ΚΚΕ: Θυσία το κίνημα στο βωμό της εκλογικής κυριαρχίας

ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΑΜΝΑΚΗΣ

Ως δύναμη που εγγυάται την πολιτική σταθερότητα και τα συμφέροντα των μικρομεσαίων εμφανίζεται ο Περισσός

Αν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στα σχέδιά μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Αυτό ήταν ένα παλιό αστείο με πολλά υπονοούμενα, στο ΚΚΕ τη δεκαετία του ’80. Σήμερα η κοινωνία παρακολουθεί με αγωνία τα γεγονότα και οι αριστεροί προσπαθούν να κατανοήσουν την ακατανόητη συμπεριφορά του ΚΚΕ, το οποίο δείχνει να συμπαρατάσσεται με την κυβέρνηση, να αποσπά τα κολακευτικά σχόλια του ΛΑΟΣ και των λοιπών δεξιών, έως ακροδεξιών, δημοσιογράφων, σχολιαστών και να προκαλεί απορία έως οργή στους αριστερούς.

Ωστόσο, πριν χλευάσουμε ή πριν οργιστούμε ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε αυτή την απαράδεκτη, ούτως ή άλλως, πολιτική στάση.

Το ΚΚΕ έχει μια βασική αρχή από την οποία ξεκινά όλες τις σκέψεις και αναλύσεις του: ότι συμφέρει το κόμμα συμφέρει και την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα. Και αντίθετα ότι δεν συμφέρει το κόμμα δεν συμφέρει την τάξη. Συνεπώς μόνο μέσω του κόμματος μπορεί να γίνουν απελευθερωτικοί αγώνες. Όλοι οι άλλοι αγώνες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία, αν δεν συνεπικουρούν τα σχέδια της αντίδρασης.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως το ΚΚΕ αποκλείεται συνεχώς από την πραγματικότητα και τα όσα πρωτότυπα, ενδιαφέροντα και περίεργα αυτή γεννάει. Η «πρωτοπορία» δεν ανέχεται την απρόβλεπτη πραγματικότητα. Πολύ περισσότερο τα αυθόατα της νεολαίας. Έτσι όμως ανατρέπεται κάθε διαλεκτική σχέση του οργανωμένου και του αυθόρμητου, το μόνο αυθόρμητο που αναγνωρίζεται είναι ότι έχει προκύψει από την οργάνωση, λογικό σχήμα που αυτοαναιρείται και οδηγεί σε πολιτική και ιδεολογική πτώχευση.

Στην τωρινή έκρηξη το σχήμα που ακολουθεί η ηγεσία του ΚΚΕ είναι πως όσοι ξεσηκώνονται, είτε υποκειμενικά, οι «κουκουλοφόροι», οι «σωματέμποροι» και οι «ναρκέμποροι» που καίνε καταστήματα, είτε αντικειμενικά, οι νέοι που πετάνε πέτρες και μολότοφ, συμμετέχουν σε ένα προβοκατόρικο σχέδιο της αντίδρασης το οποίο έχει σκοπό να εκτρέψει το κίνημα από τους βασικούς του στόχους, δηλαδή από τους στόχους που έχει προσδιορίσει το Κόμμα.

Πίσω όμως από την αντίδραση αυτή βρίσκονται τα εκλογικά ποσοστά, που δεν είναι μόνο εκλογικά, αλλά διεκδίκηση κυριαρχίας στο χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ στα χρόνια μετά τις καταρρεύσεις του «υπαρκτού», ήταν και είναι το μόνο κόμμα στην Ευρώπη που κράτησε σε υψηλά επίπεδα τα εκλογικά ποσοστά του επιλέγοντας μια αριστερή πορεία. Σήμερα κινδυνεύει από ένα λογικό, αλλά όχι πολιτικό, παράδοξο. Ο δεξιότερος στην ιδεολογία και την πολιτική ΣΥ.ΡΙΖ.Α εδώ και καιρό πλαγιοκοπεί το ΚΚΕ με αριστερή συνθηματολογία, επιδιώκοντας και κερδίζοντας μεγάλο μέρος της αριστερής δυσαρέσκειας. Απειλεί έτσι το ΚΚΕ με υπερφαλάγγιση από τα αριστερά.

Καθώς όμως το ΚΚΕ διεκδικεί να είναι ο αποκλειστικός διαχειριστής της Αριστεράς στις σχέσεις της με το πολιτικό σύστημα, μια τέτοια εξέλιξη θα προσβάλλει καίρια τον πολιτικό του σχεδιασμό. Φαντάζεται κανείς την τεράστια αναστάτωση που προκαλεί η πιθανότητα αυτή στους σχεδιασμούς του Περισσού (και στα μυαλά των ανθρώπων του).

Απέναντι σε αυτή την απειλή η ηγεσία του Κόμματος αναδεικνύει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α ως υπ. Αριθμόν ένα αντίπαλο και επιλέγει να εμφανιστεί ως μια δύναμη που εγγυάται την πολιτική σταθερότητα, την ηρεμία και τα συμφέροντα των μικρομεσαίων. Καλείται για άλλη μια φορά να απαντήσει σε ένα δίλημμα που τίθεται από την πλευρά του αστικού πολιτικού συστήματος, με τον ίδιο τρόπο που απάντησε το 1989. Θα επιτρέψετε εσείς ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη να οδηγηθεί η χώρα στο χάος; Και τι θα κάνετε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση; Οι αστοί μετατρέπουν την κρίση του συστήματός τους σε καθολική κρίση, και καλούν την Αριστερά να πάρει θέση στα ΕΜΑΚ του συστήματος για την διάσωσή του. Και όπως το 1989 το ΚΚΕ απάντησε υπεύθυνα συγκροτώντας τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα, έτσι και σήμερα, απαντά «υπεύθυνα» και με «σοβαρότητα».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, με τις διαχειρίσεις και με τις υπεύθυνες λύσεις το ΚΚΕ συνέβαλε τα μέγιστα στην κοινωνική συρρίκνωση της Αριστεράς και στη σημερινή της ανυποληψία στα μάτια των νέων παιδιών. Τα οποία δεν μπορούν να εμπιστευτούν καμία πολιτική δύναμη καθώς πιστεύουν πως όλοι έχουν διαψεύσει τις ελπίδες τους και πως κανείς δεν τους δίνει όραμα για το μέλλον. Και φυσικά με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να εμπνευστούν από τη νεκρανάσταση του Στάλιν συνοδευόμενη από όρκους πίστης στην κοινωνία των μικρομεσαίων καταστηματαρχών και των μικρομεσαίων επιδόσεων.

Μπορεί άραγε το ΚΚΕ να απεγκλωβιστεί από αυτή την αδιέξοδη πορεία; Να δει τα πράγματα με όρους κινήματος και όχι με όρους κομματικής ιδιοκτησίας; Να εμπιστευτεί τις ίδιες τις λαϊκές δυνάμεις που παράγονται μέσα στην ταξική πάλη; Να κατανοήσει τα αυθόρμητα κινήματα που παράγει η νέα εποχή;

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να δοθεί με όρους που θα αναπαράγουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο. Θα δίνεται μέσα από την πορεία αγώνων και διεκδικήσεων που θα αναζητούν στα στοιχεία της κοινής δράσης στην πράξη, με ταυτόχρονη ιδεολογική και πολιτική κριτική.

Όταν η νεολαία κραυγάζει με απόγνωση, η σιωπή είναι συνενοχή.

Εδώ και 2,5-3 δεκαετίες, οι κρατούντες πασχίζουν να μας πείσουν ότι ζούμε το τέλος της ιστορίας, ότι δεν έχουμε άλλη προοπτική από την βαρβαρότητα του αχαλίνωτου «τουρμπο-καπιταλισμού», της αισχροκέρδειας, της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της αριστείας, κ.ο.κ., δηλ. όλου του πακέτου των δογμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το εκπαιδευτικό αντίστοιχο του οποίου είναι η όλη αντιμεταρρύθμιση για την περαιτέρω υπαγωγή επιστήμης και παιδείας στο κεφάλαιο, βάσει της διαδικασίας της Μπολόνια.

Ήταν αρκετό να ξεσπάσει οικονομική κρίση -η πρώτη πραγματικά παγκόσμια συστημική κρίση της κεφαλαιοκρατίας- για να φανεί η γύμνια και η καταστροφικά ανεξέλεγκτη φύση της τερατώδους ανισομέρειας και του καταστροφικού παρασιτισμού αυτού του σάπιου συστήματος, που για την τερατώδη χλιδή μιας παγκόσμιας ελίτ και των υποτακτικών-υπηρετών της, καταδικάζει απροκάλυπτα σε εξαθλίωση και γενοκτονία δισεκατομμύρια ανθρώπων, ενώ κλιμακώνει τον παγκόσμιο πόλεμο. Την ίδια του την κρίση αυτό το παρασιτικό σύστημα επιχειρεί και πάλι να τη λύσει με κοινωνικό πόλεμο, να τη φορτώσει στο μόνο παραγωγό του πλούτου της ανθρωπότητας, στον κόσμο της εργασίας, με περαιτέρω ανεργία, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποίηση των υπερκερδών και «κοινωνικοποίηση» (φόρτωμα στις πλάτες των φορολογουμένων) των ζημιών του.

Πασχίζουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη «συναίνεση» με αυτή την τάξη πραγμάτων, από την υποταγή και την παραίτηση από κάθε συλλογικότητα και αξιοπρέπεια, από το προσωπικό βόλεμα και την ατομική λύση με εκδουλεύσεις, διαπλοκές και διασυνδέσεις.

Οι ταγοί του συστήματος θεσμοθετούν συστηματικά, διαβεβαιώνοντάς μας ότι η επόμενη γενιά, τα παιδιά μας, οι φοιτητές μας, θα ζήσουν σε εργασιακές κ.ο.κ. συνθήκες ανασφάλειας και διακινδύνευσης («ελαστασφάλεια»!) χειρότερες απ’ τις δικές μας, παρουσιάζοντας την νεοφιλελεύθερη στρατηγική τους ως μονόδρομο προόδου! Προσπαθούν μάλιστα να εξαγοράσουν τη συναίνεση των γηραιότερων σε αυτή την ανωμαλία παζαρεύοντας το εάν και κατά πόσο θα θιγούν κεκτημένα δικαιώματα των τελευταίων! Οποία ηθική εξαχρείωση! Ακόμα και στα ζώα, οι ηθολόγοι έχουν επισημάνει συμπεριφορές αυτοθυσίας ενηλίκων για τη διασφάλιση του μέλλοντος των τέκνων. Η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα μας ωθεί σε κανιβαλισμό χειρότερο του ζωώδους έναντι της νέας γενιάς: με αντίτιμο την ενδεχόμενη μη αλλαγή των όποιων γλίσχρων κεκτημένων μας, πρέπει να θυσιάσουμε το μέλλον των παιδιών μας στο βωμό του Μολώχ. Χάριν της «προόδου» τίνος; Των golden boys, των hedge funds, των δομημένων ομολόγων, των χρηματοπιστωτικών κολοσσών, των διεφθαρμένων πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου, της λαμογιάς, των επιχειρηματιών ρασοφόρων, των πλιατσικολόγων των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, των κουκουλοφόρων του δήθεν, του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας; Τι να περιμένει κανείς σε ένα πολιτικό σκηνικό, με κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να παραπαίουν υπό το βάρος των αλλεπάλληλων αποκαλύψεων για τα σκάνδαλά τους, με μόνη ελπίδα να απαλλαγούν από το βάρος του εκάστοτε επίκαιρου σκανδάλου τους, την επισκίασή του από την αποκάλυψη ενός επόμενου.

Και βρέθηκαν πολλοί φυσικοί και θεσμικοί γονείς που εμπέδωσαν και προωθούν με φανατική συνέπεια απανταχού αυτόν τον παιδοκτόνο κανιβαλισμό επί της νεολαίας, ανάγοντας το ρόλο τους σε αυτόν του θηριοδαμαστή, με το μαστίγιο και το καρότο, με μοναδικό προορισμό την τιθάσευση και την εμπέδωση της πειθάρχησης των εν δυνάμει «ανθρωπίνων πόρων» του κεφαλαίου. Έχουν βαλθεί να κουρσέψουν το μέλλον μας, το μέλλον τους, την προοπτική της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η «προοπτική» που χαράσσει το σύστημα.

Άνθρωποι, κοινωνία χωρίς συλλογική προοπτική είναι νεκρές οντότητες. Η νεολαία είναι ο πλέον ευαίσθητος αισθητήρας των προοπτικών της εκάστοτε κοινωνίας. Είναι η ίδια η ενσάρκωση της προοπτικής της ανθρωπότητας, μ’ αυτήν αναμετρά το είναι της για να ωριμάσει. Γι’ αυτό και βιώνει πιο έντονα και δραματικά την απουσία προοπτικής, όταν κάποιοι απεργάζονται το μέλλον της πίσω απ’ την πλάτη της.

Ωστόσο, οι φορείς της ψοφοδεούς νομιμοφροσύνης και της θεσμολαγνίας της κάθε γραφειοκρατίας (πανεπιστημιακής, διοικητικής, κ.ο.κ.) στήνουν ένα τοίχος αδιαπέραστο στα όνειρά της, ένα βραχνά στο λαιμό της, απαλείφοντας μία προς μία κάθε χαραμάδα προοπτικής, κάθε ικμάδα νεανικής δημιουργικότητας. Από την αρχή του «ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό» των επισήμως κυβερνώντων δια της «διασταλτικής» ερμηνείας των θεσμών, περάσαμε στην αρχή της υπεράνω ηθικών αρχών νομιμοφάνειας.

