Nέες δυνατότητες για την αντικαπιταλιστική Aριστερά

AΛEN KPIBIN, Eπαναστατική Kομμουνιστική Λίγκα, ΣYNENTEYΞH ΣTON Δ. KOYΣOYPH KAI ΣTHN M. ZEPBOΠOYΛOY
Τη συνέντευξη παραχώρησε στο Πριν ο Αλέν Κριβίν, ιδρυτικό στέλεχος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας (LCR), δύο μέρες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Εθνικού της Συνεδρίου (24-27 Ιανουαρίου, Παρίσι), στο οποίο αποφασίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία η συγκρότηση ενός νέου μαζικού αντικαπιταλιστικού κόμματος.

- Σε ποια εκτίμηση θεμελιώνεται η απόφαση της LCR για συγκρότηση νέου αντικαπιταλιστικού κόμματος;
- Αν κανείς σκεφτεί με ιστορικούς όρους, είναι φανερό ότι υπάρχει μια θέση για την επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Η θέση αυτή είναι προϊόν μιας νέας περιόδου που έχει εγκαινιαστεί σε διεθνή κλίμακα. Είναι συνέπεια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αυτής της πανίσχυρης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου που εκδηλώνεται με παρόμοιους τρόπους στις χώρες όλων μας. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια κήρυξη πολέμου στο εργατικό κίνημα, που εκφράζεται με την αμφισβήτηση όλων των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Ο πρώτος, λοιπόν, παράγοντας που σταθμίζουμε και που συνιστά νέο ποιοτικό στοιχείο είναι η επιτάχυνση της καπιταλιστικής επίθεσης. Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι ξεδιπλώνονται παντού αντιστάσεις, ενίοτε πολύ ριζοσπαστικές, χωρίς όμως να έχουν κατ' ανάγκην πολιτικό βάθος εξαρχής. Στο πεδίο δηλαδή του εργατικού κινήματος, ανιχνεύεται ένας νέος ριζοσπαστισμός, ενώ ταυτόχρονα ξεσπούν πολύ συχνά εκρηκτικά κινήματα νεολαίας, όπως συνέβη στη χώρα σας ή αντίστοιχα στη Γαλλία με το CPE. Ο τρίτος παράγοντας είναι ότι όλο το ρεφορμιστικό ρεύμα δεν μπορεί πλέον να κάνει μεταρρυθμίσεις, καθώς το κεφάλαιο προκειμένου να αυξήσει την κερδοφορία του, δεν δίνει πια ούτε ψίχουλα. Η σοσιαλδημοκρατία για να επιβιώσει υποχρεώθηκε να σοσιαλφιλελευθεροποιηθεί, δηλαδή να προσαρμοστεί εντελώς στον καπιταλισμό, ενίοτε μάλιστα πρωτοπορώντας στην προώθηση των πιο σκανδαλωδών μέτρων. Υπάρχει επομένως ένα νέο κοινωνικό κίνημα που είναι ορφανό, που αυτοαναγνωρίζεται όλο και λιγότερο στα παραδοσιακά εργατικά κόμματα, που αισθάνεται ότι δεν εκπροσωπείται στο πολιτικό πεδίο. Κι αυτό εξηγεί γιατί υπάρχει μια θέση για τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Η εκτίμηση αυτή ισχύει για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Κι εδώ υπάρχει ένα παράδοξο: η δυναμική αυτή εκφράζεται ακόμα και εκλογικά. Σε όποια ευρωπαϊκή χώρα εμφανίστηκαν νέες μορφοποιήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς (RESPECT - Αγγλία, Μπλοκ της Αριστεράς - Πορτογαλία, Κοκκινοπράσινη Συμμαχία - Δανία) καταγράφηκε μια εκλογική άνοδος. Την ίδια όμως στιγμή όλοι μας επιδεικνύουμε μια ανικανότητα στο οργανωτικό επίπεδο. Ακόμα και οι οργανώσεις που πρωτοεμφανίστηκαν τώρα είναι διχασμένες, γνωρίζουν διασπάσεις, δεν έχουν αποδειχθεί ακόμα ικανές να εκφράσουν αποτελεσματικά αυτή την κοινωνική δυναμική. Εμείς στη Γαλλία προσπαθούμε, αν και δεν έχουμε οργανωμένους εταίρους, να υπερβούμε την LCR και να συγκροτήσουμε παρά τις δυσκολίες αυτό το ρεύμα.

- Ποιο είναι το σχέδιο συγκρότησης αυτού του νέου κόμματος; Ποια θα είναι η προγραμματική βάση του εγχειρήματος;
- Υπάρχει και ένα άλλο ευρωπαϊκό φαινόμενο, εκτός από αυτό που μόλις σκιαγράφησα, ένα πρόβλημα γενεών. Νομίζω ότι υπάρχει μια ολόκληρη γενιά επαναστατών που είναι κουρασμένη και φθαρμένη από τις ήττες. Αναφέρομαι στους «παππούδες» του 1968, στους αγωνιστές της δεκαετίας του 1970, σε ανθρώπους δηλαδή που σήκωσαν το βάρος πολλών συγκρούσεων και κουράστηκαν. Ορισμένοι μάλιστα έχουν φθαρεί τόσο πολύ που έχουν πλέον ενσωματωθεί. Ενδεικτικά αναφέρω αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία, τις διαμάχες στο γερμανικό κόμμα Αριστερά, ακόμα και εξελίξεις σε μακρινές χώρες όπως είναι η προσαρμογή του Λούλα στη Βραζιλία ή του Ορτέγκα στη Νικαράγουα. Πρέπει κι αυτό να το λάβουμε υπόψη μας.
Σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση του νέου κόμματος... Σε πολλές χώρες της Ευρώπης αυτό το νέο κόμμα υπήρξε συχνά η συγχώνευση -όχι χωρίς δυσκολίες- πολιτικών κομμάτων και ρευμάτων. Αυτή η μεθοδολογία είναι μάλλον πιο εύκολη. Στην Πορτογαλία λ.χ. συναντήθηκαν μια φράξια του ΚΚ, μια μαοϊκή οργάνωση και τροτσκιστές. Στη Γαλλία προσπαθήσαμε επί δεκαπέντε χρόνια να κάνουμε κάτι τέτοιο και αποτύχαμε. Εγώ θεωρώ ότι το κρίσιμο είναι να συμφωνήσουμε κατ' αρχήν στη βάση συγκρότησης αυτού του νέου φορέα. Όπως γνωρίζετε, η LCR συμμετέχει στην Τέταρτη Διεθνή. Εντούτοις, θεωρούμε ότι θα ήταν ανεύθυνο να επιβάλουμε το σύνολο της παράδοσης και του προγράμματός μας σε ένα νέο κόμμα. Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι επαναστάτες χωρίς να είναι τροτσκιστές. Εμείς δεν εγκαταλείπουμε την παράδοση και το παρελθόν μας, πιστεύουμε όμως ότι είναι παράλογο να οικοδομείς ένα νέο κόμμα κοιτάζοντας συνέχεια προς τα πίσω από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου σου. Για μας το νέο κόμμα θα πρέπει να συσπειρώνει ανθρώπους που συμφωνούν στο τι πρέπει να κάνουμε σήμερα και αύριο, ανεξάρτητα από το αν κατάγονται από το κομμουνιστικό, το αναρχικό, το τροτσκιστικό ή το γκεβαρικό ρεύμα ή -πολύ περισσότερο- από κανένα ρεύμα.
Για μας αυτή η συμφωνία έχει όρια. Δεν θέλουμε ούτε έχει νόημα να φτιάξουμε ένα κόμμα όλης της Αριστεράς. Πάντοτε πιστεύαμε ότι υπάρχουν δύο «αριστερές» στην Ευρώπη: Μια φιλοκαπιταλιστική Αριστερά της ελίτ και μια Αριστερά της ρήξης. Είναι προφανές ότι για μας το κρίσιμο όριο αυτής της συμφωνίας είναι ο στόχος της ανατροπής του καπιταλισμού. Από εκεί και έπειτα, είναι προφανές ότι σε κάθε χώρα εκπονούνται πιο συγκεκριμένα προγράμματα δράσης. Δεν πάσχουμε από ιδεολογισμό για να θεωρούμε ότι είναι δυνατόν να επιβληθεί σε όλες τις χώρες ένα κοινό πρόγραμμα άμεσων διεκδικήσεων. Κάθε αντικαπιταλιστικός φορέας συγκροτεί στη χώρα του ένα τέτοιο πρόγραμμα που προτάσσει τις κοινωνικές ανάγκες, ανεξάρτητα από το αν οι στόχοι που θέτει είναι πραγματοποιήσιμοι σε καπιταλιστικό πλαίσιο. Η διαφορά μας από τους ρεφορμιστές είναι ότι δεν μας απασχολεί αν το πρόγραμμα αυτό είναι αποδεκτό από το κεφάλαιο, αν δηλαδή είναι -όπως αυτοί λένε- «ρεαλιστικό». Για μας το κρίσιμο ερώτημα είναι αν είναι αποδεκτό από τους εργαζόμενους, αν πρόκειται για τις δικές τους διεκδικήσεις. Εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο πρόγραμμα εμπεριέχει στοιχεία ρήξης. Από τη μια, λοιπόν, έχουμε αυτά τα προγράμματα δράσης. Από την άλλη οφείλουμε να διαμορφώσουμε ένα πεδίο συζήτησης γύρω από το ζήτημα της επαναστατικής στρατηγικής. Η LCR έχει επεξεργαστεί στοιχεία μιας τέτοιας στρατηγικής. Δεν θέλουμε όμως να επιβάλουμε ούτε τον τροτσκισμό ούτε την αντίληψη που έχουμε για την επανάσταση. Ο καθένας καλείται να κομίσει στη συζήτηση τις αντιλήψεις του, τις εμπειρίες του και το υπόβαθρό του. Αυτό που θεωρούμε αναγκαίο είναι να συμφωνήσουμε ότι ζητούμενο είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και όχι η μεταρρύθμισή του.
Για μας ένα ζήτημα στρατηγικής σημασίας είναι η στάση μας στο ζήτημα της συμμετοχής σε κυβερνητικά σχήματα, η στάση μας απέναντι στο Σοσιαλιστικό κυρίως Κόμμα. Είμαστε υπέρ της κοινής δράσης με τη σοσιαλδημοκρατία σε επιμέρους ζητήματα. Είμαστε, όμως, αντίθετοι με τη συμμετοχή σε κυβερνητικά σχήματα από κοινού με τους σοσιαλδημοκράτες. Δεν θέλουμε να διευθύνουμε τους θεσμούς μιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Μπορούμε να μπαίνουμε σ' αυτούς τους θεσμούς -εγώ λ.χ. υπήρξα ευρωβουλευτής- αλλά είμαστε αντίθετοι με τη συμμετοχή στα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας, τις κυβερνήσεις και τις δημαρχίες. Αυτό, άλλωστε, εξηγεί γιατί στη Γαλλία, μολονότι η προτάσή μας βρίσκει απήχηση σε πολλούς ανθρώπους, καμιά πολιτική δύναμη δεν δέχτηκε να συμμετάσχει στο εγχείρημα συγκρότησης νέου κόμματος. Υπάρχουν χιλιάδες μέλη του ΚΚ Γαλλίας που συμφωνούν μαζί μας, όχι όμως και η ηγεσία τους που ονειρεύεται να επιστρέψει στην κυβέρνηση και να κρατήσει τα πόστα στις δημοτικές αρχές. Ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί το ΚΚ να αποδίδει χειρότερα από εμάς στις εθνικές εκλογές -στις τελευταίες πήρε το ένα τρίτο των δικών μας ψήφων- ωστόσο διαθέτει 12.000 δημοτικούς συμβούλους, ενώ εμείς μόλις 60. Η κρίσιμη διαφωνία μας με όλα τα ρεύματα εντός του ΚΚ, ακόμα και με αυτά με τα οποία επικοινωνούμε καλύτερα, είναι η στάση απέναντι στους θεσμούς. Όλα τα ρεύματά του υποστηρίζουν ότι πρέπει να πάρουμε την εξουσία μέσω των εκλογών και των αστικών θεσμών. Υπάρχει, λοιπόν, μια κρίσιμη διαφωνία και ως εκ τούτου ξεκινάμε την περιπέτεια συγκρότησης του νέου κόμματος μόνοι.

- Αυτό βέβαια υποκρύπτει και κάποιους κινδύνους...
- Προφανώς. Πολλοί λ.χ. μας ασκούν κριτική λέγοντας ότι το νέο κόμμα θα είναι στην πραγματικότητα μια διευρυμένη LCR. Η μόνη εγγύηση που εμείς μπορούμε να δώσουμε είναι η ίδια η διαδικασία συγκρότησης του νέου φορέα. Μια διαδικασία ανοιχτή στους χιλιάδες αριστερούς, κομμουνιστές, συνδικαλιστές που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον. Για μας ο νέος φορέας πρέπει να είναι το κόμμα των ανώνυμων, των ανθρώπων που εμφανίζονται στους αγώνες και τους δρόμους, όχι στην τηλεόραση. Σ' αυτή την προοπτική συντάσσουμε καλέσματα με υπογραφές, τα οποία καλούν στη συγκρότηση τοπικών επιτροπών. Ήδη έχουν συγκροτηθεί αρκετές μαζί με συνδικαλιστές, φεμινιστές, αγωνιστές του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, ανένταχτους κ.ο.κ. Σ' όλες αυτές τις επιτροπές αριθμητικά μειοψηφούμε. Τον Ιούνιο θα επιχειρήσουμε ένα πρώτο πανεθνικό συντονιστικό των επιτροπών, ενώ το καταστατικό Συνέδριο του νέου κόμματος το τοποθετούμε το Δεκέμβριο του 2008 ή τον Ιανουάριο του 2009. Το ουσιώδες είναι να καταφέρουμε να συνδυάσουμε την πολιτική δυναμική με τους κοινωνικούς αγώνες.

- Ποια στάση τηρεί η Εργατική Πάλη σε σχέση με όλα αυτά;
- Η Εργατική Πάλη δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, βρέθηκε αντιμέτωπη με πολλές δυσκολίες κι αυτό ίσως εξηγεί γιατί αποφάσισε να αποκτήσει δημοτικούς συμβούλους με οποιοδήποτε κόστος, συγκροτώντας -σε πλήρη ρήξη με την πολιτική της γραμμή- κοινά ψηφοδέλτια με τους σοσιαλιστές και εναντίον μας. Ο μόνος όρος που θέτει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι: ένας εκλόγιμος ανά λίστα. Με μας δεν θέλει να έχει καμία σχέση.

- Το τελευταίο διάστημα δέχεστε δύο ειδών κριτικές: Από τη μια ότι εγκαταλείπετε την ιδέα ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος και από την άλλη ότι το εγχείρημα που προτείνετε είναι πολιτικά στενό, στο βαθμό που δεν χωράει όλες τις δυνάμεις που στήριξαν το «Όχι» στο ευρωσύνταγμα. Στη βάση άλλωστε αυτής της δεύτερης κριτικής συγκροτήθηκαν και οι πλατφόρμες που μειοψήφησαν στο Συνέδριο.
- Κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη. Η πρώτη απάντηση είναι ότι το κόμμα είναι εργαλείο, όχι αυτοσκοπός. Για να φτάσει κανείς στην επανάσταση πρέπει να προσαρμόζει το εργαλείο του στις συνθήκες. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που οι επαναστάτες είναι τόσο απομονωμένοι που μοναδικό τους καθήκον είναι να υπερασπίζονται το πρόγραμμά τους με νύχια και με δόντια, να τυλίγονται με την κόκκινη σημαία και να περιμένουν. Υπάρχουν όμως και άλλες στιγμές που πολλοί άνθρωποι προσεγγίζουν την επανάσταση μέσα από διαφορετικούς δρόμους, καθώς νέες γενιές έρχονται στο προσκήνιο. Σ' αυτή την περίπτωση οφείλει κανείς να θέσει κριτήρια. Είμαστε απολύτως αντίθετοι με τη λογική ενός κόμματος του «Όχι στο ευρωσύνταγμα». Κι αυτό γιατί μπορεί κάποιος να αντιτίθεται στο νεοφιλελεύθερο ευρωσύνταγμα και ταυτόχρονα να είναι υπέρ του καπιταλισμού. Όλα τα στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος με τα οποία συνεργαστήκαμε εκείνη την περίοδο μας γύρισαν την πλάτη και επέστρεψαν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Δεν ήταν αντικαπιταλιστές. Ο Φαμπιούς, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας και υπέρμαχος του «Όχι», δεν είναι αντικαπιταλιστής. Σήμερα πολλοί οπαδοί του «Όχι» μας λένε ότι είμαστε σεχταριστές, ότι το δίπολο «επαναστάτες - ρεφορμιστές» είναι ξεπερασμένο, ότι πρέπει να συγκροτήσουμε ένα πλατύ κόμμα κ.λπ. Ε, λοιπόν όχι! Πρέπει να τίθενται όρια.

- Αυτό, λοιπόν, που επιχειρείτε με την πρωτοβουλία σας είναι να ξαναθέσετε επί τάπητος το δίπολο «επανάσταση - μεταρρύθμιση»...
- Ακριβώς. Κρατώντας κατά νου ότι οι τροτσκιστές δεν είναι οι αποκλειστικοί φορείς της επαναστατικής ιδέας. Αυτό που έχει σημασία είναι η άποψη που διατυπώσαμε σχετικά με την ύπαρξη δύο διακριτών εκδοχών της Αριστεράς. Και πάνω σ' αυτό όλοι οι άλλοι διαφωνούν μαζί μας κι επιμένουν ότι η Αριστερά είναι μία. Κι ότι στο πλαίσιο αυτής της μίας Αριστεράς πρέπει να συγκροτήσουμε ένα πλειοψηφικό, αντινεοφιλελεύθερο ρεύμα. Κατ' αρχήν ο όρος «αντινεοφιλελεύθερο» δεν μας αρέσει. Μπορεί κανείς να είναι αντινεοφιλελεύθερος και ταυτόχρονα θιασώτης του καπιταλισμού. Οι δύο, λοιπόν, αριστερές για τις οποίες μιλάμε δεν είναι η νεοφιλελεύθερη και η αντινεοφιλελεύθερη, αλλά η φιλοκαπιταλιστική και η Αριστερά της ρήξης με τον καπιταλισμό. Και αυτή η διαίρεση διασχίζει όλα τα κόμματα. Καθημερινά προσχωρούν στη Λίγκα σύντροφοι από το ΚΚ, ακόμα και από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ πολλοί αγωνιστές του ΚΚ που δεν θέλουν την ενότητα με το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα στηρίξουν με την υποψηφιότητά τους τα δικά μας ψηφοδέλτια στις επικείμενες δημοτικές εκλογές.

- Αναφέρεστε επί της ουσίας σε έναν επαναπροσδιορισμό των οριοθετήσεων που ίσχυσαν σε μια προηγούμενη περίοδο...
- Ναι. Νομίζω ότι στην πολιτική ατζέντα επιστρέφει ένα πολύ πιο ευκρινές δίπολο: Επανάσταση ή μεταρρύθμιση. Κι επιστρέφει, γιατί υπάρχει μια ολόκληρη γενιά, χωρίς ίσως πολιτική παράδοση ή κουλτούρα, που δίνει το «παρών» στους αγώνες. Τον τελευταίο καιρό εκατοντάδες νέοι προσχωρούν στη Λίγκα χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ στη ζωή τους για τροτσκισμό. Υπάρχει μια νέα ριζοσπαστικοποίηση που παίρνει καινούριες μορφές, ίσως λιγότερο θεωρητικές, ιδεολογικές ή πολιτιστικές. Το '68 στις πορείες των νέων υπήρχαν τα πορτραίτα του Λένιν, του Μάο, του Τρότσκι, σήμερα στις πορείες στην Ελλάδα, τη Γαλλία ή αλλού δεν υπάρχει ούτε ένα, το μόνο είναι αυτό του Τσε. Το θέμα είναι πως η πολιτικοποίηση γίνεται διαφορετικά σήμερα. Αυτό που μετράει είναι πως καταλήγει να αμφισβητεί τον καπιταλισμό.

- Ποια μορφή θα έχει το νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα;
- Κόμμα αγωνιστικό χωρίς ενδεχομένως το στοιχείο του έντονου ακτιβισμού που επιδεικνύουμε σήμερα εξαιτίας του μικρού αριθμού των μελών μας (3.500). Αν θέλουμε να γίνουμε ένα πραγματικά λαϊκό κόμμα, πρέπει να είμαστε πιο ευέλικτοι. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δουλειά τους, δεν μπορείς να τους επιβάλεις συνεδριάσεις μέχρι τη μία το πρωί. Αυτό σηματοδοτεί και η επιλογή να έχουμε ως εκπρόσωπο έναν εργαζόμενο: Ο Ολιβιέ (σ.σ. Ολιβιέ Μπεζανσενό, υποψήφιος πρόεδρος της LCR) φεύγει από τις συνεδριάσεις των οργάνων στις έντεκα το αργότερο, αφού πιάνει δουλειά στις έξι.
Θέλουμε οι εργαζόμενοι να νιώσουν το κόμμα δικό τους. Θέλουμε ένα κόμμα αγωνιστών, όχι όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα που για να κερδίσει τις εκλογές η Ρουαγιάλ έβγαλε στις εκπτώσεις την εγγραφή στο κόμμα, όπως βγάζουμε τα σώβρακα! Θέλουμε ένα κόμμα που να σέβεται τους ρυθμούς των μελών του, με εργαζόμενους, ανέργους, μετανάστες, νέους και όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες. Έχουμε ήδη ξεκινήσει εξάλλου να συγκροτούμε επιτροπές. Στην Μιλούζ, για παράδειγμα, μια μικρή πόλη της Αλσατίας, την πρωτοβουλία συγκρότησης της επιτροπής την πήρε μια ομάδα πρώην μελών της Εργατικής Πάλης. Η επιτροπή ήδη μετράει 90 μέλη, ενώ στην πρώτη εκδήλωση που διοργάνωσε ήταν παρούσα όλη η ηγεσία του εργοστασιακού σωματείου της Πεζό. Υπάρχει, δηλαδή, ένα εργατικό κοινό που εκδηλώνει τεράστιο ενδιαφέρον γι' αυτή την προσπάθεια.

- Σχετικά με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται δυναμικοί αγώνες στην Ευρώπη. Εντούτοις -αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες περιπτώσεις, όπως ήταν η απόσυρση του CPE- τα κινήματα δεν μετρούν νίκες.
- Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι δεν υπάρχουν σημαντικές νίκες. Κι αυτό, γιατί η βία της επίθεσης είναι τέτοια που η εργοδοσία δεν υποχωρεί σε τίποτα, παρά μόνο μπροστά σε μεγάλες γενικές απεργίες και ενωτικά κινήματα. Το δράμα είναι πως από τη μια υπάρχει μια ολόκληρη νέα γενιά που θέλει να παλέψει και από την άλλη μετράμε μόνο ήττες. Και αυτό προκαλεί απογοήτευση και ηττοπάθεια. Την ίδια στιγμή η στρατηγική των συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι φοβερή, δεν υπάρχουν κοινοί αγώνες, συχνά ο κόσμος αγωνίζεται απομονωμένος στον χώρο του, οι γραφειοκράτες των συνδικαλιστικών ηγεσιών τρέμουν ένα γενικευμένο κίνημα και υπονομεύουν ανοιχτά τους αγώνες και τον συντονισμό τους. Είδατε άλλωστε τι έγινε σε εμάς πρόσφατα με τους σιδηροδρομικούς...

- Εννοείτε το πώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υπονόμευσαν τις πρωτοβουλίες αγώνα και διακλαδικού συντονισμού της βάσης...
- Ναι. Στη Γαλλία υπάρχει μια πλήρης συνενοχή των συνδικαλιστικών ηγεσιών με την κυβέρνηση. Σήμερα που το συνδικαλιστικό κίνημα έχει υιοθετήσει τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, αυτό που εμείς προσπαθούμε κατ' αρχήν είναι να συγκεντρώσουμε δυνάμεις σε μια λογική ταξικής σύγκρουσης. Ταυτόχρονα προσπαθούμε να διαμορφώνουμε διεκδικήσεις που ενοποιούν τους κλάδους, έτσι ώστε να κινηθούμε προς ένα νέο «όλοι μαζί». Στις απεργίες προωθούμε την οργάνωση διακλαδικών συνελεύσεων βάσης για να συντονίζονται οι αγώνες και να μην κάνουν λ.χ. οι σιδηροδρομικοί απεργία δύο μέρες μετά το μετρό και τρεις μετά τους καθηγητές. Με τις δυνάμεις που έχουμε στα διάφορα συνδικάτα σπρώχνουμε προς την κατεύθυνση της ενοποίησης των αγώνων. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα και σίγουρα θα εξελίσσονταν πολύ καλύτερα αν μπορούσαμε να ακουμπήσουμε σε νίκες. Υπήρξε βέβαια το CPE, είναι πολύ σημαντικό ότι ένας νόμος ψηφισμένος από το κοινοβούλιο καταργήθηκε στο δρόμο, είναι φανταστικό, αλλά.

- Πώς βλέπετε το ζήτημα του συντονισμού των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο;
- Νομίζουμε πως είναι επιτακτικό να υπάρξει ένας συντονισμός των αντικαπιταλιστικών οργανώσεων, γιατί είναι τρομερό να διαπιστώνει κανείς ότι ενώ είμαστε διεθνιστές, οι μόνοι που είναι οργανωμένοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι τα ΚΚ, οι Πράσινοι και οι Σοσιαλιστές. Σ' αυτό το πλαίσιο και με αφορμή τα 40χρονα του Μάη καλούμε σε μια διεθνή συνάντηση τέλος Μαΐου, με στόχο να συγκεντρωθούν αντιπρόσωποι από όλη τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Αριστερά της Ευρώπης, για να συζητήσουμε τις συγκλίσεις και τις διαφωνίες μας, κυρίως σχετικά με το ζήτημα της σοσιαλδημοκρατίας και των θεσμών, γιατί αυτά είναι που διχάζουν σήμερα τη ριζοσπαστική Αριστερά. Ο δεύτερος στόχος είναι να εξετάσουμε αν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ταυτόχρονα κάποιες κοινές θεματικές καμπάνιες για ένα εξάμηνο, έτσι ώστε να εμφανιστεί ενιαία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο πόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Τέλος -κι αυτό ενδεχομένως να είναι και το πιο δύσκολο- να διερευνήσουμε τη δυνατότητα συγκρότησης ενός κοινού ψηφοδελτίου κάτω από μια κοινή ονομασία ενόψει των ευρωεκλογών του 2009. Θα ήταν ευχής έργο αν καταφέρναμε κάτι τέτοιο, στη βάση βέβαια ενός κοινού προγράμματος.
Με ένα όριο: Δεν μπορούμε να αποδυθούμε σε μια μακροπρόθεσμη και συνολική συνεργασία με όσους συμμετέχουν σε κυβερνήσεις από κοινού με τους σοσιαλδημοκράτες ή είναι έτοιμοι να το κάνουν. Απευθυνόμαστε μόνο στις δυνάμεις της ρήξης με τον καπιταλισμό και όχι στις δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας.

ΠΡΙΝ

http://www.prin.gr/prin/867/20kedriko.htm