Ο Μπερλουσκόνι είναι η Ιταλία!

Θρίαμβος... κατακλυσμιαίων διαστάσεων ήταν τελικά το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της Ιταλίας για τον συνασπισμό δεξιών, νεοφασιστών και ρατσιστών αυτονομιστών, του οποίου ηγείται ο τόσο αμφιλεγόμενος Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που τώρα πια διεκδικεί δικαιολογημένα τον τίτλο του κορυφαίου Ιταλού πρωθυπουργού της μεταπολεμικής περιόδου. Επανεξελέγη για τρίτη φορά μέσα σε λιγότερο από μία 15ετία και μάλιστα αυτή τη φορά με μεγαλύτερη διαφορά παρά ποτέ: ο δεξιός συνασπισμός του παίρνει το 46,8% των ψήφων για τη Βουλή, ξεπερνώντας κατά 9,2% (!) τον κεντρώο συνασπισμό του Βάλτερ Βελτρόνι, που περιορίζεται στο 37,6%.
Ταυτόσημα είναι ουσιαστικά και τα αποτελέσματα για τη Γερουσία, όπου ψηφίζουν μόνο οι εκλογείς ηλικίας άνω των 25 ετών - ο Μπερλουσκόνι και οι σύμμαχοί του παίρνουν 47,3% έναντι 38% του Βελτρόνι.
Χωρίς να έχουν καταμετρηθεί ακόμη οι ψήφοι άνω των 3.000.000 Ιταλών του εξωτερικού που θα επιφέρουν ήσσονος σημασίας ανακατανομές, ο Μπερλουσκόνι έχει πλειοψηφία περίπου 100 εδρών στη Βουλή και 40 εδρών στη Γερουσία. Καμιά σχέση με την προηγούμενη κεντροαριστερή κυβέρνηση υπό τον Ρομάνο Πρόντι, η οποία είχε πλειοψηφία μόλις 2 γερουσιαστών.
Το μεγαλύτερο ίσως επίτευγμα του Μπερλουσκόνι είναι ότι κατόρθωσε, με την πρωταγωνιστική συνεργασία του Βελτρόνι, να εξοβελίσει την Αριστερά από το Κοινοβούλιο για πρώτη φορά μετά τα χρόνια του Μουσολίνι! Η «Αριστερά του Ουράνιου Τόξου», συμμαχία κομμουνιστών - πράσινων, και οι σοσιαλιστές συγκέντρωσαν μόλις 3,1% και 1% αντίστοιχα, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά έπειτα από 65 χρόνια να μην υπάρχει ούτε ένας κομμουνιστής ή σοσιαλιστής βουλευτής στη Βουλή, αφού το όριο εισόδου ήταν το 4%. Για μια χώρα όπου το κομμουνιστικό, το σοσιαλιστικό και τα συγγενή τους κόμματα υπερέβαιναν πάντα το 40% και συχνά το 50% επί μισό και πλέον αιώνα, το γεγονός της εκπαραθύρωσης της Αριστεράς από τη Βουλή συνιστά συντηρητική αντεπανάσταση.
Και μόνο το επίτευγμα αυτό θα ήταν αρκετό για να καταστήσει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι κορυφαίο ηγέτη στην ιστορία της ιταλικής Δεξιάς. Είναι προφανές όμως ότι ο Μπερλουσκόνι έχει επιφέρει πολύ περισσότερες τομές στην πολιτική ζωή της Ιταλίας από την εξουδετέρωση της Αριστεράς.
Η εκλογή του ξανά και ξανά δείχνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο «ατύχημα» της πολιτικής ζωής ή κάποιο συμπτωματικό περιστατικό, αλλά με ταύτιση περίπου των μισών ψηφοφόρων της σημερινής Ιταλίας με τον Μπερλουσκόνι και ό,τι αυτός συμβολίζει: τον πλούτο, έστω και σκοτεινής προέλευσης, την απεριόριστη τηλεοπτική ισχύ, την προσωπική χυδαιότητα εναντίον οποιουδήποτε προβάλλει αντιρρήσεις, τον κτηνώδη αντικομμουνισμό, τις φιλοφασιστικές ιδέες («Ο Μουσολίνι δεν σκότωσε κανέναν, το πολύ πολύ έστελνε κόσμο διακοπές στην εξορία», είχε δηλώσει στις 11 Σεπτεμβρίου 2003).
Οι αντίπαλοί του τον χαρακτηρίζουν άλλωστε ως «εκφραστή του σύγχρονου φασισμού» και ίσως έχουν δίκιο. Αυτό όμως δεν αναιρεί την πολιτική ιδιοφυϊα του, η οποία του επέτρεψε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον οριστικό ενταφιασμό του καταρρέοντος ιταλικού πολιτικού σκηνικού το 1993-94. Ιδρύοντας το... «τηλεοπτικό - επιχειρηματικό» κόμμα του, τη «Φόρτσα Ιτάλια», κέρδισε εν ριπή οφθαλμού τις εκλογές του 1994 και διέλυσε τη Χριστιανοδημοκρατία, αντικαθιστώντας την αυτός στον χώρο της Δεξιάς, έστω και αν η πρώτη κυβέρνησή του κατέρρευσε μέσα σε μόλις επτά μήνες.
Εκπληκτικό είναι το θεωρητικά «ακατόρθωτο» επίτευγμά του επίσης να συσπειρώσει γύρω του, στον ίδιο συνασπισμό, τους νεοφασίστες του Τζανφράνκο Φίνι που τάσσονται υπέρ του ισχυρού, ιταλικού κράτους, και έχουν την εκλογική βάση τους στον Νότο της Ιταλίας, και τους ρατσιστές της Λίγκας του Βορρά του Ουμπέρτο Μπόσι, οι οποίοι θέλουν να αποσχιστούν από την Ιταλία επειδή σιχαίνονται ακριβώς τους Ιταλούς του Νότου!
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι ο Μπερλουσκόνι είναι σήμερα ο δημοφιλέστερος Ιταλός πολιτικός, εκφράζει τις διαθέσεις του ιταλικού λαού και αποτελεί το πρότυπό του.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ
Εκφασισμός του δημόσιου βίου
Εκθετος σε δεκάδες ύποπτες οικονομικές υποθέσεις, ο Μπερλουσκόνι μισεί τη δικαστική εξουσία, ένα σημαντικό τμήμα της οποίας δεν ελέγχεται τελευταία από τη μαφία και έτσι απειλεί τα συμφέροντά του. «Οι δικαστές πρέπει να περνάνε τακτικά από ψυχιατρικές κλινικές!», έχει δηλώσει. Ο αποσχιστικός σύμμαχός του, Ουμπέρτο Μπόσι, έχει απειλήσει ότι «θα αρπάξει ένα τουφέκι για να καθαρίσει τους απατεώνες της Ρώμης»! Είναι προφανές ότι όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί που αποτελούν εμπόδιο στην ολοκληρωτική εξουσία του Μπερλουσκόνι θα δεχθούν σκληρότατες επιθέσεις και θα επιχειρηθεί η καθυπόταξή τους, στη διάρκεια της διακυβέρνησης της Ιταλίας από τον «μπερλουσκονισμό».

Γιώργος Δελαστίκ