Η εικόνα των δήθεν οργάνων συνδιοίκησης του Πολυτεχνείου είναι χαρακτηριστική. Τα τελευταία χρόνια τα διοικητικά όργανα του Ιδρύματος έχουν σχεδόν ολοσχερώς αναχθεί σε μηχανισμούς άκριτης έγκρισης-διεκπεραίωσης άνωθεν προειλημμένων αποφάσεων με το εξής στερεότυπο σχήμα: τίθεται προς έγκριση η χ πρόταση βάσει του ψ νόμου. Εάν κάποιοι απ’ τους εκπροσώπους των φοιτητών, είτε των καθηγητών (μελών ΔΕΠ, ΕΤΕΠ και ΕΕΔΙΠ), αποτολμούν να αρθρώσουν λόγο πέραν των προειλημμένων αποφάσεων, να αντιτάξουν στις τελευταίες τις πραγματικές ανάγκες της πανεπιστημιακής κοινότητας, της επιστήμης και της κοινωνίας, η απάντηση είναι αυτοματοποιημένη: «είναι νόμος του κράτους, εμείς δεν νομοθετούμε, είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και οφείλουμε να τηρούμε το νόμο»! Αυτά τα επιχειρήματα προτάσσονται από τους φορείς της θεσμολάγνου νομιμοφροσύνης, επί παντός ζητήματος ήσσονος ή μείζονος σημασίας, ακόμα και αν το θέμα αφορά νόμους εκτελεστικούς της μη ολοκληρωμένης άρσης του άρθρου 16 του Συντάγματος, ακόμα και αν είναι οι τελευταίοι πρακτικά ανεφάρμοστοι και ανόητοι (βλ. π.χ. τη μη διανομή συγγραμμάτων κατά το τρέχον εξάμηνο). Σαν να είναι οι νόμοι θέσφατα εξ αποκαλύψεως που τίθενται υπεράνω της κρίσης των άμεσα ενδιαφερομένων και όχι κανόνες διευθέτησης ανθρώπινων σχέσεων βάσει συγκυριακών συσχετισμών δυνάμεων και συμφερόντων. Εάν αντιμετωπίζονται έτσι τα θέσμια στο Πανεπιστήμιο, τι θα γίνεται στην υπόλοιπη κοινωνία;

Έκανε τα πάντα η οικονομική και πολιτική εξουσία για να «τσιμεντάρει» αυτή την αδιαπέραστη μηχανή φαλκίδευσης στοιχειωδών δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας, διαφθοράς, αποξένωσης, αλλοτρίωσης, καταδυνάστευσης, καταστροφής δημόσιων αγαθών και πλούτου, ατιμωρησίας και αύξοντος αυταρχισμού. Γι’ αυτό ακριβώς η συμβολική δολοφονία του 15ετούς Αλέξη έγινε η αφορμή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το αυθόρμητο ξέσπασμα της οργής, της αγανάκτησης, του βιώματος του αδιέξοδου της νεολαίας. Μιας αγανάκτησης που δεν βρίσκει πολιτική έκφραση σε όλο το φάσμα των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων τόσο του δικομματισμού και του ακροδεξιού συμπληρώματός τους, όσο και της κοινοβουλευτικής αριστεράς, που ελαύνονται κυρίως από κίνητρα άγρας και αποκλειστικής διαχείρισης εκλογικών ποιμνίων (με κάποιους να κινούνται προσφάτως στα όρια του χαφιεδισμού). Είναι συγκινητική η ευαισθητοποίηση του κόσμου και η διεθνής αλληλεγγύη. Είναι παροιμιώδης ο πανικός, η αμηχανία, η αυτιστική ανικανότητα και η δόλια χειραγωγική διάθεση των κρατούντων.

Και τι δεν κάνουν για να παρουσιάσουν τη στυγερή δολοφονία που διέπραξαν οι «πραίτορες» ως δήθεν τυχαίο αποστρακισμό βολίδας. Και τι δεν κάνουν για να ταυτιστεί στο υποσυνείδητο του κοινού το εξεγερσιακό πνεύμα και η ιερή αγανάκτηση του αυθόρμητου κινήματος της νεολαίας με το «μπάχαλο», τους τραμπουκισμούς και την προβοκάτσια (ακόμα και με κουκουλοφόρους ασφαλίτες σε εντεταλμένη υπηρεσία, όπως απέδειξαν σχετικά φωτορεπορτάζ). Και τι δεν κάνουν για να αποσυνδέσουν την θρυαλλίδα (τη δολοφονία του αθώου παιδιού) από την βαθιά διαδικασία που προκάλεσε την κρίσιμη μάζα της έκρηξης της οργής της νεολαίας.

Γι’ αυτό καλούνται άπαντες «να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», δηλαδή, να παραιτηθούν από κάθε αγώνα, από κάθε διεκδίκηση, διότι εάν τολμήσουν να μη διαχωρίσουν τη θέση τους, «υποθάλπουν την τρομοκρατία»… Τρομάζουν ακόμα και στην ιδέα της κατ’ ελάχιστο αμφισβήτησης του μονοπωλιακού δικαιώματος χρήσης βίας από τα οργανωμένα σε κράτος κυρίαρχα συμφέροντα. Γι’ αυτό θα κάνουν τα πάντα για να συγκαλύψουν-υποβαθμίσουν όχι μόνο το έγκλημα που λειτούργησε ως αφορμή του ξεσηκωμού, αλλά και το απροσμέτρητο έγκλημα της πολλαπλής καταδίκης της προοπτικής της νεολαίας μέσω αλλεπάλληλων θεσμοθετήσεων, μέσω της χρονίζουσας συσσώρευσης προβλημάτων και αδιεξόδων. Γι’ αυτό θα κάνουν τα πάντα για να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, για να χειραγωγήσουν τις αντιδράσεις με υποκριτικές δηλώσεις συμπόνιας και μεταμέλειας, με πλύση εγκεφάλων από τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, με δημαγωγία, αλλά και με απροκάλυπτη καταστολή και τρομοκρατία.

Ότι κι’ αν κάνουν, δεν θα μπορέσουν να αναστρέψουν την αλλαγή που δρομολογήθηκε από την 6η Δεκεμβρίου του 2008 με τη δυναμική και αναζωογονητική έφοδο της νεολαίας στο προσκήνιο. Η μορφή του δολοφονημένου Αλέξη θα σημαδέψει την πορεία αυτής της γενιάς που αφυπνίζεται κοινωνικά και πολιτικά. Τίποτε δεν θα είναι πλέον δεδομένο από την άποψη της ανοχής σε ότι επιχειρείται να επιβληθεί άνωθεν, εντός και εκτός του Πανεπιστημίου. Τα όσα έγιναν, δεν είναι παρά μικρός προσεισμός, προανάκρουσμα των γαιοτεκτονικών ανακατατάξεων που έρχονται. Ωστόσο, δεν αρκεί το αυθόρμητο. Η συνειδητή θεωρητική θεμελίωση του κινήματος που έρχεται είναι επιτακτική ανάγκη για τη συγκρότηση και τη νικηφόρο προοπτική του.

Οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί υπάλληλοι του κεφαλαίου, ακόμα και αν κατανοούν (ελάχιστοι απ’ αυτούς) την ουσία των πραγμάτων, έχουν καλλιεργήσει δεξιότητες υποκριτικής, ως συστατικό αναπόσπαστο της στρατηγικής επιβίωσής τους. Τι κάνουν όμως οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και επιστήμονες;

Το πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί υπεράνω της κοινωνίας. Τουναντίον, έχει στρατηγική σημασία για την κοινωνία: εδώ εκπονείται εκείνος ο τύπος έρευνας, τεχνολογίας και κυρίως ανθρώπου, ως υποκειμένου της εργασίας και της κοινωνίας που χαράσσει εν πολλοίς τις προοπτικές της τελευταίας. Όταν διακυβεύονται μείζονος σημασίας ζητήματα της νεολαίας και της κοινωνίας, όταν καταστρατηγούνται συνταγματικά και ακαδημαϊκά δικαιώματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, τα μέλη που την απαρτίζουν οφείλουν ως ενεργοί πολίτες να συνειδητοποιήσουν το διακύβευμα και συγκροτούμενοι σε συλλογικότητες, να αναπτύσσουν κίνημα υπέρ των αιτημάτων-διεκδικήσεών τους. Όταν η μαθητιώσα και φοιτητιώσα νεολαία κραυγάζει με απόγνωση και βάλλεται από τους ισχυρούς, η σιωπή είναι συνενοχή.

Που οφείλεται η σιωπή της πλειονότητας των πανεπιστημιακών δασκάλων του Πολυτεχνείου Κρήτης; Ο καθ’ ένας κάνει τις επιλογές του και κρίνεται. Η ένοχη σιωπή των φερόμενων ως πρυτανικών αρχών σε αυτή την κρίση της νεολαίας, συνιστά έμμεση παραδοχή του γεγονότος ότι αποτελούν οργανικό «πρωτοπόρο» στοιχείο του συστήματος που συνθλίβει τη νεολαία και δρα πραξικοπηματικά. Δεν μπορούν να λειτουργούν ως δύναμη επίλυσης του προβλήματος της νεολαίας, καθ’ ότι είναι συνυφασμένες με το σκληρό πυρήνα του όλου προβλήματος. Η ένοχη σιωπή τους καταδεικνύει ότι εκτός των άλλων στερούνται και στοιχειώδους παιδαγωγικής επάρκειας, γεγονός που επιβεβαιώνει ανέκκλητα την παντελή απονομιμοποίησή τους. Δεν διαθέτουν πλέον το παραμικρό ηθικό έρεισμα για να λειτουργούν ως πολιορκητικός κριός που σπεύδει να μετατρέψει το Ίδρυμα σε πιλοτικό πεδίο εφαρμογών των εκάστοτε αντιδραστικών θέσμιων της πολιτικής ηγεσίας. Εκτελούν χρέη πρυτανείας μέχρι να εκδικαστεί η σχετική προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας. Αντλούν νομιμότητα μόνον από την υπογραφή του Υπουργού Παιδείας στη σχετική διαπιστωτική πράξη. Ενός Υπουργού ο οποίος αμέσως μετά τη δολοφονία του 15ετούς μαθητή γλεντοκοπούσε δημοσίως σε σκυλάδικο και στο γήπεδο. Η μόνη αξιοπρεπής κίνηση εκ μέρους τους θα ήταν η άμεση παραίτησή τους και η δρομολόγηση νέων εκλογών χωρίς τραμπούκους και πραξικοπηματικά έκτροπα. Εάν, παρ’ όλα αυτά θεωρούν ότι είναι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες (δικαίωμά τους), ας το αποδείξουν μέσω της απρόσκοπτης έκφρασης της ετυμηγορίας της όλης κοινότητας του Ιδρύματος.

Δυστυχώς, την ένοχη σιωπή επιλέγει και η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου των καθηγητών (μελών ΔΕΠ) του Ιδρύματος, παγερά αδιάφορη για τα μείζονα προβλήματα εντός και εκτός του πανεπιστημίου, παραβιάζοντας θεμελιώδεις καταστατικές αρχές, αλλά και στοιχειώδεις αρχές επιστημονικής και παιδαγωγικής δεοντολογίας. Ορισμένοι καθηγητές τηρούν στάση αναμονής, ώστε να φθαρεί από μόνη της η απονομιμοποιημένη πραξικοπηματική πρυτανική αρχή, για να τη διαδεχθούν εν λευκώ, χωρίς το «βάρος» ενός κινήματος που θα βρουν μπροστά τους όταν θα αναλάβουν τα ηνία της διοίκησης. Κάποιοι φαίνεται ότι δεν ανέχονται το «κλειστό Πανεπιστήμιο», ενώ αισθάνονται μακάρια άνεση στην ασφυκτικά κλειστή κοινωνία της ωμής εκμετάλλευσης και καταστολής. Κάποιοι άλλοι αντιμετωπίζουν επιπρόσθετες δυσλειτουργίες στην διαχείριση των δυσδιάκριτων ορίων μεταξύ της πανεπιστημιακής ερευνητικής δραστηριότητάς τους και του επιχειρείν. Σημαντική μερίδα επιλέγει τη βιβλική στάση του «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε», σε καθεστώς ανασφάλειας και αβεβαιότητας για τη μονιμοποίηση ή την εξέλιξή τους. Άλλοι πάλι, διαισθανόμενοι τις αλλαγές στους συσχετισμούς και τις διαθέσεις, αναζητούν νέα ερείσματα και συμμαχίες για τη διασφάλιση και προώθηση των συμφερόντων τους.

Ο δάσκαλος δεν διδάσκει μόνο με τις πληροφορίες και τις γνώσεις που κοινοποιεί στους μαθητές του. Διδάσκει με την όλη στάση ζωής του, με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, ιδιαίτερα στις κρίσιμες καμπές της ιστορίας. Κατά την ρήση ενός αληθινά σοφού στοχαστή, ο παιδαγωγός οφείλει επίσης να διαπαιδαγωγείται. Δεν περιποιούν τιμή στον πανεπιστημιακό δάσκαλο οι δύστροπες εκ του προχείρου και αφ’ υψηλού λοιδορίες που εκτοξεύονται από κάποιους κατά των μορφών και του περιεχομένου του αγώνα των φοιτητών και κάθε αγώνα, τροφοδοτώντας απλόχερα παρελκυστικές πολώσεις και τις περί καθηγητικού κατεστημένου προκαταλήψεις. Για ποιο «ανοικτό πανεπιστήμιο» κόπτονται κάποιοι, όταν σφυρίζουν αδιάφορα στον νεοφιλελεύθερο στραγγαλισμό του δημόσιου Πανεπιστημίου; Τι είναι το Πανεπιστήμιο; Μαγαζί για τις όποιες αγοραίες διαθέσεις επιτηδείων, με προσωπικό που διαλαλεί «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»;

Θα αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων ως γονείς, ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, ως εκπρόσωποι μιας γενιάς έναντι της επερχόμενης, στο πλευρό των φοιτητών και της νεολαίας μας, ή θα αρκεστούμε στο ρόλο του παθητικού θεατή; Θα αφουγκραστούμε τις αγωνίες των ζωντανών κυττάρων της κοινωνίας όσο κι αν «αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια» (για να θυμηθούμε και τον Μ. Χατζηδάκη), η θα επιλέξουμε τη στάση των νεκρών κυττάρων, «ψυχές μαραγκιασμένες από τις δημόσιες αμαρτίες», όπως έγραφε ο Γ. Σεφέρης;



Με τιμή

Δημήτρης Πατέλης

Επίκουρος Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης



Χανιά 16.12.2008.

ΣΥΝ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ

ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

“Διέξοδος για τη χώρα δεν μπορεί να είναι άλλη από την απόσυρση της κυβέρνησης. Μόνον η πολιτική διέξοδος, η προσφυγή στις κάλπες τώρα” σημειώνει σε κύριο άρθρο της η Αυγή στις 09/12. Για να συνεχίσει στις 10/12 με πυχιαίους τίτλους: “Η χώρα χρειάζεται συντεταγμένη πολιτική, ριζοσπαστική διέξοδο” υποστήριξε ο Αλέκος Αλαβάνος, αμέσως μετά την συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για παραίτηση της κυβέρνησης και διεξαγωγή εκλογών. Και μάλιστα κατά τον Α. Αλαβάνο “αν δεν γίνει ευρύτερη συνεργασία μέσα στην κοινωνία που να περιλαμβάνει, δηλαδή, τις δυνάμεις που είναι σήμερα με το ΣΥΡΙΖΑ και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των δυνάμεων που είναι στο ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούμε να έχουμε μια άλλη λύση”. Εκλογές η λύση λοιπόν με δεδομένο συνεχίζει – πως “το 8.5%, το 7.5%, ή και το 6%, και το 5% θα σας έλεγα είναι καλό σημείο αφετηρίας και σε αυτές τις νέες συνθήκες !!!”. Για να συμπληρώσει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φ. Κουβέλης, ότι “ η Αριστερά, στην οποία θητεύω και την οποία έχω την τιμή να υπηρετώ, δεν έχει σχέση με την ανωμαλία που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες.”

Τα ιστορικά παραδείγματα όμως σε Ελλάδα, Γαλλία, Πορτογαλλία, έχουν δείξει πως δια των εκλογών η αστική τάξη επιχείρησε και επιχειρεί να καθυποτάξει το κίνημα. Αντίθετα, έχει επίσης αποδειχθεί πως με ένα πολιτικό, αναπτυσσόμενο εργατικό κίνημα που καταφέρνει επί μέρους έστω νίκες, ακόμη και η εναλλαγή αστικών κομματων στην κυβέρνηση μέσω αναγκαστικών και όχι προσχεδιασμένων εκλογών, γίνεται με άλλους όρους προοπτική και σημασία για το ίδιο το εργατικό κίνημα.

