματισμός
Ο δικομματισμός, το όνειρο του Μπερλουσκόνι και του Βελτρόνι που μοιάζουν τόσο στους πολιτικούς στόχους ώστε να έχει ήδη εισαχθεί στην ιταλική πολιτική ορολογία ο όρος... «βελτρουσκονισμός (!)», δεν έχει γίνει ακόμη πραγματικότητα. Παρά την ισχυρή προώθησή του στο Κοινοβούλιο μ ένα ληστρικό εκλογικό σύστημα, η αλήθεια είναι ότι ο Μπερλουσκόνι δεν θα είχε νικήσει ίσως χωρίς τη σύμμαχη Λίγκα του Βορρά των ρατσιστών αυτονομιστών, ενώ και ο Βελτρόνι θα είχε συντριβεί χωρίς τη βοήθεια του κόμματος του Ντι Πιέτρο. Η Ιταλία βρίσκεται ακόμη στη φάση του διπολισμού παρά του δικομματισμού.
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου