Γράφει ο Χατζηπετρής
"Ντροπή στους προλεταρίους! Πού είναι εκείνες οι εγκάρδιες νοικοκυρές που διηγούνται στους μύθους μας και στις παλαιές ιστορίες μας, ειλικρινείς και τολμηρές στα λόγια, ερωμένες του Διονύσου; Πού είναι εκείνα τα αφράτα κορίτσια, σε αέναη κίνηση, που μαγειρεύουν, που τραγουδούν, που σκορπούν τη ζωή, που προκαλούν τη χαρά, που γεννάν ανώδυνα υγιή και σφριγηλά παιδιά; ... Σήμερα έχουμε τα κορίτσια των εργοστασίων και τις χλωμές γυναίκες που γέρνουν σαν τα λουλούδια, με άρρωστο αίμα, με τα διαταραγμένα στομάχια, με τα άτονα άκρα... Δεν θα γνωρίσουν ποτέ την ευχαρίστηση ενός υγιούς ερωτικού πάθους, ούτε θα μιλήσουν ποτέ χαρούμενα για τον έρωτα ! Και τα παιδιά; Δώδεκα ώρες εργασίας για τα παιδιά;Ω! Δυστυχία μας . Αλλά δεν θα μπορούσε να έχει εφεύρει ο Jules Simon της ακαδημίας της ηθικής και της πολιτικής επιστήμης, ούτε όλες οι Γερμανίες του Ιησουητισμού, μια κτηνωδία που υποβιβάζει τη νοημοσύνη των παιδιών, οδηγεί στην αλλοίωση των ενστίκτων τους, και καταστρέφει τον οργανισμό τους χειρότερη από την εργασία μέσα στην άρρωστη ατμόσφαιρα του κεφαλαιοκρατικού εργοστασίου."Πωλ Λαφάργκ, "Το δικαίωμα στην τεμπελιά". Εκδόσεις το Ποντίκι.