Θετικότητα επομένως κρύβεται στην ισότιμη κοινή δράση της Αριστεράς, δημόσια προωθητική κριτική, αντιπαράθεση ή και πολεμική αρχών για την ποιοτική και ποσοτική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος το οποίο: Θα αποκαλύπτει τον πολιτικά ένοχο, την Ε.Ε. και τα αστικά κόμματα. Θα επιφέρει ρωγμές, καθυστερήσεις νίκες και ανατροπές στα ζητήματα του μεροκάματου, του χρόνου, των όρων και συνθηκών εργασίας, των σύγχρονων εργατικών και νεολαιίστικων δημοκρατικών δικαιωμάτων, της απόκρουσης της κρατικής καταστολής, της απολαβής των δημοσίων αγαθών. Θα μορφοποιεί και θα οργανώνει τα δικά του όργανα άσκησης εργατικής πολιτικής. Θα προωθεί έμπρακτα το σύνθημα για την “από τα κάτω και από τα αριστερά” πτώση της κυβέρνησης.

Άλλο πρωτοσέλιδο της Αυγής, στις 11/12: “Μετά το deal Καραμανλή-Παπαρήγα πορεία του ΚΚΕ στην Κουμουνδούρου!”. Η λαθεμένη επιλογή του ΚΚΕ να πορευθεί στο υπουργείο Απασχόλησης οδηγεί την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο συμπέρασμα “ότι υπάρχει υπόγειο deal μεταξύ της κυβέρνησης και του ΚΚΕ, που επισημοποιήθηκε στη συνάντηση του πρωθυπουργού με την κ. Παπαρήγα”!

Είχε προετοιμάσει το έδαφος ο ίδιος ο Α. Τσίπρας στις 10/12 με τη δήλωση: “Φοβάμαι ότι έχετε υπερβεί τα εσκαμμένα. Δεν ξέρω τι συζητάτε με τον κ. Καραμανλή...”. Για να καταλήξει η εφημερίδα, με τη γνωστή επωδό “ως γνωστόν οι Κνίτες είναι καλύτεροι και από αστυνομικούς...”. Τώρα, σε αυτή τη συγκυρία.

Τώρα που οι μνήμες φέρνουν μπροστά συλλογισμούς και απολογισμούς που θα θέλαμε να μη γινόταν. Ότι δηλαδή από το 1980, όταν δολοφονούνται κατά την διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου από αστυνομικούς των ΜΑΤ, η νεαρή εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής, δεκαπέντε νέοι έχουν σκοτωθεί από την αστυνομία εν ψυχρώ και επιπλέον ο αγωνιστής καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας από την ομάδα Κένταυρος, που εξακολουθεί να φωλιάζει εντός της Ν.Δ.! Δεκαπέντε άνθρωποι, από τους οποίους οι τρεις είναι δεκαπεντάχρονοι μαθητές και τρεις οικονομικοί μετανάστες.

Τώρα λοιπόν “οι Κνίτες είναι ως γνωστόν(!) καλλίτεροι από τους αστυνομικούς!” Αυτή είναι η πολιτική απάντηση στο ΚΚΕ από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις δηλώσεις της Α.Παπαρήγα κατά την έξοδό της από το Μαξίμου. Δηλώσεις, από τη μεριά του ΚΚΕ, που αντί να καλούν την Αριστερά και το λαό σε κοινή δράση, σε ανώτερης ποιότητας συλλογική και ατομική στράτευση για την ήττα, ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και από τα “κάτω και από τα αριστερά” της ίδιας της κυβέρνησης, καλούσαν το ΣΥΡΙΖΑ να μην χαϊδεύει τα αυτιά των “κουκουλοφόρων”!

Αδιέξοδος διχασμός, εμφύλιος που αγγίζει τα όρια του εκφυλισμού, ο οποίος διοχετεύεται στον ίδιο τον κόσμο της Αριστεράς με καθηλωτικές επιδράσεις στο κίνημα. Αυτού του περιεχομένου, είδους και επιπέδου αντιπαράθεση, όχι μόνο δεν ανυψώνει την Αριστερά στο ύψος του αναγνωρισμένου ηγέτη του κινήματος, αλλά, αντίθετα τη βυθίζει στη μικρότητα και στο αδιέξοδο σε σχέση με την ιστορικότητα της ταξικής πάλης.

Διχασμός λοιπόν αλλά και πρόταση, από το ΣΥΡΙΖΑ, κοινοβουλευτικής πολιτικής διεξόδου.


ΠΡΙΝ, Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Παγκόσμια Ιντιφάντα

(Από το άρθρο του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη, στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τ.166, Δεκέμβριος 2008, που κυκλοφόρησε στις 20 Νοεμβρίου, δεκαπέντε ημέρες πριν τα γεγονότα)

Ο «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» των χριστιανοσιωνιστών δεν φαίνεται να επαληθεύεται γιατί η αντίσταση των λαών υπήρξε αποφασιστική. Ακόμα και οι ίδιοι οι Αμερικανοί παραδέχονται σε έκθεση του Εθνικού Ινστιτούτου Πληροφοριών (NIC) ότι η αμερικανική κυριαρχία θα συρρικνωθεί τα επόμενα χρόνια σε όλους τους τομείς – Οικονομία, πολιτική, πολιτισμό – και ότι θα επικρατήσει μια επισφαλής Παγκόσμια Τάξη. Φυσικά, τη δεκαετία «της ύβρεως», από το 1991 που διακηρύχθηκε η Νέα Τάξη, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, μέχρι τη στιγμή που τα ιμπεριαλιστικά μισθοφορικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Βαγδάτη, τον Απρίλιο του 2003, η Ουάσιγκτον πίστευε καθαρά ότι μπορεί να επιβάλει μια γενικευμένη Pax Americana σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι ίδιοι κύκλοι, το 2000, προέβλεπαν ότι δεν θα υπάρχει «κανένα σοβαρό εμπόδιο στην ανάπτυξη της αμερικανικής δύναμης στα επόμενα 15 χρόνια» και ότι η φτωχή Ρωσία θα παρέμενε μια χώρα σε παρακμή η οποία, ευτυχώς, δεν θα «διέθετε τους πόρους για να επιβάλει την θέλησή της»… (www.tomdispatch.com).

Παντού πλέον -και όχι μόνο στη Λατινική Αμερική ή στο Ισλάμ, που αντιστεκόταν ώς τώρα- οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Ζητούν ξανά προστατευτικά μέτρα απέναντι στους τραπεζίτες και στην κλεπτοκρατική ελίτ. Εκατομμύρια αγανακτισμένοι άνεργοι και φτωχοί δημιουργούνται και κάνουν εκρηκτική την διεθνή πολιτική σκηνή.

Σήμερα, όπως μας βεβαιώνουν οι στατιστικολόγοι του ΟΗΕ, οι πόλεις γιγαντώνονται με γρήγορο ρυθμό και, σε δύο δεκαετίες 2 δισ. επιπλέον άνθρωποι θα προσπαθούν να επιβιώσουν στα μεγάλα μητροπολιτικά συγκροτήματα (ιδίως στην Ασία και την Αφρική). Αντιθέτως, έχουμε το φαινόμενο της συρρίκνωσης της παραδοσιακής βιομηχανικής εργατικής τάξης και έναν αγροτικό πληθυσμό διεθνώς να έχει φτάσει στα όριά του. Δεν προβλέπεται να αυξηθεί αισθητά τα επόμενα χρόνια.

Όσο, όμως, η κρίση θα βαθαίνει υπό το τρέχον καθεστώς παγκοσμιοποίησης, θα αυξάνονται οι «μη ενσωματώσιμοι». Η ταχύτερα αναπτυσσόμενη νέα τάξη του πλανήτη θα είναι αυτή που ο ριζοσπάστης Αμερικανός αναλυτής Μάικ Ντέιβις ονομάζει «ανεπίσημο προλεταριάτο». Ο ΟΗΕ προβλέπει ότι στο άμεσο μέλλον, από τα 5 δισ. ανθρώπων που θα ζουν στις πόλεις, 2-3 δισ. θα είναι οι νεόπτωχοι «ανεπίσημοι εργαζόμενοι».

Τίποτα δεν αποκλείει, με βάση τα σημερινά δεδομένα, μια κοινωνική περιθωριοποίηση στο άμεσο μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων «αλά Ντίκενς», ή και χειρότερα, «ρημαγμένων από τις αρρώστιες και υποκείμενων στις διάφορες μεγα-καταστροφές που ακολουθούν την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και την εξάντληση των αστικών υδάτινων αποθεμάτων». (Mike Davis, Εξυμνώντας του Βαρβάρους, εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα 2008). Αυτοί οι νέοι φτωχοί των πόλεων, όμως, θα αντισταθούν, προβλέπει ο Ντέιβις.

Μπορεί να μην υπάρχει αυτή τη στιγμή μια νέα παγκόσμια μεγα-ιδεολογία, η «μεγάλη σημαία», όπως στο παρελθόν, ή να απουσιάζει η κεντρομόλος οργανωτική αρχή, αλλά μπορεί να υπάρξουν εντελώς καινούργιοι συσχετισμοί μέσα από τις εξελίξεις. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, το 1900, το «πάντρεμα» του κλασσικού μαρξισμού και της αγροτικής εξέγερσης. Και όμως, έγινε μετά από λίγα χρόνια.

Αλλά, ακόμα κι αν δεν γεννηθούν τα απροσδόκητα ιδεολογικά υβρίδια που περιμένουμε και ενισχυθούν απλώς οι υπάρχουσες τάσεις, πάλι θα υπάρξει η παγκόσμια ιντιφάντα.

Ήδη σήμερα μπορεί να μην έχουμε μια παγκόσμια εξέγερση, έχουμε, όμως, πολλούς κόσμους σε εξέγερση: αντάρτικα, μιλίτσιες, «τρομοκρατικές» ή τρομοκρατικές ομάδες, το κίνημα του Τσάβες στη Βενεζουέλα, οι παρακυβερνήσεις του οργανωμένου υπόκοσμου στις φαβέλες στην Βραζιλία, ακόμη και το Μεντελίν, τα λαϊκά κινήματα της Ασίας, το κίνημα των antiglobals σε Ευρώπη και ΗΠΑ, πρωταγωνιστούν στις συγκρούσεις με το νεοταξικό ιμπέριουμ.

Βέβαια, τα υψηλότερα ποσοστά πολιτικής οργάνωσης υπάρχουν στα ισλαμικά πολιτικά και κοινωνικά δίκτυα, τα οποία προσφέρουν, αφ’ ενός, ηθικούς θεσμούς που μπορούν να στηρίξουν μια παρατεταμένη αντίσταση, αφ’ ετέρου, φιλανθρωπικές υπηρεσίες που δεν υπάρχουν σε άλλες κουλτούρες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Λίβανο, το 2006, αμέσως μετά τους πρώτους σιωνιστικούς βομβαρδισμούς, βγήκαν συνεργεία της Χεζμπολάχ με μεγάλες νταλίκες, που παρείχαν στις φτωχογειτονιές τα πάντα, από τρόφιμα και ρούχα μέχρι υλικά επισκευών (π.χ. πόρτες, παράθυρα) και σκεύη για τις βομβαρδισμένες περιοχές.

Τα πυκνά αστικά περιβάλλοντα όπου θα γίνουν οι συγκρούσεις του μέλλοντος είναι εξαιρετικά «δύσβατα» για τις εκπαιδευμένες δυνάμεις καταστολής ή τους μισθοφορικούς στρατούς και αχρηστεύουν την αεροπορική ισχύ και τον βαρύ οπλισμό.

Οι Αμερικανοί γνωρίζουν πολύ καλά πως το μέλλον του πολέμου παίζεται στους δρόμους, στους υπονόμους, στα μεγάλα συγκροτήματα πολυκατοικιών, γι’ αυτό, από την δεκαετία του ’90, ανέθεσαν στην γνωστή RAND την ανάπτυξη ενός γεωπολιτικού πλαισίου του αστικού πολέμου.

Οι ερευνητές της κατέληξαν ότι η «αστικοποίηση της ανταρσίας» θα είναι ο αδύναμος κρίκος της νεοταξικής αυτοκρατορίας. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η κατοχή του Ιράκ, εκτός των άλλων λόγων, έγινε για να πειραματιστούν οι Αμερικανοί σε ένα πολεμικό εργαστήριο όπου οι πεζοναύτες, οι ρέιντζερς, οι βατραχάνθρωποι και οι ελεύθεροι σκοπευτές –που τόσο ανελέητα χρησιμοποιούν οι σιωνιστές στην Παλαιστίνη- δοκιμάζουν νέες δολοφονικές πρακτικές εν όψει του επερχόμενου παγκόσμιου πολέμου εναντίον των εξεγερμένων των πόλεων του 21^ου αιώνα.

Όπως φαίνεται, η παγκοσμιοποίηση θα εξελιχθεί σε ένα δράμα με πολλές φάσεις. Πράξη πρώτη: κατάρρευση ΕΣΣΔ και Νέα Τάξη. Πράξη δεύτερη: 11/9 και «πόλεμος των πολιτισμών». Πράξη τρίτη: παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Πράξη τέταρτη: επικείμενη κλιματική καταστροφή. Πράξη πέμπτη: παγκόσμια Ιντιφάντα.

(…)

Η δυσαρέσκεια θα αυξάνεται όσο η μεγάλη κρίση βαθαίνει και θα εμφανιστούν πιθανόν πολλών ειδών συμπεριφορές. Οι άνθρωποι μπορεί να στραφούν στην θρησκεία ή σε κάποιο δόγμα για να στηριχθούν. Τα επερχόμενα γεγονότα μπορεί να προκαλέσουν ψυχοσωματικά σύνδρομα ή συλλογικές νευρώσεις, αμυντικές ή επιθετικές στάσεις. Οι μάζες ίσως να γοητευθούν από πολιτικούς αγκιτάτορες και λαϊκιστές ηγέτες δεξιούς ή αριστερούς, όπως έχει ξαναγίνει στο παρελθόν.

Είναι αναμφισβήτητο ότι τίποτε δεν θα μπορέσει να μας οδηγήσει σε εντελώς διαφορετικό τρόπο αντίληψης της ζωής, της υγείας και της προόδου, χωρίς να ασκηθεί έντονη πίεση με κινητοποιήσεις στα πεζοδρόμια.

Όμως, δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος που οδήγησαν στην αποτυχία των πειραμάτων και άνοιξαν τον δρόμο στον αδηφάγο καπιταλισμό. Ο αναρχοαυτόνομος εξτρεμισμός δεν είναι η σωστή αντίδραση απέναντι στα παγκόσμια προβλήματα. Αντιθέτως, σε τέτοιου είδους δράσεις ελλοχεύουν ένα σωρό προβοκάτσιες.

Η «επιστροφή στην φύση», όπως έλεγε ο Ρουσό, και επαναλαμβάνουν κάποιοι οικολογούντες, δεν είναι εναλλακτική λύση… δεν υπάρχει πλέον η φύση για την οποία μιλούσε! Η επιστροφή σε ένα στάδιο εξέλιξης με χαμηλή τεχνολογία (όπως υποστήριζε ο Αυστριακός φιλόσοφος Ιβάν Ίλλιτς) είναι εξ ίσου προβληματική, τώρα που χωρίς την τεχνολογία η ανθρωπότητα θα πεινάσει, κατά πάσα πιθανότητα!

(…)

Σε προσωπικό, εθνικό ή διεθνές επίπεδο, μπορούμε να αντιδράσουμε σύμφωνα με τις δικές μας προσωπικές και τοπικές παραδόσεις και πόρους. Το δε σύνθημα πρέπει να είναι: δρω τοπικά επειδή σκέπτομαι παγκόσμια.

Το πεπρωμένο των λαών και των εθνών καθορίζεται από τις αξίες που διακατέχουν τις αποφάσεις τους. Η ανθρώπινη και η παγκόσμια κρίση του σήμερα είναι κατά βάθος πνευματική και θα δοκιμάσει τον χαρακτήρα και τις προθέσεις όλων των ανθρώπων. Αυτό προσφέρει την ευκαιρία για μια επανεκτίμηση των αξιών που αποδεχόμαστε ως πρότυπα συμπεριφοράς.

Ο Απόστολος Παύλος έλεγε, «αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του νοός υμών». Η μεταμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας πάνω στον πλανήτη Γη θα γίνει πραγματικότητα μόνον όταν μεταμορφωθεί και η ανθρώπινη συνείδηση.

Υπήρξαν προειδοποιητικά σημάδια όλο αυτό το διάστημα, αλλά δεν τα παρατηρήσαμε, ή όταν το κάναμε, δεν τους δώσαμε την πρέπουσα σημασία. Τα σημάδια αυτά λέγανε πράγματα όπως: Να είσαι, όχι να έχεις. Να δίνεις, όχι να παίρνεις. Ανάγκες, όχι επιθυμίες. Καλύτερα, όχι πλουσιότερα. Κοινωνία, όχι άτομο. Οι άλλοι, όχι ο εαυτός μας. Διασυνδεδεμένοι, όχι διαχωρισμένοι. Οικολογία, όχι Οικονομία. Μέρος της φύσης, όχι αποκομμένος από τη φύση. Αλληλέγγυοι, όχι φευγάτοι. Για το Αύριο, όχι για το σήμερα.

Το σημερινό τέλμα πρέπει να ειδωθεί σαν Σημείο Καμπής και η ανθρωπότητα να ανασύρει από το παρελθόν την δοκιμασμένη πρακτική του Γκάντι: Αρνούμαστε να συναινέσουμε!

Ο φόβος και η σύγχυση που απλώνεται παντού δεν είναι δημοκρατία. Ούτε το δογματικό υλιστικό κατεστημένο είναι. Ούτε η εξωνημένη διανόηση, η «ενσωματωμένη» δημοσιογραφία. Ούτε τα παραπλανητικά ΜΜΕ που κάνουν νυχθημερόν πλύση εγκεφάλου, τα ναρκωτικά που χρησιμοποιούνται για να αδρανοποιούν το μυαλό των ανθρώπων, τα παρακμιακά μεταμοντέρνα ρεύματα και ιδεολογίες που παράγονται από τα think-tanks των μυστικών υπηρεσιών… Ένας τεράστιος ψυχολογικός πόλεμος μαστίζει την ανθρωπότητα σαν την πιο κακιά θύελλα.

Είναι καιρός τώρα για την Παγκόσμια Εξέγερση! Αυτό είναι το δυνατότερο σύνθημα που θα ‘χει ακουστεί ποτέ στην ιστορία.

ΦΕΤΟΣ ΟΙ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

« Θα γίνεστε όλο και μικρότεροι, ω μικροί άνθρωποι! Γίνεστε ψίχουλα, ώ εσείς που αγαπάτε την άνεση! Θα καταστραφείτε- από τις πολλές μικρές αρετές σας, από τις πολλές μικρές παραλήψεις σας, από την πολλή εγκαρτερησούλα σας! Οι πάρα πολλές προφυλάξεις, οι πάρα πολλές προφυλάξεις, οι πάρα πολλές υποχωρήσεις : αυτή είναι η γη όπου φυτρώσατε!»
Φρ. Νίτσε

Δεν ήταν μόνος του ο “νταής” μπάτσος, όταν εκτελούσε εν ψυχρώ τον Αλέξη. Δεν ήταν μόνο το δόγμα Πολύδωρα (“εσείς είστε το κράτος”) που όπλισε το ένστολο γουρούνι. Είναι όλες αυτές οι αφοπλισμένες συνειδήσεις που οπλίζουν τους μπάτσους να εκτελούν εν ψυχρώ μαθητές, μετανάστες, τσιγγάνους, νεολαίους , παραβάτες της δολοφονικής νομιμότητας. Είναι οι “έντιμοι και φιλήσυχοι”, που με την παθητικότητα τους οικοδομούν την υπάρχουσα αθλιότητα (ναι, και η παθητικότητα είναι πράξη…).

Είναι οι αθώοι, οι τηλεθεατές, οι ψηφοφόροι, οι καταναλωτές που στεκόντουσαν δίπλα στον μπάτσο που σκότωσε τον Αλέξη.

Γι αυτό ας σταματήσουν τους θρήνους για τις καταστροφές της ιδιωτικής (δηλαδή της ατομικής τους φτώχειας). Ας σταματήσουν να θρηνούν επειδή δεν μπορούν να κατέβουν για φρέντο στα Εξάρχεια, για ψώνια στην Ερμού, για σεξουαλική κατανάλωση στον Βαρδάρη. Αδιαφορούμε για τον “θάνατο του εμποράκου“. Ίσα ίσα, πολεμάμε για το θάνατο της εμπορευματικής/ θεαματικής κοινωνίας. Ας τοποθετήσουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα εκεί που ξέρουν. Φέτος οι τσιμεντουπόλεις θα φωταγωγηθούν απ τις μολότοφ. Ας γίνει το κάθε σπίτι γιάφκα, η κάθε γειτονιά εμπόλεμη ζώνη. Ας τιμηθεί επαναστατικά η μνήμη του Αλέξη, μ ένα γενικευμένο μητροπολιτικό αντάρτικο ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια στην χούντα της αστυνομίας και των “καταστηματαρχών”.

«Εδώ υπάρχει αρκετός κεραυνός για να μάθουν να ακούνε ακόμα και οι τάφοι»

Πολύκαρπος Γεωργιάδης
Φυλακές Κομοτηνής 7/12/2008

Η φωτιά της συσσωρευμένης οργής

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Κάτω από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου και του αττικού ουρανού, ο 15χρονος
Αλέξανδρος άρχισε από χθες το ταξίδι στα σκοτάδια του Αχέροντα. Οσο ζούσε,
ανήκε στους γονείς του, στην οικογένειά του, στους δικούς του. Από τη στιγμή
που η σφαίρα του δολοφόνου αστυνομικού τού έκοψε το νήμα της ζωής, ο Αλέξης
έγινε παιδί όλης της Ελλάδας. Ανήκει σε όλους μας και πάνω απ όλα στη γενιά
του. Τον αποχαιρετούμε, τον κλαίμε, τον τραγουδάμε για να τον φέρνουμε πίσω στα
όνειρά μας. «Οταν χτυπήσεις δύο φορές κι ύστερα τρεις κι ύστερα πάλι δύο,
Αλέξανδρέ μου, θα ρθω για να σου ανοίξω...». Ενα τόσο δα παιδί κι όμως
κατόρθωσε, σαν σε αρχαία τραγωδία, να συγκλονίσει συθέμελα τη συνείδηση ενός
ολόκληρου λαού, που χρόνια τώρα έχει άβουλος σχεδόν χυθεί πάνω στους καναπέδες.
Βαρύ το τίμημα που πλήρωσε για τον άθλο του, όμως η Ιστορία δεν ρωτάει ποτέ τα
σύμβολα αν συμφωνούν να τοποθετηθούν σε αυτό το βάθρο και με ποιο αντίτιμο...
Πανάρχαιο το αξίωμα αυτό...
Η δολοφονία του Αλέξανδρου αφύπνισε συνειδήσεις κι έβγαλε κόσμο στους δρόμους
της οργής. Λαμπάδιασε η πόλη της Αθήνας κι όλος ο κόσμος έμαθε για το φονικό -
έστω κι αν το έμαθε με πύρινες εικόνες. Βαθιές κοινωνικές διεργασίες και
άγνωστες πτυχές της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας ήρθαν στην επιφάνεια
αυτές τις τρεις μέρες της φωτιάς. Εμβρόντητοι είδαμε χιλιάδες, πολλές χιλιάδες
νέων να βάζουν κουκούλες και να βγαίνουν στους δρόμους δεκάδων πόλεων της χώρας
για να εκδηλώσουν την οργή τους σπάζοντας και καίγοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά
τους.
Είναι προφανές ότι δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με τις λίγες εκατοντάδες
«μπαχαλάκηδες» ούτε με κάποιους προβοκάτορες της Ασφάλειας ή μυστικών
υπηρεσιών. Το καινούργιο φαινόμενο είναι ότι χιλιάδες νέοι αισθάνονται τόσο
καταπιεσμένοι και ανήμπορα αδιέξοδα οργισμένοι, ώστε φόρεσαν κουκούλες και
βγήκαν στους δρόμους για να τα σπάσουν. Οι νέοι αυτοί αισθάνονται τόσο μίσος
απέναντι στην κοινωνία συνολικά, ώστε δεν αρκέστηκαν να κάψουν τις τράπεζες ή
οποιοδήποτε οίκημα συνδέεται με το κράτος, αλλά πυρπολούσαν κάθε κατάστημα που
έβλεπαν, θεωρώντας τον μεγάλο ή μικρομεσαίο ιδιοκτήτη τους εξίσου «βολεμένο στο
σύστημα» - ακόμη και τον ιδιοκτήτη του ψιλικατζίδικου. Εξίσου μεγάλο
κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση της κοινωνίας σε μεγάλο μέρος
της απέναντι στους εμπρησμούς.
Από τη μία η κοινή γνώμη καταδικάζει απερίφραστα τον κάθε συγκεκριμένο εμπρησμό
και αισθάνεται αλληλεγγύη προς τον άτυχο ιδιοκτήτη του καταστήματος ή του
αυτοκινήτου που καίγεται. Μισεί τον κουκουλοφόρο δράστη, αισθάνεται πως θα
μπορούσε να βρίσκεται ο ίδιος πολίτης που τα σκέπτεται αυτά στη θέση του αθώου
θύματος.
Από την άλλη η κοινωνία διακατέχεται από χείμαρρο συναισθημάτων συσσωρευμένης
οργής. Πάμπολλοι είναι οι πολίτες που αισθάνονται ότι η κυβέρνηση τους πατάει
στον λαιμό, ότι αρνείται να ικανοποιήσει οποιοδήποτε αίτημά τους. «Κάνουμε
διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, πορείες, απεργίες, καταλήψεις, εξαντλούμε όλα τα
μέσα ειρηνικής πάλης και δεν γίνεται απολύτως τίποτα, δεν μας ακούει κανείς»
σκέπτονται.
«Ας βρεθούν λοιπόν κάποιοι να τα κάψουν, να τα σπάσουν, να τα ρημάξουν όλα,
μήπως και φοβηθείτε και ταρακουνηθείτε λίγο!» λένε οργισμένοι πολλοί.
Δημιουργείται έτσι μια... «σχιζοφρενική» κατάσταση όπου η κοινωνία καταδικάζει
ειλικρινά τον κάθε συγκεκριμένο εμπρησμό και συμπάσχει με τον θιγόμενο
ιδιοκτήτη, αλλά ταυτόχρονα ανέχεται και ίσως ενδόμυχα εγκρίνει το αφηρημένο
«κάφ τε τα όλα!».
Αυτό είναι το γενικό κοινωνικό πλαίσιο, ένα καζάνι οργής που σιγοβράζει
εναντίον της κυβέρνησης και του συστήματος γενικότερα, μέσα στο οποίο
παρατηρείται αυτός ο εκπληκτικός πολλαπλασιασμός των κουκουλοφόρων τις μέρες
τούτες, καθώς οι κουκουλοφόροι αποτελούν τους πιο οργισμένους καρπούς αυτού του
κοινωνικού αναβρασμού, οι οποίοι όμως συνδέονται αναπόσπαστα με αυτή τη
γενικευμένη κοινωνική δυσφορία και δεν αποτελούν περιθωριακά, αποκομμένα
στοιχεία από το κοινωνικό σύνολο.
ΕΥΚΟΛΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ
Τυφλή πορεία προς το αδιέξοδο
Οι εμπρησμοί και οι καταστροφές αποτελούν αφενός εκδήλωση συσσωρευμένης οργής
και μίσους προς το σύστημα και αφετέρου ομολογία έλλειψης πολιτικής διεξόδου.
Κανένας δεν καταστρέφει όταν αισθάνεται ότι υπάρχει η δυνατότητα να ανατρέψει
την κατάσταση που προκαλεί τον θυμό του. Τα σπάει όταν θεωρεί πως τίποτα δεν
πρόκειται να αλλάξει, οπότε η ανάγκη συναισθηματικής εκτόνωσης μέσω της
καταστροφής γίνεται αφόρητα πιεστική. Οι εμπρησμοί πλήττουν πολιτικά την
κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι παρόλο που
ωφελείται από την κατάσταση αυτή, οι καταστροφές αποκαλύπτουν ότι αυτό το
οργισμένο κομμάτι της κοινωνίας δεν θεωρεί ούτε μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως λύση
των προβλημάτων του.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ

Αυτό που συμβαίνει την τελευταία εβδομάδα, είναι η δεύτερη ελληνική επανάσταση, και κατά τη γνώμη μου είναι ίσως σημαντικότερη από την πρώτη -και πάντως σίγουρα πολύ πιο μαζική. Και ήταν η πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου που ήμουν υπερήφανος που είμαι Έλληνας.

Οι μέρες αυτές είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της σύγχρονης Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, και η πρώτη φορά -ίσως η δεύτερη μετά το 1821, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη γεωγραφική και πληθυσμιακή έκταση απ' ό,τι τότε- που τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι στραμμένα προς την Ελλάδα, με θαυμασμό και ελπίδα.

Παρακολουθώντας κανείς τα κανάλια και τα Διαδίκτυα αυτές τις μέρες, τελείως ενδεικτικά, μαθαίνει ότι:

- η Αλ Τζαζίρα, (όπως και όλα τα μέσα όλου του κόσμου φυσικά), είχε εκτενείς αναφορές στα γεγονότα, και στην ηλεκτρονική της έκδοση είχε από κάτω χώρο για σχόλια αναγνωστών. Ο χώρος αυτός λοιπόν πλημμύρισε από θετικά σχόλια πολιτών από όλες τις αραβικές χώρες, που λέγανε "επιτέλους, να και ένας λαός που εξεγείρεται, εμείς εδώ από το Μαρόκο ως τη Σαουδική Αραβία μας πηδάνε κάθε μέρα, μας βαράνε, μας κλέβουνε, μας φτύνουνε, κι εμείς κοιμόμαστε. Εκεί ένα παιδί σκοτώσανε και ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος".
- Τη νύχτα τής 10/12 πετάχθηκε βόμβα μολότωφ στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα, ενώ στην ελληνική πρεσβεία στη Νέα Υόρκη σπάστηκε ένα τζάμι και γράφτηκε με σπρέι "δολοφόνοι, ο Αλέξης ήταν εδώ".
Και φυσικά, γίνανε διαδηλώσεις, ακόμα και καταλήψεις πρεσβειών, μόνο απ' αυτές που μέτρησα εγώ, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, το Εδιμβούργο, τη Βαρκελώνη, τη Φλωρεντία, τη Ρώμη, τη Βέρνη, το Ζάγκρεμπ, τη Μπρατισλάβα, στη Χάγη, στη Μελβούρνη, το Σαν Φρανσίσκο, το Δουβλίνο, τη Γλασκώβη, το Μπρίστολ, σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας ... Εδώ στις Βρυξέλλες, οργανώσαμε κι εμείς μία, όπου οι Έλληνες, ιδίως οι ευρωυπάλληλοι, έλαμψαν δια της απουσίας τους εκτός ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων, ενώ ήρθαν Βέλγοι, Ισπανοί, Ολλανδοί, Πορτογάλοι, Τούρκοι, Τουρκοκύπριοι, Κούρδοι ...

2. Γιατί είναι σημαντική αυτή η εξέγερση;

Διότι, σε αντίθεση με τα φαινόμενα, δεν είναι τυφλή. Αντιθέτως, είναι μία πράξη ύψιστης δημοκρατικής ευθύνης και υπεράσπισης της έννομης τάξης και του κράτους δικαίου.
Φυσικά, της μίας από τις δύο έννομες τάξεις. Αλλά, όπως ίσως θα έλεγε (περίπου) και ο Λένιν, στην επαναστατική κατάσταση υπάρχουν πάντα δύο έννομες τάξεις. Αλλά όπως θα έλεγε ο Λακάν, ο οποίος δεν έγραψε γραμμή για την πολιτική αλλά ίσως ήταν πιο υποψιασμένος, πάντα υπάρχουν δύο έννομες τάξεις, ακόμα και στην κατάσταση της ομαλότητας, ή ίσως η μία έννομη τάξη διαπερνιέται πάντοτε από ένα ρήγμα, έναν ριζικό ανταγωνισμό.

Η μία έννομη τάξη, αυτή του Καραμανλή, του Παυλόπουλου, του Χηνοφώτη, του Κούγια, είναι αυτή που λέει: "το κράτος σκοτώνει και λογαριασμό δε δίνει". Δεν το λέει με ακριβώς αυτά τα λόγια, βέβαια, αλλά άμα λάβουμε υπόψη μας τη λειτουργία της cultural intimacy, βλέπουμε με σαφήνεια ότι επιτελεστικά αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα.

Η παράδοση του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού και των αστικών επαναστάσεων, (η οποία κατά τα άλλα αποτελεί πηγή έμπνευσης και προσανατολισμού του ελληνικού κράτους), επισήμως τουλάχιστον λέει ότι ΟΧΙ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΝΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ. Ιδίως για ενέργειες οργάνων του που δεν εκτελούνται στα πλαίσια της άσκησης κάποιας ξέρω γω ύψιστης σημασίας κρατικής λειτουργίας, αλλά στα πλαίσια ενός κάλου στον εγκέφαλο και ενός απλού φασιστικής έμπνευσης τσαμπουκά, τον οποίο δεν επιδεικνύουν ούτε τα μέλη των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής στη Γάζα απέναντι στους Παλαιστίνιους που τους πετάνε πέτρες.

Όταν λοιπόν το κράτος ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ, είναι δικαίωμα, και δημοκρατικό καθήκον, του πλήθους να ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. By any means necessary. Aν δεν ακούν αλλιώς, θα ακούσουν έτσι. Αυτό δεν χρειάζεται να πάμε ούτε καν στο Σπινόζα ή τον Μακιαβέλλι για να το διαβάσουμε. Το ήξερε ακόμα και ο Τζον Λοκ.

Εγώ είμαι με τα μπάχαλα. Every last one of them. Τα μπάχαλα είναι εναλλακτική αυτοσχέδια μορφή ενός μηχανισμού γενικής αποτροπής της εγκληματικότητας, με τη στενή έννοια του ποινικού δικαίου, την οποία παραλείπει να εκτελέσει το κράτος και έτσι την αναλαμβάνει η κοινωνία των πολιτών. Η διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής, και ακόμα περισσότερο η διαφύλαξη της αρχής της λογοδοσίας του κράτους και των οργάνων του, είναι πράγμα πολύ σημαντικότερο από πέντε σπασμένες βιτρίνες και την απώλεια πέντε περιουσιών "αθώων" "μικρο"νοικοκυραίων στην Ερμού, (όπου το ενοίκιο ενός μήνα είναι όσα βγάζουν σε ένα χρόνο αυτοί που τα λεηλάτησαν -εάν βγάζουν τίποτα), οι οποίες περιουσίες ούτως ή άλλως θα εξανεμίζονταν από την κρίση, θα τους τις κλέβανε οι τράπεζες ή θα τις χάνανε στο χρηματιστήριο, και οι οποίες περιουσίες ούτως ή άλλως θα αποζημιωθούν. Οι ζημιές στη "δημόσια περιουσία" που προξένησαν οι κουκουλοφόροι είναι απειροελάχιστες μπροστά στις ζημιές που προξένησαν οι ρασοφόροι. Επιπλέον, οι δεύτερες ήταν καθαρά για την τσέπη τους και για την καλοπέρασή τους, για να χτίζουν βίλες με τζακούζι στις μονές τους, ενώ οι πρώτες δικαιολογούνταν από σκοπό υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος.

3. Εκτός όμως από υπεράσπιση μιας τάξης, ήταν ταυτόχρονα (είναι) η εν σπέρματι δημιουργία μιας νέας. Παρακολουθώντας τις κινητοποιήσεις όλες αυτές τις μέρες, εισπράττω μία έκρηξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας και φαντασίας, μια έμπνευση, μία ευγένεια και μία ευθυβολία λόγου, η οποία σε σχέση με τον τετριμμένο λόγο της κατεστημένης πολιτκής ή οποιουδήποτε άλλου θεσμού φαντάζει ως η μέρα σε σχέση με τη νύχτα.
Τελείως τυχαία πάλι, διάβαζα μια προκήρυξη που μοιράσανε κάτι παιδιά στους καταστηματάρχες των Σερρών
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=939707
Ο λόγος αυτός της συλλογικής νοημοσύνης (του General Intellect) μου ακούγεται ως μια πνοή καθαρού αέρα, μπροστά στον οποίο ο λόγος του Καραμανλή, του Παπανδρέου, της Παπαρήγα φαντάζει επιπέδου νηπιαγωγείου. Φαντάζει ένας λόγος μη-λόγος, που γυρίζει γύρω γύρω, χωρίς όραμα, χωρίς πνοή, υποκριτικός, κρυψίνους, που λέει άλλα και εννοεί άλλα, και συνήθως δεν εννοεί απολύτως τίποτε.
Ακούγοντας τα κλαψουρίσματα για τις "κατεστραμμένες γιορτές" και την ανερυθρίαστη αναγωγή των αναγκών του καταναλωτή σε υπέρτατο νόμο, νιώθω την τάση να αναφωνήσω: φέτος οι γιορτές ήρθαν νωρίτερα, και ήταν οι καλύτερες γιορτές που μπορώ να θυμηθώ. Τι πιο γιορτινό και ποιητικό από την εναέρια θέα ενός υπερμεγέθους ελάτου να φλέγεται μέσα στη νύχτα στη μέση της πλατείας Συντάγματος, μπροστά στην Βουλή των Ελλήνων; Ούτε ο Αγγελόπουλος ή ο Κουστουρίτσα δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί ένα τέτοιο πανέμορφο και πλούσιο σε συμβολισμούς πλάνο.

Γι' αυτό λοιπόν, εγώ είμαι με τους κουκουλοφόρους.

Πριν από κάποια χρόνια, ο μακαρίτης Παύλος Σιδηρόπουλος έλεγε σ' ένα τραγούδι του: "Ληστέψανε την τράπεζα. Και τι με νοιάζει εμένα; δεν είμαι με κανένα". Σήμερα είναι η στιγμή να φύγουμε από το "δεν είμαι με κανένα" και να πούμε: είμαι με κάποιον. Είμαι με αυτούς που σπάσανε την τράπεζα. Αν την ληστεύανε, ακόμα καλύτερα. Ούτως ή άλλως, αυτή μας ληστεύει κάθε μέρα. Τόσο εμάς, όσο και τους υπαλλήλους της.

Οι δέκα (μέχρι στιγμής) μέρες που συγκλόνισαν την Αθήνα, αλλά και όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, και πολλές μικρές, αποτελούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κοινωνικό κίνημα, είμαι σίγουρος ότι θα μελετώνται –ή πάντως ότι θα πρέπει να μελετηθούν- επί πολλά χρόνια σε πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου, και θα καρποφορήσουν ίσως αλλού, αλλιώς, άλλοτε, με τρόπους και σε συνδυασμούς που δεν φανταζόμαστε. Και, για να κλείσω με μια προσωπική νότα, δεν σας κρύβω ότι είμαι πολύ περήφανος που κάπως είχα διαισθανθεί ότι έρχεται αυτή η καταιγίδα, θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν μπορούσα να πω ότι συνέβαλα κάπως στο μέτρο των δυνάμεών μου στην έλευσή της. Και πάντως είμαι σίγουρος ότι είμαι –είμαστε- σε πολύ καλύτερη θέση να αντιληφθούμε τι ήταν και να δουλέψουμε με αυτή, απ' ό,τι τα απολιθώματα της θεσμικής πολιτικής, των κρατικών διανοουμένων και του τύπου, οι οποίοι ούτε είχαν πάρει μυρωδιά τι τους ερχόταν στο κεφάλι, και ακόμα και τώρα που τους έπεσε στο κεφάλι πάλι δεν έχουν ακόμα καταλάβει τι τους συνέβη. Αλλά νομίζω ότι ακόμα και αυτοί δεν μπορεί να είναι τόσο βλάκες. Νομίζω ότι απλώς κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά κατά βάθος έχουν ψυλλιαστεί κάτι, και εκεί ακριβώς οφείλεται το μίσος και η μνησικακία τους γι’ αυτό το κίνημα.

Αν ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η Παπαρήγα, ο Καρατζαφέρης, έχουν λυσσάξει και ζητάνε από τους πάντες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μετανοίας, αυτό κατά βάθος το κάνουν επειδή τους απασχολούν όχι τόσο τα μαγαζιά των πτωχών και αθώων κοσμηματοπωλών τής Μητροπόλεως, αλλά κυρίως τα δικά τους μαγαζιά. Αυτοί είναι που τα είχαν στολίσει με τόση φροντίδα, τόσα «οράματα», τόσες «μεταρρυθμίσεις», τόσους «ταξικούς αγώνες», τόση «αδιαπραγμάτευτη Ελλάδα», τέλος πάντων ο καθένας με τη δική του πραμάτεια, είχαν βάλει τα καλά τους και περίμεναν τους καταναλωτές πολιτικής· και ξαφνικά είδαν να εισβάλλει στην πιάτσα ένας απρόσκλητος ανταγωνιστής και να τους κλέβει την πελατεία (και την απόλαυση), να δείχνει πόσο άνευ νοήματος, πόσο αέρας κοπανιστός, πόσο κενά από οποιαδήποτε αξία χρήσης ήταν αυτά τα εμπορεύματα. Και μάλιστα ένας ανταγωνιστής που δεν έχει κανένα μαγαζί πουθενά, αλλά είναι διάχυτος, διάσπαρτος, πλανόδιος, όπως οι Νιγηριανοί που πουλάνε CD και οι Κινέζοι που πουλάνε ρούχα.
Με άλλα λόγια, αυτό που εισέβαλε ξαφνικά στη σκηνή δεν είναι απλώς ένας ανταγωνιστής μεταξύ άλλων, αλλά είναι ο ίδιος ο ανταγωνισμός.
Τέλος πάντων, αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα· δεν είναι δική μας δουλειά να λύσουμε τις απορίες των χρεοκοπημένων εμπόρων της πολιτικής. Το πολύ πολύ μπορούμε να τους ευχηθούμε: Welcome to the desert of the Real, και να τους αφήσουμε να βρουν μόνοι τους –εάν βρουν- πώς θα αναμετρηθούν με την απώλεια. Αυτές τις μέρες που τα πράγματα τρέχουν με χιλιαπλάσια ταχύτητα, και προς χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις, απ’ ό,τι κατά την λεγόμενη «ομαλότητα», εμείς έχουμε σοβαρότερα πράγματα να κάνουμε. Και το πρώτο απ’ αυτά είναι να βρούμε πώς μπορούμε να ενσαρκώσουμε καλύτερα τους φόβους τους, να ταυτιστούμε με το σύμπτωμα, να γίνουμε εμείς όσο μπορούμε καλύτερα ο ανταγωνιστής που κάνει τα μαγαζιά τους να αδειάζουν από πελατεία –χωρίς καν να χρειάζεται να σπάσουν. Και να βρούμε πώς θα παραγάγουμε από κοινού τις δικές μας αξίες χρήσης.

http://www.socialforum-media.gr/forum/viewtopic.php?p=26143#26143

Η δολοφονία του 15χρονου

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Βούρκωσε όλη η χώρα. Δεκαπέντε μόλις χρόνων το παιδί και να κείτεται νεκρό στη μέση του δρόμου, με την καρδιά τρυπημένη από σφαίρα αστυνομικού! Δεν το χωράει ο νους. Μύρισε ο τόπος από την άνοιξη της πρώιμης νιότης του Αλέξανδρου που δεν πρόλαβε να ανθίσει. Βαρύ το αίσθημα της αδικίας. Βαθύ το αίσθημα της οργής. Ψυχρός εγκληματίας ο δολοφόνος αστυνομικός - χωρίς ούτε καν το υποτιθέμενο ελαφρυντικό της ταραχής ή του πανικού από τις συγκρούσεις μιας διαδήλωσης. Πήγε και άφησε το περιπολικό στο οποίο επέβαινε και γύρισε με τον συνεργό του για να «καθαρίσει». Εβγαλε το περίστροφο και πυροβόλησε εν ψυχρώ. Τέλειο σημάδι. Ο Αλέξανδρος ήταν νεκρός πριν καν προλάβει το κορμί του να σωριαστεί στη γη. «Δολοφονία από πρόθεση» απεφάνθη ο εισαγγελέας. Αυτήν την κατηγορία του απήγγειλε. Ρίγος φρίκης διαπερνά τη σπονδυλική στήλη όλων όσων συνειδητοποιούν τι σημαίνει αυτό. Ενας αστυνομικός διαπράττει «δολοφονία από πρόθεση» με θύμα ένα 15χρονο αγόρι!

Οι μολότοφ των οργισμένων νεαρών σε πολλές πόλεις της Ελλάδας έγιναν κεριά στη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού, φωτίζοντας αποτρόπαια το σκοτάδι όχι μόνο της νύχτας, αλλά και της κοινωνίας μας. Φυσικά και είναι αθώοι οι άνθρωποι που είδαν τα αυτοκίνητα ή τα καταστήματά τους να καταστρέφονται. Μήπως ήταν όμως λιγότερο αθώο το 15χρονο παιδί που ο δολοφόνος αστυνομικός καταδίκασε στην εσχάτη των ποινών, όχι βλάπτοντας την περιουσία του, αλλά αφαιρώντας του την ίδια του τη ζωή μόνο και μόνο για να δείξει ότι είναι «μάγκας» και ότι «δεν σηκώνει κουβέντα»; Είναι να μην αρχίσει αυτός ο φαύλος κύκλος της τυφλής βίας.

Ποιος έχει την πολιτική ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση της Αστυνομίας προς την κατεύθυνση του να θεωρεί κύριο εχθρό της τους νεαρούς των Εξαρχείων - και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να τους πυροβολεί στο ψαχνό; Γιατί, βεβαίως, η Αστυνομία είναι υπεύθυνη αυτή τη φορά για την έκρηξη της βίας.

Αναπότρεπτα η μνήμη γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, πάνω από είκοσι. Στο μοιραίο 1985, όταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 17ης προς τη 18η Νοεμβρίου, όταν μετά τη λήξη της πορείας δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών προς την αμερικανική πρεσβεία εντελώς ειρηνικά κατά τον εορτασμό της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο αστυνομικός Αθ. Μελίστας πυροβόλησε και σκότωσε τον 16χρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά κατά τη συμπλοκή αναρχικών και ΜΑΤ στα Εξάρχεια. Ο φονιάς αστυνομικός αθωώθηκε αργότερα, ειρήσθω εν παρόδω.

Τον Μάη του 1985, έξι μήνες πριν από τον φόνο του 16χρονου παιδιού, ο Μάνος Χατζιδάκις, γνωστός για τις δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις του, είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό «Τέταρτο» με τον τίτλο «Μια μοβ σκιά Μαϊου» ένα συγκλονιστικό, προφητικό κείμενο. Εκεί υπογράμμιζε ότι αρνείται να δει τον εχθρό στο πρόσωπο των «παιδιών των Εξαρχείων», ένα από τα οποία ήταν και ο Μιχ. Καλτεζάς, και έγραφε για την Αστυνομία πως έφτασε «να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Εννοιες ιερές που έγιναν πανάθλιες απ όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν».

Γυρίζοντας στο σήμερα, «τραύμα στο κράτος δικαίου» χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου. Σωστά. Το «τραύμα», και μάλιστα θανάσιμο, το είδαμε όλοι. Το «κράτος δικαίου» ψάχνουν να βρουν τα παιδιά, να καταλάβουν τι εννοούμε εμείς οι μεγαλύτεροι με αυτόν τον όρο. Γιατί το κράτος που οι νέοι γνωρίζουν είναι το κράτος που κάνει βρώμικες μπίζνες με τους «μοναχο-γιάπηδες» της Μονής Βατοπεδίου.

Το κράτος που κλέβει τα ασφαλιστικά ταμεία με τα «δομημένα» ομόλογα. Το κράτος που βρίσκει εν μία νυκτί 28 δισεκατομμύρια ευρώ για τους τραπεζίτες, αλλά δηλώνει ότι δεν έχει λεφτά για να δώσει ένα πενηντάρικο αύξηση στους συνταξιούχους. Το κράτος που τελικά κατέληξε και να δολοφονεί παιδιά με τα όργανά του...

Η κρατική βία -και μάλιστα στην πιο ωμή μορφή της, την ανθρωποκτονία- είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τις μολότοφ των νεαρών. Ιδίως όταν ασκείται σε μια εποχή που η κοινωνία βράζει από μύρια όσα προβλήματα.

Η Αστυνομία είναι ο φορέας άσκησης της κρατικής βίας και οι ενέργειές της βαρύνουν πολιτικά την κυβέρνηση. Το στίγμα από το αίμα του 15χρονου Αλέξανδρου έβαψε ήδη ανεξίτηλα τα χέρια της κυβέρνησης της ΝΔ.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΔ

Οι «πραίτορες» που έγιναν φονιάδες

«Το κράτος είστε εσείς!» είχε πει ως πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης απευθυνόμενος στα ΜΑΤ. «Είστε οι πραίτορες της πόλης!» είχε πει στους αστυνομικούς ο προηγούμενος υπουργός Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Βύρων Πολύδωρας. Δεν είχε διαλέξει τυχαία την παρομοίωση με τους πραίτορες ο Β. Πολύδωρας, καθώς στην αρχαία Ρώμη οι πραίτορες ήταν ταυτόχρονα υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξης, αλλά και δικαστές! Αυτές τις αρχές διαπαιδαγώγησης τις αφομοίωσαν, λοιπόν, πολύ καλά κάποιοι αστυνομικοί - τόσο καλά που αισθάνθηκαν ότι μπορούν πλέον να γίνουν και δολοφόνοι εν ψυχρώ...

Χωρίς Αρχές,χωρίς Τέλος,χωρίς Έλεος

ΕΝΑΣ ΕΝΑΣ ΞΕΣΚΑΡΙΖΟΥΝ...

«ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ...»: «Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τη νύχτα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κι όμως η επέτειος αρνείται κατηγορηματικά να αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο (...) Διατηρεί επίσης τον αντιαμερικανικό χαρακτήρα της. Είναι όντως μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο μια "εθνική επέτειος" να συνοδεύεται επί 35 χρόνια με πορεία στην αμερικανική πρεσβεία εναντίον της πολιτικής των ΗΠΑ!» ( ο Γιώργος Δελαστίκ στο ΕΘΝΟΣ).

ΚΙ ΕΝΑΣ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ: «Παράξενο πράγμα να θεωρεί εαυτόν κανείς "μπολσεβίκο" και να έχει πρότυπο τον άνθρωπο που εξολόθρευσε, ως πράκτορες ξένων δυνάμεων, σχεδόν όλα τα μέλη της μπολσεβίκικης παλαιάς φρουράς» ( ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΑΜΕ ΑΛΛΑ... «Σαν σήμερα, 17 Νοεμβρίου του 1989, η μεγάλη φοιτητική διαδήλωση οδήγησε στο ξήλωμα του τότε κομμουνιστικού καθεστώτος της Τσεχοσλοβακίας» (ο Χρήστος Μιχαηλίδης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΑΨΟΥΜΕ ΛΑΜΠΑΔΕΣ: «Λίγοι γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι από τους σημερινούς "βαρώνους του Τύπου", όπως Λαμπράκης, Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Μπόμπολας, Κυριακού, Αλαφούζος, Σαραντόπουλος, Κουρής, αλλά και Τεγόπουλος και Βουδούρης, ήταν μεταξύ των ανώνυμων αγωνιστών που έβαφαν τοίχους, φώναζαν με το χωνί και έβγαζαν παράνομες εφημερίδες με κίνδυνο της ζωής τους» (ο Χρήστος Πασαλάρης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΠΡΟΣΟΧΗ - ΠΡΟΣΟΧΗ! «Η κοινωνία μας έχει ανέβει σε μια χρονομηχανή που τρέχει ιλιγγιωδώς προς τα πίσω (...) Οφείλω να ειδοποιήσω τους οδηγούς της χρονομηχανής ότι είναι ένα πολύ επικίνδυνο ταξίδι. Διότι το 1800 είχε τη δουλεία, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τον άγριο καπιταλισμό, το εξαθλιωμένο προλεταριάτο (...) Αλλά μπορούν να τρακάρουν πάνω και σε δυσάρεστες καταστάσεις όπως η Κομμούνα του Παρισιού, σε ένα ξεχασμένο φιλόσοφο ονόματι Καρλ Μαρξ ή ακόμη σε κάποιους περίεργους "λαϊκιστές" όπως ο Ρήγας Φεραίος και ο Μαρίνος Αντύπας» (ο Βασίλης Μουλόπουλος στο ΒΗΜΑ).

Ριζοσπάστης 18/11/2008

Παραθέτουμε απλά τα άρθρα στα οποία αναφέρεται ο(κατ'εξακολούθηση)ανώνυμος αρθρογράφος και σημειώνουμε ακόμη το γεγονός ότι το άρθρο το οποίο αποδίδεται στον Π.Παπακωνσταντίνου (στην ιστοσελίδα της εφημερίδας τουλάχιστον) είναι ανυπόγραφο.Μήπως απλά ήθελε να ενημερώσει τους αναγνώστες του ο "Ρ",ότι αυτοί οι 2 δουλεύουν σε αστικές εφημερίδες;Τόσος κόπος;

Τα σχόλια δικά σας.!!

ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΑΑΚ

sexismos_stin_eaakdigpxm.pdf

Παρόλο που βρισκόμαστε όλοι οι σύντροφοι/ισσες από τα σχήματα της ΕΑΑΚ συνειδητά στο χώρο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με ένα χαρακτήρα που συμπεριλαμβάνει όλα τα ΑΝΤΙ (καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό, μιλιταριστικό, ΕΕ, κυβερνητικό, φασιστικό, ρατσιστικό), συνειδητά δεν έχουμε ως πρόταγμά μας τον ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟ και δεν το ανοίγουμε ως θέμα μέσα στις διαδικασίες μας. Το αφήνουμε να υπάρχει καλά κρυμμένο κάτω από το χαλί της φυσιογνωμίας της ΕΑΑΚ, που δεν το αγγίζουμε και δεν το βλέπουμε…

Παρόλο που βρισκόμαστε όλοι οι σύντροφοι/ισσες από τα σχήματα της ΕΑΑΚ συνειδητά στο χώρο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με ένα χαρακτήρα που συμπεριλαμβάνει όλα τα ΑΝΤΙ (καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό, μιλιταριστικό, ΕΕ, κυβερνητικό, φασιστικό, ρατσιστικό), συνειδητά δεν έχουμε ως πρόταγμά μας τον ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟ και δεν το ανοίγουμε ως θέμα μέσα στις διαδικασίες μας. Το αφήνουμε να υπάρχει καλά κρυμμένο κάτω από το χαλί της φυσιογνωμίας της ΕΑΑΚ, που δεν το αγγίζουμε και δεν το βλέπουμε…

Με αφορμή το γεγονός που συνέβη στο τελευταίο διήμερο των σχημάτων, όπου μια συντρόφισσα μοίρασε ένα κείμενο καταγγελίας για σεξιστική συμπεριφορά από σύντροφο του ίδιου σχήματος, φάνηκε η απαράδεκτη στάση όλης της ΕΑΑΚ πάνω στο ζήτημα. Την ώρα που η συντρόφισσα βρήκε το θάρρος μόνη της να μοιράσει το κείμενο- καταγγελία και να ανοίξει σε πολιτική βάση το ζήτημα του σεξισμού, ακούγονταν ειρωνικά σχόλια και γέλια στο αμφιθέατρο, αλλά και στη συνέχεια τα σχήματα κράτησαν μία στάση αδιαφορίας αφού σχεδόν κανένα δεν τοποθετήθηκε στο θέμα και δεν κατήγγειλε το γεγονός. Με κορύφωση όλης αυτής της κατάστασης την στάση του σχήματος ΡΑΣ- ΕΑΑΚ στην ΑΣΟΕ που δεν αναφέρθηκε καθόλου στην τοποθέτηση του στην καταγγελία, σαν να μην μοιράστηκε ποτέ αυτό το κείμενο.

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ όχι μόνο δεν ανοίγονται τέτοια θέματα αλλά φιμώνονται και αναπαράγονται λογικές που προωθούν και επικροτούν σεξιστικές συμπεριφορές. Παγιωμένες λογικές όπως ότι ακούγεται μόνο αυτός που έχει πιο μπάσα- αντρική φωνή, ότι οι μόνοι ικανοί για μια σύγκρουση- πυροτέχνημα είναι οι ντούροι σωματώδεις άντρες με τα γυναικόπαιδα στην πίσω σειρά, ότι για να ακουστεί η άποψη σου στο σχήμα πρέπει να την επιβάλλεις με «φυσικούς» όρους, προωθούν το «αντρικό» πρότυπο και απομονώνουν συντρόφους και συντρόφισσες που δεν υιοθετούν αυτό το ΕΑΑΚίτικο μοντέλο και πόσο μάλλον αναγκάζουν συντρόφους/ισσες με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις να μπαίνουν στο περιθώριο. Ακόμα πιο οδυνηρό είναι ότι τόσο κάποιες συντρόφισσες υιοθετούν το αντρικό πρότυπο με όλη την παραπάνω λογική, ενώ κάποιες φορές ακόμα χρησιμοποιούν σεξιστικά το σώμα τους με σκοπό την ψηφοθηρία.

Ενάντια σε λογικές που θεωρούν ότι το γυναικείο ζήτημα θα λυθεί στον αυτόματα στην κομουνιστική κοινωνία και μέχρι τότε δεν δίνουμε καμία μάχη, πιστεύουμε ότι πρώτα μέσα στο χώρο που ανήκουμε, τον χώρο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, θα πρέπει να δώσουμε ξεκάθαρα αντισεξιστικά γνωρίσματα και να παλεύουμε για την απομόνωση τέτοιων συμπεριφορών από τα σχήματα, χωρίς να κλείνουμε τα μάτια σε τόσο σοβαρά ζητήματα στο όνομα μιας «ενότητας» της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Τέλος καλούμε όλα τα σχήματα της ΕΑΑΚ να πάρουν ξεκάθαρη θέση για το γεγονός και να το καταγγείλουν δείχνοντας την αλληλεγγύη τους στη συντρόφισσα. Να ανοίξει επίσης στα σχήματα μία γενικότερη κουβέντα για το φαινόμενο του σεξισμού και τη θέση που θα πρέπει να έχει η γυναίκα μέσα στα σχήματα, ώστε να μην οδηγείται στο περιθώριο με όλες τις παραπάνω λογικές, αλλά να βοηθάμε να αναπτύξει το δικό της πολιτικό λόγο και δράση. Αναρωτιόμαστε αν είναι κεκτημένο της ΕΑΑΚ ένας φασίστας να μην μπορεί να δρα μέσα από τα σχήματα της; Γιατί να μπορεί ένας σεξιστής; Απαιτούμε, λοιπόν, να γίνει ο αντισεξισμός ισοδύναμο κεκτημένο της ΕΑΑΚ με τον αντιφασισμό και τον αντιρατσισμό.

ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΕΞΙΣΤΗ

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

---

Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ.:

Clandestino (Mηχανικοί Επιστήμης Υλικών Ιωαννίνων)

Βarricadas (Φυσικό Ιωαννίνων)

Manifesto (Φ.Π.Ψ. Ιωαννίνων)

Ανταρσία (Ιστορικό Ιωαννίνων)

ΚΑΝΤΑΦΙ (Φιλολογία Ιωαννίνων)

Resistance (Ιατρική Ιωαννίνων)

Guy Debord Ο Άρρωστος Πλανήτης (1971)

Μια κοινωνία ολοένα πιο άρρωστη, αλλά επίσης ολοένα πιο ισχυρή, ανα-δημιούργησε παντού τον κόσμο ως το περιβάλλον και το διάκοσμο της αρρώστιας της, ως έναν άρρωστο πλανήτη...Ο καπιταλισμός παρέσχε τελικά, μέσω της ίδιας του της κίνησης, την απόδειξη ότι δεν μπορεί να αναπτύξει πλέον τις παραγωγικές δυνάμεις• και αυτό δεν ισχύει ποσοτικά, όπως πολλοί είχαν πιστέψει ότι κατάλαβαν, αλλά ποιοτικά.



Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον Γκυ Ντεμπόρ το 1971 για να εμφανιστεί στο 13^ο τεύχος (το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ) της επιθεώρησης “Καταστασιακή Διεθνής” . Παρέμεινε αδημοσίευτο μέχρι το 2004, οπότε κυκλοφόρησε με τον τίτλο La planète malade (Editions Gallimard, Οκτώβρης 2004) σαν μέρος μιας συλλογής κειμένων του Ντεμπόρ στην οποία περιλαμβάνονταν επίσης Η Παρακμή και η Πτώση της Θεαματικής-Εμπορευματικής Κοινωνίας (1966) και Το Σημείο Έκρηξης της Ιδεολογίας στην Κίνα (1967). Οι σημειώσεις στο τέλος του κειμένου είναι της ελληνικής μετάφρασης.

Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι

Δεκέμβρης 2007

Το ζήτημα της «μόλυνσης» είναι στη μόδα σήμερα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο είναι στη μόδα και η επανάσταση: αγκαλιάζει ολόκληρη τη ζωή της κοινωνίας και αναπαρίσταται απατηλά στο θέαμα. Είναι μια πληκτική φλυαρία στο πλαίσιο μιας πληθώρας εσφαλμένων γραπτών και συζητήσεων που προκαλούν σύγχυση, ενώ στην πραγματικότητα επιβάλλεται αναγκαστικά στους πάντες. Αναδεικνύεται παντού ως ιδεολογία, ενώ κερδίζει έδαφος ως πραγματική διαδικασία.

Αυτές οι δύο ανταγωνιστικές κινήσεις – το ανώτερο στάδιο της εμπορευματικής παραγωγής και το σχέδιο της καθολικής της άρνησης, τα οποία είναι εξίσου πλούσια ως προς τις εσωτερικές τους αντιφάσεις – αναπτύσσονται μαζί. Είναι οι δύο όψεις μέσω των οποίων εκδηλώνεται η ίδια ιστορική στιγμή, η οποία αναμενόταν εδώ και πολύ καιρό και η οποία προβλέφτηκε συχνά από ανεπαρκή επιμέρους στοιχεία: η αδυναμία συνέχισης της λειτουργίας του καπιταλισμού.

Η εποχή που διαθέτει όλα τα τεχνικά μέσα για να μεταβάλλει κατά τρόπο απόλυτο τις συνθήκες ζωής σε ολόκληρη τη Γη είναι η ίδια εποχή που, μέσω της ίδιας διαχωρισμένης τεχνικής και επιστημονικής ανάπτυξης, διαθέτει όλα τα μέσα ελέγχου και αναμφισβήτητης προβλεπτικής ικανότητας προκειμένου να μετρήσει εκ των προτέρων με ακρίβεια πού – και πότε – θα οδηγήσει η αυτόματη αύξηση των αλλοτριωμένων παραγωγικών δυνάμεων της ταξικής κοινωνίας: δηλαδή, να μετρήσει την ταχεία υποβάθμιση των ίδιων των συνθηκών επιβίωσης με την πιο γενική και τετριμμένη έννοια του όρου.

Ενώ μερικοί ανόητοι στρέφονται στο παρελθόν και εξακολουθούν να ενδιατρίβουν – και να αντιτίθενται – σε μια αισθητική κριτική όλων αυτών, πιστεύοντας ότι δείχνονται διαυγείς και μοντέρνοι όταν προσποιούνται με επιτήδευση ότι θέλουν να νυμφευθούν τον αιώνα τους, καθώς ισχυρίζονται ότι η λεωφόρος υπερταχείας κυκλοφορίας ή η Σαρσέλ^([i]) έχουν τη δική τους ομορφιά, την οποία πρέπει κανείς να προτιμά σε σχέση με την έλλειψη ανέσεων των «γραφικών» παλιών γειτονιών, ή παρατηρώντας με σοβαρότητα ότι ολόκληρος ο πληθυσμός τρέφεται καλύτερα, παρά την ύπαρξη εκείνων που νοσταλγούν το καλό φαγητό, το πρόβλημα της υποβάθμισης της ολότητας του φυσικού και του ανθρώπινου περιβάλλοντος παύει ήδη εντελώς να τίθεται στο επίπεδο της λεγόμενης ποιότητας – αισθητικής ή άλλης – των παλιών χρόνων και μετατρέπεται ριζικά στο πρόβλημα της υλικής δυνατότητας ύπαρξης ενός κόσμου που ακολουθεί μια τέτοια κίνηση. Στην πραγματικότητα, αυτή η αδυναμία ύπαρξης αποδεικνύεται ήδη από όλη τη διαχωρισμένη επιστημονική γνώση, που δε συζητά πλέον παρά μόνο σχετικά με την ημερομηνία λήξης και τα καταπραϋντικά που, αν εφαρμοστούν επιμελώς, μπορούν να την καθυστερήσουν ελαφρώς. Μια τέτοια επιστήμη μπορεί μονάχα να συνοδεύσει στην καταστροφή τον κόσμο που την παρήγαγε και την κατέχει, αλλά είναι αναγκασμένη να το κάνει με τα μάτια ανοιχτά. Δείχνει έτσι, σε βαθμό καρικατούρας, τον ανώφελο χαρακτήρα της γνώσης που δε χρησιμοποιείται.

Μπορεί κανείς να μετρήσει και να εκτιμήσει με εξαιρετική ακρίβεια την ταχεία αύξηση της χημικής μόλυνσης του αέρα· του νερού των ποταμών, των λιμνών και των ωκεανών· την αμετάκλητη αύξηση της ραδιενέργειας που συσσωρεύεται εξαιτίας της ειρηνικής ανάπτυξης της πυρηνικής ενέργειας· τις επιπτώσεις του θορύβου· την εισβολή των πλαστικών στο χώρο, που απαιτεί την υγειονομική ταφή-αποθήκευσή τους για μια αιωνιότητα· τους φρενήρεις ρυθμούς αύξησης των γεννήσεων· την παράλογη αλλοίωση των τροφίμων· την πολεοδομική λέπρα που κατακλύζει αυτά που κάποτε ήταν η πόλη και η ύπαιθρος· καθώς επίσης τις ψυχικές ασθένειες – συμπεριλαμβανομένων των νευρωτικών φόβων και των παραισθήσεων που θα εμφανιστούν σύντομα και θα πολλαπλασιαστούν σε σχέση με το θέμα της μόλυνσης, για το οποίο αναδεικνύεται παντού μια εικόνα ανησυχίας – και τις αυτοκτονίες, ο ρυθμός αύξησης των οποίων ταιριάζει με ακρίβεια στο ρυθμό κατασκευής ενός τέτοιου περιβάλλοντος (για να μη μιλήσει κανείς για τον ατομικό ή βακτηριολογικό πόλεμο, των οποίων τα μέσα υπάρχουν ήδη ως Δαμόκλεια σπάθη, αλλά οι επιπτώσεις τους προφανώς είναι ακόμα δυνατό να αποφεύγονται).

Με λίγα λόγια, αν το εύρος και η ίδια η ύπαρξη των «Τρόμων του Έτους 1000» εξακολουθούν να αποτελούν αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των ιστορικών, ο Τρόμος του Έτους 2000 είναι τόσο φανερός όσο και βάσιμος· αποτελεί, από τώρα και στο εξής, επιστημονική βεβαιότητα. Εντούτοις, αυτό που συμβαίνει δεν είναι θεμελιωδώς καινούριο: είναι απλώς η αναγκαστική κατάληξη μιας παλιάς διαδικασίας. Μια κοινωνία ολοένα πιο άρρωστη, αλλά επίσης ολοένα πιο ισχυρή, ανα-δημιούργησε παντού τον κόσμο ως το περιβάλλον και το διάκοσμο της αρρώστιας της, ως έναν άρρωστο πλανήτη. Μια κοινωνία που δεν έγινε ακόμα ομοιογενής και δεν αυτοκαθορίζεται, αλλά καθορίζεται ολοένα και περισσότερο από ένα τμήμα της που τοποθετεί τον εαυτό του υπεράνω αυτής, που είναι εξωτερικό ως προς αυτή, ανέπτυξε μια κίνηση κυριαρχίας επί της φύσης η οποία δεν ελέγχεται. Ο καπιταλισμός παρέσχε τελικά, μέσω της ίδιας του της κίνησης, την απόδειξη ότι δεν μπορεί να αναπτύξει πλέον τις παραγωγικές δυνάμεις· και αυτό δεν ισχύει ποσοτικά, όπως πολλοί είχαν πιστέψει ότι κατάλαβαν, αλλά ποιοτικά.

Ωστόσο, για την αστική σκέψη, μεθοδολογικά, μονάχα το ποσοτικό είναι σοβαρό, μετρήσιμο, πραγματικό· ενώ το ποιοτικό δεν είναι παρά η αβέβαιη υποκειμενική ή καλλιτεχνική διακόσμηση του αληθινά πραγματικού που εκτιμάται με την πραγματική του βαρύτητα. Αντίθετα, για τη διαλεκτική σκέψη – επομένως για την ιστορία και το προλεταριάτο – το ποιοτικό είναι η πιο αποφασιστική διάσταση της πραγματικής εξέλιξης. Ιδού λοιπόν αυτό που τελικά απέδειξαν – ο καπιταλισμός κι εμείς.

Οι αφέντες της κοινωνίας είναι τώρα υποχρεωμένοι να μιλήσουν για τη μόλυνση, για να την καταπολεμήσουν (διότι, σε τελευταία ανάλυση, ζουν στον ίδιο πλανήτη με εμάς· ιδού η μοναδική έννοια με την οποία μπορεί κανείς να παραδεχτεί ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού πραγματοποίησε με αποτελεσματικό τρόπο μια ορισμένη συγχώνευση των τάξεων) και για να την αποκρύψουν: διότι η απλή αλήθεια των βλαβών και των υπάρχοντων κινδύνων είναι αρκετή για να αποτελέσει έναν τεράστιο συντελεστή εξέγερσης, μια υλική απαίτηση των εκμεταλλευομένων, εξίσου ζωτική όσο ήταν και η πάλη των προλετάριων του 19^ου αιώνα για τη δυνατότητά τους να τραφούν. Μετά τη θεμελιώδη αποτυχία όλων των ρεφορμισμών του παρελθόντος – που απέβλεπαν όλοι στην οριστική επίλυση του προβλήματος των τάξεων –, ένας καινούριος ρεφορμισμός σκιαγραφείται, που υπακούει στις ίδιες αναγκαιότητες με τους προηγούμενους: να λαδώσει τη μηχανή και να ανοίξει καινούριες ευκαιρίες κέρδους για τις επιχειρήσεις αιχμής. Ο πιο σύγχρονος τομέας της βιομηχανίας ρίχνεται με τα μούτρα στα διάφορα καταπραϋντικά της μόλυνσης, που αποτελούν μια νέα ευκαιρία χρήσης και διαχείρισης του κεφαλαίου η οποία είναι πιο επικερδής από ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου που μονοπωλείται από το Κράτος. Αλλά αν αυτός ο καινούριος ρεφορμισμός έχει εκ των προτέρων εξασφαλισμένη την αποτυχία του για τους ίδιους ακριβώς λόγους για τους οποίους απέτυχαν οι ρεφορμισμοί του παρελθόντος, διατηρεί έναντι εκείνων τη ριζική διαφορά ότι δεν έχει πια χρόνο.

Η ανάπτυξη της παραγωγής έχει επαληθευτεί πλήρως μέχρι τώρα ως η πραγματοποίηση της πολιτικής οικονομίας: ως η ανάπτυξη της αθλιότητας, που εισέβαλε και κατέστρεψε το ίδιο το περιβάλλον της ζωής. Η κοινωνία όπου οι παραγωγοί σκοτώνονται στη δουλειά, και δεν έχουν να περιμένουν παρά μόνο αυτό το αποτέλεσμα, τους δίνει με ειλικρίνεια τη δυνατότητα να δουν, και να αναπνεύσουν, το γενικό αποτέλεσμα της αλλοτριωμένης εργασίας ως αποτέλεσμα θανάτου. Στην κοινωνία της υπερ-αναπτυγμένης οικονομίας, τα πάντα εισέρχονται στη σφαίρα των οικονομικών αγαθών, ακόμα και το νερό των πηγών και ο αέρας των πόλεων, δηλαδή τα πάντα μετατρέπονται στο οικονομικό δεινό, «την τελειοποιημένη άρνηση του ανθρώπου», που περιμένει τώρα την πλήρη υλική της κατάληξη. Η σύγκρουση ανάμεσα στις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής – αστικές ή γραφειοκρατικές – της καπιταλιστικής κοινωνίας εισήλθε στην τελική της φάση. Η παραγωγή της μη-ζωής ακολούθησε ολοένα και ταχύτερα τη γραμμική και σωρευτική της πορεία· έχοντας δρασκελίσει ένα τελευταίο κατώφλι στην εξέλιξή της, παράγει τώρα με άμεσο τρόπο το θάνατο.

Σήμερα, η τελευταία ουσιαστική, αναγνωρισμένη λειτουργία της αναπτυγμένης οικονομίας, σε ολόκληρο τον κόσμο όπου κυριαρχεί η εργασία-εμπόρευμα που εξασφαλίζει όλη την εξουσία για τους προστάτες της, είναι η παραγωγή θέσεων εργασίας. Επομένως, βρίσκεται κανείς πολύ μακριά από τις ιδέες υπέρ της προόδου που υπήρχαν τον προηγούμενο αιώνα σε σχέση με τη δυνατή μείωση της ανθρώπινης εργασίας μέσω της τεχνικής και επιστημονικής αύξησης της παραγωγικότητας, που υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε ολοένα και ευκολότερα την ικανοποίηση αναγκών που αναγνωρίζονταν εκ των προτέρων από όλους ως πραγματικές χωρίς μια θεμελιώδη μεταβολή της ποιότητας των αγαθών που ήταν διαθέσιμα. Σήμερα, γίνονται τα πάντα προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, ακόμα και στις περιοχές της υπαίθρου που έχουν εκκενωθεί από τους χωρικούς, δηλαδή προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ανθρώπινη εργασία ως αλλοτριωμένη εργασία, ως μισθαριάτο⁽ⁱⁱ⁾· και έτσι, απειλούνται ανοήτως οι ίδιες οι βάσεις της ζωής του είδους, οι οποίες σήμερα είναι πιο εύθραυστες ακόμα και από τη σκέψη ενός Κέννεντυ ή ενός Μπρέζνιεφ.

Ο αρχαίος ωκεανός αυτός καθαυτός είναι αδιάφορος απέναντι στη μόλυνση· η ιστορία όμως δεν είναι. Δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνο με την κατάργηση της εργασίας-εμπορεύματος. Και ποτέ άλλοτε δε χρειάστηκε τόσο επιτακτικά να κυριαρχήσει η ιστορική συνείδηση στον κόσμο της, διότι ο εχθρός που βρίσκεται στην πόρτα της δεν είναι πια μια ψευδαίσθηση, αλλά είναι ο θάνατός της.

Καθώς οι φτωχοί αφέντες της κοινωνίας, της οποίας βλέπουμε την αξιοθρήνητη κατάληξη – πολύ χειρότερη από όλες τις καταδίκες με τις οποίες ήταν σε θέση να την κεραυνοβολήσουν άλλοτε οι πιο ριζοσπάστες ουτοπιστές –, οφείλουν σήμερα να ομολογήσουν ότι το περιβάλλον μας έγινε κοινωνικό· ότι η διαχείριση των πάντων έχει γίνει μια άμεσα πολιτική υπόθεση – ακόμα και η διαχείριση των βοτάνων που υπάρχουν στους αγρούς, η δυνατότητα να πίνει κανείς νερό, η δυνατότητα να κοιμάται κανείς χωρίς να χρειάζεται να πάρει πολλά υπνωτικά χάπια ή η δυνατότητα να πλένεται χωρίς να υποφέρει από αλλεργίες –, σε μια τέτοια στιγμή βλέπει κανείς επίσης ότι η παλιά εξειδικευμένη πολιτική οφείλει να ομολογήσει ότι έχει ξοφλήσει πλήρως.

Έχει ξοφλήσει στην υπέρτατη μορφή του βολονταρισμού της: την ολοκληρωτική γραφειοκρατική εξουσία των λεγόμενων σοσιαλιστικών καθεστώτων, καθώς οι γραφειοκράτες που βρίσκονται στην εξουσία δε δείχνονται ικανοί να διαχειριστούν ούτε καν το προηγούμενο στάδιο της καπιταλιστικής οικονομίας. Εάν μολύνουν πολύ λιγότερο – οι Ηνωμένες Πολιτείες παράγουν το 50% της παγκόσμιας μόλυνσης –, αυτό συμβαίνει επειδή είναι πολύ φτωχότεροι. Στην Κίνα, για παράδειγμα, δεν μπορούν να έχουν – δεσμεύοντας ένα δυσανάλογο ποσοστό του προϋπολογισμού της αθλιότητάς τους – παρά μόνο το πρεστίζ της μόλυνσης που αντιστοιχεί στις φτωχές δυνάμεις: μερικές ανακαλύψεις ή τελειοποιήσεις στις τεχνικές του θερμοπυρηνικού πολέμου ή, ακριβέστερα, του απειλητικού του θεάματος. Αυτή η τόσο μεγάλη φτώχεια, υλική και πνευματική, που υποστηρίζεται από τόση τρομοκρατία, καταδικάζει τις γραφειοκρατίες που βρίσκονται στην εξουσία. Ενώ αυτό που καταδικάζει την πιο εκσυγχρονισμένη αστική εξουσία είναι το ανυπόφορο αποτέλεσμα τόσου πλούτου που έχει δραστικά δηλητηριαστεί. Η λεγόμενη δημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού, σε οποιαδήποτε χώρα, δεν προσφέρει παρά εκλογές-παραιτήσεις που, όπως βλέπει κανείς πάντα, δεν αλλάζουν ποτέ τίποτα στο σύνολο και αλλάζουν ακόμα λιγότερα ως προς τις λεπτομέρειες μιας ταξικής κοινωνίας που φαντάζεται ότι θα μπορέσει να διαρκέσει απεριόριστα. Επιπλέον, δεν αλλάζουν τίποτα τη στιγμή κατά την οποία αυτή η διαχείριση βρίσκεται σε κατάσταση πανικού και προσποιείται ότι επιθυμεί, προκειμένου να ρυθμίσει ορισμένα δευτερεύοντα αλλά επείγοντα προβλήματα, κάποιες αμυδρές κατευθυντήριες γραμμές από το αλλοτριωμένο και κρετινοποιημένο εκλογικό σώμα (ΗΠΑ, Ιταλία, Αγγλία, Γαλλία). Όλοι οι εξειδικευμένοι παρατηρητές είχαν ανέκαθεν παρατηρήσει το γεγονός – χωρίς να τους απασχολεί ιδιαίτερα η ερμηνεία του – ότι ο ψηφοφόρος δεν αλλάζει σχεδόν ποτέ τη «γνώμη» του: αυτό συμβαίνει διότι ο ψηφοφόρος είναι κάποιος που αναλαμβάνει, για μια σύντομη στιγμή, τον αφηρημένο ρόλο που αποσκοπεί ακριβώς να τον εμποδίσει να υπάρξει από μόνος του και να αλλάξει τον εαυτό του (ο μηχανισμός έχει αποδειχθεί εκατό φορές, τόσο από εκείνη την πολιτική ανάλυση που δεν τελεί υπό σύγχυση όσο και από τις ερμηνείες της επαναστατικής ψυχανάλυσης). Ο ψηφοφόρος δεν αλλάζει σε μεγαλύτερο βαθμό ούτε όταν ο κόσμος γύρω του αλλάζει ολοένα και πιο εσπευσμένα και, ως ψηφοφόρος, δεν θα άλλαζε ούτε καν λίγο πριν το τέλος του κόσμου. Κάθε αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι ουσιαστικά συντηρητικό, ενώ αντίθετα οι συνθήκες ύπαρξης της καπιταλιστικής κοινωνίας δε διατηρήθηκαν ποτέ αμετάβλητες: τροποποιούνται συνεχώς και ολοένα ταχύτερα, αλλά η απόφαση – που είναι πάντοτε, εν τέλει, η απόφαση να αφεθεί ανεμπόδιστη η εξέλιξη της εμπορευματικής παραγωγής – αφήνεται ολοκληρωτικά στους διαφημιζόμενους ειδικούς· είτε αυτοί οι ειδικοί είναι μόνοι τους στην κούρσα είτε βρίσκονται σε ανταγωνισμό με εκείνους που πρόκειται να κάνουν το ίδιο πράγμα και, επιπλέον, το αναγγέλλουν δυνατά. Εντούτοις, ο ίδιος εκείνος άνθρωπος που μόλις ψήφισε «ελεύθερα» υπέρ των γκωλλιστών ή υπέρ του P.C.F.^([iii]), όπως και εκείνος που ψήφισε, υπό συνθήκες βίας και εξαναγκασμού, υπέρ ενός Γκομούλκα^([iv]), είναι ικανός να δείξει αυτό που πραγματικά είναι την αμέσως επόμενη εβδομάδα, συμμετέχοντας σε μια άγρια απεργία ή σε μια εξέγερση^([v]).

Η λεγόμενη «πάλη ενάντια στη μόλυνση», από την κρατιστική και ρυθμιστική της άποψη πρόκειται καταρχήν να δημιουργήσει καινούριες ειδικεύσεις, υπουργικές υπηρεσίες, jobs⁽[vi]⁾, γραφειοκρατική πρόοδο. Και η αποτελεσματικότητά της θα μετρηθεί εξολοκλήρου με τέτοια μέσα. Δεν μπορεί να αναχθεί σε πραγματική βούληση παρά μόνο μετασχηματίζοντας ριζικά το υπάρχον παραγωγικό σύστημα. Και δεν μπορεί να εφαρμοστεί με σταθερότητα παρά μόνο τη στιγμή όπου όλες οι αποφάσεις της, οι οποίες θα παίρνονται δημοκρατικά και με πλήρη γνώση της κατάστασης από τους παραγωγούς, θα ελέγχονται κάθε στιγμή και θα εκτελούνται από τους ίδιους τους παραγωγούς (για παράδειγμα, τα πλοία θα απορίπτουν αναπόφευκτα το πετρέλαιό τους στη θάλασσα όσο δε θα υπόκεινται στην εξουσία των αληθινών σοβιέτ των θαλασσών). Για να πάρουν όλες αυτές τις αποφάσεις και να τις εκτελέσουν, οι παραγωγοί πρέπει να ενηλικιωθούν: πρέπει όλοι τους να πάρουν την εξουσία.

H επιστημονική αισιοδοξία του 19^ου αιώνα κατέρρευσε σε τρία βασικά σημεία. Πρώτον, στην αξίωση να εγγυηθεί την επανάσταση ως την ευτυχή επίλυση των υπάρχουσων συγκρούσεων (αυτή ήταν η Αριστερή-Χεγγελιανή και Μαρξιστική ψευδαίσθηση, η οποία βιώθηκε λιγότερο από την αστική διανόηση, αλλά ήταν η πλουσιότερη και, τελικά, η λιγότερο απατηλή). Δεύτερον, στη συνεκτική θεώρηση του σύμπαντος και, απλούστατα, ακόμα και της ίδιας της ύλης. Τρίτον, στην ευφορική και γραμμική αίσθηση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αν κατακτήσουμε το πρώτο σημείο, θα έχουμε επίσης επιλύσει το τρίτο· και, αργότερα, θα μάθουμε να κάνουμε το δεύτερο σημείο δική μας υπόθεση και παιχνίδι. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα αλλά την ίδια την αρρώστια. Σήμερα, ο φόβος βρίσκεται παντού· δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτόν παρά μόνο αν εμπιστευθούμε τις δικές μας δυνάμεις, τη δική μας ικανότητα να καταστρέψουμε όλη την υπάρχουσα αλλοτρίωση και όλες τις εικόνες της εξουσίας που μας διαφεύγει. Εναποθέτοντας τα πάντα, εκτός από τους εαυτούς μας, στη μοναδική εξουσία των Εργατικών Συμβουλίων που θα κατέχουν και θα ανακατασκευάζουν κάθε στιγμή την ολότητα του κόσμου, δηλαδή στην πραγματική ορθολογικότητα, σε μια καινούρια νομιμότητα.

Σε σχέση με το «φυσικό» και το κατασκευασμένο περιβάλλον, το ρυθμό αύξησης των γεννήσεων, τη βιολογία, την παραγωγή, την «τρέλα», η επιλογή δε θα είναι ανάμεσα στη γιορτή και τη δυστυχία αλλά – συνειδητά και σε κάθε σταυροδρόμι – ανάμεσα σε ένα πλήθος από ευτυχείς ή καταστροφικές δυνατότητες, σχετικά επιδιορθώσιμες, από τη μια πλευρά και την εκμηδένιση από την άλλη. Οι τρομερές επιλογές του κοντινού μέλλοντος αφήνουν μονάχα αυτή την εναλλακτική λύση: καθολική δημοκρατία ή καθολική γραφειοκρατία. Εκείνοι που διατηρούν αμφιβολίες σε σχέση με την καθολική δημοκρατία πρέπει να καταβάλουν οι ίδιοι προσπάθειες για να παράσχουν αποδείξεις υπέρ της, δίνοντάς της την ευκαιρία να αποδειχθεί κατά τη λειτουργία της· διαφορετικά, το μόνο που τους μένει είναι να αγοράσουν τον τάφο τους ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του σώματός τους, διότι «την εξουσία την είδαμε επί τω έργω, και τα έργα της την καταδικάζουν» (Joseph Déjacque)^([vii]).

«Επανάσταση ή θάνατος»: αυτό το σύνθημα δεν είναι πια η λυρική έκφραση της εξεγερμένης συνείδησης αλλά η τελευταία λέξη της επιστημονικής σκέψης του αιώνα μας. Βρίσκει την εφαρμογή του στους κινδύνους που αντιμετωπίζει το είδος, καθώς επίσης στην αδυναμία προσαρμογής των ατόμων σε αυτούς τους κινδύνους. Σε αυτή την κοινωνία όπου, όπως είναι γνωστό, η αυτοκτονία προοδεύει, οι ειδικοί αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν ενοχλημένοι ότι είχε πέσει σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα το Μάη του 1968. Εκείνη η άνοιξη αξίωσε επίσης έναν όμορφο ουρανό – χωρίς να ανέλθει με σαφήνεια σε αυτόν κατά τη διάρκεια της εφόδου –, καθώς αρκετά αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν και όλα τα υπόλοιπα δεν είχαν τη βενζίνη που χρειάζονταν για να μολύνουν. Όταν βρέχει, όταν υπάρχουν τεχνητά σύννεφα πάνω από το Παρίσι, μην ξεχνάτε ποτέ ότι υπαίτια είναι η εξουσία. Η αλλοτριωμένη βιομηχανική παραγωγή προκαλεί τη βροχή.

Η επανάσταση ομορφαίνει τον καιρό.

Γκυ Ντεμπόρ (1971)

Σημειώσεις της μετάφρασης

⁽ⁱ⁾ Σαρσέλ (Sarcelles): Συνοικία στα βορειοδυτικά προάστια του Παρισιού, όπου κυριαρχούν τα τεράστια, τετράγωνα κτιριακά συγκροτήματα που κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1950 και 1960 στο πλαίσιο στεγαστικών προγραμμάτων του γαλλικού κράτους – ιδίως για τη μαζική στέγαση των αλγερινών και άλλων βορειοαφρικανών μεταναστών.

⁽ⁱⁱ⁾ Salariat: Νεολογισμός που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας συνδυάζοντας τις λέξεις μισθός (salaire) και προλεταριάτο (proletariat).

⁽ⁱⁱⁱ⁾ P.C.F: Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Parti Communiste Français).

^(iv) Βλάντισλαβ Γκομούλκα (1905-1982): Ηγέτης του πολωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά την πολωνική εξέγερση του 1956, ο Γκομούλκα (ο οποίος βρισκόταν στη φυλακή κατά την περίοδο 1951-54 εξαιτίας διαμαχών στο εσωτερικό του κόμματος), τοποθετήθηκε στη θέση του γενικού γραμματέα και παρέμεινε σε αυτή μέχρι την εξέγερση του 1970 [βλ. σημείωση (v)].

^(v) Το Δεκέμβρη του 1970 ξέσπασε εξέγερση σε ένα πλήθος πόλεων της βόρειας Πολωνίας (Γκντανσκ, Γκντύνια, Έλμπλαγκ και Στσέτσιν), με αφορμή την ξαφνική αύξηση των τιμών των τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών. Στις 17 Δεκέμβρη, ο στρατός πήρε εντολή να ανοίξει πυρ κατά των εργατών στην Γκντύνια. Στη συνέχεια, η εξέγερση επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις της Πολωνίας, οδηγώντας σε ένα κύμα απεργιών και καταλήψεων. Οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας και ο στρατός, εξοπλισμένος με τεθωρακισμένα και πολυβόλα, κατέστειλαν βίαια την εξέγερση, δολοφονώντας τουλάχιστον 40 και τραυματίζοντας τουλάχιστον 1000 ανθρώπους. Περίπου 3000 συνελήφθησαν. Ο Γκομούλκα και άλλα ηγετικά στελέχη του κόμματος αναγκάστηκαν να παραιτηθούν.

^(vi) Jobs: Θέσεις εργασίας (αγγλικά στο πρωτότυπο).

^(vii) Ζοζέφ Ντεζάκ (Joseph Déjacque, 1821-1864): Γάλλος αναρχοκομμουνιστής. Κήρυξε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας επικρίνοντας τον Προυντόν, τον οποίο θεωρούσε «κεντριστή Αναρχικό», φιλελεύθερο αλλά όχι ελευθεριακό. Πήρε μέρος στη Γαλλική επανάσταση του 1848, οπότε συνελήφθη και φυλακίστηκε. Το 1851 διέφυγε στο Λονδίνο και, αργότερα, εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την περίοδο που βρισκόταν στο Τζέρσεϊ (1852-53) έγραψε το αναρχικό δοκίμιο “Το Επαναστατικό Ζήτημα”. Το 1855, ο Ντεζάκ ήταν μεταξύ εκείνων που υπέγραψαν το πρόγραμμα της Διεθνούς. Στη Νέα Υόρκη εξέδιδε από το 1958 ως το 1961 το περιοδικό “Ο Ελευθεριακός, Επιθεώρηση του Κοινωνικού Κινήματος” όπου δημοσίευσε σε συνέχειες το βιβλίο του “Η Ανθρωπόσφαιρα, Μια Αναρχική Ουτοπία”. Λίγο πριν το ξέσπασμα του αμερικανικού εμφυλίου (1861) επέστρεψε στο Λονδίνο και από εκεί στο Παρίσι, όπου και πέθανε (βλ. Μαξ Νεττλώ, Η Ιστορία της Αναρχίας, σελ. 96-98, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη).